Πέμπτη, Δεκεμβρίου 31, 2015

Πάει ο παλιός ο χρόνος




Αυτές τις μέρες, λίγο έως πολύ, διαβάζουμε παντού ευχές για τα Χριστούγεννα ή για τη νέα χρονιά που έρχεται. Είναι επίσης συνηθισμένο οι περισσότεροι να κάνουμε τον «απολογισμό» μας.
Ωστόσο φέτος προσωπικά δεν έχω καμία διάθεση να κάνω κάτι τέτοιο. Ποιο θα ήταν το νόημα αναρωτιέμαι να κάθομαι και αναλύω – σκέφτομαι τις όμορφες ή και τις άσχημες στιγμές που πέρασαν;
Είναι σίγουρο πως η ζωή δίνει μαθήματα με το πέρασμα του χρόνου. Μέσα από τις εμπειρίες μας και τις καταστάσεις που καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε καθημερινά γινόμαστε πιο σοφοί και στη συνέχεια επιλέγουμε – αποφασίζουμε έχοντας μεγαλύτερη γνώση για ανθρώπους, πράγματα και καταστάσεις.
Θα μπορούσα πάντως να χαρακτηρίσω με ευκολία το 2015 μια άθλια χρονιά αφού η χώρα μας πέρασε στην κυριολεξία διά πυρός και σιδήρου! Και δυστυχώς, κάτι μου λέει ότι το τρενάκι του τρόμου βρίσκεται απλά σε τροχιά και η ταχύτητα ολοένα και αυξάνεται, ο εκτροχιασμός δεν έχει έρθει ακόμα!
Ζήσαμε οι περισσότεροι δύσκολες στιγμές, γεμάτες ανησυχία και αγωνία αλλά τελικά καταλήγω στο συμπέρασμα πως στη ζωή δεν υπάρχει τίποτα μόνιμο, όλα είναι πάντοτε ρευστά.
Και εν τέλει, μια φίλη μου είπε πριν λίγο καιρό πως μπορούμε να δημιουργήσουμε όμορφες αναμνήσεις εκεί που έχουν προηγηθεί άσχημες.
Αυτό το έτος έκλεισε για εμένα με τη γέννηση του γιού μου, ενός αθώου πανέμορφου μωρού που έφερε τα πάνω κάτω στη ζωή μου. Κι όμως νιώθω τόσο ευτυχισμένη, τόσο ολοκληρωμένη που κανένα capital control ή κάποια ανόητη και ανεύθυνη κυβέρνηση δεν μπορούν χαλάσουν ή να μου κλέψουν αυτή τη μαγεία. Γιατί φίλοι μου ακριβώς αυτό είναι η ζωή, ΜΑΓΕΙΑ! Με τις δύσκολες στιγμές της και τις όμορφες να αναμετριούνται κάθε τόσο μεταξύ τους κι εμείς να βγαίνουμε νικητές μόνο αν δεν λυγίσουμε, δεν σκύψουμε το κεφάλι αλλά σταθούμε στα πόδια μας να αντιμετωπίσουμε τις δυσκολίες.
Γι’ αυτό λοιπόν καταλήγω στο συμπέρασμα πως το 2015 ήταν σε γενικές γραμμές μία χρονιά που έφερε πολύ ανακατωσούρα, μας έβαλε σε διλλήματα και μας δημιούργησε ανασφάλεια. Αλλά αντί να μείνω σε αυτά, επιλέγω να κρατήσω το καλό της υπόθεσης. Παρά τις αντιξοότητες, έφερα έναν άνθρωπο σ’ αυτό τον κόσμο και πρώτη εγώ οφείλω να του δείξω τον δρόμο, να τον προστατεύσω, να τον αγκαλιάσω και να του μάθω να βλέπει την όμορφη πλευρά της ζωής.
Εύχομαι το 2016 να φέρει στον καθένα μας ότι πραγματικά επιθυμεί και μακάρι να πέσουν οι τόνοι, να χαμηλώσει η ένταση και να σβήσει η φωτιά του πολέμου και της αδικίας που τόσο άδικα έχουν φουντώσει.
Ας βάλει ο καθένας μας το δικό του λιθάρι για να βοηθήσει εκείνους που έχουν ανάγκη ή ακόμα κι αν αυτό είναι δύσκολο ή ανέφικτο, ας σκεφτούμε λίγο περισσότερο τις επιλογές μας ώστε να διορθώσουμε όσο το δυνατόν τα λάθη του παρελθόντος και να δημιουργήσουμε ελπίδα για το μέλλον.  

Καλή χρονιά σε όλους!

Κυριακή, Οκτωβρίου 04, 2015

Μια βόλτα στον παράδεισο - book review






Θέλω να ευχαριστήσω ολόψυχα την αγαπημένη Νικολέτα Κατσιούλη και το blog της Read to Death που θέλησε να δημιουργήσει αυτό το πρωτοποριακό βίντεο ώστε να εκφράσει τις απόψεις της για το βιβλίο μου! Είναι πραγματικά πολύ σπουδαίο να βλέπεις τη δουλειά σου να απογειώνεται, να φτάνει ψηλά και να αγαπιέται τόσο πολύ!
Σας ευχαριστώ πολύ όλους για την αγάπη και τη στήριξη σε κάθε μου συγγραφική απόπειρα!

χχχ

Παρασκευή, Σεπτεμβρίου 25, 2015

Έκθεση Βιβλίου Ζάππειο 2015



Αγαπημένοι φίλοι και φίλες,

Θα είναι μεγάλη χαρά και τιμή για όλους τους συγγραφείς του Εκδοτικού Οργανισμού Λιβάνη, να επισκεφτείτε το περίπτερο που φιλοξενεί τα βιβλία μας. Όπως βλέπετε στο πρόγραμμα, ξεχωριστοί και αξιόλογοι συγγραφείς θα σας περιμένουν για γνωριμία, κουβέντα και υπογραφές αντιτύπων.
Αν θέλετε να ξεφύγετε από τα καθημερινά και τα συνηθισμένα, ελάτε μια βόλτα στο Ζάππειο για να ενισχύσετε τη γιορτή του βιβλίου και να κάνετε στον εαυτό σας δώρα ανεκτίμητης αξίας που μόνο ένα βιβλίο μπορεί να σας προσφέρει.
Εύχομαι καλή επιτυχία σε όλους τους ομότεχνους φίλους μου και αν μου το επιτρέψουν οι συνθήκες ελπίζω ότι θα κάνω κι εγώ μια "Βόλτα" με μοναδικό προορισμό φυσικά τον "Παράδεισο"!


χχχ

Πέμπτη, Ιουλίου 16, 2015

Συνέντευξη για τον Εθνικό Κήρυξ

 maria stefanou


Θα ήθελα να ευχαριστήσω από καρδιάς την κυρία Μαρία Παπανικολάου γι' αυτή την υπέροχη συνέντευξη στον Εθνικό Κήρυξ, την εφημερίδα για την ομογένεια της Αμερικής. Αν θέλετε κι εσείς να τη διαβάσετε δεν έχετε παρά να πατήσετε τον σύνδεσμο που ακολουθεί: 

Σάββατο, Ιουνίου 06, 2015

Έκθεση Βιβλίου - Πασαλιμάνι 2015


Αγαπητοί φίλοι, 

Αυτή την Παρασκευή στις 12 Ιουνίου, ανοίγει τις πύλες της για μια ακόμα φορά, η έκθεση Βιβλίου στο πανέμορφο Πασαλιμάνι. Πρόκειται για έναν θεσμό που έχει αντέξει σε βάθος χρόνου και προσωπικά είχα την τύχη και τη χαρά να επισκέπτομαι από παιδί. Φέτος λοιπόν θα είμαι και πάλι εκεί, την πρώτη κιόλας μέρα και θα σας περιμένω αν θέλετε να συναντηθούμε από κοντά, να γνωριστούμε, να μιλήσουμε για Παραδεισένιες Βόλτες και όχι μόνο! Όπως βλέπετε, κάθε μέρα και κάποιος άλλος συγγραφέας των εκδόσεων Λιβάνη θα είναι εκεί για να ταξιδέψετε στην ιδιαίτερη μαγεία των βιβλίων μας!

Αυτή την Παρασκευή λοιπόν, 12 Ιουνίου 2015, από τις 20.00 έως τις 22.30 θα σας περιμένω με μεγάλη χαρά!


Πέμπτη, Μαΐου 07, 2015

Ανοιξιάτικος διαγωνισμός!




Θέλεις να κερδίσεις κι εσύ ένα αντίτυπο του βιβλίου “Μια Βόλτα στον Παράδεισο” της Μαρίας Στεφάνου;

Αν ναι, δεν έχεις παρά να επισκεφτείς την ομάδα μας στο Facebook στο παρακάτω link και να γίνεις μέλος, https://www.facebook.com/groups/528162187319031/

Απαραίτητη προϋπόθεση για να συμμετέχεις είναι να δημιουργήσεις ένα κολλάζ, μια φωτογραφία, μια εικόνα που θα εμφανίζεται το εξώφυλλο του βιβλίου με ανοιξιάτικη ατμόσφαιρα! Είσαι ελεύθερος να χρησιμοποιήσεις όποιο φόντο θέλεις, χρώματα της επιλογής σου και ότι άλλο πιστεύεις ότι θυμίζει άνοιξη!
Αφήστε τη φαντασίας σας ελεύθερη και αυτοσχεδιάστε!!!

Όλες οι δημιουργίες θα μπουν σε διαδικασία ψηφοφορίας στην ομάδα μας το Σάββατο 23/5/2015 που θα λήξει την Κυριακή 24/5/2015 στις 20.00 το απόγευμα όπου στη συνέχεια θα ανακοινωθούν οι νικητές.

Οι δύο δημιουργίες που θα ξεχωρίσουν θα κερδίσουν από ένα αντίτυπο του βιβλίου εντελώς δωρεάν, μια προσφορά τον εκδόσεων Λιβάνη.

Οι συμμετοχές ξεκινούν από σήμερα 7/5/2015.


Καλή επιτυχία σε όλους!

