Τον Δημήτρη Νίκου τον γνώρισα τυχαία και παρ' όλο που είχα ακούσει καλά λόγια για τον ίδιο και για τα βιβλία του, ούτε στο ελάχιστο δεν θα μπορούσα να φανταστώ πόσο αξιόλογος είναι πραγματικά ως άνθρωπος αλλά και ως δημιουργός. Δεν θα σας μιλήσω για τον άνθρωπο γιατί στην προκειμένη περίπτωση δεν είναι αυτό το ζητούμενο. Θα σας μιλήσω όμως για το βιβλίο του.
Οι πρώτες σκέψεις που έκανα καθώς το διάβαζα κι είχα φτάσει περίπου στη μέση ήταν πως μου θύμιζε κατά κάποιο τρόπο έργα του Έντουαρντ Άλμπυ ή του Τεννεσί Ουίλλιαμς και πιστέψτε με, αυτό είναι κάτι που πολύ δύσκολα θα έλεγα αφού ο δεύτερος ειδικά είναι κατά την άποψη μου ο καλύτερος δραματουργός του εικοστού αιώνα. Αν έχει τύχει κάποιος από εσάς να διαβάσει το "Ξαφνικά πέρυσι το καλοκαίρι" ή την "Ισορροπία Τρόμου" μπορεί να πάρει μία γεύση για το τι πραγματεύεται το βιβλίο του Δημήτρη.
Ο άνθρωπος ως ων είναι πολύπλευρο και πολυδιάστατο. Η νοημοσύνη είναι ίσως ο μοναδικός λόγος για τον οποίο διαφέρουμε από τα υπόλοιπα πλάσματα της φύσης. Κι όμως δεν είναι λίγες οι φορές που καταλήγουμε να συμπεριφερόμαστε χειρότερα κι από τα ζώα ενώ οι "ανθρωποφαγικές" μας τάσεις μάλλον κάνουν την εμφάνιση τους πολύ πιο συχνά απ' ότι και οι ίδιοι ποτέ θα παραδεχθούμε.
Δεν θέλω να πω πολλά για το βιβλίο γιατί σημασία έχει να το πάρετε όλοι και να το διαβάσετε και να εισπράξετε αυτό το ιδιαίτερο μήνυμα που περνάει.
Νομίζω ότι ο στόχος του Δημήτρη ήταν να μας ταρακουνήσει και να μας υπενθυμίσει πως η ζωή είναι ένα δώρο το οποίο δεν εκτιμάμε, το προσπερνάμε καθημερινά και καταλήγουμε να χάσουμε το δάσος επειδή εστιάζουμε στο δέντρο.
Κάποιες σκηνές είναι πραγματικά συγκλονιστικές, ανατριχιαστικές αλλά δυστυχώς πέρα για πέρα αληθινές και είμαι απόλυτα σίγουρη πως όποιος αναγνώστης γυρίσει και την τελευταία σελίδα θα προβληματιστεί βαθιά.
Το "Σημασία έχει μόνο η ζωή" είναι κάτι παραπάνω από ένα βιβλίο, είναι ένας ύμνος για την ίδια τη ζωή την οποία δυστυχώς όλοι μας υποτιμάμε και αναλωνόμαστε διαρκώς σε ανούσια πράγματα. Μόνο που έρχεται πάντα εκείνη η ώρα που το συνειδητοποιούμε τελικά αλλά ίσως και να είναι αργά...
Δημήτρη, θέλω να ευχηθώ ολόψυχα καλή επιτυχία στο βιβλίο σου αυτό αλλά και σε όλα τα μελλοντικά σου σχέδια. Είμαι απόλυτα σίγουρη ότι θα πάνε καλά και αυτό επειδή όλοι όσοι γράφουμε κάνουμε με τον έναν ή τον άλλο τρόπο κατάθεση της ψυχής μας όμως το πάθος που διέκρινα στο δικό σου κείμενο ομολογώ πως είναι κάτι που σπάνια συναντώ και αναρωτιέμαι τελικά μήπως αυτό είναι που μας λείπει; Πάθος για τη ζωή;
Μπορεί ναι, μπορεί και όχι. Ο καθένας μας θα ψάξει μέσα του και θα βρει τη δική του απάντηση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου