Κυριακή, Ιανουαρίου 26, 2014

Κατ' εικόνα και καθ' ομοίωσιν




Είμαι σίγουρη ότι είναι πολλοί εκείνοι που με ευκολία θα κρίνουν αρνητικά όσους άρχισαν να γράφουν ιστορίες με βάση κάποια άλλη και δεν είναι λίγες οι φορές που αρκετοί από εμάς (βάζω και τον εαυτό μου μέσα γιατί είμαι ένας από αυτούς τους δημιουργούς) έχουμε κατηγορηθεί για αντιγραφή ή για «δεκανίκια» που ενίοτε στήριξαν τις όποιες συγγραφικές μας προσπάθειες.

Ας γυρίσουμε όμως τον χρόνο πίσω και ας ξεκαθαρίσουμε απόλυτα και με σαφήνεια τον όρο και την έννοια “FanFic”. Θα προσπαθήσω να το εξηγήσω όσο πιο απλά γιατί έχω καταλάβει ότι όσοι δεν έχουν ασχοληθεί και δεν γνωρίζουν το θέμα δυσκολεύονται να κατανοήσουν την ουσία.

Θα αναφέρω σαν παράδειγμα το πλέον αδιαμφισβήτητα κλασσικό και θρυλικό «Περηφάνια και Προκατάληψη» της Τζέην Όστεν. (Το παράδειγμα είναι τυχαίο).

Η ιστορία είναι γνωστή, Ο Ντάρσι και η Ελίζαμπεθ Μπένετ προέρχονται από διαφορετικές τάξεις και η προκατάληψη όσον αφορά την ταξική αυτή διαφορά είναι εκείνη που αναπόφευκτα πυροδοτεί την υπερηφάνια της Ελίζαμπεθ. Έτσι η Λίζι και ο Ντάρσι καλούνται να ξεπεράσουν τούτα τα εμπόδια, να παραμερίσουν τις επιφανειακές «διαφορές» τους και να κάνουν την υπέρβαση ακολουθώντας τον δρόμο της καρδιάς τους. Απλό, κατανοητό ρομαντικό και οπωσδήποτε διαχρονικό.

Εγώ στη συνέχεια και η κάθε ρομαντική ψυχή συγκλονίζεται και επηρεάζεται βαθιά από το μεγαλείο της ιστορίας αυτής με αποτέλεσμα να γεννιέται μέσα μου μία ανάγκη. Άλλοτε μπορεί να είναι επιθυμία για συνέχεια της ιστορίας, κάποιες άλλες φορές πάλι ίσως να θέλω να «παίξω» με τους χαρακτήρες ένα διαφορετικό «παιχνίδι» από αυτό που έχει ορίσει αρχικά ο δημιουργός. Δανείζομαι λοιπόν την Ελίζαμπεθ, τον Ντάρσυ, τους υπόλοιπους χαρακτήρες και το Πέμπερλι και πάνω σ’ αυτή τη βάση «χτίζω» μία δική μου ιστορία.

Ξέρω ότι δεν είστε λίγοι εσείς που η συγκεκριμένη απόπειρα θα σας ξενίσει και εύλογα θα αναρωτηθείτε γιατί να μπω εγώ και ο κάθε άλλος στη διαδικασία αυτή  αντί να γράψω μία ολότελα δική μου ιστορία με χαρακτήρες αποκλειστικά δικής μου προέλευσης και έμπνευσης.

Η απάντηση είναι πολύ απλή. Ο λόγος έχει να κάνει με το αίσθημα του «ανικανοποίητου» θαυμαστή! Όσοι έχουμε αγαπήσει μοναδικά και με πάθος μία ιστορία και τους ήρωες της αναζητούμε το κάτι παραπάνω, εκείνο που ο δημιουργός άθελα του μας στέρησε και σε τελική ανάλυση πρόκειται κατά την ταπεινή μου άποψη για την καλύτερη συγγραφική εξάσκηση που θα μπορούσε να υπάρξει ποτέ.