Τρίτη, Μαρτίου 24, 2015

Όμορφα Πλάσματα



Στο διαδίκτυο κυκλοφορούν ελεύθερα, πλάσματα που τους αρέσει να πειραματίζονται, να μιλούν για την ομορφιά, να χαμογελούν ενώ παράλληλα μέσα στις τόσες υποχρεώσεις τους βρίσκουν χρόνο και διαβάζουν βιβλία.
Ένα τέτοιο ξεχωριστό πλάσμα είναι και η Μαργαρίτα. Αν μέχρι και σήμερα δεν έχετε δει κάποιο από τα βίντεο της θα σας συμβούλευα να το κάνετε άμεσα και πιστέψτε με, οι λόγοι είναι πολλοί. Εγώ θα αναφέρω μόνο μερικούς από αυτούς. 
Δοκιμάζει και μας παρουσιάζει καλλυντικά, αρώματα, προϊόντα styling και μας λέει την ειλικρινή, αντικειμενική της άποψη. Δείχνει εύκολα και απλά μακιγιάζ που όλες μπορούμε να κάνουμε και σας το λέει αυτό ένας άνθρωπος που δεν τα πάει καθόλου καλά με το συγκεκριμένο "άθλημα"! 
Μας ενημερώνει για διάφορα site και on-line καταστήματα που μπορούμε να κάνουμε τις αγορές μας στις πιο συμφέρουσες τιμές και το κυριότερο, διαβάζει βιβλία και μας λέει τη γνώμη της.
Το βιβλίο μου "Μια Βόλτα στον Παράδεισο", βρέθηκε στα χέρια της και είναι πραγματικά πολύ μεγάλη η χαρά και η συγκίνησή μου για την τιμή που μου έκανε να μιλήσει σ' ένα από τα βίντεο της γι' αυτό.  
Δεν είναι καθόλου τυχαίο που όλο και περισσότεροι σπουδαίοι άνθρωποι αναδεικνύονται τα τελευταία χρόνια μέσα από το ίντερνετ κι αυτό συμβαίνει ακριβώς επειδή οι ερασιτέχνες έχουν μεράκι και γνήσια αγάπη για το αντικείμενο με το οποίο ασχολούνται. 
Θέλω να ευχαριστήσω την Μαργαρίτα μέσα από την καρδιά μου για το αφιέρωμα και της εύχομαι ολόψυχα να έχει πάντα πολλές και μεγάλες επιτυχίες.
Προσωπικά πιστεύω ότι η αληθινή ομορφιά βρίσκεται μέσα μας και ο καθένας μας την εκφράζει με τον δικό του τρόπο αλλά σημασία έχει ακριβώς αυτό, να την εκφράζουμε!




Κυριακή, Μαρτίου 01, 2015

Γιορτάζω!



Λένε πως η γιορτή κρατάει σαράντα μέρες αν και με βεβαιότητα εγώ μπορώ  να σας πω ότι η κάθε μέρα που περνάει είναι στην πραγματικότητα μία μικρή γιορτή! Η ζωή δεν είναι τίποτα άλλο παρά ένα οδοιπορικό στο οποίο καλούμαστε να ανακαλύψουμε τον ίδιο μας τον εαυτό, να τον μάθουμε, να τον γνωρίσουμε και να ικανοποιήσουμε τις ανάγκες μας, να εκφράσουμε τα συναισθήματα μας.
Η χρονιά που πέρασε είχε για μένα πολλές εκπλήξεις, έντονα συναισθήματα, χαρούμενες, ονειρεμένες στιγμές κι άλλες όχι και τόσο ευχάριστες. Περισσότερο από ποτέ όμως ένιωσα πολύ δεμένη και ουσιαστικά συνδεδεμένη με αρκετούς ανθρώπους που μοιραζόμαστε κοινές αγάπες, εμπειρίες, απόψεις και συναισθήματα. Σ' αυτούς τους ανθρώπους είναι αφιερωμένη αυτή η ανάρτηση, στους φίλους μου που με δέχονται και με σέβονται γι' αυτό που είμαι, με όλα τα ελαττώματα και τα προτερήματα μου. Μου χαρίσατε το πολυτιμότερο δώρο, την αγάπη σας και αυτό μετέτρεψε τη ζωή μου κυριολεκτικά στο να είναι γιορτή καθημερινά!

Υ.Γ. 


