Παρουσίαση Νοέλια στο Πάρκο Τρίτση

Το Σάββατο που μας πέρασε, βρέθηκα στο Πάρκο Τρίτση για μία παρουσίαση του βιβλίου μου Νοέλια - Η Επιστροφή του Λευκού Ρόδου. Παρά τις αντιξοότητες, το τσουχτερό κρύο και το ψιλόβροχο, αρκετοί φίλοι θέλησαν να με τιμήσουν με την παρουσία τους και πραγματικά πρόκειται για μία από τις πιο όμορφες εκδηλώσεις σε σχέση με τα βιβλία μου. 

Η αγαπημένη φίλη και ομότεχνη, Βασιλική Λεβεντάκη, θέλησε να κάνουμε έναν διάλογο, μία συζήτηση για τη Νοέλια, τη Ροδεσία, τον κόσμο και τους χαρακτήρες της, τα βαθύτερα νοήματα της ιστορίας αυτής, τα συναισθήματα και τα μηνύματα με αποτέλεσμα να κουβεντιάζουμε για ώρα χωρίς να καταλάβω πως κύλησε ο χρόνος.

Οι φίλοι που ήταν μαζί μας πήγαν αυτή την συζήτηση ένα βήμα παραπέρα με τις εύστοχες ερωτήσεις και παρατηρήσεις τους, πράγμα που με έκανε να καταλάβω πως η Νοέλια είναι μία ιστορία που μπόρεσε τελικά να φτάσεις στις καρδιές σας και να τις αγγίξει. 

Θέλω να ευχαριστήσω θερμά τη Βασιλική Λεβεντάκη που αγκάλιασε το βιβλίο μου κι εμένα την ίδια με τον δικό της ξεχωριστό τρόπο, δίνοντας μου δύναμη και κουράγιο να θέλω να γίνω καλύτερη.

Επίσης θα ήθελα να ευχαριστήσω τη φίλη και ομότεχνη Νατάσα Γκουτζικίδου που θέλησε να με τιμήσει με την παρουσία της η οποία νομίζω ότι έπαιξε ρόλο καταλυτικό κατά τη διάρκεια της κουβέντας αυτής.

Σας ευχαριστώ όλους που ήσασταν μαζί μου. Ακολουθούν μερικές φωτογραφίες και νομίζω ότι οι εικόνες μιλάνε από μόνες τους.

Σημασία έχει μονάχα η ζωή

Τον Δημήτρη Νίκου τον γνώρισα τυχαία και παρ' όλο που είχα ακούσει καλά λόγια για τον ίδιο και για τα βιβλία του, ούτε στο ελάχιστο δεν θα μπορούσα να φανταστώ πόσο αξιόλογος είναι πραγματικά ως άνθρωπος αλλά και ως δημιουργός. Δεν θα σας μιλήσω για τον άνθρωπο γιατί στην προκειμένη περίπτωση δεν είναι αυτό το ζητούμενο. Θα σας μιλήσω όμως για το βιβλίο του.

Οι πρώτες σκέψεις που έκανα καθώς το διάβαζα κι είχα φτάσει περίπου στη μέση ήταν πως μου θύμιζε κατά κάποιο τρόπο έργα του Έντουαρντ Άλμπυ ή του Τεννεσί Ουίλλιαμς και πιστέψτε με, αυτό είναι κάτι που πολύ δύσκολα θα έλεγα αφού ο δεύτερος ειδικά είναι κατά την άποψη μου ο καλύτερος δραματουργός του εικοστού αιώνα. Αν έχει τύχει κάποιος από εσάς να διαβάσει το "Ξαφνικά πέρυσι το καλοκαίρι" ή την "Ισορροπία Τρόμου" μπορεί να πάρει μία γεύση για το τι πραγματεύεται το βιβλίο του Δημήτρη. 

Ο άνθρωπος ως ων είναι πολύπλευρο και πολυδιάστατο. Η νοημοσύνη είναι ίσως ο μοναδικός λόγος για τον οποίο διαφέρουμε από τα υπόλοιπα πλάσματα της φύσης. Κι όμως δεν είναι λίγες οι φορές που καταλήγουμε να συμπεριφερόμαστε χειρότερα κι από τα ζώα ενώ οι "ανθρωποφαγικές" μας τάσεις μάλλον κάνουν την εμφάνιση τους πολύ πιο συχνά απ' ότι και οι ίδιοι ποτέ θα παραδεχθούμε.

Δεν θέλω να πω πολλά για το βιβλίο γιατί σημασία έχει να το πάρετε όλοι και να το διαβάσετε και να εισπράξετε αυτό το ιδιαίτερο μήνυμα που περνάει.

Νομίζω ότι ο στόχος του Δημήτρη ήταν να μας ταρακουνήσει και να μας υπενθυμίσει πως η ζωή είναι ένα δώρο το οποίο δεν εκτιμάμε, το προσπερνάμε καθημερινά και καταλήγουμε να χάσουμε το δάσος επειδή εστιάζουμε στο δέντρο. 

Κάποιες σκηνές είναι πραγματικά συγκλονιστικές, ανατριχιαστικές αλλά δυστυχώς πέρα για πέρα αληθινές και είμαι απόλυτα σίγουρη πως όποιος αναγνώστης γυρίσει και την τελευταία σελίδα θα προβληματιστεί βαθιά. 

Το "Σημασία έχει μόνο η ζωή" είναι κάτι παραπάνω από ένα βιβλίο, είναι ένας ύμνος για την ίδια τη ζωή την οποία δυστυχώς όλοι μας υποτιμάμε και αναλωνόμαστε διαρκώς σε ανούσια πράγματα. Μόνο που έρχεται πάντα εκείνη η ώρα που το συνειδητοποιούμε τελικά αλλά ίσως και να είναι αργά...

Δημήτρη, θέλω να ευχηθώ ολόψυχα καλή επιτυχία στο βιβλίο σου αυτό αλλά και σε όλα τα μελλοντικά σου σχέδια. Είμαι απόλυτα σίγουρη ότι θα πάνε καλά και αυτό επειδή όλοι όσοι γράφουμε κάνουμε με τον έναν ή τον άλλο τρόπο κατάθεση της ψυχής μας όμως το πάθος που διέκρινα στο δικό σου κείμενο ομολογώ πως είναι κάτι που σπάνια συναντώ και αναρωτιέμαι τελικά μήπως αυτό είναι που μας λείπει; Πάθος για τη ζωή;

Μπορεί ναι, μπορεί και όχι. Ο καθένας μας θα ψάξει μέσα του και θα βρει τη δική του απάντηση. 

Ένα Χριστουγεννιάτικο χωριό!

Λίγες μόνο μέρες έχουν μείνει μέχρι τα Χριστούγεννα και οι περισσότεροι από εμάς προετοιμαζόμαστε κατάλληλα ώστε να γιορτάσουμε με ευλάβεια τις Άγιες αυτές ημέρες. Πέρα από τα ψώνια για το γιορτινό τραπέζι και τα δώρα για τους αγαπημένους φίλους και συγγενείς, πολλοί από εμάς θα επισκεφτούμε και χώρους που προσφέρουν δραστηριότητες για τα μικρά παιδιά ή και χειροποίητες προτάσεις δημιουργημένες με μεράκι και αγάπη. Ένας από αυτούς τους χώρους είναι και το Πάρκο Τρίτση που θα φορέσει τα γιορτινά του και θα μας περιμένει όλους από 18 Δεκεμβρίου έως και 6 Ιανουαρίου για να δούμε τα "σπιτάκια" που έχουν ετοιμαστεί και να μας προσφέρουν ταξίδια χαράς, διασκέδασης και ψυχαγωγίας.

Θα έχω την τιμή και τη χαρά να βρεθώ κι εγώ εκεί το Σάββατο στις 28 Δεκεμβρίου στις 16.00 παρέα με την αγαπημένη φίλη και συγγραφέα Βασιλική Λεβεντάκη για μία συζήτηση σε σχέση με το βιβλίο μου "Νοέλια - Η Επιστροφή του Λευκού Ρόδου". Θα χαρώ πολύ να σας δω από κοντά και όλοι μαζί να "ζεστάνουμε" με την κουβέντα μας την ατμόσφαιρα!

Εύχομαι σε όλους ολόψυχα 

Χαρούμενα Χριστούγεννα

γεμάτα από υγεία, αγάπη και ευτυχισμένες στιγμές.

χχχ

H "Κατάρα" του Έντουαρντ

Ο πρώτος Έντουαρντ που μπήκε στη ζωή μου δυναμικά και «τάραξε» τα ήσυχα νερά της ήταν ο Ψαλιδοχέρης. Μπορεί να έχουν περάσει περίπου είκοσι χρόνια από τότε αλλά ακόμα μέχρι και σήμερα η ταινία του Τιμ Μπάρτον με πρωταγωνιστή τον Τζόνι Ντεπ σ’ αυτόν τον ιδιόρρυθμο ρόλο με σημάδεψε. Παραμένω μέχρι και σήμερα φανατική θαυμάστρια του Τζόνι Ντεπ ενώ ο Τιμ Μπάρτον με τα γοτθικά του παραμύθια βρίσκεται στην κορυφή της λίστας με τους αγαπημένους μου σκηνοθέτες. Ποιος μπορεί να έμεινε ασυγκίνητος στο δράμα του Ψαλιδοχέρη που ο δημιουργός του πέθανε και δεν πρόλαβε να τον ολοκληρώσει ώστε να είναι φυσιολογικός, σχεδόν ένας κανονικός άνθρωπος; Η σκηνή που ο Έντουαρντ «σκαλίζει» τον πάγο και χιονίζει με τη Γουανινόνα Ράιντερ να χορεύει κάτω από τις νιφάδες, έχει χαραχτεί ανεξίτηλα στην ψυχή και στην καρδιά μου.

Ο δεύτερος κατά σειρά Έντουαρντ που «γνώρισα», ήταν εκείνος του Πάολο Κοέλο στο καλύτερο κατά τη γνώμη μου μυθιστόρημα του, «Η Βερόνικα αποφασίζει να πεθάνει». Θα πρότεινα έτσι κι αλλιώς, σε όποιον δεν έχει διαβάσει αυτό το βιβλίο να το κάνει γιατί πραγματικά πρόκειται για έναν «ύμνο» ζωής. Αλλά πέρα από την εξαιρετική κεντρική ιδέα την οποία ο δημιουργός τη χειρίζεται άψογα και την δυνατή του ηρωίδα, τη Βερόνικα, υπάρχει κι ένας άλλος χαρακτήρας, ο Έντουαρντ! Έγκλειστος σε ένα ψυχιατρείο, ιδιόρρυθμος, και κάθε άλλο παρά τρελός, ο συγκεκριμένος Έντουαρντ είναι μία συγκλονιστική αποκάλυψη για κάθε αναγνώστη. Με γοήτευσε βαθιά, με στιγμάτισε και δεν μπόρεσα ποτέ να τον ξεχάσω!

