Παρασκευή, Δεκεμβρίου 26, 2014

Εκδήλωση Γνωριμίας



Σε γιορτινή διάθεση, λίγες μόνο μέρες μετά τα Χριστούγεννα ενώ περιμένουμε να υποδεχτούμε τον νέο χρόνο, το Σάββατο 27 Δεκεμβρίου από τις 11.30 το πρωί έως τις 16.00 το απόγευμα θα βρίσκομαι στο βιβλιοπωλείο του καταστήματος Σκλαβενίτης στο Κερατσίνι, (Λεωφόρος Δημοκρατίας 299 και Σαλαμίνος).
Εάν θέλετε να γνωριστούμε από κοντά, να μιλήσουμε για τη "Βόλτα" και όχι μόνο θα είμαι εκεί και θα σας περιμένω!

χχχ

Δευτέρα, Δεκεμβρίου 22, 2014

20 - 12 - 2014 Παρουσίαση Βιβλίου "Μια Βόλτα στον Παράδεισο"



Ήταν μία βραδιά που τα είχε όλα. Φίλους, συντρόφους, ομότεχνους, δημοσιογράφους, αναγνώστες, γνωστούς, αγνώστους, συνηθισμένους και ασυνήθιστους υπόπτους! Η ζεστή ατμόσφαιρα του Polis Art Cafe σε συνδυασμό με την κατάλληλη προετοιμασία από τον Εκδοτικό Οργανισμό Λιβάνη μετέτρεψαν την πρώτη παρουσίαση του βιβλίου μου "Μια Βόλτα στον Παράδεισο" σε μία μεγάλη γιορτή που με έκανε να αισθανθώ περήφανη και χαρούμενη.

Θα ήθελα να ευχαριστήσω όλους όσους με τίμησαν με την παρουσία τους εκείνο το βράδυ, τον εκδοτικό μου οίκο, την οικογένεια μου και τους φίλους μου. Ιδιαίτερα ευχαριστώ τη Βασιλική Λεβεντάκη, την Άρτεμις Βελούδου Αποκότου, τη Τατιάνα Τζινιώλη, τη Μαρία Μπακάρα και την Έφη Διαματάρη.

Εύχομαι Καλές Γιορτές, Χαρούμενα Χριστούγεννα γεμάτα υγεία για όλους και ελπίζω να είμαι τόσο τυχερή ώστε να ξαναζήσω μία τέτοια βραδιά και στο μέλλον.

χχχ













Δευτέρα, Δεκεμβρίου 08, 2014

Παρουσίαση Βιβλίου - Μια Βόλτα στον Παράδεισο


Αγαπημένοι φίλοι και φίλες,

Θα είναι μεγάλη χαρά για εμένα να σας έχω όλους κοντά μου το Σάββατο στις 20 Δεκεμβρίου στις 20.00 το απόγευμα στο Polis Art Cafe για την παρουσίαση του νέου μου βιβλίου "Μία Βόλτα στον Παράδεισο".
Στο πλευρό μου η Βασιλική Λεβεντάκη, η Άρτεμις Βελούδου Αποκότου, η Τατιάνα Τζινιώλη και η Μαρία Μπακάρα που θα διαβάσει αποσπάσματα του βιβλίου. Ελάτε στην παρέα μας για να κουβεντιάσουμε για τους ήρωες της "Βόλτας" και τις ιστορίες τους και σας περιμένουν πολλές και σπουδαίες εκπλήξεις!

Να είστε όλοι εκεί!

xxx

Παρασκευή, Νοεμβρίου 28, 2014

Στα Έδρανα και στις Κερκίδες


Σήμερα είχα την χαρά και την τιμή να είμαι καλεσμένη στην εκπομπή Στα Έδρανα και στις Κερκίδες με τον Μάκη Διόγο που προβάλλεται στο web TV του Star κάθε Παρασκευή στις 17:30. Θα ήθελα να ευχαριστήσω τον κύριο Διόγο για τη φιλοξενία, για τη ζεστή ατμόσφαιρα στο στούντιο όπως και για την πολύ ενδιαφέρουσα συζήτηση που είχαμε.
Για όποιον δεν κατάφερε να δει την εκπομπή την προκαθορισμένη ώρα, μπορεί να παρακολουθήσει το παρακάτω βίντεο.  




Δευτέρα, Νοεμβρίου 24, 2014

Συνέντευξη στο Arts and the City



Το αγαπημένο μου Arts and the City φιλοξενεί την πρώτη μου αποκλειστική συνέντευξη μετά την κυκλοφορία του νέο μου βιβλίου "Μια Βόλτα στον Παράδεισο". Θέλω να στείλω όλη μου την αγάπη και να ευχαριστήσω ολόψυχα τις δύο ταλαντούχες κυρίες και λατρεμένες υπάρξεις, τη Μαρία Μπακάρα και τη Νικολέτα Κατσιούλη γι' αυτές τις τόσο ενδιαφέρουσες ερωτήσεις που μου έκαναν. Αν θέλετε να πάρετε μία "γεύση" δεν έχετε παρά να πατήσετε στον τίτλο αυτής της ανάρτησης και θα σας οδηγήσει κατευθείαν στην καρδιά του Arts and the City για να διαβάσετε τη συνέντευξη.


                                                  "Γιατί όλα είναι τέχνη!"

Πέμπτη, Νοεμβρίου 20, 2014

Το ταξίδι της Βόλτας ξεκινά!



Αγαπημένοι φίλοι και φίλες,

Καλωσορίσατε στην πιο όμορφη Βόλτα που κάνατε ποτέ, σ' εκείνη τη Βόλτα που θα σας οδηγήσει στον Παράδεισο! Από σήμερα η Βόλτα κυκλοφορεί ανάμεσα μας και περιμένει να την πάρετε στα χέρια σας για να σας ταξιδέψει!

Η συγκίνηση μου δεν μπορεί με λόγια να περιγραφεί καθώς βρέθηκα σήμερα νωρίτερα στο κεντρικό βιβλιοπωλείο των εκδόσεων Λιβάνη για την κυκλοφορία του βιβλίου μου. Θα ήθελα να ευχαριστήσω θερμά τον Εκδοτικό Οργανισμό Λιβάνη για τη συνεργασία και τη φιλοξενία, την οικογένεια μου και τους φίλους μου που έγιναν συνοδοιπόροι κατά τη διάρκεια της δημιουργίας του συγκεκριμένου βιβλίου.

Τέλος ευχαριστώ όλους εσάς τους διαδικτυακούς και όχι μόνο φίλους που με στηρίξατε από την πρώτη στιγμή και συνεχίζετε να μου δείχνετε την αγάπη σας.

Καλό ταξίδι Ζωή, Άννα, Μαργαρίτα, Δανάη, Βίκυ, Παύλο, Έκτορα, Αλέκο, Μαρίνο και Αρτέμη. Θα σας βρω όλους στον Παράδεισο.

Τετάρτη, Νοεμβρίου 05, 2014

Μια Βόλτα στον Παράδεισο




Ήταν 15 Αυγούστου του 2013, ανήμερα της ονομαστικής μου εορτής όταν έγραψα την πρώτη λέξη. Φτάσαμε στο σήμερα μετά από μία μεγάλη περιπέτεια η οποία τα είχε όλα στην κυριολεξία! Θα μπορούσα να πω πολλά γι' αυτό το βιβλίο, να μιλάω για τους ήρωες και τις ιστορίες τους ώρες, μέρες, μήνες, χρόνια. Αυτό όμως θα χάλαγε τη μαγεία κι έτσι προτιμώ να μην πω τίποτα και να σας αφήσω να τα ανακαλύψετε όλα μόνοι σας. 

Σε λίγες μέρες κοντά σας.

Από το οπισθόφυλλο:

"Στην προσπάθειά της να ορθοποδήσει και να ξεπεράσει το φιάσκο του γάμου της, απογοητευμένη η Ζωή καταφεύγει στη Σαντορίνη. Εκεί γνωρίζει την Άννα, ιδιοκτήτρια πανσιόν, που της προσφέρει δουλειά, και τη Μαργαρίτα, ξαδέλφη της Άννας. Στο νησί την ακολουθούν και οι δύο αγαπημένες της φίλες, η Δανάη και η Βίκυ.
Η μοίρα όμως έχει ένα παράξενο σχέδιο.
Στο μαγευτικό σκηνικό της Σαντορίνης οι πέντε κοπέλες θα μπλέξουν τις ζωές τους, θα βρεθούν αντιμέτωπες με μυστικά και ψέματα, με μίση και πάθη που θα έρθουν στην επιφάνεια και θα γνωρίσουν τον έρωτα εκεί που δεν το περιμένουν. Θα κλάψουν, θα πονέσουν, θα γελάσουν, θα θυμηθούν και, προπάντων, θα αναζητήσουν η καθεμιά το δικό της προσωπικό παράδεισο."

