Τετάρτη, Απριλίου 24, 2013

Η κατάλληλη στιγμή




Τη Βάσια τη γνώρισα αρκετά χρόνια πριν όταν ήμουν ακόμα έφηβη μαθήτρια. Οι δρόμοι μας συναντήθηκαν στην ερασιτεχνική, θεατρική ομάδα της πόλης μας. Ομολογώ ότι θυμάμαι ακόμα με νοσταλγία εκείνα τα χρόνια της ξεγνοιασιάς και της ανεμελιάς που το θέατρο ήταν για εμένα διέξοδος και ο καλύτερος τρόπος έκφρασης.

Θυμάμαι επίσης πολλές βραδιές που περάσαμε μαζί, παρέα με άλλους φίλους. Γέλια, διασκέδαση και όνειρα για το μέλλον συνοδευόμενα από μαυροδάφνη και νοσταλγική μουσική.

Σίγουρα τότε δεν φανταζόμουν τον εαυτό μου όπως είμαι σήμερα και οπωσδήποτε το να γίνω «συγγραφέας» δεν μου περνούσε καν από το μυαλό. Ήθελα να γίνω ηθοποιός , λάτρευα τα σανίδια του θεάτρου που όλως περιέργως ένιωθα οικεία όταν βρισκόμουν πάνω σ’ αυτά, μου άρεσε να υποδύομαι χαρακτήρες, να γίνομαι κάποια άλλη έστω και για λίγο.

Πέρασαν χρόνια  πολλά από τα τότε όνειρα μου. Κάποια από αυτά πραγματοποιήθηκαν, άλλα πάλι όχι.

Ποτέ δεν ξέρεις τι σε περιμένει την επόμενη στιγμή, κανένας δεν κατάφερε ποτέ να προβλέψει το μέλλον.

Παρ’ όλο που δεν είχα καθίσει ποτέ συνειδητά μέχρι τα εικοσιοκτώ μου χρόνια να γράψω μία από τις εκατοντάδες φανταστικές ιστορίες που έτρεχαν μέσα στο μυαλό μου, αυτές υπήρχαν πάντα εκεί, ήταν κομμάτι του εαυτού μου. Και ο λόγος που δεν το έκανα ήταν πολύ απλός.

Φοβόμουν… Φοβόμουν ότι δεν θα ήμουν καλή, φοβόμουν ότι σε όσους θα έδινα την ευκαιρία να κοιτάξουν μέσα στην ψυχή μου πως θα γελούσαν μαζί μου, φοβόμουν πως δεν είχα την απαιτούμενη μόρφωση για να γράψω ένα βιβλίο.

Έρχεται όμως πάντα εκείνη η στιγμή που το σύμπαν συνωμοτεί όπως θα έλεγε και ο αγαπημένος μου Πάολο Κοέλο ή τέλος πάντων έρχεται η κατάλληλη στιγμή, εκείνη που ανακαλύπτεις ότι αν θέλεις μπορείς.

Η φίλη μου η Βάσια που τη γνώρισα πριν από περίπου 19 χρόνια ανάρτησε στο ιστολόγιο της την παρακάτω άποψη για το βιβλίο μου και πραγματικά μερικές φορές μου είναι πολύ δύσκολο να εκφράσω τα συναισθήματα μου με λόγια. Αυτή είναι μία από αυτές τις φορές.

Βάσια, σε ευχαριστώ πολύ. Είναι το λιγότερο που μπορώ να πω. Κι ακόμα κι αν πέρασαν χρόνια από τη γνωριμία μας  θα ήθελα να σου πω ότι η καρδιά μου χτυπάει ακόμα και πάντα στον ίδιο ρυθμό. Εκείνον της φαντασίας και του ονείρου.

Πατήστε για να διαβάσετε ολόκληρο το αφιέρωμα:


Πέμπτη, Απριλίου 18, 2013

Μία ιστορία θα σας πω




Υποτίθεται πως είμαι συγγραφέας και μου αρέσει να λέω ιστορίες. Αυτό το θέμα δεν σας κρύβω με απασχολεί αρκετά τις τελευταίες ημέρες. Γι’ αυτό αποφάσισα κάθε τόσο, μία φορά την εβδομάδα περίπου να σας λέω μία ιστορία που θα έχει να κάνει με εμένα την ίδια.

Άλλες φορές μπορεί να πρόκειται για κάτι που με έχει επηρεάσει βαθιά γενικότερα κατά τη διάρκεια της ζωής μου ενώ άλλες πάλι ίσως να είναι και κάτι απλό στο οποίο θα ήθελα να σταθώ και να μοιραστώ μαζί σας.

Απόψε θα σας μιλήσω για το συγγραφικό μου όνομα, το Μαρία Στεφάνου. Είναι πολλοί αυτοί που με γνωρίζουν και ξέρουν καλά πως το Στεφάνου δεν είναι το πραγματικό μου επίθετο και δικαιολογημένα αναρωτιούνται για ποιο λόγο αποφάσισα να κυκλοφορήσω στον κόσμο του βιβλίου με ένα ας πούμε ψευδώνυμο.