Αν δεν κάνω λάθος στη ζωγραφική δεν είναι λίγες οι φορές που αρκετοί επίδοξοι ζωγράφοι αναπαράγουν έργα και μάλιστα προσπαθούν να τα κάνουν όσο το δυνατόν πιο πιστά αντίγραφα. Ακριβώς το ίδιο είναι και το FanFic όσον αφορά τα συγγραφικά δεδομένα. Μπορεί η παρομοίωση μου να μην είναι απόλυτα σωστή αλλά ειλικρινά αδυνατώ να το εξηγήσω με άλλο τρόπο.

Προσωπικά ξεκίνησα να γράφω FanFic το 2007 και για αρκετά χρόνια δεν είχα άλλους είδους «βλέψεις». Το 2008 που μπήκε στη ζωή μου το Twilight τολμώ να πω ότι πρόκειται ίσως για το μεγαλύτερο κίνημα έμπνευσης για τους επίδοξους συγγραφείς που υπήρξε ποτέ σε ολόκληρο τον κόσμο!

Ως αποτέλεσμα έχουμε τις Πενήντα αποχρώσεις του γκρι στις οποίες αναγκαστικά θα σταθώ σε αυτό το σημείο γιατί μέχρι σήμερα δεν έχω γράψει ποτέ μία ολοκληρωμένη άποψη.

Θα πρέπει λοιπόν να σας τονίσω και να σας ξεκαθαρίσω πως το 2010 η EL James ήταν μία γυναίκα που εργαζόταν ως τηλεοπτικός παραγωγός και άρχισε να γράφει αυτή την ιστορία με ψευδώνυμο χρησιμοποιώντας σαν βάση το Twilight. Το αρχικό όνομα του Κρίστιαν Γκρέυ ήταν Έντουαρντ Κάλλεν, της Αναστασίας Στηλ – Μπέλλα Σουάν κ.ο.κ. Πιστεύετε πραγματικά ότι η EL James το έκανε όλο αυτό αποσκοπώντας κάπου αλλού; Υπήρχε άραγε τρόπος να προβλέψει το μέλλον και να έχει κάποιο απώτερο σχέδιο στο μυαλό της; Επιτρέψτε μου να σας απαντήσω και ας μην έχω την άδεια της. Είμαι απόλυτα σίγουρη πως εκείνη την εποχή η γυναίκα αυτή απλά εκφραζόταν ανάμεσα σε ομοϊδεάτες, τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο. Τώρα το αν αυτή τη στιγμή ο τραπεζικός της λογαριασμός μετράει εκατομμύρια είναι ένα άλλο θέμα. Και αφού το αναφέρουμε ας μιλήσουμε και λίγο για τους λόγους που η συγκεκριμένη ιστορία έγινε τόσο μεγάλη επιτυχία αφού δεν είναι λίγες οι φορές που παρακολούθησα στο διαδίκτυο απόψεις των απόψεων να αναλύονται σε βάθος για να μην πω για την απαράδεκτη επίθεση και τους χαρακτηρισμούς που ακολούθησαν από δήθεν «επιπέδου» γνώστες τους θέματος στους θαυμαστές του είδους.

Αγαπητοί μου φίλοι χαίρομαι πολύ που θα είμαι εγώ αυτή που θα κάνω την μεγάλη αποκάλυψη! Η Αναστασία Στηλ δεν είναι τίποτα περισσότερο ή λιγότερο από μία σύγχρονη Σταχτοπούτα που αγάπησε τον πρίγκιπα όχι με το λευκό (δώστε σημασία εδώ) αλλά με το μαύρο άλογο! Είναι τουλάχιστον υποκριτικό σε όλη την υφήλιο οι γυναίκες από τα γεννοφάσκια τους να γαλουχούνται με αυτό και παρόμοια του είδους παραμύθια και ξαφνικά να τους ζητάτε λόγω ηλικίας να προσγειωθούν στη γη και να πάψουν να ζουν στο ροζ σύννεφο και να τρέφονται με αυταπάτες.