Σάββατο, Φεβρουαρίου 14, 2015

Πενήντα αποχρώσεις του γκρι - Μια απόλυτα ρομαντική ιστορία



Είναι δύσκολο, πραγματικά πάρα πολύ δύσκολο να γράψω ένα κείμενο για το φαινόμενο των Πενήντα Αποχρώσεων και να αφήσω στην άκρη τα πολλά και ποικίλα συναισθήματα μου που προέκυψαν όχι μόνο από την ανάγνωση των βιβλίων, όχι μόνο από την προβολή της ταινίας αλλά και από αυτό τον τόσο άδικο πόλεμο κατά των θαυμαστών της που έχει ξεσπάσει.
Δεν θα ξαναπώ πως μπήκε στη ζωή μου η τριλογία. Το σίγουρο είναι πως την εποχή που την ανακάλυψα, πριν από πέντε ολόκληρα χρόνια, ούτε για αστείο δεν θα μου περνούσε από το μυαλό ότι θα έφτανε μια μέρα που θα μεταφραζόταν στην ελληνική γλώσσα από μεγάλο και γνωστό εκδοτικό οίκο ή πως θα κατέληγε η μεταφορά της στη μεγάλη οθόνη να γίνει παγκόσμια κινηματογραφική επιτυχία.
Ήθελα να μιλήσω καθαρά για την ταινία που παρακολούθησα πριν από λίγες ώρες όμως όσο κι αν πάλεψα να αφήσω στην άκρη τα διάφορα άρθρα που κυκλοφορούν στο διαδίκτυο μου ήταν αδύνατον.
Θέλω απλά να πω σε όλους τους κριτικούς κινηματογράφου που κρίνουν τη συγκεκριμένη ταινία και την κάθε ταινία ότι κάνουν αναμφισβήτητα πάρα πολύ καλά τη δουλειά τους. Ωστόσο αυτό δεν τους επιτρέπει να αποδίδουν χαρακτηρισμούς και να κολλάνε ταμπέλες σε όσους άρεσε η συγκεκριμένη ιστορία – ταινία. Αν θέλουμε να καταλήξουμε σε ένα συμπέρασμα σε τι οφείλεται αυτή η τόσο μεγάλη επιτυχία ας αφήσουμε καλύτερα τους κοινωνιολόγους να κάνουν την έρευνα τους και να μας απαντήσουν που είναι οι μόνοι κατάλληλοι.
Εγώ θα καταθέσω τη δική μου άποψη, τη δική μου οπτική γωνία και θα σας μιλήσω ανοιχτά με βάση το συναίσθημα, τις προσταγές της καρδιάς και της ψυχής μου.
Η ιστορία των πενήντα αποχρώσεων δεν είναι τίποτα περισσότερο από ένα σύγχρονο παραμύθι. Θα έλεγα ότι δύο είναι τα παραμύθια τα οποία συνδυάζονται και προκύπτει ένας σύγχρονος πρίγκιπας με μία πολύ σκοτεινή πλευρά, η Σταχτοπούτα και η Πεντάμορφη και το Τέρας. Όπως η Μπέλλα Σουάν στο Twilight – που αποτελεί τη βάση των πενήντα αποχρώσεων – έτσι και η Αναστάζια Στιλ είναι μία σύγχρονη Σταχτοπούτα. Με λίγα λόγια μία καλοβαλμένη, συνηθισμένη κοπέλα που γνωρίζει έναν πλούσιο – αυτοδημιούργητο επιχειρηματία με περίεργα γούστα στο κρεβάτι και τους συμβαίνει θα έλεγα κάτι πολύ φυσικό, ερωτεύονται. Αν δεν κάνω λάθος το να ερωτευτείς δεν είναι εξωπραγματικό ακόμα και τη σημερινή εποχή άρα γιατί είναι τόσο κατακριτέο αυτό ομολογώ πως ακόμα δεν το έχω καταλάβει. Το πόσο πιθανό θα ήταν βέβαια να ερωτευτεί ο πλούσιος τη φτωχή ασήμαντη ή κατά πόσο θα μπορούσε να λειτουργήσει η σχέση τους νομίζω ότι είναι τόσο πιθανό όσο το γοβάκι να ταιριάζει μόνο στη μία και μοναδική Σταχτοπούτα. Θεωρώ λοιπόν υποκριτικό από πλευράς μας να διαβάζουμε ακόμα αυτά τα παραμύθια στα παιδιά μας, να τους καλλιεργούμε δηλαδή από τη μία αυτού του είδους τις ουτοπικές ρομαντικότητες και αργότερα με την ενηλικίωση να δίνουμε μία κλωτσιά και να τα γκρεμίζουμε ταρακουνώντας και χαστουκίζοντας όποιον τολμά να τα πιστεύει ακόμα!
Σε όλη τη διάρκεια της τριλογίας βλέπουμε την Άνα να προσπαθεί να λύσει τα μάγια που έχει κάνει μία «κακιά» γυναίκα στον αγαπημένο της ώστε να μπορέσει να ζήσει μαζί του ευτυχισμένη για πάντα. Αυτό όμως για κάθε πρίγκιπα του είδους που σέβεται τον εαυτό του δεν είναι εύκολο. Ο Κρίστιαν περνά από πολλά στάδια για να μπορέσει να βρει μια άκρη με τα αντικρουόμενα συναισθήματα του ενώ η Άνα είναι η μόνη γυναίκα που έχει ποτέ ερωτευτεί και αυτό δυσκολεύει απεριόριστα τα πράγματα.
Οι πενήντα αποχρώσεις του γκρι είναι μία ρομαντική ιστορία, τίποτα λιγότερο, τίποτα περισσότερο και ως τέτοια θα πρέπει να την αντιμετωπίζουμε. Πρόκειται για ένα σύγχρονο παραμύθι που άγγιξε τις καρδιές εκατομμύρια γυναικών σε ολόκληρο τον κόσμο και αυτό δεν συνέβη κατά τη γνώμη μου λόγω στέρησης ή αμορφωσιάς όπως πολλοί έτρεξαν να πουν αλλά λόγω ανάγκης συναισθήματος.
Πιστεύετε πραγματικά ότι επικοινωνούμε ανοιχτά με τους συντρόφους μας; Πιστεύετε ότι στη σύγχρονη κοινωνία στην οποία όλοι μεγαλώσαμε άσχετα από εθνικότητα ότι οι οικογένειες μας ήταν τόσο ανοιχτόμυαλες ή η ανατροφή μας τόσο φιλελεύθερη ώστε να μην υπάρχουν ενοχές και προκαταλήψεις; Αν πραγματικά λοιπόν θέλουμε να εξετάσουμε το φαινόμενο νομίζω ότι θα πρέπει να στραφούμε αλλού και όχι να καταλήγουμε σε εύκολα συμπεράσματα για χαμηλού επιπέδου νοικοκυρές που δεν έχουν τίποτα καλύτερο να κάνουν.
Γνωρίζω πάρα πολλές γυναίκες που αγάπησαν με πάθος τις πενήντα αποχρώσεις του γκρι και άλλου είδους τέτοιες ιστορίες. Οι περισσότερες – για να μην πω όλες – είναι μορφωμένες, έχουν εργασία πλήρους απασχόλησης και καθημερινά αγωνίζονται σκληρά στην αγορά εργασίας. Έχουν οικογένειες και παιδιά, έρχονται αντιμέτωπες με ένα σωρό προκλήσεις και δίνουν πραγματικά μεγάλο αγώνα για τις οικογένειες τους αλλά και για τα δικαιώματα τους σε επαγγελματικό και προσωπικό επίπεδο. Αλίμονο μας αν τα τόσα εκατομμύρια γυναικών που αγάπησαν τις αποχρώσεις ήταν άβουλα, ανόητα πλάσματα που ξέρουν να πλένουν μόνο πιάτα…
Δεν θέλω όμως να επεκταθώ περισσότερο σε αυτό. Ο καθένας έχει την άποψη του για τα πράγματα και αυτή είναι σεβαστή. Πιστεύω λοιπόν πως είναι λογικό και εύλογο να μην αρέσει αυτή η ιστορία σε όλους ή να υπάρχουν επίσης πολλοί που απεχθάνονται την ρομαντική λογοτεχνία και τις αντίστοιχες του είδους ταινίες όμως υπάρχουν επίσης κι άλλοι πολλοί που τους αρέσει και δεν καταλαβαίνω για ποιο λόγο θα έπρεπε να λογοδοτήσουν ή να χαρακτηριστούν ως κατώτεροι άνθρωποι.
Η ταινία που κυκλοφόρησε μόλις πριν λίγες μέρες στη χώρα μας θα έλεγα ότι είναι μία καλή μεταφορά του πρώτου βιβλίου της τριλογίας. Έχει κρατήσει όλη την ουσία αφήνοντας τα «περιττά» στην άκρη ενώ οι ηθοποιοί έκαναν ότι καλύτερο μπορούσαν. Η Ντακότα Τζόνσον ήταν πραγματικά μια μεγάλη έκπληξη για εμένα μιας και ομολογώ ότι αρχικά δεν μπορούσα για κανένα λόγο και με κανένα τρόπο να τη δω ως Αναστάζια Στηλ. Ωστόσο κατάφερε να βγάλει στην επιφάνεια πολλά από τα συναισθήματα της ηρωίδας που στο βιβλίο είχαμε την πολυτέλεια να διαβάζουμε το μυαλό της αφού η διήγηση είναι πρωτοπρόσωπη από τη δική της οπτική. Ο Τζέιμι Ντόρναν, πέρα από την εξωτερική του εμφάνιση πιστεύω ότι έχει ήδη αποδείξει τις υποκριτικές του ικανότητες από τις άλλες δουλειές του. Ναι, μπορεί να μην είναι ο Κρίστιαν των ονείρων μου, είναι όμως ένας Κρίστιαν που κρατάει τις ισορροπίες και κατάφερε να φέρει στην οθόνη πολλά από τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του ήρωα. Προσωπικά μου άρεσε ακριβώς επειδή με τις εκφράσεις του μπόρεσα να διακρίνω την εσωτερική του πάλη και αυτό ήταν μεγάλο στοίχημα κατά τη γνώμη μου.
Η μουσική της ταινίας είναι εξαιρετική, απόλυτα ταιριαστή και δεμένη με τις εικόνες ενώ οι χώροι στους οποίους κινούνται οι ήρωες είναι πραγματικά βγαλμένοι μέσα από τις σελίδες του βιβλίου.
Ωστόσο όσο κι αν προσπάθησα να αφήσω στην άκρη το πλούσιο υλικό των βιβλίων και να παρακολουθήσω ανεπηρέαστη την ταινία αυτό ήταν αδύνατον. Δεν θα το κρύψω πως ενοχλήθηκα αρκετά για μία σκηνή του βιβλίου η οποία δεν υπήρχε. Έγιναν αλλαγές, οι περισσότερες προς το καλύτερο για κινηματογραφικούς λόγους και οι διάλογοι ήταν αλλαγμένοι και πιο συμπυκνωμένοι.
Για τις ερωτικές σκηνές που τόσο μεγάλος λόγος έγινε, πιστεύω ότι προσπάθησαν να το κρατήσουν στο επίπεδο του αισθησιακού και πολύ καλά έκαναν γιατί όπως είπα και πιο πάνω αυτό που έχει σημασία και ουσία στη συγκεκριμένη ιστορία είναι ο ρομαντισμός και ο έρωτας.
Δεν μπορώ να πω ότι ικανοποιήθηκα στο έπακρο από την ταινία αλλά θα ήταν δύσκολο να γίνει αυτό γιατί θα ήθελα να τα δω όλα με λεπτομέρειες κάτι που γνωρίζω πως είναι ανέφικτο. Όμως πιστεύω ακράδαντα πως η «καρδιά» των πενήντα αποχρώσεων ήταν εκεί. Σεβάστηκαν απόλυτα τους θαυμαστές της σειράς και προσπάθησαν όσο το δυνατόν να τους ευχαριστήσουν και αυτή είναι η δική μου αίσθηση.
Αν πάντως κάποιος από εσάς θέλει να μάθει καλύτερα την Άνα και τον Κρίστιαν θα του πρότεινα να διαβάσει τα βιβλία και είναι βέβαιο ότι θα γνωρίσει έναν ιδιαίτερα γοητευτικό κόσμο. Για όσους επιλέξετε απλά να δείτε την ταινία νομίζω ότι θα σας αφήσει μία ευχάριστη γεύση αλλά ίσως να μην μπορέσετε να κατανοήσετε τους λόγους του φαινομένου.
Εν κατακλείδι, οι πενήντα αποχρώσεις του γκρι είναι μια ρομαντική ιστορία για ρομαντικούς ανθρώπους. Το αν είναι ουτοπική ή όχι θα έλεγα ότι δεν με ενδιαφέρει. Δεν είναι άλλωστε η πρώτη ουτοπική ταινία που βλέπω και ο καθένας μας αγωνίζεται στην προσωπική του ζωή για να φτιάξει τη δική του φανταστική ιστορία. 