Παραδόξως αρκετά χρόνια αργότερα και πολύ πριν τις πενήντα αποχρώσεις του γκρι, παρακολούθησα μία ταινία με τίτλο «Η γραμματέας», όπου το θέμα που πραγματεύεται δεν είναι άλλο παρά μία σαδομαζοχιστική – σεξουαλική σχέση. Ομολογώ πως την εποχή εκείνη που δεν ήμουν ακόμα τόσο εξοικειωμένη με τέτοιου είδους θέματα ότι τη βρήκα ιδιαίτερα τολμηρή και πρωτοποριακή. Το βασικό ατού της ταινίας είναι και πάλι ο πρωταγωνιστής της, ο Τζέιμς Σπέιντερ ο οποίος τυγχάνει να είναι ένας από τους πολύ αγαπημένους μου ηθοποιούς ο οποίος έχει παίξει σε πλήθος ταινιών αποδεικνύοντας σε κάθε μία από αυτές το ιδιαίτερο ταλέντο του. Και το όνομα του ήρωα στη συγκεκριμένη ταινία ήταν Έντουαρντ και μάλιστα Γκρέι! Ναι, είναι αλήθεια! Το σύμπαν συχνά – πυκνά παίζει βρώμικα παιχνίδια!

Το 2008, μία ανύποπτη αναγνώστρια πείθεται σε μία διαδικτυακή κοινότητα να διαβάσει ένα βιβλίο το οποίο έχει να κάνει με μία νεαρή η οποία ερωτεύεται έναν βρικόλακα! Θέμα το οποίο δεν βρήκα ιδιαίτερα ενδιαφέρον στην αρχή κι όμως κατέληξε να γίνει σταθμός στη ζωή μου και αναθεώρησα από τις πρώτες κιόλας σελίδες της ανάγνωσης του! Το όνομα του βρικόλακα ήταν Έντουαρντ  Κάλλεν και νομίζω πως είναι περιττό να μπω σε λεπτομέρειες και να αναλύσω σε βάθος το μέγεθος του έρωτα μου στο πρόσωπο του! Όλοι το γνωρίζουν και αρκεί μία επίσκεψη στο σπίτι μου για να πειστεί κανείς σχετικά.

Ακολούθησαν πολλά και διάφορα FanFic (ιστορίες που είχαν σαν βάση το Λυκόφως αλλά η δομή, η πλοκή και η εξέλιξη τους ήταν δημιουργήματα των θαυμαστών της σειράς) όπου σε όλα μα όλα όμως όπως είναι λογικό ο πρωταγωνιστής λεγόταν Έντουαρντ. Έτσι λοιπόν ο Ναθάνιελ από τον Κυρίαρχο, ο Κρίστιαν Γκρέι από τις Πενήντα Αποχρώσεις, ο Ράιαν Μπένετ από το Beautiful Bastard και άλλοι πολλοί μα πάρα πολλοί «Έντουαρντ» στοίχειωναν σε καθημερινή βάση τη σκέψη και τα όνειρα μου.

Η έννοια και η υπόσταση «Έντουαρντ» αποτελεί για εμένα πλέον τον ιδανικό ήρωα και πάνω που είχα φτάσει επιτέλους σε ένα σημείο έτοιμη να αποδεσμευτώ, μπήκε στη ζωή μου η σειρά WhiteQueen η οποία βασίζεται στο ομώνυμο βιβλίο της Phlippa Gregory που για όσους δεν το γνωρίζουν οι ιστορίες της έχουν ιστορική βάση. Νομίζω ότι το πιο γνωστό της βιβλίο είναι το The other Boleyn girl (η άλλη ερωμένη του βασιλιά) και βασίζεται σε ιστορικά γεγονότα την εποχή της βασιλείας του Ερρίκου Η’. Αντίθετα το WhiteQueen τοποθετείται κατά τη διάρκεια του πολέμου των Ρόδων, τον εμφύλιο μεταξύ των δύο πιο ισχυρών οικογενειών της Αγγλίας με σημαντικές πιθανότητες διαδοχής στον θρόνο. Η Ελισάβετ λοιπόν, μία νεαρή χήρα ευγενής της οποίας ο άντρας   σκοτώθηκε σε μία μάχη κατά του Εδουάρδου Δ’ που «κέρδισε» σχεδόν διά της βίας τον θρόνο, αποφασίζει να συναντήσει τον ίδιο τον βασιλιά και να τον παρακαλέσει να της επιστρέψει τη γη του συζύγου της για χάρη των δύο ορφανών αγοριών της. Μόνο που κατά τη διάρκεια αυτής της συνάντησης τυχαίνει ο βασιλιάς Εδουάρδος να ερωτευτεί την Ελισάβετ και στη συνέχεια να την παντρευτεί και να την κάνει βασίλισσα της Αγγλίας! Η συνέχεια επί της οθόνης αν σκοπεύετε να παρακολουθήσετε αυτήν την εξαιρετική από κάθε άποψη σειρά ή μπορείτε αν θέλετε να διαβάσετε το βιβλίο της Philippa Gregory. Ο πρωταγωνιστής της σειράς είναι ο Max Irons (γιός του Τζέρεμι Άιρονς!) και υποδύεται με επιτυχία θα έλεγα τον βασιλιά Εδουάρδο – Έντουαρντ!

Τι να είναι άραγε αυτό που με κυνηγάει; Η κατάρα του Έντουαρντ; Θα έλεγα μάλλον το αντίθετο αφού έχω λατρέψει ξεχωριστά τον καθένα από αυτούς και ειλικρινά έχω αρχίσει να πιστεύω και να περιμένω πως θα τύχει να βρεθούν κι άλλοι στον δρόμο μου. Άλλωστε το πεπρωμένο φυγείν αδύνατον!

Στιγμές...

Αυτές είναι μερικές μόνο φωτογραφίες από την παρουσίαση του βιβλίου μου Νοέλια - Η Επιστροφή του Λευκού Ρόδου. Όποιος θέλει να δει ολόκληρο το άλμπουμ δεν έχει παρά να μου κάνει ένα αίτημα φιλίας στο Facebook. 

Προσωπικά θα ήθελα να ευχαριστήσω τις τρεις κυρίες που στάθηκαν στο πλάι μου και μίλησαν για εμένα και για το βιβλίο μου, την Άρτεμις Βελούδου Αποκότου, την Αγγελική Κατσιμάρδου και τη Μαρία Μπακάρα.

Επίσης θα ήθελα να ευχαριστήσω τον Πολυχώρο Αίτιον που μας φιλοξένησε και δεν πτοήθηκε στα απρόοπτα που συνέβησαν!

Τέλος, ευχαριστώ όλους εσάς που ήρθατε και με τιμήσατε με την παρουσία σας αλλά ακόμα και εσάς που δεν τα καταφέρατε αλλά συνεχίζετε να με στηρίζετε ένθερμα και να πιστεύετε σε εμένα και το έργο μου.

χχχ

Νοέλια η Επιστροφή του Λευκού Ρόδου

Η παρουσίαση του βιβλίου Νοέλια - Η Επιστροφή του Λευκού Ρόδου χτες βράδυ ήταν μία από τις πιο όμορφες στιγμές της ζωής μου. Θέλω να ευχαριστήσω όλους εσάς που ήσασταν εκεί αλλά κι εσάς που μου στέλνατε τη θετική σας ενέργεια από απόσταση! Θα ακολουθήσει ανάρτηση με φωτογραφικό υλικό και "επίσημες" ευχαριστίες στους εμπλεκόμενους! Μέχρι τότε όμως θα ήθελα να σας δείξω το Book Promo Video που προβλήθηκε αρχικά χτες βράδυ, στην παρουσίαση και από εδώ και στο εξής μπορείτε να το απολαύσετε όλοι. Να τονίσω πως το υλικό που έχουμε χρησιμοποιήσει είναι μουσική Nighwish, το κομμάτι "Amaranth" και δεν θα μπορούσε να είναι κανένα άλλο αφού το συγκεκριμένο με ενέπνευσε για να γράψω δύο ολόκληρα βιβλία! Το οπτικό υλικό είναι από την εξαιρετική σειρά του BBC White Queen και βρήκα πραγματικά πάρα πολλά κοινά με το επικό μου παραμύθι. Φυσικά δεν ταυτίζεται απόλυτα αλλά μπορεί να σας δώσει μία μικρή γεύση... Και η συνέχεια επί της οθόνης! 

Πρόσκληση

Είμαι πολύ χαρούμενη και βαθύτατα συγκινημένη που πλησιάζει η βραδιά της παρουσίασης του βιβλίου μου. Το ταξίδι της Νοέλιας ολοκληρώνεται αλλά η αυλαία θα πέσει επίσημα το Σάββατο 7 Δεκεμβρίου στις 18.00 το απόγευμα. Γι' αυτό λοιπόν να είστε όλοι εκεί. Σας περιμένουν πολλές εκπλήξεις!

χχχ

Νοέλια - Η Επιστροφή του Λευκού Ρόδου

Ξέρω, χρωστάω πολλές αναρτήσεις, ίσως να χρωστάω και εξηγήσεις για την "εξαφάνιση" μου η οποία πιστέψτε με οφείλεται στις εξωφρενικά πολλές και αναρίθμητες υποχρεώσεις μου. Όμως αυτό που δεν ξέχασα για έναν ολόκληρο χρόνο ήταν ότι "χρωστούσα", τη συνέχεια, το τέλος και την ολοκλήρωση μίας ιστορίας που άφησα στη μέση...

Έτσι ήρθε το πλήρωμα του χρόνου, η ιστορία συνεχίστηκε, πήρε σάρκα και οστά και τώρα ετοιμάζεται να ταξιδέψει έχοντας μοναδικό της προορισμό τα βάθη της καρδιά σας.

Σας παρουσιάζω το εξώφυλλο του βιβλίου "Νοέλια - Η Επιστροφή του Λευκού Ρόδου", που θα κυκλοφορήσει επίσημα στις 7 Δεκεμβρίου 2013 και ελπίζω πραγματικά να ικανοποιήσει και να ευχαριστήσει όλους εσάς που το περιμένετε και πιστέψτε με, ξέρω ότι είστε πολλοί!

Θα ήθελα να ευχαριστήσω τις Εκδόσεις Πηγή γι' αυτό το εξαιρετικό δημιούργημα που στολίζει το βιβλίο μου και το μόνο που μπορώ να σας πω προς το παρόν είναι πως ακόμα δεν έχετε δει τίποτα!

Υπόσχομαι (και σκοπεύω να την τηρήσω αυτή την υπόσχεση) να σας ενημερώνω τακτικά για όλα τα νεότερα που θα ακολουθήσουν. 