Σάββατο, Οκτωβρίου 18, 2014

Μοιχεία




Είναι πολλοί αυτοί που λένε ότι ο Πάολο Κοέλο είναι υπερτιμημένος συγγραφέας και πως το πιο σπουδαίο και γνωστό του έργο, «Ο Αλχημιστής» δεν είναι τίποτα περισσότερο από μία «ουτοπία».
Προσωπικά έχω αντίθετη άποψη. Κατά τη γνώμη μου ο Κοέλο είναι ένας ικανότατος δημιουργός, εκφράζει άριστα τις βαθιές φιλοσοφικές του σκέψεις με τον απλό λόγο που συνηθίζει να χρησιμοποιεί. Υπάρχουν σημεία στα βιβλία του που νιώθεις ότι ξαφνικά ανακαλύπτεις κάτι πολύ σπουδαίο και δεν μπορείς παρά να αναρωτηθείς για την ίδια σου την ύπαρξη, για το νόημα και την ουσία όλων όσων σε περιβάλουν ενώ καταλήγεις να αμφισβητείς περισσότερο από κάθε τι την καθημερινότητα σου.
Περίπου κάτι τέτοιο πραγματεύεται και το συγκεκριμένο βιβλίο που κυκλοφόρησε πρόσφατα στη χώρα μας από τις εκδόσεις Λιβάνη με τον τίτλο «Μοιχεία».
Η Λίντα είναι μία γυναίκα που ζει μία καλή, προγραμματισμένη ζωή δίχως έγνοιες και ανησυχίες. Έχει έναν καλό γάμο, δύο υπέροχα παιδιά και δεν χρειάζεται να ανησυχεί για τα χρήματα αφού δεν της λείπουν ενώ είναι επαγγελματικά επιτυχημένη. Κι όμως κάτι λείπει χωρίς να ξέρει και η ίδια τη είναι αυτό. Η συνάντηση της με έναν παλιό συμμαθητή της με τον οποίο τους ενώνει μία «παιδική» ερωτική σχέση γίνεται ο καταλύτης για να ξυπνήσουν καταπιεσμένα συναισθήματα μέσα της, να ξεσπάσουν και γρήγορα ξεπερνά όλα της τα όρια, σπάει τους ηθικούς κανόνες και καταλήγει να διαπράξει μία ενοχική μα λυτρωτική μοιχεία.
Διάφορες σκέψεις περνούν από το μυαλό της και εμείς ως αναγνώστες απολαμβάνουμε να τις διαβάζουμε αφού ο Κοέλο δεν στέκεται στα συνηθισμένα. Ξεφλουδίζει με δεξιοτεχνία την ψυχή της ηρωίδας του, την ξεγυμνώνει και μας δείχνει ξεκάθαρα και ωμά τα καταπιεσμένα της ένστικτα, την παράνοια που ώρες ώρες την εξουσιάζει. Ο πόθος, η επιθυμία, ο έρωτας, η αγάπη, η ζήλεια, ο φθόνος είναι μονάχα λίγα από τα συναισθήματα τα οποία αποδίδονται με έναν ασυνήθιστο και απόλυτα επαναστατικό τρόπο.
Δεν έχω διαβάσει όλα τα βιβλία του Κοέλο απ’ όσα όμως έχω στη συλλογή μου θεωρώ μέχρι στιγμής καλύτερο του το «Η Βερόνικα αποφασίζει να πεθάνει» και θα σύστηνα ανεπιφύλακτα σε όλους να το διαβάσουν αν δεν το έχουν ήδη κάνει.
Όσον αφορά τη «Μοιχεία», υπήρχαν στιγμές που απογειώθηκα κι άλλες που απογοητεύτηκα γιατί για κάποιο ανεξήγητο λόγο μοιάζει να θέλει να δώσει απλά ένα τέλος σ’ αυτή την ιστορία το οποίο κατά τη γνώμη μου δεν ταίριαζε για κανένα λόγο και δεν δικαιολογεί απολύτως τίποτα. Ωστόσο, ο Κοέλο είναι ένας από τους συγγραφείς που θαυμάζω και αγαπώ αφού πάντα με πάντα, με κάθε του έργο θα καταφέρει είτε με τον ένα είτε με τον άλλο τρόπο να αγγίξει ευαίσθητες χορδές της ψυχής μου. 

Κυριακή, Αυγούστου 17, 2014

Το ημερολόγιο μίας νύφης



Και ναι! Έφτασε η μέρα, η ώρα, η στιγμή που ονειρευόσουν σε όλη σου τη ζωή! Ο εκλεκτός της καρδιάς σου, το άλλο σου μισό, σου κάνει πρόταση γάμου και ήδη το γαμήλιο εμβατήριο ακούγεται στ’ αυτιά σου ενώ φαντάζεσαι τον εαυτό σου ντυμένο στα λευκά, μία εικόνα που λαχταράς να γίνει πραγματικότητα από τότε που θυμάσαι τον εαυτό σου.
Τι γίνεται όμως όταν ανήκεις στη μειοψηφία και ο θεσμός «γάμος» δεν είχε ποτέ μία θέση στα βασικά της λίστας σου; Κι όλα εκείνα τα τυπικά – διαδικαστικά που αναγκαστικά θα βρεθείς αντιμέτωπη μαζί τους ώστε να οργανώσεις έναν γάμο που θα ικανοποιήσει τις δικές σου επιθυμίες αλλά και των υπόλοιπων μοιάζουν τουλάχιστον τρομαχτικά!
Η Τατιάνα Τζινιώλη στην πρώτη της συγγραφική προσπάθεια κρατά ένα ημερολόγιο καθώς προετοιμάζεται για τη μεγάλη μέρα.  Το πώς βρέθηκε σ’ αυτή τη θέση μας το εξηγεί απλά και εύκολα. Ήταν κατά του γάμου αλλά όταν ο έρωτας της  χτύπησε την πόρτα, όταν ήξερε πως είχε βρει το άλλο της μισό δεν ήταν τόσο δύσκολο να αλλάξει γνώμη.
Το συγκεκριμένο βιβλίο θα μπορούσε να είναι μυθιστόρημα αν είχαμε εξιστόρηση περισσότερων γεγονότων και κάποια πλοκή. Όμως η Τατιάνα θέλησε απλά να πει τη δική της ιστορία, να δημιουργήσει έναν οδηγό για επίδοξες νύφες, να συμβουλεύσει και να προειδοποιήσει.
Θα διαβάσετε πολλά για νυφικά, τούρτες, δεξιώσεις, νομικά έγγραφα και καταστήματα επίπλων όμως το πιο βασικό που δεν παραλείπει ποτέ να υπενθυμίζει είναι τον λόγο για τον οποίο μπαίνει κανείς σε μία τέτοια διαδικασία. Ένας γάμος δεν γίνεται για τα σόγια, δεν γίνεται για να «δείξουμε» στους άλλους ότι παντρευόμαστε, δεν πρόκειται για διαγωνισμό. Ο μοναδικός λόγος για τον οποίο γίνεται είναι επειδή το ζευγάρι αγαπιέται και θέλει να γιορτάσει γι’ αυτή τη σχέση, θέλει να ορκιστεί αιώνια αφοσίωση και αγάπη όσον κι αν αυτό ακούγεται υπερβολικό ή ξεπερασμένο. 
Παράλληλα, η κάθε νύφη που θέλει να περάσει καλά στον γάμο της και να τον θυμάται για πάντα με νοσταλγία, καλά θα κάνει να είναι ο εαυτός της και αυτό σημαίνει πως όλα όσα θα ετοιμάσει ή θα οργανώσει θα πρέπει να είναι μέσα στα δικά της όρια και πλαίσια. Δεν έχει κανένα νόημα να μεταμορφωθείς σε κάτι άλλο για μία βραδιά, σε κάτι που δεν σου ταιριάζει ή στο οποίο δεν νιώθεις άνετα.
Δεν πρόκειται απλά για έναν μίνι οδηγό – ημερολόγιο. Πρόκειται για την εξομολόγηση μίας γυναίκας που θέλησε να μοιραστεί με όλους μας την εμπειρία της, τα συναισθήματα της ενώ δεν λείπει ο αυτοσαρκασμός και το χιούμορ. Σίγουρα θα γελάσετε πολλές φορές κι αν έχετε περάσει από αυτή τη διαδικασία θα θυμηθείτε πολλά δικά σας περιστατικά.
Προσωπικά διαβάζοντας το ένιωσα μία κάποια νοσταλγία για την εποχή της προετοιμασίας του γάμου μου. Ήμουν πολύ νέα και είχα διαφορετικές αντιλήψεις τότε. Δεν ήμουν τόσο προσγειωμένη όσο είμαι σήμερα και ο ξέφρενος ρομαντισμός μου με είχε παρασύρει σε κάποιες λανθασμένες επιλογές. Ευτυχώς όμως ακόμα και τότε ήμουν ο εαυτός μου, δεν έκανα πράγματα που δεν ταίριαζαν στον χαρακτήρα μου. Όταν κοιτάω τις γαμήλιες φωτογραφίες μου είμαι εκεί σε αρκετά νεότερη εκδοχή φυσικά και είναι μάλλον ο μόνος λόγος για τον οποίο μελαγχολώ.
Ειλικρινά θα ήθελα αυτό το βιβλίο να είναι μυθιστόρημα και το λέω αυτό γιατί η μοντέρνα και δροσερή γραφή της Τατιάνας με παρέσυρε. Δεν σκεφτόμουν κι ας διάβαζα ένα ημερολόγιο, αντιθέτως έβλεπα εικόνες και πολύ συχνά χαμογελούσα με τα κωμικοτραγικά της υπόθεσης. Παραδέχομαι μάλιστα ότι ταυτίστηκα σε πολλά σημεία μαζί της ακριβώς επειδή είμαι απλός άνθρωπος και τα τακούνια είναι «αυστηρό όριο» για μένα! Ωστόσο έχω τα παπούτσια του γάμου μου φυλαγμένα μέσα σ’ ένα κουτί στη ντουλάπα μου. Το τακούνι είναι ελάχιστο έως ανύπαρκτο και μία φορά που δοκίμασα να τα φορέσω πρόσφατα με λύπη διαπίστωσα πως δεν μου έκαναν.
Ακόμα κι αν δεν είστε ένθερμοι υποστηρικτές του θεσμού λοιπόν αλλά πήρατε τη μεγάλη απόφαση να θυμάστε πως αυτό που μένει στο τέλος είναι μία ανάμνηση την οποία πάντα θα κουβαλάτε μέσα σας.
Δεν υπάρχουν συνταγές για τέλειους γάμους, ούτε οδηγίες τις οποίες αν ακολουθήσετε πιστά θα έχετε το τέλειο αποτέλεσμα. Σημασία έχει να κρατήσετε την ουσία και είναι σίγουρο ότι όλα τα άλλα θα έρθουν από μόνα τους. 
Αυτό θα κερδίσετε αν επιλέξετε να διαβάσετε το βιβλίο της Τατιάνας αν και προσωπικά περιμένω να δω κάτι καινούριο από πλευράς της. Ένα μυθιστόρημα οπωσδήποτε μιας και είμαι βέβαιη ότι έχει πολλά ακόμα να μας πει!