Αυτό είναι και το κεντρικό νόημα της ιστορίας τελικά. Μία απλή κοπέλα που ερωτεύεται έναν δυναμικό – προβληματικό άνδρα και το πώς καταφέρνει να σηκώσει το ανάστημα της (αυτό για όσους την έχετε χαρακτηρίσει ως άβουλο ων χωρίς αυτοπεποίθηση), να διαχειριστεί την κατάσταση λόγω της αγάπης της (ναι, ακόμα και σήμερα κάποιοι από εμάς πιστεύουμε σε αυτήν!) και εν τέλει να τον βοηθήσει να αφήσει πίσω του τις ασχήμιες που βίωσε στην παιδική του ηλικία και να επουλώσει τις πληγές του.

Αν ακόμα αναρωτιέστε για ποιο λόγο λοιπόν αυτή η ιστορία έγινε τόσο μεγάλη επιτυχία και μάλιστα από την εποχή που ήταν ακόμα FanFic και  δεν ήμασταν λίγοι εμείς που ξεροσταλιάζαμε μπροστά στις οθόνες του υπολογιστή περιμένοντας το επόμενο κεφάλαιο και κλάψαμε όχι μία αλλά αρκετές φορές με τα δάκρυα να θολώνουν τα γράμματα και να καρδιοχτυπούμε, αποδώστε τις ευθύνες στη γυναικεία ρομαντική πλευρά και ευαισθησία, στην ελπίδα ότι τελικά δεν έχουν ισοπεδωθεί ακόμα όλες οι ηθικές έννοιες και οι αξίες που μας διαχωρίζουν από τα υπόλοιπα θηλαστικά στο οικοσύστημα!

Ζητώ συγνώμη γιατί βγήκα εκτός θέματος αλλά νιώθω πως «χρωστάω» εδώ και αρκετό καιρό την ξεκάθαρη άποψη μου σε σχέση με το εν λόγω βιβλίο.

Υποθέτω ότι σε αυτό το σημείο όλοι όσοι ενδιαφερόσασταν να μάθετε για τα Fanfic διαφωτιστήκατε και ελπίζω ότι θα σταματήσετε να μας κρίνετε τόσο αυστηρά και να μας κατηγορείτε για πολλά και διάφορα.

Στην τέχνη δεν υπάρχει παρθενογένεση και όλοι οι καλλιτέχνες – δημιουργοί από κάπου επηρεάζονται, από κάπου αντλούν έμπνευση. Τα FanFic μου έδωσαν τη δυνατότητα να διαβάσω πολλές, ενδιαφέροντες και αξιόλογες συγγραφικές δημιουργίες απολύτως ανέξοδα και δεν θεωρώ καθόλου τυχαίο το γεγονός ότι κάποιες από αυτές ξεχώρισαν και έφτασαν στην κορυφή. Ας μην ξεχνάμε ότι όταν μπεις πια στο «επάγγελμα» αρχίζουν και παίζουν ρόλο πολλοί παράγοντες με πρώτο και καλύτερο το κέρδος το οποίο υποκινείται για ευνόητους λόγους.

Η γνωστή Κασσάνδρα Κλαιρ, συγγραφέας της σειράς «Θανάσιμα Εργαλεία», έγραφε Harry Potter Fanfic και δεν είναι λίγοι εκείνοι που μέχρι και σήμερα την κατηγορούν ότι έχει αντιγράψει πολλά πράγματα και καταστάσεις στα δικά της βιβλία.

Όσο για μένα δεν έχω κρύψει ποτέ την προϊστορία μου στο είδος. Ίσα, ίσα νιώθω πραγματικά υπερήφανη για τις συγγραφικές μου δημιουργίες ακόμα και αν κάποιες από αυτές έχουν άλλη «βάση». Άλλωστε η πλοκή και η εξέλιξη της κάθε μίας από αυτές είναι αποτελέσματα αποκλειστικά δικής μου έμπνευσης και αυτό δεν μπορεί κανένας να το αμφισβητήσει.