χχ

Και φυσικά η περίληψη: 

“Φως, η αρχή της δημιουργίας.

Ο πρωτότοκος γιος με βασιλικό αίμα στις φλέβες του να ρέει και τις αχτίδες του ήλιου για στέμμα του, θα ενωθεί με τη χλωμή πριγκίπισσα που στη δύση θα γεννηθεί. Τη νύχτα που τα τρία μεγαλύτερα αστέρια τ’ ουρανού θα σχηματίσουν ένα τέλειο ισοσκελές τρίγωνο, με κλάμα βουβό θα γίνει γνωστή η ύπαρξή της. Η  σφραγίδα του άλικου ήλιου, ανεξίτηλη πάνω στο σώμα της κι εκείνη της ανιδιοτέλειας, αόρατη αλλά χαραγμένη θα είναι στην ψυχή της. Η φύση θα ανθίσει γνωστοποιώντας την εκπλήρωση του συμβολαίου αυτού με μπουμπουκιασμένα μαύρα ρόδα”.

Δέσμια μιας πανάρχαιας προφητείας που εναποθέτει όλες τις ελπίδες για ειρήνη στη Ροδεσία πάνω στο γιο της, η Νοέλια έχει ήδη διαπιστώσει πως την έχουν εξαπατήσει. Μοναδική της διέξοδος για να ζήσει τη ζωή που της στέρησαν είναι η απόδρασή της από το σκοτεινό κάστρο του Μαύρου Ρόδου, μαζί με τον αγαπημένο της αξιωματικό, Φιλίπ. Όμως τα πλάσματα του νερού βρίσκουν πρόσφορο έδαφος και εκμεταλλεύονται τη μία και μοναδική ευκαιρία που τους παρουσιάζεται ανατρέποντας τα γεγονότα. Κρυμμένη φυγάς για τη μια φυλή, καταζητούμενη για την άλλη, η Νοέλια θα έρθει αντιμέτωπη μ’ εχθρούς και φίλους, συνωμότες και πιστούς ακόλουθους, και θα δει ένα ένα τα μυστικά του παρελθόντος ν’ αποκαλύπτονται έως ότου θα φτάσει στην αλήθεια. 

Πάρε κι εσύ την ασπίδα σου

Πάει καιρός από την τελευταία μου ανάρτηση και ίσως κάποιοι από εσάς να πιστέψατε ότι «εγκατέλειψα» το άθλημα. Η αλήθεια όμως είναι πολύ διαφορετική. Πέρα από τις άπειρες οικογενειακές και επαγγελματικές υποχρεώσεις οι οποίες γίνονται όλο και περισσότερες με αποτέλεσμα να μειώνεται ο χρόνος μου, παράλληλα δεν είμαι από αυτούς που κάθε τόσο γράφουν κάτι για να δημιουργήσουν εντυπώσεις. Ο ρόλος του «μαϊντανού» δεν μου πάει και προτιμώ να «μιλάω» μέσα από τη δουλειά μου και τα έργα μου.

Αυτή τη φορά όμως ένιωσα την ανάγκη να πω δύο λέξεις  με αφορμή το παρακάτω βίντεο. Μία φίλη μου μίλησε για μία προσπάθεια που έγινε από μία παρέα γυναικών με στόχο την ευαισθητοποίηση και δεν σας κρύβω ότι συγκινήθηκα βαθιά όταν παρακολούθησα το βίντεο.

Είμαι ένας άνθρωπος που είχε την ατυχία να δει τον καρκίνο με τα ίδια του τα μάτια να παίρνει τη ζωή της μητέρας μου και ακόμα και σήμερα, δυόμιση χρόνια μετά τον θάνατο της, πιστεύω ότι αν έκανε τον απαραίτητο προληπτικό έλεγχο κάθε χρόνο μπορεί αυτή τη στιγμή να ήταν εδώ, μαζί μου, δίπλα μου.

Αφιερώστε πέντε λεπτά από τον χρόνο σας για να δείτε αυτό το βίντεο, σκεφτείτε πόσο σημαντική και πολύτιμη είναι η ζωή μας, κάνετε τους απαραίτητους ελέγχους, μην φοβάστε να επισκεφτείτε τον γιατρό, διαφυλάξτε την υγεία σας!

Θέλω να ευχαριστήσω την Χριστίνα Π. που μου μίλησε γι’ αυτή τους την προσπάθεια και να ευχηθώ σε όλα τα κορίτσια που συμμετείχαν τα καλύτερα.

Επίσης κλείνω αυτή την ανάρτηση με την υπόσχεση ότι από πλευράς μου θα κάνω ότι καλύτερο μπορώ, θα χρησιμοποιήσω κάθε μέσο που διαθέτω διαφημίζοντας την «πρόληψη», μία πεποίθηση που μπορεί να γίνει ασπίδα και να σώσει τη ζωή μας.

Μία νύχτα που κράτησε χρόνια

Τη Βάσια Ακαρέπη, τη γνώρισα πριν από δεκαοχτώ χρόνια, συγκεκριμένα το 1995. Ήμασταν και οι δύο μέλη της θεατρικής ομάδας της πόλης μας και μπορώ να πω πως εύκολα την ξεχώρισα ανάμεσα σε άλλους ανθρώπους, για το χαμόγελο της και τη σπιρτόζικη – ενθουσιώδη συμπεριφορά της. Τα χρόνια που ακολούθησαν ήρθαμε πολύ κοντά και πέρα από το θέατρο που αρχικά μας ένωσε, κάναμε παρέα και σε προσωπικό επίπεδο ενώ οφείλω να αποκαλύψω πως είναι ο άνθρωπος που μου γνώρισε τον μετέπειτα σύντροφο και αργότερα σύζυγο μου!

Ο χρόνος κύλησε, πέρασε και δυστυχώς καμιά φορά η καθημερινότητα και οι υποχρεώσεις σε αναγκάζουν να «χαθείς» ακόμα και με ανθρώπους που εκτιμάς και αναπολείς την παρέα τους. Τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης νομίζω ότι βοήθησαν πολλούς να «ξαναβρεθούν» και κάπως έτσι μετά από αρκετά χρόνια εγώ και η Βάσια αρχίσαμε να τα ξαναλέμε.

Ομολογώ πως δεν γνώριζα ότι ένα από τα μεγαλύτερα όνειρα της ήταν να γράψει ένα βιβλίο, τουλάχιστον την εποχή που κάναμε παρέα δεν είχε τύχει ποτέ να συζητήσουμε κάτι τέτοιο αλλά ούτε κι εγώ από πλευράς μου είχα εκφράσει κάτι αντίστοιχο. Λίγο καιρό αφού είχε εκδοθεί το βιβλίο μου «Σιωπή στο Σκοτάδι», μιλήσαμε και μου εξέφρασε αυτή της την επιθυμία.

Προσωπικά είμαι άνθρωπος που πιστεύει πολύ στην πραγματοποίηση των «ονείρων» με απαραίτητη προϋπόθεση την αφοσίωση, τη δουλειά και την προσπάθεια καθώς τίποτα δεν μπορεί να γίνει από μόνο του. Αυτή ήταν θα έλεγα και η μόνη συμβουλή που έδωσα στη Βάσια, την προέτρεψα να προσπαθήσει κι έτσι πριν λίγο καιρό κυκλοφόρησε το βιβλίο της «Μία νύχτα που κράτησε χρόνια», από τις εκδόσεις Μίνωας.

Θα μπορούσα να είχα πάρει το βιβλίο της από τις πρώτες μέρες κυκλοφορίας του όμως προτίμησα να κάνω υπομονή και να περιμένω για μία περίοδο που θα ήμουν πιο άνετη και ξεκούραστη για να του δώσω την κατάλληλη προσοχή και τελικά καταλήγω στο συμπέρασμα πως έπραξα πάρα πολύ σωστά.

Κάποιοι από εσάς θα νομίσετε ότι είμαι επηρεασμένη και όχι αντικειμενική επειδή γνωρίζω τόσο καλά τη δημιουργό όμως αυτό δεν έπαιξε κανέναν απολύτως ρόλο. Το περίμενα πως το βιβλίο της θα ήταν καλό, αυτό που δεν περίμενα ήταν ότι θα μου αρέσει τόσο πολύ, σε τόσο μεγάλο βαθμό που θα συνεχίζω να το σκέφτομαι και μετά το πέρας της ανάγνωσης του!

Η Βάσια έχει δημιουργήσει χαρακτήρες ιδιαίτερους, σκοτεινούς αλλά ταυτόχρονα ελκυστικούς, μυστηριώδης που σε γοητεύουν και σε παρασύρουν και μάλιστα το καταφέρνει χωρίς καν να το αντιλαμβάνεται ο αναγνώστης. Μου άρεσε πολύ η ατμόσφαιρα αλλά ακόμα περισσότερο η «γλύκα» που αναδίδεται μέσα από τη συναισθηματική φόρτιση η οποία υποβόσκει σε κάθε σελίδα του βιβλίου της.

Η γραφή της απλή, χωρίς πομπώδης εκφράσεις και υπερβολές, λέει ξεκάθαρα όλα όσα πρέπει να ειπωθούν ενώ παράλληλα με ευκολία οι εικόνες σχηματίζονται από μόνες τους και συνθέτουν έναν πίνακα ζωγραφικής με ζωηρά και έντονα χρώματα όποτε χρειάζεται ενώ σε άλλα σημεία υπάρχουν σκιές που το φως έρχεται μόνο την κατάλληλη στιγμή.

Οι ήρωες της, αληθινοί από κάθε άποψη, ο καθένας τους με τα δικά του ιδιαίτερα χαρακτηριστικά σε κερδίζουν και μάλιστα προσωπικά κατέληξα να τους αγαπήσω όλους το ίδιο αφού όλοι είχαν κάτι να μου πουν.

Το βιβλίο κυλάει, οι σελίδες φεύγουν και δεν το καταλαβαίνεις, δεν θέλεις να το αφήσεις από τα χέρια σου, όχι από αγωνία απαραίτητα αλλά επειδή δεν μπορείς να αποχωριστείς τη γλυκιά του ατμόσφαιρα.

Και το τέλος… όχι απλά ανατρεπτικό αλλά μαγικό! Από την αρχή προσπαθούσα να μαντέψω τι κρυβόταν από πίσω και έκανα ένα σωρό σενάρια με το μυαλό μου αλλά δυστυχώς δεν τα κατάφερα και ναι, έμεινα έκπληκτη με την τροπή των γεγονότων με το πώς αυτός ο κύκλος έκλεισε όπως ακριβώς κάποτε είχε ανοίξει.

Αγαπημένη μου Βάσια, θα ήθελα να σου πω ότι τα κατάφερες! Το όνειρο σου πραγματοποιήθηκε όχι μόνο επειδή το ήθελες πολύ και κόπιασες γι’ αυτό αλλά ακριβώς επειδή το βιβλίο σου είναι υπέροχο, αξίζει και με το παραπάνω!