Πέμπτη, Ιουλίου 24, 2014

Πενήντα αποχρώσεις του γκρι 1ο Τρέιλερ


Αν και είμαι σχεδόν σίγουρη ότι αυτοί που ενδιαφέρεστε το έχετε ήδη δει και δεν περιμένατε να επισκεφτείτε το ιστολόγιο μου για να το παρακολουθήσετε, προσωπικά νιώθω τόσο έντονα συναισθήματα ενθουσιασμού που θα ήταν τουλάχιστον υποκριτικό να το αγνοήσω. 
Αυτό λοιπόν είναι το πρώτο τρέιλερ που προβλήθηκε παγκοσμίως πριν λίγες ώρες μόλις σήμερα και για όσους είμαστε θαυμαστές της τριλογίας ήδη ανυπομονούμε ενώ οι πρώτες εντυπώσεις είναι απλά εξαιρετικές! Καλή αναμονή εύχομαι σε όλους όσους "συμπάσχουμε" και όπως όλα δείχνουν το αποτέλεσμα θα μας ικανοποιήσει!






Δευτέρα, Ιουλίου 21, 2014

Μελωδία στη Θύελλα





Γνώρισα τη Γεωργία Κακαλοπούλου συγγραφικά όταν πρωτοκυκλοφόρησε το 2011 το βιβλίο της «Θεοί και Φύλακες». Πραγματικά εντυπωσιάστηκα από τον τρόπο γραφής, από την τόλμη μίας Ελληνίδας να καταπιαστεί μ’ αυτό το δύσκολο είδος της λογοτεχνίας του φανταστικού.
Περίπου έναν χρόνο αργότερα βρέθηκε στα χέρια μου και το επόμενο βιβλίο της, το «Λόγοι Μοναξιάς». Αυτό που με εξέπληξε ήταν το ότι τα δύο αυτά βιβλία δεν είχαν καμία σχέση μεταξύ τους μεν αλλά η δημιουργός τους είχε διαχειριστεί άψογα και τα δύο θέματα.
Όσοι έχουμε σπουδάσει θέατρο δεν ήταν λίγες οι φορές που ακούσαμε από τους δασκάλους μας τη φράση: «Ο καλός ηθοποιός μπορεί να ερμηνεύσει εξίσου καλά όλους τους ρόλους», έτσι κι εγώ λοιπόν πιστεύω πως ο καλός συγγραφέας μπορεί να γράψει το ίδιο καλά όλα τα ήδη βιβλίων και σε αυτό της το πόνημα η Γεωργία Κακαλοπούλου μας το αποδεικνύει πλέον περίτρανα!
Η ιστορία μας ξεκινάει στα Χάιλαντς της Σκοτίας και παράδοξα θα βρεθούμε μαζί με τον κεντρικό ήρωα στην πατρίδα μας. Προς αναζήτηση ταυτότητας ξεκινά αυτό το ταξίδι ο Λουγκ Μακ Νάιτ όπου στην πορεία θα μεταμορφωθεί στον Περσέα Στεργίου. Αποζητά τη δικαίωση και στα βάθη της ψυχής του την εκδίκηση. Ο δρόμος του θα διασταυρωθεί μ’ εκείνον της Ειρήνης που η ζωή της έχει φερθεί σκληρά δείχνοντας της μόνο την άσχημη πλευρά της με αποτέλεσμα η νεαρή αυτή γυναίκα να τραπεί σε φυγή.
Και κάπου εκεί αρχίζει να ξετυλίγεται το κουβάρι μίας περιπέτειας, μίας συγκλονιστικής ιστορίας αγάπης με θαμμένα μυστικά να ξεπροβάλουν το ένα μετά το άλλο και οι ανατροπές να εναλλάσσονται αδυσώπητα προκαλώντας ανατριχίλα ενώ η εξαιρετικά δομημένη πλοκή και οι ολοζώντανοι ήρωες που με σάρκα και οστά  μάχονται αδιάκοπα, κρατούν αμείωτο το ενδιαφέρον του αναγνώστη διαρκώς.
Επιτρέψτε μου όμως να σταθώ στους ήρωες, στους πρωταγωνιστές και όχι μόνο. Ο Λουγκ – Περσέας είναι ένας χαρακτήρας διχοτομημένος από φως και σκοτάδι, πότε κυριαρχεί το ένα, πότε το άλλο με αποτέλεσμα να βλέπουμε αντίστοιχα και τις δύο πλευρές του τις οποίες πιστέψτε με θα αγαπήσετε εξίσου.
Η Ειρήνη είναι μια γυναίκα που αρχικά προσπαθεί να «θάψει» το βάρος που την καταδιώκει, το αποφεύγει και το κρύβει έως ότου έρχεται εκείνη η στιγμή που αποφασίζει να παλέψει και όλα αλλάζουν. Καθώς προχωράει η ιστορία, ξαναγεννιέται μέσα από τις ίδιες της τις στάχτες και καταλήγει να γίνει ο πιο δυνατός κρίκος της αλυσίδας.
Ο αγαπημένος μου Μπορ ελπίζω ότι θα εμφανιστεί ξανά σε κάποιο από τα επόμενα βιβλία της Γεωργίας. Τον λάτρεψα, είναι ο φίλος που αγαπάει με ανιδιοτέλεια, αυτός που σε ξέρει καλύτερα και από τον ίδιο σου τον εαυτό και σαν από μηχανής Θεός σε σώζει πριν να είναι αργά.
Όσο για τους υπόλοιπους σκοτεινούς και μη προτιμώ να μην πω τίποτα γιατί σε καμία περίπτωση δεν σκοπεύω να αποκαλύψω περισσότερα με κίνδυνο να προδώσω έστω και στο ελάχιστο κάποια βασική λεπτομέρεια.
Το κείμενο ρέει, οι σελίδες φεύγουν η μία μετά την άλλη ενώ το λεξιλόγιο πλούσιο και μεστό, μαγεύει, ταξιδεύει, οι λέξεις μετατρέπονται σε εικόνες και αυτόματα πλημμυρίζει κανείς από τα έντονα συναισθήματα που είναι ικανά να προκαλέσουν ταραχή στις ρομαντικές και όχι μόνο καρδιές!
Είμαι πραγματικά ενθουσιασμένη και συγκινημένη ενώ ήδη νοσταλγώ πολλά σημεία του βιβλίου που με άγγιξαν και δεν αποκλείεται μόλις τελειώσω αυτό το κείμενο να επιστρέψω και πάλι στις σελίδες του για να τα ξαναδιαβάσω.
Ένα βιβλίο που σε κερδίζει αμέσως χάρη στην υπέροχη – λυρική γραφή του και σε κρατάει παγιδευμένο στα γλυκά του δίχτυα μέχρι και την τελευταία σελίδα.  Είναι μία πραγματική μελωδία μέσα στη θύελλα, μία γλυκιά απόδραση στο όνειρο και την ελπίδα.

Γεωργία μου σ’ ευχαριστώ γι’ αυτό το υπέροχο δώρο και θέλω να πιστεύω ότι αυτό ήταν μόνο η αρχή! Καλή επιτυχία σου εύχομαι από τα βάθη της καρδιάς μου. 

Κυριακή, Ιουλίου 06, 2014

Στα Μονοπάτια του Καπνού



Πριν λίγο καιρό, όταν είχα διαβάσει το πρώτο βιβλίο της Βασιλικής Λεβεντάκη, «Η Μοναξιά δεν έρχεται Μόνη», αμέσως κατάλαβα πως είχα να κάνω με μία χαρισματική δημιουργό η οποία μάλιστα έχει μία αποκλειστικά δική της συγγραφική – ιδιαίτερη ταυτότητα. Μαγεύτηκα με τη «Μοναξιά», ταξίδεψα στην αρχοντική Σύρο του 1900 και θαύμασα πραγματικά την ικανότητα της Βασιλικής να περιγράφει μ’ αυτό το τόσο προσεγμένο λεξιλόγιο όπως επίσης με εντυπωσίασε το πόσο καλά μπορούσε να μιλήσει για μία πολύ μακρινή εποχή, το πόσο ακριβής και προσεχτική ήταν ακόμα και σε λεπτομέρειες.