Εν κατακλείδι, η διαδικτυακή επανάσταση είναι αυτή που έδωσε πρόσφορο έδαφος σε πολλούς από εμάς για να ανοίξουμε τα φτερά μας και να δούμε αρκετά από τα όνειρα μας να γίνονται πραγματικότητα. Τώρα αν ο καθένας μας αξίζει να βρίσκεται σε κάποια θέση αυτό θα το κρίνει αποκλειστικά και μόνο ο τελικός κριτής που δεν είναι άλλος από τον ίδιο τον αναγνώστη.


Τετάρτη, Ιανουαρίου 22, 2014

Ο Φύλακας στο Φάρο


Τι μπορεί να πει κανείς αλήθεια για ένα βιβλίο σαν κι αυτό; 

Είναι πολλές οι φορές που αναρωτιέμαι για το αν τα καταφέρνω ως δημιουργός και ακόμα περισσότερο όταν διαβάζω βιβλία Ελλήνων ομότεχνων που συναρπάζουν και καταφέρνουν αυτό που φαντάζει απίθανο, το να σε κρατάνε ξύπνιο μέχρι τα χαράματα και εσύ να μη θες για κανένα λόγο να τα αφήσεις από τα χέρια σου!

Η Ελένα είναι μία τυχοδιώκτρια ή μάλλον αυτή είναι η αρχική εντύπωση που δημιουργείται στον αναγνώστη στις πρώτες σελίδες του βιβλίου. Με ένα ζοφερό παρελθόν φορτωμένο στις πλάτες της ξεκινάει ένα ταξίδι περιπέτειας για να ανακαλύψει κάποιο "θησαυρό" αλλά οι ανατροπές διαδέχονται η μία την άλλη ώσπου στο τέλος ανακαλύπτει πως τίποτα δεν είναι τυχαίο και σιγά σιγά ξετυλίγει ένα κουβάρι καλά θαμμένων μυστικών και έρχεται αντιμέτωπη με τον ίδιο της τον εαυτό.

Ένα τεράστιο "παζλ" είναι αυτό το βιβλίο με όλα τα κομμάτια σκορπισμένα πάνω στο τραπέζι και καθώς η ιστορία προχωράει, το καθένα από αυτά μπαίνει στη θέση του και η εικόνα αρχίζει να ξεθολώνει μπροστά στα έκπληκτα μάτια των ηρώων αλλά και των αναγνωστών. Το παρόν αντιμάχεται αδιάκοπα το παρελθόν το οποίο τελικά είναι και το κλειδί για την ίδια τη ζωή αφού χωρίς αυτό είναι αδύνατον να υπάρξει το οποιοδήποτε μέλλον.

Πραγματικά ένιωσα δέος γι' αυτή την καλοδουλεμένη πλοκή, για το τρόπο με τον οποίο συνδέονται τα γεγονότα κι ακόμα περισσότερο με συνεπήρε η εκφραστικότητα καθώς το κείμενο έρεε αβίαστα χωρίς πομπώδεις εκφράσεις αλλά με νόημα και ουσία.

Αν σας αρέσουν τα περιπετειώδη μυθιστορήματα που μπλέκονται με το συναίσθημα, αν θεωρείτε τον εαυτό σας ρομαντικό αλλά και τολμηρό συνάμα, θα σας πρότεινα ανεπιφύλακτα να διαβάσετε το συγκεκριμένο βιβλίο και είμαι σίγουρη ότι θα απολαύσετε στο έπακρο το μαγευτικό αυτό ταξίδι. 

Εύχομαι στην Ευριδίκη Αμανατίδου να είναι πάντα γερή, δυνατή και δημιουργική και περιμένω ανυπόμονα το νέο της βιβλίο που θα κυκλοφορήσει αυτές τις μέρες από τις εκδόσεις Μίνωας!