Σάββατο, Φεβρουαρίου 07, 2015

Ονειροπόλα Ελλάδα





Είναι πολύ σπάνιο φαινόμενο για μένα να γράψω ένα κείμενο που να εκφράζει πολιτικές απόψεις και πεποιθήσεις αφού εδώ και πολλά χρόνια δηλώνω με σθένος πως δεν ασχολούμαι με την πολιτική. Ωστόσο τα γεγονότα των τελευταίων ημερών δεν θα μπορούσαν να με αφήσουν αδιάφορη.
Από μικρό παιδί ονειρεύομαι με τα μάτια ανοιχτά. Ότι δεν μου αρέσει το αλλάζω στον δικό μου κόσμο με τον δικό μου τρόπο. Η μητέρα μου συνήθιζε να με αποκαλεί «ονειροπόλα» και πολύ συχνά μου υπενθύμιζε ότι όφειλα να προσγειώνομαι στη γη. Όμως αυτή η προσγείωση δεν ήταν ποτέ ομαλή για εμένα, θα τη χαρακτήριζα ανυπόφορη.
Οι γονείς μου γεννήθηκαν και μεγάλωσαν στα προσφυγικά σπιτάκια της Νίκαιας καθώς οι πρόγονοί τους είχαν βρεθεί εκεί μετά την Μικρασιατική καταστροφή και η μητέρα μου συνήθιζε να μου λέει πολλές ιστορίες για τα δύσκολα πρώτα χρόνια της γιαγιάς της στην Ελλάδα. Η γιαγιά Αθηνά λησμονούσε την «πατρίδα» της και λαχταρούσε να επιστρέψει εκεί μέχρι την ημέρα που έκλεισε τα μάτια της. Δεν ήταν όμως μόνο οι προσφυγικές ιστορίες αλλά κι εκείνες της κατοχής που καθώς τις άκουγα έφτιαχνα με τη φαντασία μου εικόνες που φάνταζαν πολύ μακρινές.
Όπως και να το κάνεις δεν είναι εύκολο να ακούς πως η γιαγιά σου αναγκάστηκε να πουλήσει τη βέρα της για μια φρατζόλα ψωμί, ούτε ότι ο παππούς σου στήθηκε στον τοίχο του εκτελεστικού αποσπάσματος και γλίτωσε σαν από θαύμα την τελευταία στιγμή.
Θυμάμαι τον πατέρα μου να λέει πως ήταν παιδί την εποχή του πολέμου, το σχολείο είχε κλείσει και δεν είχε παπούτσια να φορέσει, ήταν ξυπόλυτος. Καθώς μεγάλωνα θεωρούσα πως όλα αυτά ανήκουν στο μακρινό παρελθόν μιας άλλης εποχής και απέκλεια κάθε πιθανότητα ή ενδεχόμενο να ξανασυμβούν κατά τη διάρκεια της ζωής μου. Άλλωστε ακριβώς γι’ αυτό τον λόγο είχαν πολεμήσει και αντισταθεί οι πρόγονοί μας, για ένα καλύτερο δικό μας μέλλον.
Η πολιτική και οι εκπρόσωποι της δεν με απασχόλησαν ποτέ σοβαρά. Υπήρχαν όμως κάποιες πεποιθήσεις οι οποίες είχαν ριζώσει βαθιά μέσα μου, αποτέλεσμα της ανατροφής, της καταγωγής και όλων όσον περιέγραψα πιο πάνω.
Πριν την οικονομική κρίση, υπήρχε η εποχή της οικονομικής άνθισης όπου η Ελλάδα μπήκε στην Ευρωπαϊκή ένωση και μάλιστα εργαζόμουν σε πολυκατάστημα το 2002 που το νόμισμά μας άλλαξε και θυμάμαι κάθε λεπτομέρεια αυτής της άχαρης διαδικασίας.
Από την πρώτη στιγμή αρχίσαμε να ξοδεύουμε τα ευρώ σαν να ήταν κατοστάρικα, το χαρτονόμισμα τον πέντε ευρώ αντικατέστησε το πεντακοσάρικο και πάει λέγοντας… Μέχρι τότε κανείς δεν μπορούσε να προβλέψει το μέλλον και να διακρίνει την ατομική βόμβα της οποίας την περόνη είχαμε μόλις αφαιρέσει.
Ακολούθησε ένας άνευ προηγουμένου δανεισμός και υπερκαταναλωτισμός. Όλα τα πρόβατα πηγαίναμε με μεγάλη χαρά στις τράπεζες να πάρουμε τα προεγκεκριμένα δάνεια, τις πιστωτικές κάρτες που μας προσέφεραν και μάλιστα υπογράφαμε δεκάδες έγγραφα με χαμόγελο στα χείλη χωρίς δεύτερη σκέψη. Η κατρακύλα είχε μόλις ξεκινήσει και εμείς ήμασταν όχι απλά ανίκανοι να βάλουμε ένα φρένο στον ίδιο μας τον εαυτό αλλά σαν εθισμένοι σε κάποιο ισχυρό ναρκωτικό, ξοδεύαμε αλόγιστα δανεικά λεφτά για να αποκτήσουμε τελευταίας τεχνολογίας κινητά, αυτοκίνητα και ρούχα με υπογραφή επώνυμων σχεδιαστών. Το σχοινί γινόταν όλο πιο μακρύ και εμείς τυλιγόμασταν ξανά και ξανά και ξανά ώσπου έφτασε η μέρα και η ώρα να βρεθούμε δεμένοι χειροπόδαρα ενώ παράλληλα οι πολιτικοί, οι νόμιμα εκλεγμένοι εκπρόσωποί μας δεν μας έκλεβαν απλά αλλά μας ξεπουλούσαν, μας λιάνιζαν, μας στράγγιζαν, μας έστηναν σε ένα άλλο σύγχρονο εκτελεστικό απόσπασμα.
Δύο παρατάξεις η μία μετά την άλλη σαν να έπαιζαν μπάλα σε ένα γηπεδάκι έκαναν πάσες μεταξύ τους και εμείς από κάτω χειροκροτούσαμε, γυαλίζαμε τα παπούτσια τους, προσκυνάγαμε και τους ξαναδίναμε εξουσία.
Ξέρω πως ίσως όλα όσα λέω να μην είναι τόσο απλά επί της ουσίας όμως μην ξεχνάτε πως αυτό το κείμενο το γράφει μία ονειροπόλα που έχει κατηγορηθεί πολλές φορές στη ζωή της, για ελαφρομυαλιά, για αφέλεια και για υπερβολική αισιοδοξία.
Ωστόσο η ονειροπόλα ξεκίνησε να εργάζεται από τα είκοσι της χρόνια, πληρώνει τους φόρους της πάντα στο ακέραιο, είναι νομοταγής, σκύβει το κεφάλι και συνεχίζει να σέρνει τη βαριά μπάλα στο πόδι της αποδεχόμενη τη μοίρα της ώσπου διαπίστωσε δίχως καμία αμφιβολία ότι η χώρα της ήταν εμπλεγμένη σε πόλεμο. Σε έναν πόλεμο που δεν τον κήρυξε ποτέ κανείς ανοιχτά όπως γινόταν στο παρελθόν. Είναι αλήθεια ότι ο σύγχρονος πόλεμος διαφέρει πολύ από εκείνους που της είχαν περιγράψει. Μοιάζει περισσότερο με ένα Matrix όπου σου δίνουν μερικά ψίχουλα και κάποια υποτιθέμενη ελευθερία ώστε να μην αντιλαμβάνεσαι που αρχίζει και που τελειώνει το συρματόπλεγμα.
Δεν πίστευα ότι θα αλλάξει κάτι ίσως επειδή ήξερα πως ακόμα κι αν υπήρχε κάποιος που να θέλει να το κάνει δεν θα τον άφηναν. Όμως οφείλουμε όλοι να παραδεχτούμε πως πριν δύο εβδομάδες σε αυτόν τον τόπο ένα κεφάλαιο έκλεισε και άνοιξε κάποιο άλλο. Ακόμα κι αν η κυβέρνηση τους ΣΥΡΙΖΑ αποδειχθεί κι αυτή ένα «φιάσκο», κάποιο ψεύτικο ιδανικό μου έδωσε κάτι το οποίο είχα ξεχάσει εδώ και καιρό. Ένιωσα και πάλι αξιοπρεπής, το σήκωσα το κεφάλι και τόλμησα να κοιτάξω γύρω μου μα πάνω απ’ όλα ονειροπόλα ή μη, υπόδουλη ή όχι, θυμήθηκα πως είμαι Ελληνίδα! Κανείς μας δεν θα πρέπει να το ξεχνά αυτό ούτε λεπτό και κοινός μας στόχος πρέπει να είναι η πατρίδα μας. Η μεγάλη πληγή που μένει πάντα ανοιχτή και ποτέ δεν επουλώνεται είναι εκείνη η διχόνοια που υπάρχει ανάμεσά μας. Αν όμως αφήσουμε στην άκρη τις διαφορές μας και κάνουμε ένα βήμα μπροστά, αν γίνουμε όλοι λίγο ονειροπόλοι και τολμηροί ίσως λέω ίσως να καταφέρουμε τουλάχιστον να κρατήσουμε την αξιοπρέπειά μας. Ας μην ξεχνάμε όλα εκείνα που πέρασαν οι πρόγονοί μας, την αντίσταση κατά τη διάρκεια της τότε Γερμανικής κατοχής κι ας θυμηθούμε πόσο μεγάλη θέληση είχαν και πόσο υψηλά ιδανικά. Πολλοί θυσίασαν τις ζωές τους γι’ αυτά τα ιδανικά, γι’ αυτή την αξιοπρέπεια. Όλοι ξέρετε πόσο μεγάλο ρόλο έπαιξε η αντίσταση αυτού του έθνους στον Β’ παγκόσμιο πόλεμο, αυτή η μικρή χώρα έχει αποδείξει ότι είναι μια ισχυρή δύναμη γιατί δυνατός δεν είναι αυτός που έχει χρήματα, δυνατός είναι εκείνος που έχει πάνω απ’ όλα αξιοπρέπεια και δεν ξεπουλιέται σε κανέναν!
Όσο κι αν κάποιοι προσπαθούν λοιπόν να μας στερήσουν το όνειρο είμαι πεπεισμένη ότι δεν πρόκειται ποτέ να τα καταφέρουν. Είμαστε Έλληνες, φωνακλάδες, φιλόξενοι, διαχυτικοί μα πάνω απ’ όλα τίμιοι και περήφανοι για την καταγωγή και τα κατορθώματά μας μέσα στους αιώνες.
Ας μην ξεχνάμε την ταυτότητα μας γιατί τότε κινδυνεύουμε να τα χάσουμε όλα.

Ας φωνάξουμε ΑΕΡΑ για μια ακόμα φορά χωρίς να δειλιάσουμε. Η ιστορία μας έχει αποδείξει ότι είμαστε γενναίοι. 

Κυριακή, Ιανουαρίου 25, 2015

Αν ήμουν Τραγούδι




Η Σίσσυ Θεοφανοπούλου μας συστήνεται λογοτεχνικά με το πρώτο της βιβλίο που ακούει στο όνομα: «Αν ήμουν Τραγούδι» και για μένα που οι σκέψεις, τα συναισθήματα, οι λέξεις και η δημιουργία είναι άρρηκτα συνδεδεμένα με τη μουσική, αυτός ο τίτλος ήταν αρκετός για να με κάνει να αναρωτιέμαι τι θα μπορούσε να κρύβεται μέσα στις σελίδες του.
Θυμάμαι επίσης ότι το εξώφυλλο που το είχα δει τυχαία σε μια ανάρτηση στο διαδίκτυο, μου είχε τραβήξει την προσοχή και λίγο καιρό αργότερα ακόμα πιο τυχαία (!) η δημιουργός του βρέθηκε μπροστά μου με σάρκα και οστά. Καθίσαμε στο ίδιο τραπέζι μιας κοινής παρέας και παρότι δεν γνωρίζαμε καθόλου η μία την άλλη, φάνηκε από την αρχή ότι είχαμε πολλά κοινά, τόσα ώστε μια ιδιαίτερη και πολύτιμη φιλία να ξεκινήσει.
Ωστόσο δεν αποφάσιζα να διαβάσω το βιβλίο της Σίσσυς. Υπήρχε αυτό το κάτι που με σταματούσε όπως γίνεται συνήθως επειδή δεν είχε έρθει η κατάλληλη στιγμή ώσπου ξαφνικά η επιθυμία με ξεπέρασε και μέσα σε λίγες μόνο μέρες έγινα συνεπιβάτης των ηρώων της στο ίδιο πλοίο με προορισμό μια Ιθάκη που όπως φαίνεται αυτή είναι πολλές φορές διαφορετική για τον καθένα.
Η Ζωή και η Σάννυ είναι δύο κορίτσια, δύο αγαπημένες φίλες που μεγαλώνουν μαζί. Η σχέση τους παρά το νεαρό της ηλικίας τους είναι ουσιαστική, σχεδόν αδελφική θα λέγαμε και όταν η ίδια η ζωή της χωρίζει η μία ζει με την ανάμνηση της άλλης. Η απόσταση που μπαίνει ανάμεσα τους είναι απτή όμως στη σκέψη κανείς δεν μπορεί να βάλει όρια, αυτή ξεστρατίζει με όποιο τρόπο η ίδια επιλέγει ενώ η καρδιά σιγοντάρει και ενισχύει τη νοσταλγία και τα πολύτιμα συναισθήματα. Υπάρχει ένας συνδετικός κρίκος που δένει τα δύο κορίτσια, ένα απλό και συνηθισμένο αντικείμενο, μία κούκλα που αντικαθιστά τον δεσμό αίματος που θα ήθελαν να έχουν. Και είναι αυτή, η ίδια κούκλα που γίνεται ο καταλύτης ώστε να κορυφωθεί ένα δράμα πλεγμένο και αριστοτεχνικά κεντημένο με τα χέρια της ίδιας της μοίρας.
Ένας άντρας ταυτόχρονα σε δύο διαφορετικά μέρη του κόσμου είναι εκείνος που θα ανατρέψει τις ζωές των δύο γυναικών και μένει μόνο μία επιλογή, μία «Σολομώντεια» λύση για να επανέλθει και πάλι η ισορροπία.
Η Σίσσυ Θεοφανοπούλου είναι μία σύγχρονη συγγραφέας με ένα προσεγμένο, άρτια δομημένο κείμενο στα χέρια της και ήρωες που ισορροπούν αδιάκοπα πάνω σε ένα τεντωμένο σχοινί. Οι επιλογές είναι πάντα αυτές που καθορίζουν το παρόν, οριοθετούν το μέλλον μα ακόμα περισσότερο αυτές που χαρακτηρίζουν τους ίδιους τους ανθρώπους για το ποιοι είναι και το ποιοι θα μπορούσανε να γίνουν. Και είναι αλήθεια πως ο κύκλος πάντα κλείνει στο σημείο όπου ανοίγει και η ζωή μοιάζει με τραγούδι, ένα τραγούδι που επαναλαμβάνεται όπως και το ρεφρέν του.