Ξεκινώντας πριν λίγες ημέρες την ανάγνωση του νέου της βιβλίου «Στα Μονοπάτια του Καπνού», από τις πρώτες κιόλας σελίδες ένιωσα απερίγραπτα συναισθήματα συγκίνησης ενώ παράλληλα ενθουσιάστηκα ακόμα μία φορά από τον τρόπο έκφρασης. Αν κάτι ξέρει να κάνει καλά η Βασιλική Λεβεντάκη είναι το να χειρίζεται τη γλώσσα με τρόπο αριστουργηματικό, προσφέροντας στον αναγνώστη ένα πλούσιο κείμενο το οποίο ικανοποιεί  και γεννά αυθόρμητα συναισθήματα ενθουσιασμού.

Και σε αυτό της το βιβλίο η Βασιλική επέλεξε να μας μιλήσει για μία παρελθοντική εποχή, για το 1930 συγκεκριμένα και μάλιστα στο μεγαλύτερο μέρος του βιβλίου η ιστορία διαδραματίζεται στην επαρχιακή πόλη της Καβάλας. Είναι πραγματικά  εξαιρετικός ο τρόπος με τον οποίο περιγράφει την πόλη, τους ανθρώπους , τον τρόπο ζωής και δεν ξεφεύγει ούτε στο ελάχιστο, σημάδι πως έχει κάνει μία πολύ σοβαρή και προσεγμένη έρευνα ώστε να αποδώσει άρτια όλα τα παραπάνω.

Πέρα απ’ όλα αυτά όμως, έχουμε να κάνουμε με μία ιστορία μυστηρίου. Ένας δολοφόνος που χτυπά και ξαναχτυπά ο οποίος όπως όλα δείχνουν έχει ένα καλοστημένο σχέδιο μέσα στο μυαλό του και εμείς ως αναγνώστες καλούμαστε να ανακαλύψουμε ποιο είναι το πρόσωπο που κρύβεται πίσω απ’ όλα αυτά.

Δυστυχώς για μία ακόμα φορά έπεσα έξω και δεν κατάφερα να βρω τον δολοφόνο… Δεν θέλω να πω περισσότερα σχετικά γιατί πολύ φοβάμαι ότι θα παρασυρθώ και θα αποκαλύψω πράγματα που θα μπορούσαν να προδώσουν σημαντικές πληροφορίες.

Θα ήθελα όμως στο σημείο αυτό να σταθώ σε μερικά θέματα που θίγονται τα οποία προσωπικά με άγγιξαν σε απίστευτο βαθμό. Η προσφυγιά και η διαδικασία παραγωγής του καπνού έφεραν εικόνες στο μυαλό μου τις οποίες δεν έχω δει ποτέ με τα ίδια μου τα μάτια αλλά έχω ακούσει τη μητέρα μου να μου λέει ιστορίες της γιαγιάς της και αυθόρμητα κατά τη διάρκεια της ανάγνωσης άλλοτε έτρεχαν δάκρυα από τα μάτια μου, άλλοτε σχηματίζονταν γλυκόπικρα χαμόγελα στα χείλη μου.

Σε κάθε περίπτωση η Βασιλική Λεβεντάκη σε αυτό της το βιβλίο δημιούργησε κατά τη γνώμη μου ένα περίτεχνο ψηφιδωτό από κάθε άποψη. Η πλοκή της, η έκφραση της, οι περιγραφές της, όλα καταλήγουν να δημιουργήσουν ένα σπουδαίο έργο που ξυπνά ένστικτα, μνήμες και επιθυμίες μέσα από ολοζώντανες εικόνες.

Το μυστήριο, ο φόβος, η αγωνία, η αγάπη, ο πόθος, ο έρωτας, η ανάγκη για επιβίωση και αυτοσυντήρηση ακόμα και η ζήλια ή ο φθόνος, όλα αυτά τα συναισθήματα εναλλάσσονται και καθοδηγούν τους ήρωες όπως ακριβώς και στην αληθινή ζωή να διαβούν δύσβατα μονοπάτια ώστε να φτάσουν στον ένα και μοναδικό προορισμό που δεν είναι άλλος από την λύτρωση της ίδιας της ψυχής.


Ένα πραγματικά αξιόλογο βιβλίο από κάθε άποψη και Βασιλική μου πραγματικά σε ευχαριστώ. Το απόλαυσα!

Κυριακή, Απριλίου 27, 2014

Τρίτη και τυχερή!




Ήταν το 1992 όταν για πρώτη φορά η δεκατριάχρονη τότε καρδιά μου χτύπησε δυνατά στη θέα ενός νέου, ταλαντούχου, πολλά υποσχόμενου νεαρού τραγουδιστή που άκουγε στο όνομα Σάκης Ρουβάς.
Η πρώτη του εμφάνιση στο φεστιβάλ τραγουδιού Θεσσαλονίκης με το τραγούδι «Παρ’ τα» μας είχε εντυπωσιάσει οικογενειακός και οπωσδήποτε αμέσως πιστέψαμε ότι ο νεαρός θα τα κατάφερνε καλά όμως κανείς μας δεν θα μπορούσε να προβλέψει την πορεία μίας καριέρας είκοσι δύο χρόνων η οποία συνεχίζεται με μεγάλη επιτυχία και η χτεσινή βραδιά απλώς μου επιβεβαίωσε ότι ο Σάκης Ρουβάς είναι πραγματικά ένα λαμπερό αστέρι που δεν έχει να ζηλέψει απολύτως τίποτα από εκείνα του παγκόσμιου καλλιτεχνικού στερεώματος.
Ήταν κάπου γύρω στο 1994 όταν προσπάθησα για πρώτη φορά να πάω σε μία συναυλία του. Ήμουν ακόμα πολύ νέα, ανήλικη και κάποιος συγγενής μου μου είχε υποσχεθεί ότι θα με συνόδευε. Εγώ είχα κάνει όλες τις απαραίτητες προετοιμασίες και κατάφερα μάλιστα να κερδίσω προσκλήσεις για εκείνη τη βραδιά τις οποίες είχα παραλάβει με μεγάλη χαρά από γνωστό δισκοπωλείο του Πειραιά. Δυστυχώς ο συγγενής μου με «κρέμασε» την τελευταία στιγμή και δεν υπήρχε η δυνατότητα να με συνοδεύσει κάποιος άλλος. Έμεινα στο σπίτι ντυμένη με τα καλά μου και συντροφιά μου κράτησε η απογοήτευση.
Περίπου δύο χρόνια αργότερα, ο Σάκης Ρουβάς έκανε κάποιες εμφανίσεις απογευματινές ώρες στο θέατρο Ακροπόλ στην οδό Ιπποκράτους. Προμηθεύτηκα τα εισιτήρια από το ταμείο του θεάτρου για μερικές ημέρες αργότερα αλλά όταν φτάσαμε εκεί την ημέρα της παράστασης με τη φίλη μου, μας ενημέρωσαν απλώς τυπικά πως η εμφάνιση είχε αναβληθεί.
Τα χρόνια πέρασαν και παραδέχομαι πως δεν επιδίωξα άλλη φορά να δω τον Σάκη Ρουβά σε ζωντανή εμφάνιση. Ωστόσο πάντα μου άρεσε, άκουγα τα τραγούδια του κι ας μην ήμουν πια έφηβη.
Χτες το απόγευμα ξεκίνησα για έναν καφέ στο κέντρο της Αθήνας παρέα με κάποιες φίλες μου και εντελώς ξαφνικά μία από αυτές άρχισε να με παρακαλάει να πάω μαζί της στη συναυλία που θα γινόταν στο κλειστό Φαλήρου με τον Σάκη Ρουβά, τους Onirama και την Ελένη Φουρέιρα. Η παρέα της φίλης μου την εγκατέλειψε κάπως απροσδόκητα και το ένα εισιτήριο ήταν διαθέσιμο.
Δεν ξέρω πως ακριβώς κατέληξα να βρεθώ σ’ αυτή τη συναυλία για την οποία δεν είχα καμία ιδέα την ώρα που ξεκίνησα από το σπίτι μου. Αυτό που μπορώ όμως να πω με απόλυτη βεβαιότητα είναι πως αυτή ήταν μία από τις ωραιότερες βραδιές της ζωής μου. Ο Σάκης Ρουβάς βρισκόταν επί σκηνής για δυόμιση ολόκληρες ώρες, ακούραστος, γεμάτος ενέργεια, έδωσε τον καλύτερο του εαυτό σε ένα κοινό που δεν σταμάτησε λεπτό να τον αποθεώνει.
Συνειδητοποίησα έκπληκτη πως κατάφερα τελικά να ζήσω αυτή τη μοναδική εμπειρία μετά από είκοσι χρόνια και πως άσχετα από την εξωτερική μου ηλικία, εσωτερικά παραμένω πάντα η ίδια νεαρή, ξετρελαμένη θαυμάστρια.
Ακόμα περισσότερο όμως ένιωσα πως αυτή ήταν μία ιδιαίτερη στιγμή γιατί τη μοιράστηκα με μία από τις καλύτερες μου φίλες και αισθάνθηκα πως ίσως υπήρχε κάποιος λόγος που μέχρι και χτες δεν είχα καταφέρει να δω τον Σάκη. Γιατί όλα γίνονται για κάποιο λόγο σ’ αυτή τη ζωή, τίποτα δεν είναι τυχαίο!
Βάσια σ’ ευχαριστώ που το μοιράστηκες κι αυτό μαζί μου.