Κυριακή, Ιανουαρίου 19, 2014

Νοέλια - Παρουσίαση Η Επιστροφή του Λευκού Ρόδου



Αυτό είναι το βίντεο από την παρουσίαση του βιβλίου μου "Νοέλια - Η Επιστροφή του Λευκού Ρόδου" που έγινε το Σάββατο 7 Δεκεμβρίου 2013 στον Πολυχώρο Αίτιον. Για μία ακόμα φορά θα ήθελα να ευχαριστήσω ολόψυχα την Άρτεμις Βελούδου Αποκότου, την Αγγελική Κατσιμάρδου, τη Μαρία Μπακάρα και την Έφη Διαματάρη.

Ήταν πραγματικά μία μαγική βραδιά η οποία θα μου μείνει αξέχαστη!

Πέμπτη, Ιανουαρίου 16, 2014

Μία πόλη, ένα χαμόγελο.

Μου είναι πραγματικά δύσκολο να περιγράψω μέσα σε λίγες μόνο σειρές τις όμορφες στιγμές που πέρασα το προηγούμενο Σαββατοκύριακο στη Θεσσαλονίκη. 

Το ταξίδι ξεκίνησε συγκεκριμένα την Παρασκευή το πρωί από την Αθήνα για να φτάσουμε στη συμπρωτεύουσα το απόγευμα και φυσικά όπως ήταν αναμενόμενο καταλήξαμε στην πλατεία Αριστοτέλους για σουβλάκια και αργότερα σε ένα κοντινό ζαχαροπλαστείο για γλυκό!

Παρά το βασανιστικό κρύωμα που με ταλαιπωρούσε δεν πτοήθηκα και την επόμενη μέρα ακολουθήσαμε το πρόγραμμα μας. Ψώνια και βόλτα στην πόλη, αργότερα καλό φαγητό και εν τέλει γυρίσαμε στο σπίτι που μας φιλοξενούσαν ώστε να ετοιμαστούμε για την εκδήλωση στο καφέ Ζώγια που θα γινόταν η παρουσίαση του βιβλίου. 

Σε αυτό το σημείο οφείλω να πω πως είχαμε και μερικά κωμικοτραγικά απρόοπτα τα οποία όμως καταφέραμε να προσπεράσουμε και τώρα που τα θυμάμαι χαμογελάω, σχεδόν αναπολώντας τα.

Το απόγευμα του Σαββάτου, γύρω στις 19.00 ήμασταν όλοι εκεί. Η Γεωργία Κακαλοπούλου που ταξίδεψε από την Κατερίνη για να είναι μαζί μου και να μιλήσει για το βιβλίο μου και ο καλός μου φίλος Αναστάσιος Νικολαίδης που επιμελήθηκε την έκδοση. 

Συνάντησα ανθρώπους που μέχρι πρόσφατα τους ήξερα μόνο μέσα από μία φωτογραφία και άλλους που είχα ξαναδεί για λίγο στο παρελθόν και δεν σας κρύβω ότι επιθυμούσα σαν τρελή να τους ανταμώσω και πάλι. Κακά τα ψέματα, ο χρόνος δεν μου έφτασε, η ώρα πέρασε γρήγορα αλλά στο τέλος της βραδιάς ήμουν πολύ χαρούμενη γι' αυτή μου την επίσκεψη, για την ευκαιρία που μου δόθηκε να γνωρίσω όσους δεν ήξερα και να συναντήσω άλλους που μου είχαν λείψει. Άλλωστε νομίζω πως αυτός είναι και ο λόγος που άργησα τόσο να κοιμηθώ εκείνο το βράδυ. 4.00 τα ξημερώματα έφτασε κι ο Μορφέας δεν έλεγε να έρθει!