Δεν ξέρω αν αυτή η νύχτα κατάφερε να κρατήσει χρόνια, το σίγουρο όσον αφορά εμένα είναι ότι η ιστορία του βιβλίου σου θα μείνει μέσα μου αιώνια!

Τα συγχαρητήρια μου με όλη μου την αγάπη και δεν σου κρύβω πως ανυπομονώ να διαβάσω κι άλλα πράγματα από εσένα, τα περιμένω με λαχτάρα. Σου εύχομαι καλή επιτυχία στα μελλοντικά σου σχέδια μέσα από την καρδιά μου. 

Φταίμε κι εμείς, φταίτε κι εσείς, φταίνε κι άλλοι!

Χθες το απόγευμα βρέθηκα στο κέντρο της Αθήνας για να κάνω κάποια ψώνια. Μέσα στα διάφορα πράγματα που ήθελα να αγοράσω δεν έλειπαν φυσικά τα βιβλία. Είχα επιλέξει συγκεκριμένους τίτλους τους οποίους ήθελα να αποκτήσω κι έτσι επισκέφτηκα δύο από τις μεγαλύτερες αλυσίδες βιβλιοπωλείων.

Πάω λοιπόν στο πρώτο πολυκατάστημα σίγουρη ότι θα βρω αυτά που έψαχνα. Έκανα μία αναζήτηση στα ράφια αλλά δυστυχώς δεν κατάφερα να εντοπίσω τα συγκεκριμένα βιβλία. Απευθύνθηκα σε μία υπάλληλο του βιβλιοπωλείου η οποία όταν της ανέφερα τον πρώτο τίτλο δεν τον γνώριζε. Και αυτό δεν το κατακρίνω, είναι αδύνατον οι υπάλληλοι να γνωρίζουν όλα τα βιβλία που κυκλοφορούν αν και μου έκανε εντύπωση επειδή το συγκεκριμένο είναι το δεύτερο μέρος μίας σειράς της οποία το πρώτο μέρος είναι αρκετά γνωστό και έκανε πολύ καλές πωλήσεις.

Η υπάλληλος άρχισε να ψάχνει στον υπολογιστή, τα λεπτά περνούσαν και την έβλεπα πως δεν κατάφερνε τελικά να βρει στη βάση της το βιβλίο. Μου ζήτησε να της πω τις εκδόσεις και το όνομα του συγγραφέα τα οποία επίσης γνώριζα και η επόμενη ερώτηση της ήταν αν ήμουν βέβαιη πως το βιβλίο έχει κυκλοφορήσει. Σε αυτό το σημείο παραδέχομαι ότι είχα αρχίσει να εκνευρίζομαι. Το συγκεκριμένο βιβλίο έχει κυκλοφορήσει στην αγορά από τις αρχές του προηγούμενου μήνα και αναγκάστηκα να επιμείνω πως ήμουν απολύτως σίγουρη γι’ αυτό.

Εν τέλει με ενημέρωσε πως το βιβλίο αυτό δεν υπάρχει καθόλου στην αλυσίδα των καταστημάτων τους και αυτό που με εξόργισε ήταν η δικαιολογία που ακολούθησε στη συνέχεια. Δεν δίστασε να με ενημερώσει πως για το πρόβλημα αυτό ευθύνεται ο εκδότης.

Προσωπικά λοιπόν, ως αναγνώστης δεν με ενδιαφέρει ποιος ευθύνεται γι’ αυτό όπως επίσης δεν καταλαβαίνω γιατί θα πρέπει πάντα να ρίξουμε το φταίξιμο κάπου αλλού. Φυσικά δεν μπήκε στη διαδικασία να μου προτείνει να παραγγείλει το βιβλίο για να μου το φέρει, ή να ρωτήσει για ποιο λόγο δεν το έχουν καθόλου μέχρι στιγμής.

Στο επόμενο, μεγάλο γνωστό βιβλιοπωλείο που επισκέφτηκα τα πράγματα ήταν λίγο καλύτερα. Κατάφερα να βρω αμέσως τον δεύτερο τίτλο που έψαχνα τον οποίο επίσης δεν βρήκα στο πρώτο και ξέχασα να το αναφέρω και όσον αφορά τον πρώτο με ενημέρωσαν πως δεν τον είχαν μέχρι στιγμής αν και υπάρχει σε κατάστημα τους σε άλλη πόλη της Ελλάδας αλλά με διαβεβαίωσαν πως μέσα στην επόμενη εβδομάδα θα φροντίσουν να το φέρουν. Μου έδωσαν μάλιστα και τηλέφωνο για να επικοινωνήσω μαζί τους για οτιδήποτε θελήσω.

Σε αυτό το σημείο θα ήθελα να πω ότι για αυτή την κατάσταση νιώθω πως ένα μερίδιο ευθύνης το έχουμε όλοι μας. Πρώτοι εμείς οι καταναλωτές που εξυψώνουμε πολυκαταστήματα τα οποία τελικά δεν σέβονται τους πελάτες τους και όπως φαίνεται ακολουθούν μία συγκεκριμένη πολιτική ώστε και αυτοί με τη σειρά τους να «προωθούν» τίτλους που εξυπηρετούν τις δικές τους εμπορικές συμφωνίες. Και οι εκδότες έχουν επίσης μερίδιο ευθύνης που δεν φροντίζουν έγκαιρα και άμεσα να διανέμουν σωστά τα βιβλία τους.

Πολλοί θα με ρωτήσετε για ποιο λόγο μπήκα στη διαδικασία να κάνω όλα αυτά αντί πάρα πολύ απλά και εύκολα με μερικά «κλικ» στον υπολογιστή μου ή με ένα τηλεφώνημα να παραγγείλω τα συγκεκριμένα βιβλία και να έρθουν μία με δύο εργάσιμες ημέρες μετά στην πόρτα του σπιτιού μου. Η απάντηση μου είναι πως πρώτον προτιμώ να πάω η ίδια στο φυσικό βιβλιοπωλείο για να δω με τα μάτια μου τα εξώφυλλα, να αγγίξω τις σελίδες των βιβλίων, να περιπλανηθώ και να χαζέψω στα ράφια ώστε να συνδυάσω κατά κάποιο τρόπο την αγάπη μου για το βιβλίο με τη βόλτα μου. Ο δεύτερος λόγος είναι πως τα περισσότερα ηλεκτρονικά βιβλιοπωλεία χρεώνουν έξοδα αποστολής και αντικαταβολής και νομίζω ότι όλοι θα συμφωνήσετε πως αυτή τη δύσκολη εποχή ο καθένας από εμάς μετράει ακόμα και τα λιγοστά ευρώ που θα στοιχίσει αυτό το κόστος.

Εν τέλει, επειδή συνεχίζω να στηρίζω και να αγαπώ τα βιβλία δεν θέλω να ταλαιπωρηθώ ή να ζημιωθώ με κανέναν τρόπο για να τα αποκτήσω. Και ας μην ξεχνάμε πως εκτός από την οικονομική κρίση που μαστίζει όλους μας λίγο έως πολύ, προσπαθούμε ακόμα αυτή τη δύσκολη εποχή να στηρίξουμε το βιβλίο.

Είναι τραγικό κατά την άποψη μου να προσπαθεί να με κατευθύνει με όποιο τρόπο ένα μεγάλο πολυκατάστημα στο τι θα διαβάσω ή δεν θα διαβάσω. Προσωπικά λίγο με απασχολεί ποιος ευθύνεται για την έλλειψη του βιβλίου που έψαχνα, αυτό που γνωρίζω όμως με απόλυτη βεβαιότητα είναι πως πρόκειται για ένα πάρα πολύ καλό βιβλίο, αυτό δεν αλλάζει όσο και αν η εμπορική συμφωνία δεν τους συμφέρει για να το έχουν στο βιβλιοπωλείο τους.

Θα ήθελα κλείνοντας να αναφέρω πως το παραπάνω κείμενο εκφράζει το «παράπονο» ενός αναγνώστη, τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο, συνεχίζω να αγοράζω βιβλία και να ξοδεύω ικανοποιητικά ποσά κάθε μήνα γι’ αυτά.

Φυσικά θα αναζητήσω αλλού τελικά τα βιβλία που θέλω και θα βρω τρόπο να τα αποκτήσω όμως επειδή λίγο έως πολύ δεν ήταν η πρώτη φορά αυτή που μου έχει συμβεί κάτι τέτοιο αποφάσισα να μοιραστώ αυτή την εμπειρία μαζί σας μήπως τύχει να διαβάσει κάποιος από τους εμπλεκόμενους το παραπάνω κείμενο και αλλάξει κάτι στο μέλλον.

Για ευνόητους λόγους, δεν ανέφερα τα ονόματα των πολυκαταστημάτων και τους τίτλους των βιβλίων για τους οποίους έψαχνα.

Καλοκαιριάτικη διάθεση!

Είμαι χαμένη αυτές τις μέρες, χαμένη όπως συνήθως στον δικό μου κόσμο αλλά ακόμα πιο χαμένη μιας και οι υποχρεώσεις ολοένα και αυξάνονται.

Ξέρω πως πολλοί είστε εσείς που ανυπομονείτε να μάθετε νέα σχετικά με την πορεία και την έκδοση του δεύτερου βιβλίου της σειράς Νοέλια. Δυστυχώς δεν μπορώ να σας αποκαλύψω πολλά προς το παρόν αλλά υπόσχομαι πως σύντομα θα υπάρχουν νεότερα και μόλις θα είμαι έτοιμη θα σας ενημερώσω σχετικά.

Θα έλεγα πως το καλοκαίρι ξεκίνησε επίσημα πια με την θερμοκρασία να φτάνει ψηλά και είναι λογικό οι περισσότεροι να προγραμματίζουμε διακοπές και να κάνουμε σχέδια για να περάσουμε ένα όμορφο και ευχάριστο καλοκαίρι.

Με τη σκέψη αυτή θέλησα να αλλάξω λιγάκι την εμφάνιση στο ιστολόγιο μου, λίγο γαλάζιο έδωσε χρώμα στην διάθεση και στις σκέψεις μου. Και μιας και είναι καλοκαίρι ας μην ξεχνάμε ότι αυτή είναι η ιδανική εποχή για να διαβάσουμε βιβλία. Πολλοί και ενδιαφέροντες τίτλοι τελευταία κινούνται στην αγορά και αν δεν έχετε ήδη επισκεφτεί την έκθεση βιβλίου στο Πασαλιμάνι να το κάνετε οπωσδήποτε, είναι μαγευτικά!

Εύχομαι σε όλους καλό καλοκαίρι!

Η Eurovision κι εγώ!