Τετάρτη, Ιανουαρίου 21, 2015

Είπαν για τη "Βόλτα"




Είναι πια γεγονός. Το βιβλίο μου βολτάρει στα βιβλιοπωλεία, φτάνει στα χέρια σας, καταλήγει στις βιβλιοθήκες σας.  Ήρθε η στιγμή λοιπόν να κάνω στην άκρη και να αφήσω εσάς να μιλήσετε για τη Βόλτα. Από καρδιάς σας ευχαριστώ για την εμπιστοσύνη που μου δείξατε, που θελήσατε να το διαβάσετε και να μοιραστείτε τα συναισθήματα και τις εντυπώσεις σας.

χχχ


Υπάρχουν εκείνες οι φορές που ξεκινάω την ανάγνωση ενός βιβλίου, αλλά ενώ μου αρέσει αυτό που διαβάζω, δε νιώθω την ανάγκη να το τελειώσω εκείνη τη στιγμή. Υπάρχουν όμως και οι στιγμές εκείνες που ξεκινάω την ανάγνωση ενός βιβλίου και που όσο και να προσπαθώ να παρατείνω την ανάγνωσή του, δεν τα καταφέρνω και καταλήγω να διαβάζω τη λέξη τέλος λίγες ώρες αργότερα. Ένα τέτοιο βιβλίο είναι και το τελευταίο μυθιστόρημα της Μαρίας Στεφάνου, που ξεκίνησα να το διαβάζω μεσημέρι και με μικρά διαλείμματα κατά τη διάρκεια της ημέρας, να το αφήνω οριστικά από τα χέρια μου μεσάνυχτα, υποχρεώνοντας τον εαυτό μου να ξενυχτήσει και όντας κατακλυσμένος από χιλιάδες συναισθήματα να μη μπορεί να κοιμηθεί. Κι ενώ έχουν περάσει κάποιες ώρες από την ώρα που το ταξίδι αυτό έφτασε στο τέλος του, παρόλα αυτά, ακόμη μου είναι δύσκολο να μιλήσω για αυτό και να εκφράσω με ακρίβεια τα συναισθήματα που μου προξένησε ή πιο σωστά που μου προκαλεί κάθε φορά μία ιστορία της Μαρίας. Το Μια βόλτα στον Παράδεισο είναι ένα βιβλίο που περίμενα με ανυπομονησία να εκδοθεί, όταν η ίδια η δημιουργός του, μου αποκάλυψε ότι το νέο υπό έκδοση μυθιστόρημά της θα διαδραματίζεται εξ' ολοκλήρου στο αγαπημένο μου νησί, στο τόπο καταγωγής μου, τη Σαντορίνη. Γνωρίζοντας αρκετά καλά τη πένα της συγγραφέως, μετά από τρία βιβλία της που έχω διαβάσει κι άλλες τόσες ιστορίες στο προσωπικό της blog, έβαζα στοίχημα ότι κι αυτό της το βιβλίο θα με ευχαριστούσε και θα με έκανε κομμάτι της ιστορίας του. Και πώς να μη γίνω κομμάτι της ιστορίας του, όταν άνθρωποι της διπλανής πόρτας και δε του ίδιου φύλου, ζουν καταστάσεις τόσο έντονες, που κάθε κοπέλα ονειρεύεται να ζήσει, παρά τα εμπόδια που μπορεί να παρουσιαστούν στο δρόμο της. Το ταξίδι στον επίγειο Παράδεισο του νησιού, ξεκινάει όταν η Ζωή από τύχη θα συναντηθεί με τη μητέρα μίας πρώην συμμαθήτριάς της, που θα την ενημερώσει ότι η κόρη της, η Ειρήνη, δουλεύει στη Σαντορίνη και είναι ευχαριστημένη από τα χρήματα που κερδίζει στο κατάστημα με τα σουβενίρ στο οποίο εργάζεται κι ας χρειάζεται να δουλεύει επιπλέον ώρες σε αυτό. Η Ζωή, που έχει αποφασίσει να δώσει ένα τέλος στο γάμο της με τον Άλκη και να ξεκινήσει κάπου μακριά μία καινούργια αρχή, βρίσκει δελεαστική την ιδέα να δουλέψει στο μέρος εκείνο και χωρίς να χάσει χρόνο, θα επικοινωνήσει με την Ειρήνη και θα φροντίσει την επόμενη ημέρα κιόλας να επιβιβαστεί στο πρώτο πλοίο που θα βρει μπροστά της και να αναζητήσει τη τύχη της εκεί. Φτάνοντας στο νησί, θα γνωρίσει την Άννα, την ιδιοκτήτρια της πανσιόν που της έχει υποδείξει η Ειρήνη, ενώ απρόσμενα θα βρεθεί πρόσωπο με πρόσωπο με έναν άνθρωπο από το παρελθόν της, που θα της ξυπνήσει μνήμες που ποτέ δεν είχε ξεχάσει και ας είχε προσπαθήσει. Έτσι, θα ζήσουμε την ιστορία της Ζωής και του Παύλου, ενώ παράλληλα στον καμβά θα προστεθούν κι άλλα πρόσωπα, διαφορετικά μεταξύ τους, που θα γνωριστούν στο νησί της Αγίας Ειρήνης και θα ερωτευτούν με φόντο το ωραιότερο Ηλιοβασίλεμα στο κόσμο και με θέα τη Καλντέρα. Ο αναγνώστης μαζί με τους ήρωες, θα περιπλανηθεί σε σοκάκια, στις ιδιαίτερες παραλίες του νησιού, σε στέκια και μπαράκια, θα γνωρίσει τοπικά κρασιά και τοπικά εδέσματα και θα νιώσει την επιθυμία να βρεθεί κι ο ίδιος στον άγριο ετούτο τόπο που δημιούργησε η λάβα του ηφαιστείου και που βρίθει από μύθους και θρύλους. Θα μπει όμως και στη διαδικασία μέσα από τη ξεχωριστή ιστορία του κάθε ζευγαριού, να ταυτιστεί λίγο περισσότερο με αυτό που θα κερδίσει τη συμπάθειά του ή με το ζευγάρι εκείνο που ο ένας ή και οι δύο χαρακτήρες του, θα τραβήξουν τη προσοχή του, ίσως, παραπάνω από τους υπόλοιπους. Πάντως, όλοι στο τέλος θα νιώσουμε την ανάγκη, το κάθε ζευγάρι ξεχωριστά, να ξεπεράσει τα προβλήματα που το απασχολούν και να είναι μαζί με κάθε τρόπο. Η Ζωή, ο Παύλος, η Άννα, ο Έκτορας, η Δανάη, ο Πέτρος, ο Αρτέμης, ο Μαρίνος, η Βίκυ, η Μαργαρίτα, ο Αλέκος, όλοι τους είναι χαρακτήρες που συνθέτουν αυτή την όμορφη ιστορία και για όλους επιθυμούμε ένα ιδανικό τέλος. Προσωπικά, συμπάθησα όλα τα πρόσωπα της βόλτας κι ας ξεχωρίζω κάποια για δικούς μου λόγους. Από αντρικούς χαρακτήρες, δεν κρύβω πως αγάπησα λίγο παραπάνω, τον Έκτορα Αγγελινό, για τη προσωπική ιστορία που κουβαλάει και γιατί ενώ φαίνεται απρόσιτος και σκληρός, κρύβει ένα πάθος ανεξέλεγκτο και μία καρδιά που θέλει όσο τίποτα να αγαπήσει και να αγαπηθεί. Από γυναικείους χαρακτήρες, δε μπορώ να πω ότι ξεχώρισα κάποια περισσότερο από κάποια άλλη, αν και η Άννα με τον δυναμικό της χαρακτήρα, την ειλικρίνεια και το θάρρος με το οποίο αντιμετωπίζει όλα τα γεγονότα της ζωής της, όσο σκληρά και δύσκολα κι αν φαντάζουν ορισμένες φορές, μάλλον με ανάγκασε να τη συμπαθήσω ακόμη πιο πολύ. Και όχι, αν και πολλοί θα καταλήξουν στο συμπέρασμα ότι το αγαπημένο μου ζευγάρι είναι ο Έκτορας και η Άννα, ίσως τους καταπλήξει το γεγονός ότι λάτρεψα την ερωτική ιστορία της Βίκυς και του Μαρίνου, που ενώ ξεκίνησε με περίεργο τρόπο, ήταν τόσο ανέμελη και διαφορετική από τις υπόλοιπες, που με έκανε να χαμογελάω και να αγωνιώ για την εξέλιξή της. Επίσης, λάτρεψα που κάθε κεφάλαιο ξεκινούσε με ένα γνωστό τραγούδι από την ελληνική ροκ κι έντεχνη μουσική σκηνή. Γιατί κάθε φορά οι στίχοι σε προϊδέαζαν για το ύφος του κεφαλαίου και έδεναν αρμονικά μαζί του. Για τη γραφή της δημιουργού, δε νομίζω πως χρειάζεται να πω πολλά πράγματα, εξάλλου έχω μιλήσει πολλές φορές με θαυμασμό για τη δυνατότητα της Μαρίας Στεφάνου, να δημιουργεί έντονα και συγκλονιστικά συναισθήματα, χωρίς να μπαίνει στη διαδικασία να αναλωθεί σε περιττές λέξεις και εκφράσεις. Καταφέρνει έτσι κάθε φορά, να περιγράφει με απλά λόγια, γεγονότα, συναισθήματα, καταστάσεις, με έναν δικό της ολότελα προσωπικό και αφοπλιστικό τρόπο. Και όπως σε κάθε review μου, την ευχαριστώ για ακόμη μία φορά, για το αναγνωστικό ταξίδι που μου προσέφερε και κυρίως για τα συναισθήματα που με έκανε να νιώσω. Να είναι σίγουρη πως η ευχή της αφιέρωσής της, να γνωρίσω μία διαφορετική Σαντορίνη, εκπληρώθηκε και με το παραπάνω.