Το επόμενο πρωί πήγαμε πάλι στην πλατεία Αριστοτέλους για τον καθιερωμένο πια Κυριακάτικο καφέ. Ήταν μία όμορφη μέρα με πολύ ήλιο και πιστεύω πως θα μπορούσα να μείνω εκεί για ώρες απλά να απολαμβάνω αυτή την αίσθηση της χαλάρωσης. 

Δυστυχώς όλα τα ωραία κάποτε τελειώνουν κι έτσι μετά το μεσημεριανό γεύμα σε ένα παραδοσιακό ταβερνάκι στα Λαδάδικα είχε έρθει η ώρα της επιστροφής. Νωρίς το απόγευμα ήμασταν πάλι στον σιδηροδρομικό σταθμό και το ίδιο βράδυ πίσω στην Αθήνα.

Όσα και να πω, όσα και να γράψω δεν μπορούν να εκφράσουν τα συναισθήματα μου, το πόσο πολύ αγαπώ τη Θεσσαλονίκη για την ομορφιά της ως πόλη, γι' αυτά που προσφέρει στους επισκέπτες της αλλά περισσότερο για τους ίδιους τους ανθρώπους της που είναι φιλόξενοι, γενναιόδωροι, ζεστοί και πάντα χαμογελαστοί. Άλλωστε αν κάτι μας έχει μείνει που δεν κοστίζει είναι το χαμόγελο και ίσως γι' αυτό και στη Βόρεια Ελλάδα να είναι πιο ανέμελοι και χαρούμενοι οι άνθρωποι, δεν ξεχνάνε να χαμογελούν.

Παρακάτω θα δείτε μερικές στιγμές από τη βραδιά της παρουσίασης του βιβλίου μαζί με τους φίλους που θέλησαν να με τιμήσουν με την παρουσία τους.

Εγώ το μόνο που θα ήθελα να πω είναι:

Ευχαριστώ.

χ χ χ χ




Γεωργία Κακαλοπούλου



Αναστάσιος Νικολαίδης - Μαρία Στεφάνου - Γεωργία Κακαλοπούλου



Αναστάσιος Νικολαίδης - Μαρία Στεφάνου - Γεωργία Κακαλοπούλου 





Πέμπτη, Ιανουαρίου 09, 2014

Στον Λευκό τον Πύργο!



Το να πω ότι είμαι πάρα πολύ χαρούμενη για το επικείμενο ταξίδι μου στη Θεσσαλονίκη είναι μάλλον περιττό! Ειλικρινά μετράω τις ώρες, τα λεπτά, τα δευτερόλεπτα μέχρι τη στιγμή που θ' αφήσω πίσω μου την Αθήνα για να επισκεφτώ την αγαπημένη μου συμπρωτεύουσα. Αν και λίγο κρυωμένη, έχω την καλύτερη διάθεση του κόσμου και αυτό οφείλεται στους ανθρώπους που ξέρω ότι θα με περιμένουν εκεί τους οποίους έχω αρκετό καιρό να δω και μου έχουν λείψει αφάνταστα.

Αυτό το Σάββατο λοιπόν στις 19.30 θα συναντηθούμε για να μιλήσουμε για τη Νοέλια. Και μπορεί επίσημα αυτή να είναι μία παρουσίαση για το δεύτερο βιβλίο της σειράς, την "Επιστροφή του Λευκού Ρόδου" όμως στην πραγματικότητα νομίζω ότι "χρωστάω" στη Θεσσαλονίκη μία ολοκληρωμένη συζήτηση επί του συνόλου αφού δεν έχω ξανακάνει άλλη παρουσίαση εκεί.

Θα ήθελα να ευχαριστήσω εκ των προτέρων τους δύο ανθρώπους που θα είναι μαζί μου εκείνη τη βραδιά, την αγαπημένη φίλη και συγγραφέα Γεωργία Κακαλοπούλου και τον επίσης φίλο μου και επιμελητή της έκδοσης Αναστάσιο Νικολαίδη.

