Δευτέρα, Μαρτίου 03, 2014

Ταξιδεύω το εγώ μου







Είναι αυτή η ίδια μέρα που έρχεται και φεύγει όλο και με μεγαλύτερη ταχύτητα για να υπενθυμίζει στον καθένα από εμάς ότι ο χρόνος περνάει, αφήνει σημάδια ανεξίτηλα εξωτερικά αλλά και εσωτερικά και σιγά σιγά αρχίζει να θυμίζει περισσότερο μία αντίστροφη μέτρηση.

Είναι κι ο Καζαντζάκης που εκείνες οι πρώτες μόλις γραμμές στην «Ασκητική» ηχούν μέσα στα βάθη του μυαλού μου σχεδόν καθημερινά.

«"Ερχόμαστε από μια σκοτεινή άβυσσο, καταλήγουμε σε μια σκοτεινή άβυσσο, το μεταξύ φωτεινό διάστημα το λέμε Ζωή».

Και κάπου εκεί συνειδητοποιώ ότι αυτό ακριβώς είναι η Ζωή, ένα φωτεινό διάστημα που αξίζει ακόμα και τις θλιβερές στιγμές γιατί αναμφισβήτητα έχουν κι αυτές την αξία τους, προσφέρουν ίσως τα πιο αξιόλογα μαθήματα.

Δεν ήθελα να γίνω μελαγχολική όμως είναι αναπόφευκτο αφού ο ένας χρόνος διαδέχεται πια τον άλλο με μεγάλη ταχύτητα και εγώ νιώθω να στέκομαι στη μέση και να αναρωτιέμαι για το ποια είμαι, που βαδίζω με ένα τεράστιο ερωτηματικό να αιωρείται πάνω από το κεφάλι μου.

Δεν υπάρχουν απαντήσεις ή ακόμα κι αν υπάρχουν προς το παρόν δεν τις έχω βρει. Γενέθλια ξανά λοιπόν. Ήρθαν έτσι απλά και έφυγαν και αντί για τριανταπέντε στον αριθμό κεριά πάνω στην τούρτα προτίμησα ένα ερωτηματικό και ένα μαύρο τριαντάφυλλο για να μου θυμίζει τα ιδανικά και τις παράδοξες αγάπες μου.

Κι ίσως αυτό το φως από το ένα και μοναδικό κερί να είναι αρκετό για να φωτίσει μία ολόκληρη ζωή, να ορίσει το χτες το σήμερα και το αύριο.