Νικολέτα Μπαλοπίτου 




Μια παραδεισένια βόλτα στα γραφικά σοκάκια της Σαντορίνης,με συνοδοιπόρο τον έρωτα δίχως όρια και με συμπαραστάτη τη φιλία που σε κρατά όρθιο στα δύσκολα συναπαντήματα του πεπρωμένου έλαβε μόλις τέλος.Ενα μυθιστόρημα καθηλωτικό ,σύγχρονο και απίστευτα αισιόδοξο.Πραγματικά με μάγεψε η πένα της κ.Στεφάνου με τις γλαφυρές περιγραφές, το λόγο που ρέει αβίαστα σαν ορμητικό ποτάμι και τους ήρωες που όλοι βρήκαν μια θέση στην καρδιά μου. Η Ζωή,η Μαργαρίτα,η Αννα, η Βίκυ και η Δανάη, σύγχρονες ηρωίδες που παλεύουν με τα ίδια τους τα θέλω για τα ίδια τους τελικά θέλω. Ολες οι ιστορίες είχαν ηθικά διδάγματα, μαθήματα ζωής κι λυτρωτικές καταλήξεις. Σελίδα με σελίδα, γινόμουν κοινωνός των μηνυμάτων αυτού του βιβλίου,που είναι ο απόλυτος ύμνος στη φιλία και στον έρωτα.Στον έρωτα που σε παρασύρει,που σε κάνει να χάνεις κάθε λογική,γιατί απλά σε απογειώνει και σε ταξιδεύει σε μονοπάτια δύσβατα, ωστόσο ανεπανάληπτης ομορφιάς. Μπράβο στη Μαρία Στεφάνου, γιατί το βιβλίο της, ήταν μια μοναδική εμπειρία στα μονοπάτια της φιλαναγνωσίας, βιβλίο που ανήκει πλέον στη "βιβλιοθήκη της καρδιάς" μου.

Εύα Μαράκη





Την συγγραφέα δεν την γνώριζα και το εξώφυλλο ομολογώ ότι δεν μου κέντρισε το ενδιαφέρον. Ο τόπος διεξαγωγής όμως της ιστορίας, ήταν αρκετός για να το επιλέξω.. η Σαντορίνη.. έχω βρεθεί εκεί και έτσι ήταν πολύ εύκολο να σεργιανίζω στα σοκάκια της και να βλέπω την θέα από την καλντέρα.. Οι ήρωες του βιβλίου , άνθρωποι της καθημερινότητας μας.. με προβλήματα παρόμοια με τα δικά μας..  Σε αυτό το βιβλίο οι ηρωίδες αντιμετωπίζουν με τον δικό τους τρόπο αμφιβολίες, εκπλήξεις, "χαστούκια" , στραπατσαρίσματα.. όμως βρίσκουν τον τρόπο τους να προχωρήσουν παρακάτω.. χωρίς να θεωρούν τίποτα δεδομένο.. ανακαλύπτουν τον δικό τους παράδεισο.. δίνουν ευκαιρίες δεύτερες, τρίτες.. ακούν την καρδιά τους.. και ο παράδεισος τους , ότι κι αν σημαίνει αυτός για την καθεμιά τους, είναι στο τέλος του δρόμου και αυτές είναι έτοιμες να τον ζήσουν.. αγάπη, έρωτας, φιλία, οικογένεια όλα συμβάλουν σε αυτήν την βόλτα... ακόμα και τώρα που είναι χειμώνας αξίζει αυτή η καλοκαιρινή βόλτα!!!

Χαρά Λαμπροπούλου





Όχι γιατί γνωρίζω προσωπικά την Μαρία, αλλά γιατί νομίζω ότι η αναγνωστική μου χρονιά, τελειώνει με ένα από τα καλύτερα βιβλία που διάβασα φέτος. 
Με το δικό της λογοτεχνικό ύφος, λιτά αλλά και λυρικά, με ευαισθησία αλλά και ωριμότητα, με μέτρο και κορυφώσεις εκεί που έπρεπε, η Μαρία, έφερε το καλοκαίρι στην καρδιά του χειμώνα, εξιστορώντας τις ιστορίες πέντε διαφορετικών ανθρώπων, τον τρόπο που κάθε μία από τις ηρωίδες της, αντιμετώπισε αμφιβολίες, επιφυλάξεις, προβληματισμούς και διλήμματα, για να φθάσει στο τέλος, στον προσωπικό της "παράδεισο", και να μας αποδείξει ότι τίποτε στη ζωή, δεν μπορεί να θεωρείται δεδομένο, στεγανό ή απόλυτο. 

Ευδοξία Κολυδάκη





Αναρωτιέμαι... Είναι άραγε τα λόγια αρκετά να εκφράσουν τα συναισθήματα; Υπάρχουν οι κατάλληλες λέξεις για να αποδώσεις την ένταση, το πάθος, το σκίρτημα της καρδιάς, την ευφορία, το θυμό, τον ίδιο τον έρωτα; Κι αν Ναι, σίγουρα δεν μπορούν να συγκριθούν με όλα όσα ένοιωσα διαβάζοντας το βιβλίο της λατρεμένης μας Μαρίας Στεφάνου!!!! Ας τα πάρουμε όμως όλα απ'την αρχή... Ναι!!! Η Μαρία Στεφάνου είναι μία από τις ιδιαίτερα ταλαντούχες συγγραφείς της εποχής μας!!!! Ναι!!!! Η Μαρία Στεφάνου έχει την ικανότητα, δυνατότητα ή χάρισμα να ελίσσεται σε διαφορετικά είδη με απόλυτη επιτυχία!!!! Ναι!!! Η Μαρία Στεφάνου καταφέρνει να αιχμαλωτίζει τον αναγνώστη της, παρασύροντας τον στον κόσμο που δημιουργεί, τοποθετώντας τον ακριβώς δίπλα στους ήρωες της, να αισθάνεται, να δρα, να παθιάζεται, να επιλέγει... Μα ετούτη η Βόλτα, Μια Βόλτα Στον Παράδεισο της ψυχής της, με συναισθήματα που κυκλώνουν, εικόνες που ξελογιάζουν τις αισθήσεις, περιγραφές που παίρνουν κινηματογραφικές διαστάσεις, δεν είναι απλά ένα βιβλίο που βυθίζεσαι στις σελίδες του... Δεν είναι μια διαδρομή που αποφασίζεις να χαράξεις γνωρίζοντας πρόσωπα και καταστάσεις... Είναι κομμάτι της δικής σου ιστορίας, κι είσαι Εσύ ένας από τους χαρακτήρες που η Μαρία σκιαγράφησε με απόλυτη επιτυχία!!! Την ώρα που η θαλασσινή αύρα θα χαϊδεύει απαλά το πρόσωπο σου, και το μαγικό τοπίο της Σαντορίνης θα ντύνεται σκηνικό να φιλοξενήσει μια πλοκή που θα κρατήσει αμείωτο το ενδιαφέρον των αναγνωστών από την πρώτη έως την τελευταία, θα είμαστε σίγουροι πως ετούτη η Βόλτα Στον Παράδεισο μας έδωσε τη μοναδική ευκαιρία να γνωρίσουμε όχι μόνο την ταλαντούχα πένα μιας εξαιρετικής συγγραφέως, αλλά και την ψυχή ενός σπάνιου ανθρώπου, που η τρυφερότητα, το πάθος, η δημιουργικότητα, αλλά και το ήθος κι η αξιοπρέπεια στεφανώνουν με όλη τη σημασία των εννοιών τους μια δημιουργό που της αξίζουν ΜΟΝΟ οι ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΕΣ ΕΠΙΤΥΧΙΕΣ!!!! Μαράκι μου σ'αγαπώ πάρα πολύ και σου εύχομαι μέσα απ'την καρδιά μου να απολαύσεις ετούτη τη Μοναδική Βόλτα, που είναι για όλους εμάς Μια Βόλτα Στον Παράδεισο!!!! !!!!!!

Βασιλική Λεβεντάκη - Συγγραφέας




Η Μαρία Στεφάνου με καθήλωσε για άλλη μια φορά!!Το ξεκίνησα χωρίς να διαβάσω καμιά κριτική που θα μου αποκάλυπτε μυστικά από το βιβλίο.Έγινε η προέκταση του χεριού μου μέχρι να φτάσω στην τελευταία του σελίδα!.Γλυκό, τρυφερό, ερωτικό γραμμένο με νεύρο και ένταση που ξεχειλίζει έτσι που να σε κάνει να μη θες να το αφήσεις από το χέρι σου.Δεν ξέρω ειλικρινά ποια ηρωίδα και ποια ιστορία αγάπησα περισσότερο γιατί η συγγραφέας έπλασε απόλυτα ρεαλιστικούς χαρακτήρες που είχαν τη δύναμη να με συναρπάσουν και να με συγκινήσουν με την υπέροχη και ξεχωριστή ιστορία τους. Έζησα το κάθε λεπτό μαζί τους καρδιοχτύπησα πόνεσα συγκινήθηκα και στο τέλος λυτρώθηκα.