Για τον θεσμό του Ευρωπαϊκού διαγωνισμού τραγουδιού, γνωστό σε όλους μας ως “Eurovision” πολλά έχουν ειπωθεί και ακουστεί. Ο διαγωνισμός έχει σε ολόκληρη την Ευρώπη πολλούς και ένθερμους υποστηρικτές ενώ αντίθετα υπάρχουν και αυτοί που θεωρούν τον διαγωνισμό ξεπερασμένο, στημένο ακόμα και αδιάφορο.

Ο όρος «πανηγυράκι» συγκεκριμένα είναι αυτός που έχει καταγραφεί πιο έντονα στον εγκέφαλο μου, χαρακτηρισμός που κατά την άποψη μου κατά ένα μέρος εκφράζει πραγματικά την όλη διαδικασία χωρίς όμως αυτό να είναι απόλυτα αρνητικό.

Δεν θα μπω στη διαδικασία να ασχοληθώ με χρήματα, αριθμούς και τηλεθεάσεις και ακόμα περισσότερο δεν με ενδιαφέρει να εστιάσω στο επίπεδο ή μη του διαγωνισμού.

Στο σπίτι που μεγάλωσα τυχαίνει να έχει αγαπηθεί ιδιαίτερα όλα αυτά τα χρόνια και η οικογένεια μου τον παρακολουθεί κάθε χρόνο, γεγονός που με κάνει να θυμάμαι τον εαυτό μου σε διάφορες φάσεις και με ποικίλους τρόπους.

Το 1987 ήμουν μόλις οχτώ ετών και αυτή ήταν μάλλον η πρώτη φορά που είδα τον Θάνο Καλλίρη στη ζωή μου! Το μαλλί αλλά 80s με το μαύρο κουστουμάκι σε αντίθεση πίσω του με τον Βασίλη Δερτιλή με αντίστοιχο λευκό, μου τράβηξαν την προσοχή. Οι κοπέλες που πλαισίωναν το ντουέτο με τα πολύχρωμα φορέματα τους φάνταζαν υπέροχες στα παιδικά μου μάτια και παρ’ όλο που η Ελλάδα του τότε μάλλον δεν είχε ελπίδες για μία νίκη, βαθιά μέσα μου ήλπιζα και ευχόμουν ότι θα μπορούσαμε να τα καταφέρουμε. Φυσικά όταν ο Johnny Logan βγήκε στη σκηνή νομίζω ότι όλα τα υπόλοιπα, ακόμα και η λαχτάρα της ελληνικής νίκης παραμερίστηκαν. Το Hold me now είναι ένα τραγούδι που ακούω μέχρι και σήμερα, ένα τραγούδι που μου γεννά συναισθήματα, ικανό να φέρει δάκρυα στα μάτια μου. Θυμάμαι τη μητέρα μου φυσικά που μιλούσε για το Johnny Logan σαν να ήταν ένας τροβαδούρος του παραδείσου, τόσο μεγάλη αγάπη του είχε!  Η Ιρλανδία κέρδισε φυσικά και απόλυτα δικαιολογημένα χρυσώνοντας το χάπι της δικής μας δέκατης θέσης.

Το 1988, το τραγούδι Κλόουν μας εκπροσώπησε και θυμάμαι χαρακτηριστικά την αποδοκιμασία της μητέρας μου που συμφωνούσε με την αρχική απόφαση της επιτροπής της ΕΡΤ να μη μας εκπροσωπήσει κανείς. Τελικά ακόμα κι αν στέλναμε κάτι καλύτερο ποιος θα μπορούσε άραγε να τα βάλει με την άγνωστη βέβαια τότε Celine Dion;

Το 1989 μας εκπροσώπησε η Μαριάννα με το Δικό σου αστέρι και ναι, αυτό ήταν ένα τραγούδι που εγώ και οι φίλες μου είχαμε πάρει τα μικρόφωνα που διαθέταμε στο σπίτι μας βγαίνοντας σε ταράτσες και πεζοδρόμια της γειτονιάς, αναπαριστάνοντας μία αυτοσχέδια σκηνή Eurovision. Τα φωνητικά και τα χορευτικά δεν έλειπαν φυσικά. Ήμασταν πάντως πεπεισμένες ότι θα πάμε πάρα πολύ καλά στον διαγωνισμό μιας και το τραγούδι μας άξιζε και με το παραπάνω! Τελικά το συγκρότημα Riva από τη Γιουγκοσλαβία έκανε τη διαφορά με ολόκληρη την οικογένεια μου, σύσσωμη να συμφωνεί πως τους άξιζε η πρωτιά.

Το 1990, θα το αφήσω πίσω μου σαν να μην έγινε ποτέ! Και ο λόγος είναι πως το τραγούδι δεν ήταν καλό όπως και να το κάνουμε. Θυμίζει εκείνες τις εποχές της χώρας μας που έμοιαζε σαν να βρισκόμαστε σε κάποιο διαφορετικό πλανήτη σε σχέση με τον υπόλοιπο κόσμο που προχωρούσε ενώ εμείς όπως συνηθίζεται  μέναμε πίσω. Για την ιστορία μόνο θα αναφέρω ότι η νικήτρια χώρα εκείνη τη χρονιά ήταν η Ιταλία με ένα πολύ ξεχωριστό τραγούδι από τον Toto, το Insieme.

To 1991 ήμασταν σίγουροι πως αυτή θα είναι η χρονιά μας! Το τραγούδι Άνοιξη με τη Σοφία Βόσου ερμηνεύτρια και τον Θάνο Μικρούτσικο συνθέτη είχε καταφέρει να μας πείσει όλους ότι θα έφερνε την Άνοιξη και τη Eurovision επιτέλους στην Ελλάδα! Παρακολουθούσαμε όλοι με κομμένη την ανάσα τη Σοφία να ντύνει την άνοιξη με την εκπληκτική φωνή της. Προσωπικά είχα ανατριχιάσει  και λατρεύω αυτό το τραγούδι μέχρι και σήμερα που πιστεύω ότι αδικήθηκε πάρα πολύ με την δεκατητρίτη θέση στην οποία τελικά και κατέληξε. Η Σουηδέζα Καρόλα (δεν θέλω να γράψω εδώ πως την αποκαλούσε συνεχώς η μητέρα μου ειδικά από τη στιγμή που άκουσε ότι βγήκε νικήτρια…), με το τραγούδι Fångad av en stormvind το οποίο αν θυμάμαι καλά είχε και κάποιο τεχνικό πρόβλημα επί σκηνής, σε κάποιο σημείο δεν ακουγόταν η μουσική αλλά η τραγουδίστρια συνέχισε απτόητη και αυτό της προσέφερε πόντους. Άσχετα από το αν η Καρόλα κέρδισε δίκαια ή όχι εκείνο το βράδυ, η δική μας άνοιξη καταποντίστηκε γεγονός που με έκανε να αρχίσω να νιώθω κάποια πίκρα πλέον για τον θεσμό.

Όλου του κόσμου η ελπίδα με την Κλεοπάτρα, η οποία ταξίδεψε στη Σουηδία και έφερε στην Ελλάδα την καταπληκτική για τα δεδομένα πέμπτη θέση ήταν η επόμενη συμμετοχή μας. Καλό ήταν το τραγούδι της, μου άρεσε αλλά το μυαλό μου είχε κολλήσει στην άνοιξη της προηγούμενης χρονιάς που άξιζε καλύτερη τύχη. Νικήτρια ήταν η  Linda Martin από την Ιρλανδία με το τραγούδι “Why me” που όλους μας άγγιξε και μας συγκίνησε. Και ένας λόγος παραπάνω για τον οποίο ένιωσα πολύ καλά με τον εαυτό μου ήταν επειδή μετέφρασα τους στίχους στα Ελληνικά στους γονείς μου που δεν ήξεραν αγγλικά. Αυτή ήταν μάλλον και η πρώτη φορά που κατάλαβα την αξία του να μαθαίνει κανείς μία ξένη γλώσσα και μέχρι και σήμερα ευγνωμονώ τη μητέρα μου που επέμενε να συνεχίσω να παρακολουθώ μαθήματα μία άλλη δύσκολη εποχή της ζωής μου που σκεφτόμουν να τα παρατήσω.

ΟΚ! Το ομολογώ! Το τραγούδι της Ελλάδας του 1993 δεν μου άρεσε καθόλου, με έκανε να βάζω τα γέλια! Οι στίχοι, «κάτι τρέχει, πέρα βρέχει» σε συνδυασμό με το «Ελλάδα χώρα του φωτός, τσιφτετέλι ροκ κι Αριστοτέλη» και δεν συμμαζεύεται  με νότες ανατολής ειλικρινά δεν νομίζω ότι εκφράζει πραγματικά τίποτα το Ελληνικό και αυθεντικό. Συνήθως δεν λιθοβολώ τις ελληνικές συμμετοχές (ωχ…! Σαν τη Δάφνη Μπόκοτα ακούστηκα μόλις τώρα ή μου φαίνεται;) και ούτε και τότε το έκανα αλλά όπως και να το κάνουμε αυτό δεν ήταν ένα τραγούδι που εξέφραζε έστω και στα ελάχιστο τα δικά μου ιδανικά ή της πατρίδας μου κατά την ταπεινή μου άποψη. Το φόρεμα της Καίτης Γαρμπή είναι τελικά αυτό που έγραψε ιστορία και νομίζω πως αυτή τη συμμετοχή τη θυμόμαστε όλοι μέχρι και σήμερα εξαιτίας του εν λόγω φορέματος. Νικήτρια στέφτηκε απανωτά η Ιρλανδία με τη  Niamh Kavanagh ερμηνεύτρια και το τραγούδι της “In your eyes” που το βρήκα απλά συμπαθητικό.

Το τρεχαντήρι το 1994 δεν το θυμάμαι, δεν είχα παρακολουθήσει Eurovision εκείνη τη χρονιά και ο λόγος δεν ήταν πως συνέπεσε με την ορθόδοξη Ανάσταση. Ο θάνατος του πατέρα μου ήταν πολύ πρόσφατο γεγονός , είχαν περάσει μόλις δεκαπέντε μέρες κι έτσι σε αυτό το σημείο υπάρχει ένα μεγάλο – αγεφύρωτο γιοροβιζιονικό και όχι μόνο κενό. Άκουσα μόνο πως η Ιρλανδία ήταν και πάλι νικήτρια, τρίτη φορά στη σειρά! Ένα από τα ρεκόρ του διαγωνισμού απ’ όσο ξέρω.