Όπως βλέπετε λοιπόν η παρέα μας θα είναι εκλεκτή γι' αυτό δεν έχετε παρά να περάσετε κι εσείς το Σάββατο το απόγευμα από το Καφέ Ζώγια για να πιούμε το καφεδάκι μας, να μιλήσουμε για τον ονειρικό κόσμο της Ροδεσίας και να γνωριστούμε από κοντά!

Σας περιμένω!

χχχ

Τρίτη, Ιανουαρίου 07, 2014

Μη με ξεχάσεις



Με τη Γιώτα Παπαδημακοπούλου γνωριζόμαστε τα δύο τελευταία χρόνια και μπορώ να πω ότι δεν ήταν καθόλου τυχαίο που οι δρόμοι μας διασταυρώθηκαν τη συγκεκριμένη χρονική περίοδο. Στο ξεκίνημα μας συγγραφικά και οι δύο, ανταλλάξαμε απόψεις για όλα όσα μας απασχολούσαν και συμπαραστάθηκε η μια στην άλλη όποτε χρειάστηκε για λογοτεχνικά και όχι μόνο θέματα.

Ήμουν από τους πρώτους ανθρώπους που πληροφορήθηκε την "ύπαρξη" του Ανδρέα, ο οποίος δεν είναι άλλος από τον κεντρικό ήρωα του νέου μυθιστορήματος της Γιώτας "Μη με ξεχάσεις".

Ο Ανδρέας μας διηγείται την ιστορία του, μια ιστορία γλυκιά και νοσταλγική που μας βάζει στη διαδικασία να αναπολήσουμε κι εμείς τα παιδικά και εφηβικά μας χρόνια και να αναρωτηθούμε για τις επιλογές μας.

Έτσι ακριβώς κι ο ήρωας μας προβληματίζεται κι αναρωτιέται πως του τα έφερε έτσι η μοίρα ή η τύχη και δεν κατάφερε ποτέ να συνειδητοποιήσει τα συναισθήματα του για την καλύτερη του φίλη, την Αλεξάνδρα.

Κι όταν τελικά, αναπόφευκτα έρχεται η στιγμή που το κάνει μήπως είναι αργά; Μήπως κινδυνεύει να τον ξεχάσει η Αλεξάνδρα, μήπως σκοπεύει να  τον αφήσει πίσω της για να προχωρήσει σε μία άλλη ζωή όπου ο Ανδρέας δε θα έχει καμία θέση σε αυτή;

Είναι πολλά τα αναπάντητα ερωτήματα στα οποία αργά ή γρήγορα ο Ανδρέας αναγκάζεται να απαντήσει ακόμα κι όταν δεν το θέλει, ακόμα κι όταν δεν πρέπει, ακόμα κι όταν έρχεται αντιμέτωπος με τον ίδιο του τον εαυτό. 

Το "Μη με ξεχάσεις", είναι ένα βιβλίο που μιλάει για τον έρωτα αλλά σε δεύτερο επίπεδο μας δείχνει τη σημαίνει αληθινή αγάπη από εκείνες που ριζώνουν μέσα στην καρδιά από την παιδική κιόλας ηλικία και πως αυτή εξελίσσεται με το πέρασμα του χρόνου ώστε να καταλήξει να γίνει καρμική, μοιραία, δυνατή και αξεπέραστη!

Το ταξίδι του Ανδρέα ξεκίνησε πρόσφατα και ήδη μέχρι τώρα έχει κλέψει πολλές καρδιές. Εύχομαι να τις κερδίσει όλες, να τις αιχμαλωτίσει και να τις κάνει να χτυπήσουν δυνατά από συγκίνηση. 

Δευτέρα, Ιανουαρίου 06, 2014

Η μοναξιά δεν έρχεται μόνη


Τη Βασιλική Λεβεντάκη δεν την γνώριζα προσωπικά και αιτία της γνωριμίας μας τελικά έγινε η προ λίγων ημερών παρουσίαση του βιβλίου μου στο πάρκο Τρίτση.