Θα είμαι απόλυτα ειλικρινής μαζί σας. Το πραγματικό μου επίθετο δεν μου αρέσει καθόλου! Και αν είστε περίεργοι να μάθετε ποιο είναι, λυπάμαι αλλά δεν είμαι διατεθειμένη να σας το αποκαλύψω. Αναγκάζομαι να το χρησιμοποιώ καθημερινά στην εργασία μου και εννέα στις δέκα φορές σε όποιον και να το πω δεν θα το καταλάβει σωστά, όταν θα το επαναλάβει θα είναι σίγουρα λάθος.

Πέρα από αυτό όμως αποφάσισα να σας αποκαλύψω πως προέκυψε το Στεφάνου.

Τον αγαπημένο μου πατέρα τον έλεγαν Στέφανο και πάντα ονειρευόμουν πως κάποια ημέρα θα έκανα έναν γιό και θα του έδινα το όνομα του. Έχασα τον πατέρα μου όταν ήμουν μόλις δεκαπέντε ετών, προχτές μάλιστα έκλεισαν δεκαεννέα ολόκληρα χρόνια από τον θάνατο του.

Θυμάμαι χαρακτηριστικά την εποχή που αποφάσισα να προχωρήσω στην έκδοση του πρώτου μου βιβλίου “Σιωπή στο Σκοτάδι” και εξ’ αρχής ήξερα ποιο ήταν το όνομα που ήθελα να δω τυπωμένο στο εξώφυλλο.

 Ήμουν, είμαι και θα είμαι πάντα η Μαρία του Στεφάνου. Αυτό το όνομα με κάνει να νιώθω όμορφα, ο εαυτός μου και φυσικά αισθάνομαι σαν να συνοδεύομαι σε κάθε μου βήμα στην κυριολεξία από τον μπαμπά μου.

Ξέχασα να σας πω πως έχω μόνο ένα παιδί και αυτό κορίτσι! Η τύχη μάλιστα θέλησε να έχει η μητέρα του συζύγου μου το ίδιο ακριβώς όνομα με τη δική μου μητέρα, άρα καταλαβαίνετε κι εσείς πως δεν είχα πολλές επιλογές! Έτσι λοιπόν δεν μπόρεσα να χαρίσω στο φυσικό μου παιδί αυτό το υπέροχο όνομα. Το χάρισα όμως στα πνευματικά μου παιδιά, όλα τους φέρουν το δικό μου όνομα και εκείνο του μπαμπά μου.

Στη μνήμη του υπέροχου πατέρα μου λοιπόν που τον θυμάμαι με νοσταλγία και μου λείπει αφάνταστα κάθε μέρα που περνάει, αφιερώνω κάθε μου συγγραφική προσπάθεια.  Ήταν πάντα πολύ περήφανος για εμένα, ήμουν η αγαπημένη του, η μοναχοκόρη του. Και για εμένα ήταν απλά ο μπαμπάς μου που μπορώ εύκολα και αυτή τη στιγμή να φέρω την εικόνα του στη μνήμη μου μιας και δεν πρόκειται ποτέ να ξεθωριάσει. Ζει παντοτινά μέσα στην καρδιά μου.


Τρίτη, Απριλίου 16, 2013

Μία αλλιώτικη συνέντευξη!



www.newsfilter.gr


"Πάντα πίσω από ένα πετυχημένο βιβλίο, βρίσκεται μια πετυχημένη συγγραφέας. Έτσι θέλησα να έρθω σε επικοινωνία μαζί της και να φέρω στην επιφάνεια στοιχεία του χαρακτήρα της. Η κυρία Στεφάνου, πρόθυμη, γλυκιά και προσιτή φιλοξενείται σήμερα στην ιστοσελίδα μας."


Με αυτά τα λόγια θέλησε να με παρουσιάσει ο γλυκύτατος Βασίλης Βαζούρας στην ηλεκτρονική εφημερίδα newsfilter.gr Νιώθω πραγματικά ότι αυτή ήταν μία πολύ διαφορετική συνέντευξη ακριβώς επειδή ο Βασίλης είναι ένα νέο παιδί με πολλά και μεγάλα όνειρα για το μέλλον που του εύχομαι ολόψυχα να πραγματοποιηθούν. Θα ήθελα να τον ευχαριστήσω που ήρθε σε επικοινωνία μαζί μου και αφιέρωσε τον πολύτιμο χρόνο του για να κάνουμε αυτή τη συνέντευξη η οποία μάλιστα προς έκπληξη μου περιείχε και μερικές πρωτότυπες ερωτήσεις! Επισκεφτείτε την ιστοσελίδα για να τη διαβάσετε και εσείς!