Τετάρτη, Δεκεμβρίου 14, 2011

Είπαν...

Ευχαριστώ ολόψυχα την Γιώτα Παπαδημακοπούλου που διάβασε το βιβλίο μου και θέλησε να μοιραστεί στον προσωπικό της ιστότοπο την άποψη της. Μπορείτε να διαβάσετε όλο το αφιέρωμα στο blog της: http://culture21century.blogspot.com/ 


Είναι νομίζω γνωστό πως δεν ανήκω στους θαυμαστές της ελληνικής λογοτεχνίας. Στην πλειοψηφία τους, θεωρώ τους συγγραφείς των μεγάλων εκδοτικών υπερεκτιμημένους,  με τις εκατοντάδες, χιλιάδες πωλήσεις αντιτύπων των έργων τους να οφείλονται στην υπερβολική διαφήμιση ή στην πεποίθηση, ότι μπορούν ανά έξι μήνες να κυκλοφορούν ένα νέο λογοτεχνικό τους δείγμα, ισάξιο με εκείνο ή εκείνα τα πρώτα που μας κέρδισαν. Δυστυχώς, η πραγματικότητα διαφέρει πολύ από αυτό που θα θέλαμε ή από αυτό που πιστεύουν παρασυρόμενοι από άλλες αιτίες οι αναγνώστες του συγκεκριμένου είδους ωστόσο, δεν κατακρίνω αυτούς αλλά, τους εκδοτικούς που δεν δίνουν ευκαιρίες σε νέα, πραγματικά αξιόλογα ταλέντα, με φρέσκιες ιδέες και αληθινή αγάπη γι' αυτό που κάνουν. Προς τι όλη αυτή η εισαγωγή θα αναρωτιέστε. Γιατί μετά από πάρα πολύ καιρό, διάβασα ένα βιβλίο δια χειρός Ελληνίδας συγγραφέα η οποία, μπορεί να αναγκάστηκε εξαιτίας των προαναφερόμενων συνθηκών να προβεί σε αυτοέκδοση ωστόσο, το έργο της αξίζει πολύ περισσότερο από εκατοντάδες άλλα που γεμίζουν τα ράφια των βιβλιοπωλείων.

Η ιστορία της Μαρίας μας μεταφέρει στην Αυστραλία, όπου δύο νέοι άνθρωποι προσπαθούν να χτίσουν την ζωή τους από την αρχή, θέλοντας να αφήσουν πίσω τους όλα εκείνα τα μελανά σημεία του παρελθόντος που στιγμάτισαν τη ζωή τους. Η Λίζι είναι εικοσιτεσσάρων ετών, αριστούχος φοιτήτρια σε μεγάλο πανεπιστημιακό ίδρυμα της χώρας, εργαζόμενη και ανύπαντρη μητέρα. Η εφηβεία της κάθε άλλο παρά ομαλή ήταν αφού για να εκδικηθεί τους γονείς της κατέφυγε σε μια ζωή γεμάτη από κρεπάλες, ουσίες και sex χωρίς συναίσθημα μέχρι που βρέθηκε πολύ κοντά στον δρόμο χωρίς επιστροφή. Από την άλλη μεριά βρίσκεται ο Μπράιαν, μόλις δύο χρόνια μεγαλύτερος από την Λίζι ο οποίος αναλαμβάνει καθήκοντα καθηγητή στο πανεπιστήμιο που εκείνη φοιτεί. Η δικιά του ζωή στιγματίστηκε από τον θάνατο των γονιών του όταν εκείνος βρισκόταν στην ηλικία μόλις των τριών ετών. Περνώντας όλη του τη ζωή μέσα στην θλίψη και τις ενοχές, κατηγορώντας τον εαυτό του ξανά και ξανά, ο Μπράιαν είναι από τους ανθρώπους που φαντάζουν ανίκανοι να εκφράσουν τα συναισθήματά τους και να δεθούν με άλλους ανθρώπους.