Όταν συναντηθήκαμε οι δυό μας για να μιλήσουμε περί βιβλίων και να ανταλλάξουμε απόψεις, αμέσως συνειδητοποίησα πως απέναντι μου είχα έναν παθιασμένο δημιουργό, ικανό, που όταν καταπιάνεται με τη συγγραφή επενδύει στην κυριολεξία στις ψυχές των ηρώων της και στην πορεία με δεξιοτεχνία τους ξεγυμνώνει και τους εκθέτει αιχμαλωτίζοντας το ενδιαφέρον του όποιου αναγνώστη.

Γεγονότα αναμφισβήτητα είναι όλα τα παραπάνω διαβάζοντας το βιβλίο της "Η μοναξιά δεν έρχεται μόνη - Οι δαιμονισμένες" και ομολογώ πως συγκλονίστηκα. Το πρώτο πράγμα στο οποίο θα ήθελα να αναφερθώ είναι οι περιγραφές της για το νησί της Σύρου και μάλιστα τοποθετημένες όχι στο σύγχρονο παρόν αλλά στις αρχές του προηγούμενου αιώνα. Δεν υπάρχει κανένα "ψεγάδι" όσον αφορά τον τόπο και τον χρόνο, οι περιγραφές, οι αντιδράσεις, ακόμα και η γλώσσα που χρησιμοποιεί βρίσκονται στο σωστό πλαίσιο ώστε να νιώθει κανείς πως ζει στο κοσμοπολίτικο νησί της Σύρου, κάπου στις αρχές του 1900. Αυτό υποδηλώνει τη βαθιά και προσεγμένη έρευνα που έχει κάνει η δημιουργός, διαδικασία χρονοβόρα και κουραστική, απαραίτητη όμως εφόσον αποφάσισε να μας μιλήσει για μία άλλη εποχή.

Παράλληλα, οι χαρακτήρες του βιβλίου της είναι πέρα για πέρα αληθινοί, δομημένοι με τέτοιο τρόπο ώστε να σε παρασύρουν και να σε βάζει ο καθένας τους μέσα στην δική του προσωπική ιστορία με αποτέλεσμα να ταυτιστείς μαζί τους και μάλιστα τις περισσότερες φορές παρά τη θέληση σου!

Η πλοκή της είναι ένα κέντημα με την κάθε βελονιά επιδέξια να χαρακτηρίζει το άρτιο αποτέλεσμα που δεν είναι άλλο παρά μία ιστορία αγάπης και μίσους, δύο έννοιες τόσο έντονα συνδεδεμένες μεταξύ τους ενώ οι ανατροπές διαδέχονται η μία την άλλη και είναι πραγματικά αδύνατο να διακόψεις την ανάγνωση για οποιονδήποτε λόγο!

Θέλω για μία ακόμα φορά να επισημάνω το ψυχογράφημα των ίδιων των ηρώων το οποίο ως αποτέλεσμα συγκινεί σελίδα τη σελίδα και δημιουργεί επαναλαμβανόμενα, αντικρουόμενα συναισθήματα.

Νομίζω πως όσα και να πω γι' αυτό το βιβλίο είναι πραγματικά λίγα. Νιώθω πραγματικά χαρούμενη που υπάρχουν δημιουργοί αυτού του επιπέδου στη χώρα μας και είναι μεγάλη τιμή για μένα που είχα την τύχη να γνωρίσω τη Βασιλική προσωπικά και να πάρω πολύτιμες συμβουλές για το δικό μου συγγραφικό μέλλον αν και τολμώ να πω ότι το βιβλίο της είναι ένα "μάθημα" από μόνο του!

Εύχομαι στη Βασιλική καλή και δημιουργική πορεία αν και είμαι απόλυτα σίγουρη ότι θα την έχει με τη μαγική της πένα να μας ταξιδεύει στα άδυτα των κόσμων της!