χχχ







Δευτέρα, Μαρτίου 03, 2014

Ταξιδεύω το εγώ μου







Είναι αυτή η ίδια μέρα που έρχεται και φεύγει όλο και με μεγαλύτερη ταχύτητα για να υπενθυμίζει στον καθένα από εμάς ότι ο χρόνος περνάει, αφήνει σημάδια ανεξίτηλα εξωτερικά αλλά και εσωτερικά και σιγά σιγά αρχίζει να θυμίζει περισσότερο μία αντίστροφη μέτρηση.

Είναι κι ο Καζαντζάκης που εκείνες οι πρώτες μόλις γραμμές στην «Ασκητική» ηχούν μέσα στα βάθη του μυαλού μου σχεδόν καθημερινά.

«"Ερχόμαστε από μια σκοτεινή άβυσσο, καταλήγουμε σε μια σκοτεινή άβυσσο, το μεταξύ φωτεινό διάστημα το λέμε Ζωή».

Και κάπου εκεί συνειδητοποιώ ότι αυτό ακριβώς είναι η Ζωή, ένα φωτεινό διάστημα που αξίζει ακόμα και τις θλιβερές στιγμές γιατί αναμφισβήτητα έχουν κι αυτές την αξία τους, προσφέρουν ίσως τα πιο αξιόλογα μαθήματα.

Δεν ήθελα να γίνω μελαγχολική όμως είναι αναπόφευκτο αφού ο ένας χρόνος διαδέχεται πια τον άλλο με μεγάλη ταχύτητα και εγώ νιώθω να στέκομαι στη μέση και να αναρωτιέμαι για το ποια είμαι, που βαδίζω με ένα τεράστιο ερωτηματικό να αιωρείται πάνω από το κεφάλι μου.

Δεν υπάρχουν απαντήσεις ή ακόμα κι αν υπάρχουν προς το παρόν δεν τις έχω βρει. Γενέθλια ξανά λοιπόν. Ήρθαν έτσι απλά και έφυγαν και αντί για τριανταπέντε στον αριθμό κεριά πάνω στην τούρτα προτίμησα ένα ερωτηματικό και ένα μαύρο τριαντάφυλλο για να μου θυμίζει τα ιδανικά και τις παράδοξες αγάπες μου.

Κι ίσως αυτό το φως από το ένα και μοναδικό κερί να είναι αρκετό για να φωτίσει μία ολόκληρη ζωή, να ορίσει το χτες το σήμερα και το αύριο.


Παρασκευή, Φεβρουαρίου 21, 2014



Θα περίμενε κανείς αυτό το βιβλίο να επιβεβαιώσει τη φήμη του χάρη στη σειρά που βασίστηκε σε αυτό, έγινε τεράστια επιτυχία και έδειξε για πρώτη φορά για τα καλά το πώς σκέφτονται οι γυναίκες και το πόσο άνετα μιλούν πραγματικά μεταξύ τους για τα αισθήματα τους, τις σεξουαλικές τους εμπειρίες και τη σχέση τους γενικότερα με τους άντρες.

Αντίθετα απογοητεύτηκα οικτρά με όλη την έννοια και τη σημασία της λέξης και παρ’ όλο που είμαι αναγκασμένη να μιλήσω για το βιβλίο δεν μπορώ να αγνοήσω τα μηνύματα που μου πέρασε και τα συναισθήματα που μου προξένησε η τηλεοπτική σειρά σε αντίθεση με το βιβλίο.

Είναι αλήθεια. Ο κόσμος της Κάρι Μπράντσω είναι γεμάτος από χλιδή και δεν είναι λίγες οι φορές που αναρωτηθήκαμε όλοι μας το πώς ήταν δυνατόν να έχει αυτού του είδους την γκαρνταρόμπα και να ξοδεύει αλόγιστα υπέρογκα ποσά για ένα ζευγάρι επώνυμα ψηλοτάκουνα. Το Sex and the City μας παρουσιάζει μία κοινωνία αυτή της επιτυχίας όπου οι εμπλεκόμενοι δεν ανησυχούν ιδιαίτερα για τα απλά πράγματα όπως το να έχεις χρήματα για να αγοράσεις τα απαραίτητα για την επόμενη ημέρα. Η Νέα Υόρκη είναι γεμάτη από καταξιωμένους επαγγελματικά άνδρες και γυναίκες που «αγωνίζονται» παράλληλα να ανακαλύψουν το ποιοι είναι και που βαδίζουν περισσότερο συναισθηματικά. Για όλα τα υπόλοιπα λίγο έως πολύ δεν δείχνουν να ανησυχούν.

Στο βιβλίο υπάρχουν και κάποιες «σκιές» οι οποίες μας δείχνουν την παρακμή αυτής της κοινωνίας ή μάλλον θα έλεγα καλύτερα τον ξεπεσμό. Διότι όταν γυναίκες θυσιάζουν την αξιοπρέπεια τους για να ανέβουν στην πασαρέλα και θα μπορούσαμε να πούμε ότι δεν διστάζουν να εκπορνευτούν για να τα καταφέρουν, μόνο λύπη μου προκάλεσε το γεγονός αυτό και τίποτα άλλο. Ναι, είναι η σκληρή πραγματικότητα και καταλήγω στο συμπέρασμα πως η τηλεοπτική σειρά εστίασε ελάχιστα σε αυτά και περισσότερο σε άλλα πράγματα αλλά τελικά είμαι χαρούμενη που το έκανε.

Ο κόσμος δεν είναι αγγελικά πλασμένος είτε ζεις στην Ελλάδα του σήμερα με την οικονομική κρίση να μας έχει εξουθενώσει όλους ηθικά, πολιτισμικά σε σημείο παραφροσύνης είτε στην κατάφωτη γοητευτική Νέα Υόρκη. Σίγουρα σε κάποια σοκάκια κυκλοφορούν άστεγοι που ψάχνουν στους κάδους των σκουπιδιών για να χορτάσουν και να αντέξουν μέχρι την επόμενη μέρα αλλά μάλλον η ουσία του όλου εγχειρήματος δεν ήταν να παρουσιαστούν αυτού του είδους τα θέματα ούτε στο βιβλίο αλλά ούτε και στη σειρά.

Δεν μπορώ να πω καν ότι πρόκειται για μυθιστόρημα αφού η συγγραφέας πετάγεται από το ένα θέμα στο άλλο χωρίς να υπάρχει πραγματικά κάποια ουσία. Μοιάζει περισσότερο με πληροφορίες και μαρτυρίες από τους διάφορους φίλους και γνωστούς της που μάζεψε και τις παρουσιάζει εδώ χωρίς μάλιστα να εκφράζει η ίδια τη δική της γνώμη. Τολμώ να πω ότι πρόκειται για μία ακατάπαυστη φλυαρία η οποία είναι ιδιαίτερα προκλητική χωρίς κανένα βάθος ή έστω κάποια υποτυπώδη αξία.

Στο βιβλίο όλες οι σχέσεις μοιάζουν να είναι προϊόντα συμφωνίας ή απλά καλοπέρασης για όσο αυτό διαρκέσει ενώ αντίθετα στην τηλεοπτική σειρά μπορώ να πω ότι είδαμε όλες τις διαστάσεις διαφορετικών σχέσεων μεταξύ τους ενώ είχαμε να κάνουμε με ανθρώπους τελείως ανόμοιους μεταξύ τους και αυτός είναι πιστεύω και ο λόγος της επιτυχίας της.

Με λίγα λόγια και απλά, η τηλεοπτική σειρά ανέδειξε τον ιδιαίτερο και δυνατό δεσμό της φιλίας μεταξύ γυναικών, πρόβαλε τα ιδιαίτερα χαρίσματα που κρύβει ο κάθε άνθρωπος μέσα του άσχετα από το γένος του και εν τέλει πως ακόμα και οι πιο σκληροί επιφανειακά και επιτυχημένοι έχουν μέσα τους καρδιές οι οποίες το μόνο που επιθυμούν πραγματικά είναι να αγαπήσουν και να αγαπηθούν. Θυμάμαι χαρακτηριστικά ένα από τα τελευταία επεισόδια του έκτου κύκλου την ίδια την Κάρι να λέει πως είναι μία γυναίκα που το μόνο που θέλει είναι αγάπη.

Το Sex and the City ως τηλεοπτική σειρά παραμένει σταθμός στη ζωή μου και δεν έχει καμία σημασία το γεγονός πως ο τρόπος ζωής μου είναι τελείως άγνωστος. Ο συναισθηματικός δεσμός που έχει με τις φίλες της η Κάρι είναι η απόλυτη πραγματικότητα μεταξύ γυναικών σε κάθε γωνιά του πλανήτη φαντάζομαι και αυτό το λέω με τη βεβαιότητα και τη γνώση που χαρακτηρίζει και τη δική μου ζωή. Παράλληλα και οι σχέσεις με τους άντρες δεν διαφέρουν. Σε όλες μας θα έχει τύχει να μας χωρίσουν με ένα μήνυμα στο κινητό ή να έχουμε κρυφτεί στην τουαλέτα για να αποφύγουμε έναν πρώην. Σε όλες μας έχει πιάσει πανικός ακόμα και αν δεν θέλουμε να το παραδεχτούμε την ημέρα που σβήσαμε τα τριάντα κεριά πάνω στην τούρτα και αναρωτηθήκαμε πως πέρασαν τόσο γρήγορα τα χρόνια, πως είναι δυνατόν να νιώθουμε ακόμα δεκαπέντε. Αρκετές είμαστε εκείνες που περάσαμε το κατώφλι της εκκλησίας φορώντας νυφικό σίγουρες πως ο δικός μας γάμος θα είναι τέλειος αφού η αγάπη όλα μπορεί να τα υπερνικήσει και ύστερα ανακαλύψαμε πως η καθημερινότητα και ένα σωρό άλλοι παράγοντες είναι ικανοί να γκρεμίσουν το «παλατάκι» που είχαμε αρχικά φανταστεί μέσα στο μυαλό μας.