Μπορεί να αναρωτιέστε τι κοινό έχουν αυτοί οι δύο άνθρωποι. Πιστέψτε με, έχουν πολύ περισσότερα από ένα και πολύ περισσότερα απ' όσα ίσως να μπορούσατε να φανταστείτε. Οι δύο νέοι έχουν μεταξύ τους έναν συνδετικό κρίκο, τον Σάιμον, θετό πατέρα και θείο του Μπράιαν και ψυχοθεραπευτή της Λίζι. Τέσσερα χρόνια νωρίτερα πρότεινε και στους δυο τους να λάβουν μέρος σε μια έρευνα, στα πλαίσια της ομοιοπαθητικής. Οι δυο τους θα έπρεπε να βρεθούν σε ένα σκοτεινό δωμάτιο, με δεμένα μάτια, χωρίς να μπορούν να δουν ή να μιλήσουν ο ένας με τον άλλον και να προβούν σε ερωτικές δραστηριότητες μεταξύ τους. Η αποδοχή και από τις δύο μεριές, είχε μεγαλύτερες συνέπειες απ' όσο θα μπορούσαν να φανταστούν. Οι δύο νέοι, για πρώτη και μοναδική φορά στη ζωή τους βιώνουν το αίσθημα της αγάπης και είναι τόσο δυνατό, τους πλημμυρίζει ως τα βάθη της ψυχής τους και τους σημαδεύει για όλη την μετέπειτα ζωή τους καθώς κανένας από τους δύο δεν μπορεί να ξεχάσει τον άλλον, έστω κι αν τα βλέμματά τους δεν συναντήθηκαν. Όμως από την ένωση αυτή προέκυψε κάτι ακόμα, ένα παιδί, το οποίο ήταν και ο βασικός λόγος για την φυγή της Λίζι από τηνΑμερική. Στο πρόσωπο του γιου της βλέπει τον άντρα που ερωτεύτηκε τρελά και δεν γνώρισε στην πραγματικότητα ποτέ. Μέχρι που το βλέμμα της συναντάει το πρόσωπο του Μπράιν και η ομοιότητα είναι μεγαλύτερη απ' όσο θα μπορούσε να πιστέψει.

Ίσως σκέφτεστε ότι μέσα στις δύο αυτές παραγράφους σας αποκάλυψα περισσότερα απ' όσα έπρεπε. Πρέπει να σας πληροφορήσω πως κάνετε λάθος. Η Μαρία δεν έχει καμία πρόθεση να μας κρύψει τι είναι αυτό που συνδέει τους δύο νέους και εξ' αρχής μας αποκαλύπτει τα μυστικά του παρελθόντος που τους δένουν με μια αόρατη κλωστή, χρησιμοποιώντας μάλιστα καθ' όλη την διάρκεια της εξέλιξης της πλοκής, μικρούς και ουσιαστικούς αναχρονισμούς, προκειμένου να κατανοήσουμε καλύτερα τους χαρακτήρες μας αφού, το παρελθόν τους είναι αυτό που θα καθορίσει το παρόν τους και θα ορίσει το μέλλον τους. Η Μαρία δεν θέλει μέσα από το μυθιστόρημά της να μας κάνει να ανακαλύψουμε την σχέση των ηρώων στο παρελθόν αλλά, ποιοι είναι οι ίδιοι στην πραγματικότητα, τι κρύβουν μέσα στην ψυχή τους, ποιοι είναι οι φόβοι και οι αδυναμίες που καλούνται να ξεπεράσουν, ποια είναι τα φαντάσματα του παρελθόντος που πρέπει να ξορκίσουν, πόσο βαθιά μέσα τους πρέπει να ψάξουν για να βρουν την αλήθεια και να αφήσουν την αγάπη να κυριεύσει την ζωή τους, οδηγώντας τους μακριά από την σιωπή και το σκοτάδι, οδηγώντας τους στο άπλετο φως.