Το 1995 η Ελίνα Κωνσταντοπούλου με το τραγούδι της Ποια προσευχή εκπροσώπησε τη χώρα μας αλλά δεν νομίζω πως είχε καμία τύχη εκ των προτέρων. Η Νορβηγία με το ατμοσφαιρικό, μελωδικό κομμάτι Nocturne  και το συγκρότημα Secret Garden κάνουν μία επανάσταση εκείνη τη χρονιά διδάσκοντας μας πως και τα διαφορετικά, ποιοτικά, ταξιδιάρικα τραγούδια έχουν θέση και αυτά στο «πανηγυράκι». Το κομμάτι αυτό ακούγεται ακόμα και σήμερα, παραμένει κλασσικό και αμφιβάλλω αν υπάρχει έστω και ένας άνθρωπος που να μη το γνωρίζει και ακόμα περισσότερο να μην αναγνωρίζει την αξία του.

Η Μαριάνα ήθελε πάλι να δοκιμάσει την τύχη της κι έτσι είπε να ξαναπάει το 1996, αυτή τη φορά με το τραγούδι Εμείς τον χειμώνα φοράμε ανοιξιάτικα. Για εμένα είχαν περάσει σχεδόν εφτά χρόνια από την εποχή των μικροφώνων και των πεζοδρομίων που προανέφερα, αυτή τη φορά δεν βγήκα να τραγουδήσω κάπου δημοσίως το κομμάτι της το οποίο δεν με συγκίνησε όπως το Δικό σου αστέρι. Η Ιρλανδία την οποία βαρέθηκα να βλέπω πια να κερδίζει συνέχεια πήρε και αυτή την πρωτιά με το τραγούδι The Voice και ερμηνεύτρια την Eimear Quinn.

Το 1997 μάλλον πιστέψαμε ότι ένα τραγούδι πιο παραδοσιακό, λίγο μπουζούκι και μία ερμηνεύτρια ποιότητας θα μας ανέβαζαν πιο ψηλά στην κατάταξη. Καταλήξαμε στη δωδέκατη θέση μαζί με κάτι άλλους αν δεν κάνω λάθος και εδώ που τα λέμε πάλι καλά! Τη νίκη πήρε το Ηνωμένο Βασίλειο με ένα απλοϊκό, ρυθμικό κομμάτι  με την Katrina and the waves του οποίου ο τίτλος ήταν Love shine a light.

Μία κρυφή ευαισθησία ήταν ο τίτλος του τραγουδιού μας το 1998 με το συγκρότημα θάλασσα οι οποίοι τα έκαναν στην κυριολεξία θάλασσα! Δημιούργησαν τόσο άσχημες εντυπώσεις στην Αγγλία καθώς ήρθαν σε κόντρα με τη διοργάνωση για πολλούς και διαφόρους λόγους.  Πήραμε την εικοστή θέση, μία από τις χειρότερες θέσεις για να μην πω τη χειρότερη. Η μεγάλη νικήτρια της βραδιάς ήταν η Dana International από το Ισραήλ με το τραγούδι της Diva. Η ίδια έμεινε στην ιστορία όπως και το τραγούδι της αν και για να είμαι απόλυτα ειλικρινής νομίζω ότι πολλοί τη θυμούνται ακόμα καλύτερα την επόμενη χρονιά που ανέβηκε στη σκηνή για να παραδώσει το βραβείο στη νικήτρια χώρα και ξαπλώθηκε φαρδιά πλατιά μπροστά στα έκπληκτα μάτια εκατομμυρίων τηλεθεατών της Ευρώπης! Υπάρχουν κι άλλοι λόγοι βέβαια για τους οποίους έγινε πολύ μεγάλος ντόρος γύρω από το όνομα της.

Το 1999 η γαλανόλευκη δεν πρόβαλε κατά τη διάρκεια του διαγωνισμού αφού δεν πήραμε μέρος και κανείς δεν μας εκπροσώπησε. Να μην είχαμε άραγε χρήματα ή μήπως έφταιγε η πολύ κακή θέση που μας χάρισε την προηγούμενη χρονιά η θάλασσα; Δεν μπορώ να θυμηθώ, πάντως κέρδισε η Σουηδία με το τραγούδι Take me to your heaven και ερμηνεύτρια τη Charlotte Nilson.

To 2000 επίσης ήμασταν εκτός διαγωνισμού. Μπορεί τελικά να είχαν κάποιοι καταφέρει να μας πείσουν πως ένας τέτοιος θεσμός δεν ταίριαζε και πολύ με την ασύγκριτη Ελληνική κουλτούρα. Εκείνη τη χρονιά την παρακολούθησα όμως και θυμάμαι πολύ καλά τους δύο κυρίους από τη Δανία με τις κιθαρίτσες τους που στέφτηκαν τελικά νικητές. Ο λόγος για τους Olsen Brothers και το τραγούδι τους Fly on the wings of love.

Και έρχεται το 2001 όπου τα πάντα αλλάζουν για τη χώρα μας αλλά και για τον διαγωνισμό. Δεν ξέρω τι συνέβη ξαφνικά αλλά επιστρέψαμε δυναμικά με το συγκρότημα των Antique να τραγουδάει το Die for you. Και αυτή βέβαια ήταν και η πρώτη φορά που τραγουδήσαμε σε άλλη γλώσσα εκτός από την Ελληνική. Εκείνη τη βραδιά ήμουν ξαπλωμένη στο κρεβάτι μου και χάζευα αδιάφορα συνηθισμένη στο να μην έχουμε ελπίδες και έμεινα έκπληκτη βλέποντας όλους εκείνους τους πόντους που μαζεύαμε σιγά, σιγά στο σακούλι μας. Η Έλενα Παπαρίζου με την ολόσωμη λευκή της φόρμα ήταν πράγματι η αιτία αυτής της μικρής νίκης; Όπως αποδείχθηκε στο μέλλον σίγουρα ναι.  Την έκπληξη όμως εκείνης της βραδιάς έκανε η Εστονία με ένα ντουέτο ιδιαίτερων ερμηνευτών τον Dave Benton και τον Tanel με το τραγούδι τους Everybody. Νομίζω ότι φύγαμε από αυτό τον διαγωνισμό με τη γνώση πως αν το θέλαμε πολύ και επιστρατεύαμε τα μεγάλα μέσα θα μπορούσαμε κι εμείς να τα καταφέρουμε.

Έτσι λοιπόν το 2002 μας βρίσκει έτοιμους να μπούμε για τα καλά στο παιχνίδι. Αρκετοί καλλιτέχνες στη χώρα μας κονταροχτυπήθηκαν μεταξύ τους σ’ έναν Ελληνικό προκριματικό και στη συνέχεια θα έλεγα ότι ξεκατινιάστηκαν σε όποιο διαθέσιμο τηλεπαράθυρο της Ελληνικής τηλεόρασης. Ο Μιχάλης Ρακιτζής ήταν εκείνος που κατάφερε να πάρει το μαγικό εισιτήριο για το Ταλίν και σταυρώθηκε όπως ο Χριστός πάνω στον τίμιο σταυρό! Όλοι οι υπόλοιποι συναγωνιζόμενοι του στον τον κατηγόρησαν πως τραγούδησε playback ενώ επίσης είχαν ενδοιασμούς και ενστάσεις για την ψηφοφορία. Το πιο τραγικό ήταν πως στο παρελθόν κανένας καταξιωμένος καλλιτέχνης δεν καταδεχόταν να ασχοληθεί με το πανηγυράκι και ξαφνικά τους έφαγε ο πόνος και ο καημός για το ποιος θα πάει! Παραδέχομαι πως εκείνος ο ημιτελικός ήταν από τους πιο ενδιαφέροντες που έχω παρακολουθήσει ποτέ, με αρκετά τραγούδια που θα μπορούσανε να πάνε καλά όπως εκείνο του Μπίγαλη, ή το άλλο του Καλλίρη που είχε ερμηνεύτρια την Πέγκυ Ζήνα. Μέχρι και σήμερα συνεχίζω να πιστεύω ότι το S.A.G.A.P.O.  ήταν ένα ιδιαίτερο και μοντέρνο τραγούδι που αν είχε την τύχη να ακουστεί όπως έπρεπε και δεν είχε προηγηθεί στη χώρα μας εκείνος ο πόλεμος ότι θα τα κατάφερνε καλύτερα. Δεν ξέρω αν πράγματι υπήρξε σαμποτάζ κατά τη διάρκεια της εμφάνισης όπως ισχυρίστηκε ο Μιχάλης Ρακιτζής όμως σίγουρα το αποτέλεσμα ήταν πολύ διαφορετικό από αυτό που περιμέναμε. Και τελικά νικήτρια ήταν η Λετονία με ερμηνεύτρια τη Marie και το τραγούδι της I wanna. Πιστεύω ότι κατάφερε να κερδίσει χάρη στην έξυπνη σκηνική της μεταμόρφωση χωρίς το τραγούδι να είναι κάτι το ιδιαίτερο. 

Το 2003 αποφασίζουμε να χαμηλώσουμε τους τόνους και στέλνουμε μία από τις καλύτερες φωνές της χώρας μας, τη Μαντώ με το τραγούδι Never let you go. Είχε προηγηθεί πάλι προκριματικός οποίος όμως ευτυχώς ήταν ήπιος και χωρίς παρατράγουδα! Αυτός ο διαγωνισμός με βρίσκει πια στο σπίτι μου, έγγαμη πλέον και είχα μάλιστα την τύχη εκείνη τη χρονιά να βρίσκεται ανάμεσα στην υπόλοιπη οικογένεια και η θεία μου που είχε έρθει από την Αυστραλία. Το τραγούδι μας είχε μία μοναδική ερμηνεύτρια και έναν ιδιαίτερο ρυθμό αλλά δεν ήταν αυτό το κάτι που θα μπορούσε να κάνει τη διαφορά. Αντίθετα η Sertab Erener από την Τουρκία τα πήρε όλα κι έφυγε στην κυριολεξία με το τραγούδι της Every way that I can. Τούτο το τραγούδι εξέφραζε απόλυτα την Τουρκική κουλτούρα, ο ρυθμός του, η μελωδία,  η σκηνική παρουσία, όλα έδεναν αρμονικά και θεωρώ πως ήταν μία πολύ δίκαιη νίκη.