Είναι πολλά τα παραδείγματα που μπορώ να αναφέρω και ναι, μπορώ με ευκολία να πω ότι ταυτίστηκα πολλές φορές με τις ηρωίδες.

Η τηλεοπτική σειρά πέτυχε γιατί βασίστηκε στο συναίσθημα, στην ανάγκη της συντροφικότητας με όποιο τρόπο κι αν εκφράζεται αυτή και δεν έμεινε στις ανούσιες αναφορές του βιβλίου που έχουν να κάνουν μόνο με το σεξ, την καλοπέραση, το ποτό, την εξάρτηση, τις ουσίες και τη διασημότητα.

Μακάρι αυτό το βιβλίο να είχε στις σελίδες του έστω και ελάχιστες νότες συναισθήματος έστω και με χιουμοριστικό τρόπο. Δυστυχώς αποτέλεσε τη βάση (πράγμα που με κάνει να απορώ) για μία τεράστια επιτυχία αλλά ευτυχώς που  εκείνοι οι οποίοι το ανέλαβαν μπόρεσαν να εντοπίσουν και να εστιάσουν μόνο στο αξιόλογο υλικό και ποντάρισαν σε αυτό.


Νομίζω πως κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει ότι τα κατάφεραν. 

Κυριακή, Φεβρουαρίου 16, 2014

Βαθύ Βελούδινο Σκοτάδι!



Έχω διαβάσει στο παρελθόν κι άλλα βιβλία της   Ευαγγελίας Ευσταθίου και έχω ιδιαίτερη αδυναμία στο έργο της: «Αν τον άνεμο ρωτήσεις», αλλά τολμώ να πω ότι ο Ραφέλ και η Ρεγγίνα κατάφεραν να με μαγέψουν εξίσου με τον Αλεξ και τη Σάνια όμως με διαφορετικό τρόπο αυτή τη φορά.

Όλα ξεκινάνε πολλούς αιώνες πίσω στην Ισπανία από μία βαριά κατάρα που ξεστομίζει μέσα στην απελπισία του επικείμενου θανάτου της η Μαρία Ρεγγίνα Σίλβα, μία φτωχή χωρική την οποία εκμεταλλεύτηκε ανήθικα ο Κόμης Ραφαέλ Μιγκέλ Ρέγιες. Και είναι αρκετά δυνατή αυτή η κατάρα ώστε να στοιχειώσει για αιώνες, γενιές και γενιές όλους τους απογόνους των δύο αυτών ηρώων οι οποίοι συνδέονται απόκοσμα μαζί τους. Με τρόπο παράδοξο καταλήγει στην Ελλάδα του σήμερα, στον Ραφάελ και τη Ρεγγίνα, δύο ανθρώπους που ουδεμία σχέση έχουν με τους προκάτοχους της κατάρας αλλά καλούνται να σηκώσουν τον σταυρό, να παίξουν το παιχνίδι και να πληρώσουν το «τίμημα».

Θέλω σε αυτό το σημείο να τονίσω πως η πένα της Ευαγγελίας Ευσταθίου είναι πραγματικά χαρισματική. Η εκφραστικότητα και το λεξιλόγιο που χρησιμοποιεί απογειώνουν το κείμενο ώστε να μετατραπεί σε ολοζώντανες εικόνες που παρασύρουν τον αναγνώστη σε κάθε περιπέτεια. Βουτηγμένοι πότε σε σκοτεινές σκιές, άλλοτε σε πολύχρωμα, χαρούμενα, ζωηρά και έντονα χρώματα όλες οι περιγραφές καταλήγουν να είναι προσεγμένες μέχρι και την τελευταία λεπτομέρεια και τις σκηνές έντασης να κορυφώνονται τις κατάλληλες στιγμές κι εμείς να παρακολουθούμε με κομμένη την ανάσα.

Κι εκεί που πιστεύουμε ότι φτάσαμε στο τέλος, ότι πλησιάζει η λύτρωση γίνεται πάλι η ανατροπή έως ότου θα έλεγα ότι η Ευαγγελία επέλεξε να δώσει την καλύτερη λύση, να κόψει αυτόν τον γόρδιο δεσμό οποίος κατά τη γνώμη μου με κανέναν άλλο τρόπο δεν θα μπορούσε να λυθεί.

Δεν θέλω να πω περισσότερα και να σας αποκαλύψω γεγονότα του βιβλίου γιατί πραγματικά αξίζει να το διαβάσετε και να τα ανακαλύψετε μόνοι σας.


Πολλά συγχαρητήρια στην Ευαγγελία Ευσταθίου που έδωσε τόσο φως σ’ αυτόν τον κατά τα άλλα ασύγκριτα σκοτεινό κόσμο.  

Κυριακή, Φεβρουαρίου 09, 2014

Μέχρι τ' αστέρια!









Χτες η μέρα μου ξεκίνησε πάρα πολύ όμορφα και για να γίνω πιο συγκεκριμένη, μία πολύ καλή μου φίλη, προσκάλεσε εμένα και την κόρη μου σ' ένα ταξίδι στ' αστέρια! 

Στο βιβλιοπωλείο Φλωράς στον Κορυδαλλό, στην πόλη που μεγάλωσα και ζω όλη μου τη ζωή, η Βασιλική Λεβεντάκη έφερε αστέρια, χαμόγελα, ζωντάνια αισιοδοξία και χαρά με το βιβλίο της "Για μία χούφτα αστέρια". Δεν μπορώ να περιγράψω με λόγια τη μαγεία αφού μικροί και μεγάλοι καθίσαμε ανάμεσα στα ράφια του βιβλιοπωλείου με την όμορφη και οικεία μυρωδιά που ανέδιδαν τα εκατοντάδες έντυπα βιβλία. Η Βασιλική μαζί με μία ταλαντούχα λιλιπούτια ύπαρξη μας μίλησαν γι' αυτό το ταξίδι στους μακρινούς αστερισμούς που όλοι ψάχνουμε συνειδητά ή ασυνείδητα καθ' όλη τη διάρκεια της ζωής μας. 

Διασκεδάσαμε, ονειρευτήκαμε μα πάνω απ' όλα βρήκαμε την ελπίδα και πιστέψαμε πως για κάθε τι που θέλουμε αληθινά αν προσπαθήσουμε είναι σίγουρο πως θα τα καταφέρουμε, θα συναντήσουμε τ' αστέρια!

 Εύχομαι στη Βασιλική κάθε επιτυχία και την ευχαριστώ ολόψυχα που θέλησε να μοιραστεί αυτό το ταξίδι μαζί μας. Όταν οι ψυχές ενώνονται σε κάτι τόσο όμορφο, είναι σίγουρο πως γινόμαστε όλοι μας καλύτεροι άνθρωποι και παίρνουμε δύναμη για να συνεχίσουμε τον αγώνα μας για ένα καλύτερο μέλλον, εκείνο που θα κληροδοτήσουμε στα παιδιά μας. 















Κυριακή, Ιανουαρίου 26, 2014

Κατ' εικόνα και καθ' ομοίωσιν




Είμαι σίγουρη ότι είναι πολλοί εκείνοι που με ευκολία θα κρίνουν αρνητικά όσους άρχισαν να γράφουν ιστορίες με βάση κάποια άλλη και δεν είναι λίγες οι φορές που αρκετοί από εμάς (βάζω και τον εαυτό μου μέσα γιατί είμαι ένας από αυτούς τους δημιουργούς) έχουμε κατηγορηθεί για αντιγραφή ή για «δεκανίκια» που ενίοτε στήριξαν τις όποιες συγγραφικές μας προσπάθειες.

Ας γυρίσουμε όμως τον χρόνο πίσω και ας ξεκαθαρίσουμε απόλυτα και με σαφήνεια τον όρο και την έννοια “FanFic”. Θα προσπαθήσω να το εξηγήσω όσο πιο απλά γιατί έχω καταλάβει ότι όσοι δεν έχουν ασχοληθεί και δεν γνωρίζουν το θέμα δυσκολεύονται να κατανοήσουν την ουσία.

Θα αναφέρω σαν παράδειγμα το πλέον αδιαμφισβήτητα κλασσικό και θρυλικό «Περηφάνια και Προκατάληψη» της Τζέην Όστεν. (Το παράδειγμα είναι τυχαίο).

Η ιστορία είναι γνωστή, Ο Ντάρσι και η Ελίζαμπεθ Μπένετ προέρχονται από διαφορετικές τάξεις και η προκατάληψη όσον αφορά την ταξική αυτή διαφορά είναι εκείνη που αναπόφευκτα πυροδοτεί την υπερηφάνια της Ελίζαμπεθ. Έτσι η Λίζι και ο Ντάρσι καλούνται να ξεπεράσουν τούτα τα εμπόδια, να παραμερίσουν τις επιφανειακές «διαφορές» τους και να κάνουν την υπέρβαση ακολουθώντας τον δρόμο της καρδιάς τους. Απλό, κατανοητό ρομαντικό και οπωσδήποτε διαχρονικό.