Ουσιαστικά, πρόκειται για μια ερωτική ιστορία που όμοιά της δεν έχουμε ξαναδιαβάσει και που όσο τρελή κι αν φαντάζει ως πιθανότητα, δεν μπορούμε στην πραγματικότητα να αποκλείσουμε. Πέραν του ερωτικού στοιχείου, η ιστορία βασίζεται στην ανθρώπινη ψυχολογία, στην δύναμη και την αδυναμία του ανθρώπου μπροστά σε καταστάσεις, στις αποφάσεις που καλείται να πάρει και τις συνέπειες που θα προκαλέσουν αυτές και κατά πόσο μπορούν να τις διαχειριστούν με τον καλύτερο δυνατό γι' αυτούς τρόπο. Η Λίζι και ο Μπράιαν πρέπει να ανακαλύψουν ποιοι πραγματικά είναι, για ποιο λόγο άφησαν τους εαυτούς τους να παρασυρθούν από το σκοτάδι και να βρουν έναν ακόμα σημαντικότερο λόγο για να αποτραβηχτούν από αυτό. Καλούνται να βρουν δύναμη και θέληση, να ζήσουν, να ξορκίσουν τα μυστικά και τις ενοχές τους, να ξεπεράσουν αυτό που υπήρξαν και να γίνουν αυτό που μπορούν. Και όσο κι αν σκέφτεσαι πως δύο άνθρωποι με ψυχολογικά προβλήματα και προσωπικούς δαίμονες δεν μπορούν να αλληλοβοηθηθούν, κάνετε λάθος. Γιατί ο καθένας από αυτούς, μπορεί να γιατρέψει τις πληγές του άλλου, μπορεί να τον νιώσει, να ταυτιστεί μαζί του και τελικά, να του προσφέρει όλα όσα μπορεί, όλα όσα νιώθει. Ο ένας συμπληρώνει τον άλλον, είναι αυτό που στην πραγματικότητα χρειάζεται για να πάει μπροστά, είναι αυτό που τον ολοκληρώνει.

Μια ιστορία για τον έρωτα, τις ανθρώπινες αδυναμίες, τα συναισθηματικά πάθη, την δυνατότητα του σκοταδιού να μας παρασύρει στην εκκωφαντική σιωπή του αν το αφήσουμε και την θέληση που πρέπει να επιδείξουμε για να ξεφύγουμε από τα δίχτυα του. Παράλληλα όμως είναι μια ιστορία για τη μοίρα, τη δύναμη που αυτή έχει έστω κι αν δεν της το αναγνωρίζουμε πολλές φορές. Γιατί  μοίρα μας μπορεί να βρίσκεται στα χέρια μας όμως, όχι πάντα. Υπάρχουν οι φορές εκείνες που λειτουργεί κατά μας, όταν θέλει να μας χλευάσει και εκείνες πάλι που λειτουργεί προς όφελός μας, θέλοντας να μας λυτρώσει από τον πόνο και τα βάσανα, θέλοντας να μας προσφέρει όσα στερηθήκαμε. Με μοναδικό τρόπο η Μαρία αφηγείται μια ιστορία γεμάτη πάθος, αγάπη και συμπτώσεις που το μόνο που μπορούν να προκαλέσουν είναι έντονη συγκίνηση και βαθιά, ειλικρινή συναισθήματα. Ο τρόπος που διασταυρώνονται ξανά και ξανά οι δρόμοι των ηρώων της είναι γοητευτικός και αγωνιώδης. Συμπάσχουμε και ταυτιζόμαστε με τους ήρωες που είναι τόσο ρεαλιστικά πλασμένοι που μόνο αγάπη και κατανόηση μπορούμε να νιώσουμε γι' αυτούς, ακόμα κι όταν δεν συμφωνούμε απόλυτα με τις αποφάσεις τους. Μια υπέροχη ιστορία που συνεχίζεις να σκέφτεσαι και μετά το πέρας της ανάγνωσής της και που ευχαριστώ πολύ τη Μαρία που μου την έστειλε και την μοιράστηκε μαζί μου.