Λένα Παπανικολάου





Δε θα προσποιηθώ, ούτε θα πω ψέματα. Γνωρίζω την πένα της Μαρίας Στεφάνου πολύ καλά, καθώς και την ίδια προσωπικά. Έχω διαβάσει όλα της τα βιβλία, αλλά και αρκετά διηγήματά της. Αγαπώ τη γραφή της γιατί εκφράζει μικρά κομμάτια της ψυχής μου με τρόπο άδολο και φυσικό.
Όταν διάβασα το καινούριο της βιβλίο «Μια Βόλτα στον Παράδεισο» το ένιωσα. Βαθιά, μέσα στην καρδιά μου κατάλαβα πως αυτό το βιβλίο είναι ξεχωριστό.
Η Ζωή βλέπει τη ζωή της να παραπαίει, καθώς έχει να αντιμετωπίσει έναν κακό γάμο αλλά κυρίως, έναν κακό εαυτό. Η Μαργαρίτα έρχεται αντιμέτωπη με το παρελθόν και τους δαίμονές της. Η Άννα μετά από χρόνια αποφασίζει να δώσει στον εαυτό της μια ευκαιρία. Ανάμεσά τους, η τρελιάρα Δανάη, η τρυφερή Βίκυ, ο γήινος Μαρίνος, ο απόμακρος Έκτορας. Όλοι μαζί, με φόντο την πανέμορφη Σαντορίνη, συνθέτουν ένα υπέροχο κράμα παθιασμένων ιστοριών και καταστάσεων που έχει έναν συγκεκριμένο στόχο. Να μας δείξει την ίδια τη ζωή απογυμνωμένη αλλά και αισιόδοξη. Οι ήρωες, ο ένας πιο διαφορετικός και ξεχωριστός από τον άλλον, προσπαθούν να αγγίξουν τις στιγμές ευτυχίας που επιθυμεί ο καθένας μας.
Το «Μια Βόλτα στον Παράδεισο» είναι μια ιστορία γνώριμη αλλά και διαφορετική. Είναι μια ιστορία για την ίδια τη ζωή.
Ο Τζον Λένον, όταν ήταν μικρός και τον ρωτούσαν τι θέλει να γίνει όταν μεγαλώσει, απαντούσε «Ευτυχισμένος».
Συμφωνώ απόλυτα με την επιθυμία του. Όμως η ευτυχία περιλαμβάνει και την ελευθερία. Η Μαρία Στεφάνου αυτό ακριβώς μας διηγείται στο βιβλίο της. Περιγράφει τον τρόπο με τον οποίο η κοινωνία και ο περίγυρός μας επιβάλουν συγκεκριμένους τρόπους φερσίματος και συμπεριφορών, φτάνοντάς μας στο σημείο να εγκλωβιστούμε, χάνοντας, ίσως, τον εαυτό μας. Ωστόσο, φτάνει η στιγμή που πρέπει να κοιτάξουμε τη ζωή μας ως εξωτερικοί θεατές και να αποφασίσουμε εάν αυτό που βλέπουμε μας κάνει ευτυχισμένους. Εάν αυτός είναι ο άνθρωπος που θέλουμε να είμαστε και με αυτόν τον, συγκεκριμένο, τρόπο θέλουμε να ζούμε.
Το βιβλίο «Μια Βόλτα στον Παράδεισο» είναι ένα λογοτεχνικό έργο γεμάτο χρώματα, αγγίγματα, μοναδικά ηλιοβασιλέματα. Ένα ρεαλιστικό βιβλίο με δόσεις αισιοδοξίας. Η γραφή είναι στρωτή, με πινελιές λυρισμού και ποίησης. Η συγγραφέας, με ανεπιτήδευτο τρόπο και πένα γεμάτη πάθος και συναίσθημα, μας χαρίζει κομμάτια του εαυτού μας, των σκέψεων μας, των ονείρων μας. Προσωπικά, όταν ολοκλήρωσα την ανάγνωσή του ένιωσα μια όμορφη ζεστασιά μέσα μου. Έκλεισα τα μάτια για λίγη ώρα και όταν τα ξανάνοιξα άρχισα να ονειρεύομαι με ένα τεράστιο χαμόγελο στο πρόσωπό μου.

Μαρία Μπακάρα





Το έχω πει πολλές φορές και θα το ξαναπώ ότι η κυρία Στεφάνου, με κάθε της έργο, μας αποδεικνύει ότι είναι από τις πιο ταλαντούχες και πολλά υποσχόμενες συγγραφείς της γενιάς της. Άλλο ένα δείγμα της εξαιρετικής δουλειάς της είναι και το καινούργιο της πόνημα «Μια Βόλτα Στον Παράδεισο».
Η Ζωή, η Άννα, η Μαργαρίτα, η Βίκυ και η Δανάη μας ταξιδεύουν στις ομορφιές της Σαντορίνης, αλλά και στα πολύπλοκα μονοπάτια των σχέσεων και της φιλίας. Μυστικά, πάθη, λάθη, ανατροπές, έρωτες μαζί με τον ζωοφόρο ήλιο του καλοκαιριού θα στήσουν χορό στα μαγευτικά τοπία της Σαντορίνης και θα δώσουν φως και χρώμα στο μουντό φθινόπωρο. 
Η Ζωή και ο Παύλος έχουν την δική τους παλιά και ανεκπλήρωτη ιστορία, που θα τους φέρει και πάλι αντιμέτωπους και θα τους οδηγήσει σε δύσκολες αποφάσεις και σε συγκρούσεις με τωρινούς συντρόφους και φίλους.
Η Μαργαρίτα με τον Αλέκο, γόνος πλούσιας οικογένειας του νησιού, άφησαν την δική τους ιστορία στην μέση, με την παρέμβαση της μητέρας του Αλέκου και καλούνται σήμερα να γεφυρώσουν το χάσμα και να κλείσουν πληγές.
Η Άννα και ο Έκτορας, έχουν να πολεμήσουν τους δικούς τους δαίμονες και να ξεπεράσουν εμπόδια και μυστικά του παρελθόντος, που αφήνουν τις σκιές τους βαριές στο παρόν.
Η Βίκυ, σοβαρή και μετρημένη, αναζητά την σιγουριά και την ασφάλεια σε βάρος της αβεβαιότητας που φέρνει το πάθος και ο έρωτας και που θα πετάξει τα πάντα από το παράθυρο για χάρη του Μαρίνου. 
Η Δανάη, η ανέμελη και τρελή της παρέας, θα περάσει ένα ξένοιαστο καλοκαίρι, αλλά θα σταθεί πάντα πιστή και αφοσιωμένη φίλη.
Οι πέντε φίλες θα ζήσουν κάθε μια την δική της ερωτική ιστορία, που θα μας συναρπάσει και θα μας καθηλώσει.

Αγγελική Κατσιμάρδου




Έχω πάρα πολύ καιρό να αναρτήσω βιβλίο που διάβασα.... έχω περάσει όμορφες στιγμές με αρκετά βιβλία την τελευταία χρονιά και δεν έχω προλάβει να κάνω αναρτήσεις.... σήμερα όμως νιώθω την ανάγκη να ποστάρω αυτό το ξεχωριστό, απολαυστικό, παραδεισένιο και ολόφρεσκο ...βολτάρισμα!!!!!
Αν μια «βόλτα» σε συναισθήματα, εικόνες, γεύσεις, οσμές, χιούμορ… μπορεί να σε «στείλει στον Παράδεισο»….. ε ναι λοιπόν….. είμαι απολαυστικά «μεθυσμένη» από ευχαρίστηση αυτού του ταξιδιού!
Υπέροχο και σίγουρα όχι μόνο θα αγαπηθεί από το αναγνωστικό κοινό…. Αλλά θα το «κάψει» η λάβα «μέσα του!» Πιστεύω σε αυτό και είμαι σίγουρη…. Δαγκωτό και με το πατουσάκι μου ως βούλα!!!!!! Μπράβο εις την νιοστή!!!!!!!!
Καλή επιτυχία σου εύχομαι από καρδιάς!
Έφη Διαματάρη


Η Βόλτα, ήταν πραγματικά παραδεισένια!!! 

Πάνω σ'έναν επίγειο παράδεισο, η κόλαση να μαγνητίζει αρκετές φορές τα βήματα των ηρώων... 
Οι ήρωες... καταπληκτικοί συνοδοιπόροι στο ταξίδι, όλοι τους. Στο γέλιο, το κλάμα, τον φόβο, την ελπίδα, την αγάπη, τον έρωτα... 
Η καρδιά χορταίνει συναισθήματα και το μυαλό εικόνες τόσο καθαρές που ο θαλασσινός αέρας έφτανε την όσφρηση μου, και μ' έκανε να χαμογελώ παρά την συννεφιασμένη κρύα μέρα!!
Υπέροχο, μαγευτικό, σαγηνευτικό βιβλίο, όπως το νησί στο οποίο διαδραματίζεται. Το τελείωσα τα χαράματα και μετά βίας με άφησε να κοιμηθώ. Ακόμη δεν έχω συνέλθει από τον υπέρμετρο ενθουσιασμό, αλλά και το αίσθημα απώλειας που το άφησα από τα χέρια μου.

Το συστήνω α-νε-πι-φύ-λα-κτα!!!

Άρτεμις Βελούδου Αποκότου - Συγγραφέας 





Είναι το πρώτο κοινωνικό βιβλίο της Μαρίας που διάβασα. Και ανακάλυψα και μια άλλη Μαρία Στεφάνου εδώ. Τελικά, αν αυτό δεν είναι καλός συγγραφέας, τότε τί είναι? Η "βόλτα" είναι ένα βιβλίο του σήμερα, ένα βιβλίο της καθημερινότητάς μας, ένα βιβλίο πολυσυλλεκτικό θα έλεγα. Οι ήρωες πολλοί, άλλοι πρωταγωνιστές, άλλοι σε Β' ρόλο αλλά όλοι εξίσου σημαντικοί, όλοι συνθέτουν μαζί μια ιστορία που σε βάζει σε διαδικασία να σκεφτείς! Αναλογίστηκα πολλές φορές κομμάτια της δικής μου ζωής διαβάζοντάς το. Ταυτίστηκα σχεδόν με όλες τις ιστορίες που ξετυλίγονται γιατί κάθε μία ένοιωθα ότι έχει κάτι από μένα. Δεν μπορώ να πω ποια αγάπησα περισσότερο! Για ποιόν να πρωτοπεί κανείς? για τη Ζωή και την ιστορία της? για την Αννα και τη δική της? Για τη Δανάη, τη Βίκυ, ακόμα κι εκείνη την κυρία Μαρκεζίνα! Ηρωίδες που η κάθε μια με το δικό της τρόπο παλεύει. Αλλη με περισσότερη τόλμη, άλλη με λιγότερη, άλλη με καθόλου. Και μέσα από καημούς, φόβους και ψυχική κατανάλωση, κάθε μια τελικά βρίσκει το δρόμο της προς τον ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ. Είναι ένα βιβλίο γραμμένο από μια γυναίκα που προφανώς έχει εκτεθεί και παλέψει στη ζωή της αποκτώντας την εμπειρία που χρειάζεται για να γραφτεί ένα τέτοιο μυθιστόρημα, ένα βιβλίο γραμμένο για τις γυναίκες αποκλειστικά! Τις υμνεί με τον τρόπο του, τις αναδεικνύει, τις "στολίζει" με ότι ομορφότερο έχει κάθε μια να δώσει και στο τέλος της υψώνει δίνοντάς την πολυπόθητη "λύτρωση" στο δράμα της κάθε μιας. Απολαυστική η πλοκή του, αριστοτεχνικός ο τρόπος που ξετυλίγονται σπονδυλωτά οι παράλληλες ιστορίες -νόμιζα ότι μόνο μια συγγραφέας σαν την Marian Keyes μπορούσε αλλά τελικά η Μαρία Στεφάνου το κάνει εκπληκτικά. Η ισορροπία δε ανάμεσα στο μοίρασμα του "συγγραφικού χρόνου" στην κάθε ηρωίδα με εξέπληξε. Διαβάστε αυτό το βιβλίο και κλείνωντάς το θα νοιώσετε τις ελπίδες σας να αναπτερώνονται, θα νοιώσετε ότι τίποτα δεν έχει τελειώσει, θα νοιώσετε έτοιμες να διεκδικήσετε ότι δεν έχετε ακόμα καταφέρει να κερδίσετε στη ζωή σας.