Εγώ στη συνέχεια και η κάθε ρομαντική ψυχή συγκλονίζεται και επηρεάζεται βαθιά από το μεγαλείο της ιστορίας αυτής με αποτέλεσμα να γεννιέται μέσα μου μία ανάγκη. Άλλοτε μπορεί να είναι επιθυμία για συνέχεια της ιστορίας, κάποιες άλλες φορές πάλι ίσως να θέλω να «παίξω» με τους χαρακτήρες ένα διαφορετικό «παιχνίδι» από αυτό που έχει ορίσει αρχικά ο δημιουργός. Δανείζομαι λοιπόν την Ελίζαμπεθ, τον Ντάρσυ, τους υπόλοιπους χαρακτήρες και το Πέμπερλι και πάνω σ’ αυτή τη βάση «χτίζω» μία δική μου ιστορία.

Ξέρω ότι δεν είστε λίγοι εσείς που η συγκεκριμένη απόπειρα θα σας ξενίσει και εύλογα θα αναρωτηθείτε γιατί να μπω εγώ και ο κάθε άλλος στη διαδικασία αυτή  αντί να γράψω μία ολότελα δική μου ιστορία με χαρακτήρες αποκλειστικά δικής μου προέλευσης και έμπνευσης.

Η απάντηση είναι πολύ απλή. Ο λόγος έχει να κάνει με το αίσθημα του «ανικανοποίητου» θαυμαστή! Όσοι έχουμε αγαπήσει μοναδικά και με πάθος μία ιστορία και τους ήρωες της αναζητούμε το κάτι παραπάνω, εκείνο που ο δημιουργός άθελα του μας στέρησε και σε τελική ανάλυση πρόκειται κατά την ταπεινή μου άποψη για την καλύτερη συγγραφική εξάσκηση που θα μπορούσε να υπάρξει ποτέ.

Αν δεν κάνω λάθος στη ζωγραφική δεν είναι λίγες οι φορές που αρκετοί επίδοξοι ζωγράφοι αναπαράγουν έργα και μάλιστα προσπαθούν να τα κάνουν όσο το δυνατόν πιο πιστά αντίγραφα. Ακριβώς το ίδιο είναι και το FanFic όσον αφορά τα συγγραφικά δεδομένα. Μπορεί η παρομοίωση μου να μην είναι απόλυτα σωστή αλλά ειλικρινά αδυνατώ να το εξηγήσω με άλλο τρόπο.

Προσωπικά ξεκίνησα να γράφω FanFic το 2007 και για αρκετά χρόνια δεν είχα άλλους είδους «βλέψεις». Το 2008 που μπήκε στη ζωή μου το Twilight τολμώ να πω ότι πρόκειται ίσως για το μεγαλύτερο κίνημα έμπνευσης για τους επίδοξους συγγραφείς που υπήρξε ποτέ σε ολόκληρο τον κόσμο!

Ως αποτέλεσμα έχουμε τις Πενήντα αποχρώσεις του γκρι στις οποίες αναγκαστικά θα σταθώ σε αυτό το σημείο γιατί μέχρι σήμερα δεν έχω γράψει ποτέ μία ολοκληρωμένη άποψη.

Θα πρέπει λοιπόν να σας τονίσω και να σας ξεκαθαρίσω πως το 2010 η EL James ήταν μία γυναίκα που εργαζόταν ως τηλεοπτικός παραγωγός και άρχισε να γράφει αυτή την ιστορία με ψευδώνυμο χρησιμοποιώντας σαν βάση το Twilight. Το αρχικό όνομα του Κρίστιαν Γκρέυ ήταν Έντουαρντ Κάλλεν, της Αναστασίας Στηλ – Μπέλλα Σουάν κ.ο.κ. Πιστεύετε πραγματικά ότι η EL James το έκανε όλο αυτό αποσκοπώντας κάπου αλλού; Υπήρχε άραγε τρόπος να προβλέψει το μέλλον και να έχει κάποιο απώτερο σχέδιο στο μυαλό της; Επιτρέψτε μου να σας απαντήσω και ας μην έχω την άδεια της. Είμαι απόλυτα σίγουρη πως εκείνη την εποχή η γυναίκα αυτή απλά εκφραζόταν ανάμεσα σε ομοϊδεάτες, τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο. Τώρα το αν αυτή τη στιγμή ο τραπεζικός της λογαριασμός μετράει εκατομμύρια είναι ένα άλλο θέμα. Και αφού το αναφέρουμε ας μιλήσουμε και λίγο για τους λόγους που η συγκεκριμένη ιστορία έγινε τόσο μεγάλη επιτυχία αφού δεν είναι λίγες οι φορές που παρακολούθησα στο διαδίκτυο απόψεις των απόψεων να αναλύονται σε βάθος για να μην πω για την απαράδεκτη επίθεση και τους χαρακτηρισμούς που ακολούθησαν από δήθεν «επιπέδου» γνώστες τους θέματος στους θαυμαστές του είδους.

Αγαπητοί μου φίλοι χαίρομαι πολύ που θα είμαι εγώ αυτή που θα κάνω την μεγάλη αποκάλυψη! Η Αναστασία Στηλ δεν είναι τίποτα περισσότερο ή λιγότερο από μία σύγχρονη Σταχτοπούτα που αγάπησε τον πρίγκιπα όχι με το λευκό (δώστε σημασία εδώ) αλλά με το μαύρο άλογο! Είναι τουλάχιστον υποκριτικό σε όλη την υφήλιο οι γυναίκες από τα γεννοφάσκια τους να γαλουχούνται με αυτό και παρόμοια του είδους παραμύθια και ξαφνικά να τους ζητάτε λόγω ηλικίας να προσγειωθούν στη γη και να πάψουν να ζουν στο ροζ σύννεφο και να τρέφονται με αυταπάτες.

Αυτό είναι και το κεντρικό νόημα της ιστορίας τελικά. Μία απλή κοπέλα που ερωτεύεται έναν δυναμικό – προβληματικό άνδρα και το πώς καταφέρνει να σηκώσει το ανάστημα της (αυτό για όσους την έχετε χαρακτηρίσει ως άβουλο ων χωρίς αυτοπεποίθηση), να διαχειριστεί την κατάσταση λόγω της αγάπης της (ναι, ακόμα και σήμερα κάποιοι από εμάς πιστεύουμε σε αυτήν!) και εν τέλει να τον βοηθήσει να αφήσει πίσω του τις ασχήμιες που βίωσε στην παιδική του ηλικία και να επουλώσει τις πληγές του.

Αν ακόμα αναρωτιέστε για ποιο λόγο λοιπόν αυτή η ιστορία έγινε τόσο μεγάλη επιτυχία και μάλιστα από την εποχή που ήταν ακόμα FanFic και  δεν ήμασταν λίγοι εμείς που ξεροσταλιάζαμε μπροστά στις οθόνες του υπολογιστή περιμένοντας το επόμενο κεφάλαιο και κλάψαμε όχι μία αλλά αρκετές φορές με τα δάκρυα να θολώνουν τα γράμματα και να καρδιοχτυπούμε, αποδώστε τις ευθύνες στη γυναικεία ρομαντική πλευρά και ευαισθησία, στην ελπίδα ότι τελικά δεν έχουν ισοπεδωθεί ακόμα όλες οι ηθικές έννοιες και οι αξίες που μας διαχωρίζουν από τα υπόλοιπα θηλαστικά στο οικοσύστημα!

Ζητώ συγνώμη γιατί βγήκα εκτός θέματος αλλά νιώθω πως «χρωστάω» εδώ και αρκετό καιρό την ξεκάθαρη άποψη μου σε σχέση με το εν λόγω βιβλίο.

Υποθέτω ότι σε αυτό το σημείο όλοι όσοι ενδιαφερόσασταν να μάθετε για τα Fanfic διαφωτιστήκατε και ελπίζω ότι θα σταματήσετε να μας κρίνετε τόσο αυστηρά και να μας κατηγορείτε για πολλά και διάφορα.

Στην τέχνη δεν υπάρχει παρθενογένεση και όλοι οι καλλιτέχνες – δημιουργοί από κάπου επηρεάζονται, από κάπου αντλούν έμπνευση. Τα FanFic μου έδωσαν τη δυνατότητα να διαβάσω πολλές, ενδιαφέροντες και αξιόλογες συγγραφικές δημιουργίες απολύτως ανέξοδα και δεν θεωρώ καθόλου τυχαίο το γεγονός ότι κάποιες από αυτές ξεχώρισαν και έφτασαν στην κορυφή. Ας μην ξεχνάμε ότι όταν μπεις πια στο «επάγγελμα» αρχίζουν και παίζουν ρόλο πολλοί παράγοντες με πρώτο και καλύτερο το κέρδος το οποίο υποκινείται για ευνόητους λόγους.

Η γνωστή Κασσάνδρα Κλαιρ, συγγραφέας της σειράς «Θανάσιμα Εργαλεία», έγραφε Harry Potter Fanfic και δεν είναι λίγοι εκείνοι που μέχρι και σήμερα την κατηγορούν ότι έχει αντιγράψει πολλά πράγματα και καταστάσεις στα δικά της βιβλία.

Όσο για μένα δεν έχω κρύψει ποτέ την προϊστορία μου στο είδος. Ίσα, ίσα νιώθω πραγματικά υπερήφανη για τις συγγραφικές μου δημιουργίες ακόμα και αν κάποιες από αυτές έχουν άλλη «βάση». Άλλωστε η πλοκή και η εξέλιξη της κάθε μίας από αυτές είναι αποτελέσματα αποκλειστικά δικής μου έμπνευσης και αυτό δεν μπορεί κανένας να το αμφισβητήσει.

Εν κατακλείδι, η διαδικτυακή επανάσταση είναι αυτή που έδωσε πρόσφορο έδαφος σε πολλούς από εμάς για να ανοίξουμε τα φτερά μας και να δούμε αρκετά από τα όνειρα μας να γίνονται πραγματικότητα. Τώρα αν ο καθένας μας αξίζει να βρίσκεται σε κάποια θέση αυτό θα το κρίνει αποκλειστικά και μόνο ο τελικός κριτής που δεν είναι άλλος από τον ίδιο τον αναγνώστη.


Τετάρτη, Ιανουαρίου 22, 2014

Ο Φύλακας στο Φάρο


Τι μπορεί να πει κανείς αλήθεια για ένα βιβλίο σαν κι αυτό; 

Είναι πολλές οι φορές που αναρωτιέμαι για το αν τα καταφέρνω ως δημιουργός και ακόμα περισσότερο όταν διαβάζω βιβλία Ελλήνων ομότεχνων που συναρπάζουν και καταφέρνουν αυτό που φαντάζει απίθανο, το να σε κρατάνε ξύπνιο μέχρι τα χαράματα και εσύ να μη θες για κανένα λόγο να τα αφήσεις από τα χέρια σου!

Η Ελένα είναι μία τυχοδιώκτρια ή μάλλον αυτή είναι η αρχική εντύπωση που δημιουργείται στον αναγνώστη στις πρώτες σελίδες του βιβλίου. Με ένα ζοφερό παρελθόν φορτωμένο στις πλάτες της ξεκινάει ένα ταξίδι περιπέτειας για να ανακαλύψει κάποιο "θησαυρό" αλλά οι ανατροπές διαδέχονται η μία την άλλη ώσπου στο τέλος ανακαλύπτει πως τίποτα δεν είναι τυχαίο και σιγά σιγά ξετυλίγει ένα κουβάρι καλά θαμμένων μυστικών και έρχεται αντιμέτωπη με τον ίδιο της τον εαυτό.

Ένα τεράστιο "παζλ" είναι αυτό το βιβλίο με όλα τα κομμάτια σκορπισμένα πάνω στο τραπέζι και καθώς η ιστορία προχωράει, το καθένα από αυτά μπαίνει στη θέση του και η εικόνα αρχίζει να ξεθολώνει μπροστά στα έκπληκτα μάτια των ηρώων αλλά και των αναγνωστών. Το παρόν αντιμάχεται αδιάκοπα το παρελθόν το οποίο τελικά είναι και το κλειδί για την ίδια τη ζωή αφού χωρίς αυτό είναι αδύνατον να υπάρξει το οποιοδήποτε μέλλον.

Πραγματικά ένιωσα δέος γι' αυτή την καλοδουλεμένη πλοκή, για το τρόπο με τον οποίο συνδέονται τα γεγονότα κι ακόμα περισσότερο με συνεπήρε η εκφραστικότητα καθώς το κείμενο έρεε αβίαστα χωρίς πομπώδεις εκφράσεις αλλά με νόημα και ουσία.

Αν σας αρέσουν τα περιπετειώδη μυθιστορήματα που μπλέκονται με το συναίσθημα, αν θεωρείτε τον εαυτό σας ρομαντικό αλλά και τολμηρό συνάμα, θα σας πρότεινα ανεπιφύλακτα να διαβάσετε το συγκεκριμένο βιβλίο και είμαι σίγουρη ότι θα απολαύσετε στο έπακρο το μαγευτικό αυτό ταξίδι. 

Εύχομαι στην Ευριδίκη Αμανατίδου να είναι πάντα γερή, δυνατή και δημιουργική και περιμένω ανυπόμονα το νέο της βιβλίο που θα κυκλοφορήσει αυτές τις μέρες από τις εκδόσεις Μίνωας!

Κυριακή, Ιανουαρίου 19, 2014

Νοέλια - Παρουσίαση Η Επιστροφή του Λευκού Ρόδου



Αυτό είναι το βίντεο από την παρουσίαση του βιβλίου μου "Νοέλια - Η Επιστροφή του Λευκού Ρόδου" που έγινε το Σάββατο 7 Δεκεμβρίου 2013 στον Πολυχώρο Αίτιον. Για μία ακόμα φορά θα ήθελα να ευχαριστήσω ολόψυχα την Άρτεμις Βελούδου Αποκότου, την Αγγελική Κατσιμάρδου, τη Μαρία Μπακάρα και την Έφη Διαματάρη.

Ήταν πραγματικά μία μαγική βραδιά η οποία θα μου μείνει αξέχαστη!

Πέμπτη, Ιανουαρίου 16, 2014

Μία πόλη, ένα χαμόγελο.

Μου είναι πραγματικά δύσκολο να περιγράψω μέσα σε λίγες μόνο σειρές τις όμορφες στιγμές που πέρασα το προηγούμενο Σαββατοκύριακο στη Θεσσαλονίκη. 

Το ταξίδι ξεκίνησε συγκεκριμένα την Παρασκευή το πρωί από την Αθήνα για να φτάσουμε στη συμπρωτεύουσα το απόγευμα και φυσικά όπως ήταν αναμενόμενο καταλήξαμε στην πλατεία Αριστοτέλους για σουβλάκια και αργότερα σε ένα κοντινό ζαχαροπλαστείο για γλυκό!

Παρά το βασανιστικό κρύωμα που με ταλαιπωρούσε δεν πτοήθηκα και την επόμενη μέρα ακολουθήσαμε το πρόγραμμα μας. Ψώνια και βόλτα στην πόλη, αργότερα καλό φαγητό και εν τέλει γυρίσαμε στο σπίτι που μας φιλοξενούσαν ώστε να ετοιμαστούμε για την εκδήλωση στο καφέ Ζώγια που θα γινόταν η παρουσίαση του βιβλίου. 

Σε αυτό το σημείο οφείλω να πω πως είχαμε και μερικά κωμικοτραγικά απρόοπτα τα οποία όμως καταφέραμε να προσπεράσουμε και τώρα που τα θυμάμαι χαμογελάω, σχεδόν αναπολώντας τα.

Το απόγευμα του Σαββάτου, γύρω στις 19.00 ήμασταν όλοι εκεί. Η Γεωργία Κακαλοπούλου που ταξίδεψε από την Κατερίνη για να είναι μαζί μου και να μιλήσει για το βιβλίο μου και ο καλός μου φίλος Αναστάσιος Νικολαίδης που επιμελήθηκε την έκδοση. 

Συνάντησα ανθρώπους που μέχρι πρόσφατα τους ήξερα μόνο μέσα από μία φωτογραφία και άλλους που είχα ξαναδεί για λίγο στο παρελθόν και δεν σας κρύβω ότι επιθυμούσα σαν τρελή να τους ανταμώσω και πάλι. Κακά τα ψέματα, ο χρόνος δεν μου έφτασε, η ώρα πέρασε γρήγορα αλλά στο τέλος της βραδιάς ήμουν πολύ χαρούμενη γι' αυτή μου την επίσκεψη, για την ευκαιρία που μου δόθηκε να γνωρίσω όσους δεν ήξερα και να συναντήσω άλλους που μου είχαν λείψει. Άλλωστε νομίζω πως αυτός είναι και ο λόγος που άργησα τόσο να κοιμηθώ εκείνο το βράδυ. 4.00 τα ξημερώματα έφτασε κι ο Μορφέας δεν έλεγε να έρθει!

Το επόμενο πρωί πήγαμε πάλι στην πλατεία Αριστοτέλους για τον καθιερωμένο πια Κυριακάτικο καφέ. Ήταν μία όμορφη μέρα με πολύ ήλιο και πιστεύω πως θα μπορούσα να μείνω εκεί για ώρες απλά να απολαμβάνω αυτή την αίσθηση της χαλάρωσης. 

Δυστυχώς όλα τα ωραία κάποτε τελειώνουν κι έτσι μετά το μεσημεριανό γεύμα σε ένα παραδοσιακό ταβερνάκι στα Λαδάδικα είχε έρθει η ώρα της επιστροφής. Νωρίς το απόγευμα ήμασταν πάλι στον σιδηροδρομικό σταθμό και το ίδιο βράδυ πίσω στην Αθήνα.

Όσα και να πω, όσα και να γράψω δεν μπορούν να εκφράσουν τα συναισθήματα μου, το πόσο πολύ αγαπώ τη Θεσσαλονίκη για την ομορφιά της ως πόλη, γι' αυτά που προσφέρει στους επισκέπτες της αλλά περισσότερο για τους ίδιους τους ανθρώπους της που είναι φιλόξενοι, γενναιόδωροι, ζεστοί και πάντα χαμογελαστοί. Άλλωστε αν κάτι μας έχει μείνει που δεν κοστίζει είναι το χαμόγελο και ίσως γι' αυτό και στη Βόρεια Ελλάδα να είναι πιο ανέμελοι και χαρούμενοι οι άνθρωποι, δεν ξεχνάνε να χαμογελούν.

Παρακάτω θα δείτε μερικές στιγμές από τη βραδιά της παρουσίασης του βιβλίου μαζί με τους φίλους που θέλησαν να με τιμήσουν με την παρουσία τους.

Εγώ το μόνο που θα ήθελα να πω είναι:

Ευχαριστώ.

χ χ χ χ




Γεωργία Κακαλοπούλου



Αναστάσιος Νικολαίδης - Μαρία Στεφάνου - Γεωργία Κακαλοπούλου



Αναστάσιος Νικολαίδης - Μαρία Στεφάνου - Γεωργία Κακαλοπούλου