Και έρχεται το 2004 όπου στη χώρα μας διοργανώνεται αρχικά ένας διαγωνισμός με νέα ταλέντα όπου ο νικητής αυτού θα πήγαινε τελικά στη Eurovision. Έλα όμως που την ίδια χρονιά είχαμε τους Ολυμπιακούς αγώνες και έπρεπε να κάνουμε εντύπωση σε όλους τους τομείς. Από την άλλη αυτή είναι η πρώτη φορά που έχουμε ημιτελικό μιας και οι χώρες που θέλουν να συμμετάσχουν είναι πια πολλές και δεν «χωράνε» ούτε καν σε ένα τρίωρο τηλεοπτικό πρόγραμμα. Υπάρχουν όμως και περιορισμοί μιας και δεν θα καταφέρουν να φτάσουν όλοι μέχρι τον τελικό, κάποιοι θα αποκλειστούν. Φοβόμαστε μάλλον ότι αν θα πάει ο νικητής του Eurobest (έτσι λεγόταν ο εγχώριος διαγωνισμός ταλέντου που θα έδινε την ευκαιρία στο νικητή να ταξιδέψει στην Κωνσταντινούπολη) ότι θα μείνουμε εκτός τελικού και είμαι σίγουρη πως ενόψει Ολυμπιακών αγώνων ο οργανισμός μας δεν θα το άντεχε. Θες λοιπόν η τύχη, θες οι συγκυρίες, θες οι προσευχές μας, γίνεται ανάθεση στο βαρύ πυροβολικό που ακούει στο όνομα Σάκης Ρουβάς και για πρώτη φορά στα χρονικά όχι μόνο ελπίζω αλλά πιστεύω ακράδαντα πως επιτέλους ο διαγωνισμός θα έρθει στην πατρίδα. Τη βραδιά του ημιτελικού ο Σάκης Ρουβάς τα δίνει όλα και έχω ανατριχιάσει από την κορυφή μέχρι τα νύχια. Έχει όμως αντίπαλο και μάλιστα πολύ ισχυρό που ακούει στο όνομα Ρουσλάνα από την Ουκρανία. Αδιαφορώ για την ύπαρξη της προς το παρόν και εστιάζω στον Σάκη! Τη βραδιά του τελικού ανακοινώνω στην οικογένεια και στους φίλους με τους οποίους θα παρακολουθήσουμε τον διαγωνισμό μαζί όταν κερδίσει ο Ρουβάς θα ανέβω στη συνέχεια με τα εσώρουχα στην ταράτσα του σπιτιού μου! Δυστυχώς κανένας δεν είχε την τύχη ή την ατυχία – όπως το πάρει κανείς – να παρακολουθήσει αυτό το θέαμα γιατί πολύ απλά δεν κερδίσαμε… Θυμάμαι με λεπτομέρειες την εμφάνιση μας, τη συγκίνηση, την τούμπα… αλλά δυστυχώς μας έφαγε η Ρουσλάνα… Αν και για να είμαι απόλυτα ειλικρινής τερματίσαμε τρίτοι, μας πέρασε στη βαθμολογία και η Σερβία αλλά για άγνωστο λόγο συνεχίζω να πιστεύω ότι αν δεν ήταν η Ρουσλάνα στη μέση πως κάτι θα γινόταν. Για να είμαι δίκαιη όμως η Ρουσλάνα με το έθνικ δυνατό κομμάτι της, με τον βαλκανικό ήχο και την εκρηκτική σκηνική της παρουσία κατάφερε να κερδίσει τις εντυπώσεις και παρά την πίκρα μου για τη δική μας τρίτη θέση αναγνωρίζω πως η νίκη της ήταν δικαιολογημένη.

Και φτάνουμε στο 2005. Έχει προηγηθεί παρασκήνιο για το ποιος θα είναι αυτός που θα μας εκπροσωπήσει, ακούγονται πολλά και διάφορα ενώ η καθιερωμένη παρουσιάστρια του διαγωνισμού Δάφνη Μπόκοτα που κάνει τη μετάδοση για περίπου είκοσι χρόνια ξηλώνεται και τη θέση της παίρνει για εκείνη τη χρονιά τουλάχιστον η Αλεξάνδρα Πασχαλίδου που μας έρχεται από τη Σουηδία. Η τραγουδίστρια που επιλέγεται τελικά και στην οποία γίνεται ανάθεση δεν είναι άλλη από την Έλενα Παπαρίζου η οποία έχει επίσης μεγαλώσει στη Σουηδία. Η Παπαρίζου όπως όλοι θυμόμαστε έχει ξαναπάει στη Eurovision το 2001 με το συγκρότημα Antique και όπως και να το κάνουμε έχει μία κάποια εμπειρία. Της γράφουν τέσσερα υπέροχα τραγούδια μ’ εκείνο του Κώστα Μπίγαλη light in our Soul να ξεχωρίζει το οποίο όμως είχε άδοξο τέλος εφόσον αποκλείστηκε. Υπάρχουν κάποιοι πολύ συγκεκριμένοι κανόνες για να πάρει κανείς μέρος στον διαγωνισμό και ένας από αυτούς λέει πως το τραγούδι που με το οποίο θα εκπροσωπηθεί μία χώρα δεν μπορεί να έχει ακουστεί ποτέ ξανά και για κανέναν λόγο. Το τραγούδι αυτό λοιπόν αποκαλύφθηκε πως δεν τηρούσε τον συγκεκριμένο όρο και έτσι πολύ απλά χάθηκε η όποια ευκαιρία να ταξιδέψει στο Κίεβο. Τελικά το τραγούδι των Χρήστο Δάντη και Ναταλίας Γερμανού My number One ήταν εκείνο που κατάφερε να φτάσει ψηλά, στην πρώτη θέση όπως έλεγε και ο ίδιος του ο τίτλος. Ευτυχώς αυτή τη φορά δεν είχα κάνει δηλώσεις για ταράτσες και εσώρουχα οπότε γλίτωσαν όλοι οι καλεσμένοι μου το θέαμα! Παρακολουθήσαμε όλο τον διαγωνισμό και προσωπικά διέκρινα πολλούς αντιπάλους, δεν ήμουν στ’ αλήθεια σίγουρη ότι θα κερδίσουμε. Στοιχεία που έκαναν ιδιαίτερο το τραγούδι μας ήταν αναμφισβήτητα η λύρα και tο κάτι ενδιάμεσα σε Ποντιακό με Κρητικό χορό. Και ναι, δεν θα το αρνηθώ, η Έλενα Παπαρίζου μας έκανε όλους πολύ περήφανους εκείνο το βράδυ για την κουλτούρα μας, την παράδοση μας και την μουσική μας. Φυσικά ένα από τα τοπ της βραδιάς είναι οι μαθηματικές πράξεις που κάναμε όλοι μαζί με την κυρία Πασχαλίδου η οποία συνέχιζε να μετρά ενώ εμείς ήδη ζητωκραυγάζαμε από την χαρά μας. Η αίσθηση πληρότητας και δικαίωσης είναι απλά απερίγραπτη και παρ’ όλο που ξέρω ότι η χώρα μας δεν μπορεί να αντέξει οικονομικά ξανά μία τέτοια διοργάνωση θα ήθελα να έχω την ευκαιρία στο υπόλοιπο της ζωής μου να ξαναζήσω μία τέτοια στιγμή.

Με τη νίκη μας το 2005 πήραμε φόρα και για άγνωστο λόγο πιστέψαμε ότι μπορούσαμε να το ξανακάνουμε το 2006 στην έδρα μας. Με τόση αγάπη που μέχρι τώρα σίγουρα θα έχετε καταλάβει ότι έχω για τον διαγωνισμό πολλοί θα αναρωτιέστε αν ήμουν στο ΟΑΚΑ τη μεγάλη βραδιά. Η απάντηση είναι όχι και ο λόγος είναι πως προτιμούσα να τον απολαύσω για μία ακόμα φορά από την τηλεόραση μου που σίγουρα θα είχα καλύτερη θέα. Από την άλλη πάλι, οφείλω να παραδεχτώ πως ναι μεν εκτιμώ ιδιαίτερα την Άννα Βίσση που κατά καιρούς έχει πει τραγούδια σταθμούς όπως και το Νίκο Καρβέλα που τον θεωρώ πολύ χαρισματικό άνθρωπο αλλά εκείνη τη χρονιά θα ήθελα να δω κάτι ή κάποιον άλλο πάνω σ’ αυτή τη δική μας σκηνή. Κανένα από τα τραγούδια που γράφτηκαν αρχικά δεν με ενθουσίασε και το Everything έμοιαζε να είναι μονόδρομος. Δεν ξέρω από πού βγήκε το συμπέρασμα ότι θα είμαστε σίγουρα ξανά νικητές. Ο κύριος Ρουσόπουλος ήταν βέβαιος πάντως και τελικά ρεζιλεύτηκε όταν αρνήθηκε να παραδώσει το βραβείο μιας και τα γλυκά τέρατα της Φιλανδίας, οι Lordi με το τραγούδι τους  Hard Rock Hallelujah κατέκτησαν την κορυφή. Είναι ομολογούμενος μία νίκη που δεν την περίμενα και η απόδειξη είναι το πάμε στοίχημα που είχα παίξει ποντάροντας στη Ρουμανία. Ο δεκαεξάχρονος τότε ανιψιός μου πάντως πίστεψε στα τέρατα και αυτό γέμισε το πορτοφόλι του με πενήντα ολόκληρα ευρώ!

Το 2007 μας εκπροσωπεί ο Σαρμπέλ με ένα υπέροχο τραγούδι που λεγόταν Γεια σου Μαρία το οποίο μου άρεσε τρελά για ευνόητους λόγους! Το κομμάτι ήταν γρήγορο, ανεβαστικό με ανατολίτικες νότες και γιατί όχι, τσιφτετέλι. Καταφέραμε να τερματίσουμε στην έβδομη θέση αλλά εκείνο το νικητήριο τραγούδι είναι από τα λίγα που με έχουν κάνει ποτέ να ανατριχιάσω σύγκορμη. Η Marija με το τραγούδι της Molidva από τη Σερβία παραμένουν μέχρι και σήμερα για εμένα ένα από τα καλύτερα τραγούδια που έχουν περάσει ποτέ από αυτό τον διαγωνισμό. Παρά την πολυσυζητημένη εμφάνιση της η οποία προφανώς εξέφραζε κάτι συγκεκριμένο, η φωνή της και η ασύγκριτη μελωδία, οι στίχοι στην ιδιαίτερη δική της γλώσσα ήταν αυτά που της χάρισαν τη νίκη. Αλλά σ’ αυτή τη χρονιά οφείλω να αναφέρω άλλη μία επίσης εκκεντρική παρουσία η οποία χαράχτηκε ανεξίτηλα στη μνήμη μου και μάλιστα έφτασε στη δεύτερη θέση, λίγο πριν την κορυφή δηλαδή. Ο λόγος για την ή τον – όπως θέλετε πείτε το  Verka Serduchka με το τραγούδι Dancing Lasha Tumbai. Νομίζω ότι κάπου εκεί έχουμε όλοι καταλάβει λίγο έως πολύ ότι ο διαγωνισμός έχει αλλάξει πολύ, έχει αποκτήσει μία διαφορετική ταυτότητα, πέρα από το κιτς στο οποίο θα σταθούν οι περισσότεροι.