Άννα Σταθοπούλου




Ένιωσα ότι παρακολουθούσα ταινία, καταπληκτική περιγραφή τοπίων, υπέροχοι χαρακτήρες,εξαιρετική ικανότητα της συγγραφέως να μεταδίδει τα συναισθήματα των ηρώων της κατευθείαν στη ψυχή του αναγνώστη!Ολοκλήρωσα την ανάγνωση με ένα μεγάλο χαμόγελο στα χείλη, ευτυχώς δεν έκλαψα ούτε το χρόνο μου, ούτε τα γιούρο μου ( κάτι που πολύ συχνά) μου συμβαίνει τώρα τελευταία :( ! Ένα βιβλίο που θα ταξιδέψει τον αναγνώστη στο παραδεισένιο κυκλαδίτικο νησί μας, στα καταγάλανα νερά του Αιιγαίου ! Έχω ξεχωρίσει τη συγγραφέα από καιρό και κάθε φορά με ξαφνιάζει ευχάριστα. Μπράβο κα Στεφάνου.

Βάγια Γιαννακάκου  

Κυριακή, Ιανουαρίου 18, 2015

Βίντεο παρουσίασης βιβλίου - Μια Βόλτα στον Παράδεισο 20.12.14





Για όλους εσάς που θα θέλατε πολύ να είστε εκεί αλλά δεν τα καταφέρατε, για εσάς που θέλετε να μάθετε κάτι παραπάνω για εμένα ή τη "Βόλτα" αλλά και για όσους ήταν μαζί μου εκείνο το βράδυ και θα ήθελαν μια επανάληψη ήρθε το παρακάτω βίντεο να συμπληρώσει το "κενό"!

Μια Βόλτα στον Παράδεισο και κάτι παραπάνω ήταν αυτή για εμένα το βράδυ της 20ης Δεκεμβρίου 2014. Θα ήθελα να ευχαριστήσω τον εκδοτικό οργανισμό Λιβάνη για τη διοργάνωση αυτής της υπέροχης βραδιάς και το Polis Art Cafe που μας φιλοξένησε.

Θα ήθελα ξανά να ευχαριστήσω την Βασιλική Λεβεντάκη, την Άρτεμις Βελούδου Αποκότου, τη Τατιάνα Τζινιώλη και τη Μαρία Μπακάρα.

Τέλος ευχαριστώ όλους εσάς που με τιμήσατε με την παρουσίας σας αλλά και εσάς που θα παρακολουθήσετε αυτό το βίντεο.

Καλή προβολή! 









Σάββατο, Ιανουαρίου 17, 2015

Μην αρχίζεις τη διαδικτυακή μουρμούρα!





Αναρωτιέμαι…

Είναι σημάδι των καιρών λόγων των επερχόμενων εκλογών ή μήπως γενικότερα έχουμε αρχίσει  να χάνουμε την ταυτότητα μας και την ικανότητα να κρίνουμε αντικειμενικά τους ανθρώπους, τις καταστάσεις και τον ίδιο μας τον εαυτό;
Όπως οι περισσότεροι έτσι κι εγώ ασχολούμαι με τα κοινωνικά δίκτυα όπου υποτίθεται ότι ο βασικός σκοπός είναι να γνωρίσεις ανθρώπους και να ανταλλάξεις απόψεις. Τελευταία όμως έχω την αίσθηση ότι πρόκειται για έναν ατελείωτο ανταγωνισμό που έχει να κάνει με το “ποιος είναι καλύτερος από τον άλλο”.
Ναι, είναι γνωστή αυτή η μεγάλη επιθυμία και λαχτάρα – ειδικότερα του Έλληνα επιτρέψτε μου να πω – να δείξει πως είναι κάποιος. Αγωνίζεται τόσο σκληρά μερικές φορές που καταντάει να γίνει κυνικός, αγενής και κακός με αποτέλεσμα οι σπουδές και η όποια παιδεία του να τίθενται υπό αμφισβήτηση.
Και μιας και έθιξα το θέμα της παιδείας μήπως ήρθε επιτέλους η στιγμή να αναρωτηθούμε για το αν υπάρχει πραγματική και ουσιαστική παιδεία τα τελευταία τριάντα χρόνια σ’ αυτό τον τόπο; Μήπως να ευθύνεται αυτή η ανύπαρκτη παιδεία που έχουμε όλοι επιστρέψει σε εκείνη την πρωτόγονη συμπεριφορά και ξεσκίζουμε λεκτικά τις σάρκες μας, κρίνουμε τους πάντες και τα πάντα για το τι ρούχα φοράνε, από πού τα ψωνίζουν, τι ώρα κατέβασαν τα σκουπίδια από το διαμέρισμα τους και τι μάρκα τσίχλες αγόρασαν από το περίπτερο;
Θλίβομαι βαθιά καθώς παρακολουθώ τέτοιου είδους διενέξεις σε καθημερινή βάση ενώ παράλληλα αναρωτιέμαι αν για αυτή την κατάσταση ευθύνεται η οικονομική κρίση και η ανεργία.
Έχω την αίσθηση ότι έχουμε όλοι μέσα μας πολύ θυμό και δεν ξέρουμε πώς να τον ξεσπάσουμε, έτσι γίνεται εύκολος στόχος ο γείτονάς μας, ο συνάδελφός μας, κι ο γνωστός – άγνωστος στο Facebook. Ειδικά εκεί βρίσκουμε τον ιδανικό τρόπο να φωνάξουμε όλα όσα δεν μπορούμε με άλλο τρόπο. Γιατί αν π.χ. βγει κάποιος στο μπαλκόνι του κι αρχίζει να βγάζει «λόγο» το πιο πιθανό θα είναι να καταλήξει σε νευρολογική κλινική. Αντιθέτως, στο Facebook υπάρχει ελεύθερο βήμα για όλους μας και αραδιάζουμε πολλές φορές χωρίς συναίσθηση και λογική ότι μας κατέβει με αποτέλεσμα να τσακωθούμε με τη μισή κοινότητα επειδή διαφωνούμε για τη συνταγή στα ντολμαδάκια ή ακόμα χειρότερα για το ποιος πολιτικός θα σώσει ή δεν θα σώσει τον ελληνικό λαό.
Δεν είμαι η έξυπνη της παρέας και ομολογώ ότι κι εγώ πολλές φορές έχω κάνει άκυρες ή και χαζές δηλώσεις στο προσωπικό μου προφίλ. Άλλωστε “ο αναμάρτητος πρώτος τον λίθον βαλέτω”!
Με λίγα λόγια και απλά ας σταματήσουμε επιτέλους να κρίνουμε τον διπλανό μας για το τι κάνει και τι δεν κάνει και ας κοιτάξουμε τι κάνουμε εμείς. Ας αφήσουμε στην άκρη το πληκτρολόγιο και την ατελείωτη διαδικτυακή μουρμούρα που δεν ωφελεί πουθενά.

Κυριακή, Ιανουαρίου 04, 2015

Θέλω ακόμα μια Βόλτα




Συνηθίζεται τις πρώτες μέρες κάθε νέου έτους όλοι να δίνουμε ευχές και να παίρνουμε αποφάσεις για τη χρονιά που θ' ακολουθήσει. Η αλήθεια είναι πως αν καθίσω να γράψω στο σημειωματάριο μου όλα εκείνα που θέλω για το 2015, πολύ φοβάμαι ότι θα το γεμίσω και πιθανότατα θα χρειαστώ κι άλλο! Κακά τα ψέματα, ένας άνθρωπος δύσκολα ικανοποιείται όσα κι αν καταφέρει, όσα κι αν αποκτήσει. Την επόμενη στιγμή λαχταρά κι άλλα, περισσότερα και βάζει πλώρη να κατακτήσει ακόμα υψηλότερους στόχους.
Καθώς όμως άρχισα να φιλοσοφώ λιγάκι τις τελευταίες μέρες και μιας και το βιβλίο που γράφω αυτό τον καιρό χαρακτηρίζεται από πολλούς τέτοιους προβληματισμούς, συνειδητοποίησα ότι όλοι κάποια στιγμή πρέπει να βάζουμε ένα φρένο. Κοίταξα πίσω μου τον χρόνο που μας πέρασε και παρά τις πολύ δύσκολες στιγμές υπήρξαν κι άλλες πολύ χαρούμενες, τρελά ευτυχισμένες και ναι, αυτές είναι αρκετές για να ξεπεράσουν με διαφορά τις άσχημες.
Δεν μπορώ να γνωρίζω το μέλλον, ελπίζω και εύχομαι για τα καλύτερα όμως είναι δεδομένο πως καμία διαδρομή δεν είναι αναίμακτη σ’ αυτή τη ζωή. Γι’ αυτό κι εγώ το μόνο που θέλω από το 2015 είναι ακόμα μια βόλτα στα γνώριμα, αγαπημένα μονοπάτια. Μια βόλτα με την οικογένεια μου, τους φίλους μου και τους ήρωες των βιβλίων μου.

Ευτυχισμένο το 2015!!!