Σάββατο, Φεβρουαρίου 27, 2016

Θαρρώ πως ήταν χθες



Θαρρώ πως ήταν χθες που παίζαμε λάστιχο με τις παιδικές μου φίλες.
Θαρρώ πως ήταν χθες που ξαπλώναμε στα κρεβάτια που είχαμε στην ταράτσα και χαζεύαμε τον έναστρο ουρανό.
Σκαρώναμε αυτοσχέδια παιχνίδια με τις κούκλες Μπιμπι-Μπο και τ’ απογεύματα παρακολουθούσαμε την Κάντυ Κάντυ και το Ουράνιο Τόξο.
Τ’ αγόρια μας κυνηγούσαν με τα φυσοκάλαμα, όποτε βρίσκαμε ευκαιρία παίζαμε μπουγέλο κι αργότερα, λίγο πριν το τέλος του Δημοτικού, βάζαμε δίσκους στο πικ-απ και τραγουδούσαμε τη μεγάλη επιτυχία της Αλέξιας, Τα κορίτσια ξενυχτάνε.
Κι όμως… πέρασαν τόσα χρόνια…
Ακόμα σαν ν’ ακούω τη μαμά μου. Πάντα είναι μαζί μου κι ας έχει φύγει για το ταξίδι δίχως επιστροφή.
«Να προσέχεις. Με ποιους θα πας; Τι ώρα θα γυρίσεις;»
Έξω απ’ τη πόρτα τώρα γράφει τ’ όνομά μου. Πάνω στο τραπέζι μια μεγάλη ζωγραφιά με διάφορα χρώματα και πολλά ουράνια τόξα γράφει κάτω αριστερά με δυσανάλογα γράμματα: Μαμά σ’ αγαπώ. Ταυτόχρονα ακούγεται ένα σιγανό κλάμα, μια λιλιπούτεια ύπαρξη με αναζητά κι όταν βλέπει το πρόσωπό μου σκάει ένα τεράστιο χαμόγελο.
Θαρρώ πως ήταν χθες που βρέθηκα για πρώτη φορά πάνω στη σκηνή τρέμοντας ότι θα ξεχάσω τα λόγια μου.
Θαρρώ πως ήταν χθες που φόρεσα εκείνο το άσπρο φόρεμα και χόρευα νησιώτικα για όλη την υπόλοιπη βραδιά.
Θαρρώ πως ήταν χθες που είδα για πρώτη φορά τα μεγάλα εκφραστικά μάτια της κόρης μου.
Κι ύστερα  εκείνα τα όνειρα που έγιναν χιλιάδες λέξεις…
Ακόμα σαν ακούω τη μαμά μου:
«Προσγειώσου στη γη! Μη πετάς συνέχεια στα σύννεφα!»
Έξω απ’ τη πόρτα τώρα γράφει το όνομά μου όπως και πάνω στους λογαριασμούς και στο εκκαθαριστικό της εφορίας.

Θαρρώ πως ήταν χθες… θαρρώ πως ήταν χθες…!

Υ.Γ. Όσα χρόνια κι αν περάσουν όλοι βαθιά μέσα μας παραμένουμε ίδιοι ηλικιακά. Μόνο εξωτερικά φαίνεται ο χρόνος που περνά κι αφήνει τα ανεξίτηλα σημάδια του σταδιακά. Τα γενέθλια δεν είναι τίποτα περισσότερο ή λιγότερο από έναν αριθμό. 

37... Τρία και εφτά. 

Θέλετε να μάθετε την ευχή μου γι' αυτά τα γενέθλια; Να έρθει η μέρα που το εφτά θα είναι μπροστά από το τρία. ;)