Η Καλομοίρα είναι η επόμενη που θα πάρει τη σκυτάλη και θα ταξιδέψει στη Σερβία για τον διαγωνισμό. Το δροσερό κορίτσι που κέρδισε τις καρδιές όλων στο Fame Story ήθελε να χαρίσει μία πρωτιά στην Ελλάδα. Δεν τα κατάφερε αλλά μας χάρισε μία ακόμα τρίτη θέση. Ο Dima Billan από τη Ρωσία που διαγωνιζόταν για δεύτερη φορά ήταν αυτός που πήρε τη νίκη εκείνη τη βραδιά με το τραγούδι του  Believe. Αν θα με ρωτήσετε θα σας πω ότι προτιμούσα την πρώτη του συμμετοχή το 2006 στην Αθήνα. Μεγάλο πλεονέκτημα σκηνικά ο μεγάλος αθλητής της χώρας του που στο background έκανε πατινάζ. Αστειεύτηκα εκείνο το βράδυ λέγοντας πως μάλλον θα πρέπει να στείλουμε και τον Πύρο Δήμα στην επόμενη συμμετοχή μας να σηκώνει βάρη ενώ θα τραγουδάμε. Ίσως αυτό να μας χάριζε μία ακόμα νίκη.

Δεν ξέρω γιατί και ποτέ δεν θα καταλάβω τον λόγο για τον οποίο ο Σάκης Ρουβάς θέλησε να ξαναπάει στη Eurovision. Δεν χρειαζόταν να αποδείξει τίποτα σε κανέναν και παρ’ όλο που δεν μπόρεσε να κερδίσει το 2004 νομίζω ότι στις καρδιές των Ελλήνων ήταν ούτως ή άλλως νικητής. Εκείνη τη βραδιά συγκεκριμένα το σπίτι μου φιλοξενούσε περίπου είκοσι άτομα και είναι θα έλεγα από τις μεγαλύτερες γιορτές που έχω στήσει για τούτο το πανηγυράκι. Είχα επιδοθεί σε ιδιαίτερες μαγειρικές επιδόσεις και το κερασάκι στην τούρτα ήταν τα παγωτά και το σουφλέ σοκολάτας που έφεραν κάποιες πολύ καλές μου φίλες τα οποία τα φάγαμε φυσικά για να πάνε οι πίκρες κάτω μιας και το τραγούδι μας This is our night έφτασε μόλις στην έβδομη θέση. Για έναν καλλιτέχνη του επιπέδου που είναι ο Ρουβάς σίγουρα δεν ήταν καλή θέση αλλά το τραγούδι δεν ήταν πραγματικά κάτι το ιδιαίτερο, δεν είχε το κάτι που θα μπορούσε να κάνει τη διαφορά και να φτάσουμε πιο ψηλά. Αντιθέτως, το αδιαφιλονίκητο φαβορί της χρονιάς, ο Alexander Rybak από τη Νορβηγία με το τραγούδι του Fairytale, με όπλα του ένα βιολί και ένα παραμύθι κατέκτησε τις καρδιές ολόκληρης της Ευρώπης. Οι φίλες μου δεν συμφωνούν μαζί μου βέβαια μέχρι και σήμερα. Βλέπεις όταν παρακολουθείς τον Ρουβά από την εφηβεία σου και του έχεις ιδιαίτερη αγάπη δύσκολα αποδέχεσαι την ήττα του. Εγώ όμως μαγεύτηκα με τον Νορβηγό κι ας μην είχε τη σκηνική παρουσία του Σάκη. Είχε όμως το δικό του ξεχωριστό χρώμα και έσπασε κάθε ρεκόρ με τη βαθμολογία του. Η μάχη εκείνη τη χρονιά ήταν εξ’ αρχής χαμένη, κανείς δεν μπορούσε να κερδίσει το Νορβηγό και είμαι σίγουρη ότι όλοι μας θυμόμαστε τη μελωδία του βιολιού η οποία ήταν χαρακτηριστική και ξεχωριστή.

Μας έπιασε η οικονομική κρίση και αρχίσαμε να παίρνουμε την κατηφόρα. Ο Γιώργος Αλκαίος με μία αξιοπρεπέστατη παρουσία και Ελληνικό στίχο με το τραγούδι του Όπα ταξίδεψε με δικά του έξοδα στη Νορβηγία σεβόμενος το χάλι που είχε αρχίσει να μας δέρνει. Την ευχαριστήθηκα την συμμετοχή του Γιώργου γιατί ήταν απόλυτα Ελληνική και ξεσηκωτική. Οι γνωστές – άγνωστες φίλες είχαμε μαζευτεί για άλλη μία φορά στο σπίτι μου και σχολιάζαμε όπως συνήθως. Το κρασί έρρεε άφθονο καθώς παρακολουθούσαμε τη βαθμολογία. Δεν περιμέναμε νίκη και η όγδοη θέση ήταν πάρα πολύ καλή. Η Lena από τη Γερμανία ήταν η νικήτρια της βραδιάς με το τραγούδι της Satellite. Από την πρώτη στιγμή που είχα ακούσει το τραγούδι της το υποπτευόμουν ότι θα κερδίσει. Δεν ξέρω γιατί είχε αυτό το «κάτι» και μου άρεσε άσχετα αν εκπροσωπούσε μία χώρα την οποία πλέον κανένας Έλληνας δεν νομίζω ότι εκτιμά ιδιαίτερα για τους γνωστούς σε όλους μας λόγους. Περίμενα κάτι πολύ καλύτερο σκηνικά αλλά τελικά παρακολουθήσαμε μία Λένα απλά να τραγουδά. Αυτό με απογοήτευσε κάπως και φοβήθηκα ότι θα μπορούσε να του στερήσει τη νίκη πράγμα που δεν συνέβη. Αυτή ήταν η τελευταία Eurovision που παρακολούθησα με τη μητέρα μου. Την επόμενη χρονιά δεν ήταν πια μαζί μου.

Το 2011 το σπίτι μου ήταν κλειστό. Σπίτι παρέα με τη μοναξιά μου, χωρίς φίλους αυτή τη φορά. Η απώλεια και η απουσία του πιο σημαντικού ανθρώπου της ζωής μου από τότε που θυμόμαι τον εαυτό μου με ανάγκασαν να παρακολουθήσω μόνη μου τον διαγωνισμό χωρίς ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Ο Λούκας Γιόρκας με τον Stereo Mike και το ιδιόρρυθμο ζεϊμπέκικο Watch my dance εκπροσώπησαν τη χώρα μας. Δεν περίμενα τίποτα το ιδιαίτερο από εμάς η αλήθεια είναι αλλά δεν περίμενα επίσης ότι θα κέρδιζε το Αζερμπαϊτζάν. Μάλλον ήταν μία νίκη που δεν την περίμενε κανείς. Οι Ell και Nikki με το τραγούδι Running Scared τερμάτισαν πρώτοι και πήγαν τον διαγωνισμό στη χώρα τους. Το τραγούδι αυτό θα έλεγα ότι μου θύμισε πολύ τις περασμένες εποχές της Eurovision.

To 2012 παρακολούθησα τον διαγωνισμό στο σπίτι μίας φίλης η οποία είχε τα γενέθλια της. Η Ελευθερία Ελευθερίου με το τραγούδι της Aphrodisiac ανέλαβε να εκπροσωπήσει τη χώρα μας. Μου θύμισε λίγο Καλομοίρα η αλήθεια είναι αλλά εδώ που τα λέμε πρόκειται για μία σίγουρη συνταγή! Καταλήξαμε στην δεκατηέβδομη θέση και αυτό όχι επειδή το τραγούδι δεν ήταν καλό αλλά μάλλον επειδή η Ευρώπη βαρέθηκε τις επαναλήψεις μας. Μου άρεσε πολύ περισσότερο το τραγούδι της Κύπρου με την με την Ήβη Αδάμου και το τραγούδι La la love, το οποίο θεωρώ ότι αδικήθηκε κατάφορα. Άξιζε μία πολύ καλύτερη θέση. (Και ελπίζω να μην αρχίσετε να κάνετε παράπονα ότι δεν αναφέρθηκα καθόλου όλες τις προηγούμενες χρονιές στην Κύπρο). Νικήτρια χώρα στέφτηκε για μία ακόμα φορά η Σουηδία με τη Lorren και το τραγούδι Euphoria. Προσωπικά δεν μου άρεσε καθόλου και ακόμα μέχρι και σήμερα δεν καταλαβαίνω για ποιο λόγο έγινε εξαίρεση και παρουσιάστηκε διαφορετικά οπτικά σαν να ήταν μαγνητοσκοπημένο βίντεο κλιπ. Μάλλον αυτή την απορία δεν θα μου τη λύσει ποτέ κανείς.

Φτάνοντας σε αυτό το σημείο συνειδητοποίησα ότι μόλις έγραψα δέκα ολόκληρες σελίδες για τη Eurovision και έχω σοκαριστεί με τον ίδιο μου τον εαυτό… Κλείνοντας λοιπόν θα ήθελα απλά να πω ότι θυμάμαι τον διαγωνισμό και πριν το 1987 απλά ήμουν πολύ μικρή και ο εγκέφαλος μου δεν έχει καταγράψει τόσο έντονες μνήμες ώστε να ανατρέξω σ’ αυτές. Άλλωστε μάλλον θα σας έχω ήδη κουράσει και πολλοί από εσάς πιθανότατα θα έχετε σταματήσει να διαβάζετε αυτό το αφιέρωμα εδώ και ώρα!

Σε λίγη ώρα περιμένω τις φίλες μου όπως σχεδόν κάθε χρόνο. Η χώρα μας φέτος παίρνει μέρος με ένα πάρα πολύ ωραίο, με Ελληνικές καταβολές τραγούδι. Με το μπαγλαμαδάκι να πρωτοστατεί και βασικό ερμηνευτή τον Αγάθωνα πλαισιωμένος από το συγκρότημα Koza Mostra το τραγούδι μας Alcohol is free θα δοκιμάσει την τύχη του. Κανονικά θα έπρεπε να γράψω και τον νικητή αλλά δεν ξέρω ακόμα ποιος είναι!

Η Eurovision είναι ένας διαγωνισμός εκπλήξεων, μία γιορτή που ενώνει τις καρδιές των ανθρώπων και μας χαρίζει ευχάριστες στιγμές στη δύσκολη εποχή που ζούμε. Αυτό πιστεύω εγώ και θα συνεχίσω να τη βλέπω εις πείσμα ολονών μάλλον για όλη την υπόλοιπη ζωή μου. Και που ξέρετε, στην επόμενη νίκη μας μπορεί να εμφανιστώ με τα εσώρουχα στην ταράτσα του σπιτιού μου. Ποιος ξέρει όμως μέχρι τότε τι ηλικία θα έχω…

Υ.Γ. Αρχικά είχα σκεφτεί να βάλω το αντίστοιχο βίντεο κάτω από κάθε παράγραφο αλλά νομίζω πως ήδη αυτή η ανάρτηση έχει πολύ μεγάλο μέγεθος. Έτσι αποφάσισα να επιστρέψω προσεχώς με μερικά δικά μου αγαπημένα. Καλή διασκέδαση σε όλους και καλή μας επιτυχία!