Κυριακή, Ιανουαρίου 25, 2015

Αν ήμουν Τραγούδι




Η Σίσσυ Θεοφανοπούλου μας συστήνεται λογοτεχνικά με το πρώτο της βιβλίο που ακούει στο όνομα: «Αν ήμουν Τραγούδι» και για μένα που οι σκέψεις, τα συναισθήματα, οι λέξεις και η δημιουργία είναι άρρηκτα συνδεδεμένα με τη μουσική, αυτός ο τίτλος ήταν αρκετός για να με κάνει να αναρωτιέμαι τι θα μπορούσε να κρύβεται μέσα στις σελίδες του.
Θυμάμαι επίσης ότι το εξώφυλλο που το είχα δει τυχαία σε μια ανάρτηση στο διαδίκτυο, μου είχε τραβήξει την προσοχή και λίγο καιρό αργότερα ακόμα πιο τυχαία (!) η δημιουργός του βρέθηκε μπροστά μου με σάρκα και οστά. Καθίσαμε στο ίδιο τραπέζι μιας κοινής παρέας και παρότι δεν γνωρίζαμε καθόλου η μία την άλλη, φάνηκε από την αρχή ότι είχαμε πολλά κοινά, τόσα ώστε μια ιδιαίτερη και πολύτιμη φιλία να ξεκινήσει.
Ωστόσο δεν αποφάσιζα να διαβάσω το βιβλίο της Σίσσυς. Υπήρχε αυτό το κάτι που με σταματούσε όπως γίνεται συνήθως επειδή δεν είχε έρθει η κατάλληλη στιγμή ώσπου ξαφνικά η επιθυμία με ξεπέρασε και μέσα σε λίγες μόνο μέρες έγινα συνεπιβάτης των ηρώων της στο ίδιο πλοίο με προορισμό μια Ιθάκη που όπως φαίνεται αυτή είναι πολλές φορές διαφορετική για τον καθένα.
Η Ζωή και η Σάννυ είναι δύο κορίτσια, δύο αγαπημένες φίλες που μεγαλώνουν μαζί. Η σχέση τους παρά το νεαρό της ηλικίας τους είναι ουσιαστική, σχεδόν αδελφική θα λέγαμε και όταν η ίδια η ζωή της χωρίζει η μία ζει με την ανάμνηση της άλλης. Η απόσταση που μπαίνει ανάμεσα τους είναι απτή όμως στη σκέψη κανείς δεν μπορεί να βάλει όρια, αυτή ξεστρατίζει με όποιο τρόπο η ίδια επιλέγει ενώ η καρδιά σιγοντάρει και ενισχύει τη νοσταλγία και τα πολύτιμα συναισθήματα. Υπάρχει ένας συνδετικός κρίκος που δένει τα δύο κορίτσια, ένα απλό και συνηθισμένο αντικείμενο, μία κούκλα που αντικαθιστά τον δεσμό αίματος που θα ήθελαν να έχουν. Και είναι αυτή, η ίδια κούκλα που γίνεται ο καταλύτης ώστε να κορυφωθεί ένα δράμα πλεγμένο και αριστοτεχνικά κεντημένο με τα χέρια της ίδιας της μοίρας.
Ένας άντρας ταυτόχρονα σε δύο διαφορετικά μέρη του κόσμου είναι εκείνος που θα ανατρέψει τις ζωές των δύο γυναικών και μένει μόνο μία επιλογή, μία «Σολομώντεια» λύση για να επανέλθει και πάλι η ισορροπία.
Η Σίσσυ Θεοφανοπούλου είναι μία σύγχρονη συγγραφέας με ένα προσεγμένο, άρτια δομημένο κείμενο στα χέρια της και ήρωες που ισορροπούν αδιάκοπα πάνω σε ένα τεντωμένο σχοινί. Οι επιλογές είναι πάντα αυτές που καθορίζουν το παρόν, οριοθετούν το μέλλον μα ακόμα περισσότερο αυτές που χαρακτηρίζουν τους ίδιους τους ανθρώπους για το ποιοι είναι και το ποιοι θα μπορούσανε να γίνουν. Και είναι αλήθεια πως ο κύκλος πάντα κλείνει στο σημείο όπου ανοίγει και η ζωή μοιάζει με τραγούδι, ένα τραγούδι που επαναλαμβάνεται όπως και το ρεφρέν του.

Τετάρτη, Ιανουαρίου 21, 2015

Είπαν για τη "Βόλτα"




Είναι πια γεγονός. Το βιβλίο μου βολτάρει στα βιβλιοπωλεία, φτάνει στα χέρια σας, καταλήγει στις βιβλιοθήκες σας.  Ήρθε η στιγμή λοιπόν να κάνω στην άκρη και να αφήσω εσάς να μιλήσετε για τη Βόλτα. Από καρδιάς σας ευχαριστώ για την εμπιστοσύνη που μου δείξατε, που θελήσατε να το διαβάσετε και να μοιραστείτε τα συναισθήματα και τις εντυπώσεις σας.

χχχ


Υπάρχουν εκείνες οι φορές που ξεκινάω την ανάγνωση ενός βιβλίου, αλλά ενώ μου αρέσει αυτό που διαβάζω, δε νιώθω την ανάγκη να το τελειώσω εκείνη τη στιγμή. Υπάρχουν όμως και οι στιγμές εκείνες που ξεκινάω την ανάγνωση ενός βιβλίου και που όσο και να προσπαθώ να παρατείνω την ανάγνωσή του, δεν τα καταφέρνω και καταλήγω να διαβάζω τη λέξη τέλος λίγες ώρες αργότερα. Ένα τέτοιο βιβλίο είναι και το τελευταίο μυθιστόρημα της Μαρίας Στεφάνου, που ξεκίνησα να το διαβάζω μεσημέρι και με μικρά διαλείμματα κατά τη διάρκεια της ημέρας, να το αφήνω οριστικά από τα χέρια μου μεσάνυχτα, υποχρεώνοντας τον εαυτό μου να ξενυχτήσει και όντας κατακλυσμένος από χιλιάδες συναισθήματα να μη μπορεί να κοιμηθεί. Κι ενώ έχουν περάσει κάποιες ώρες από την ώρα που το ταξίδι αυτό έφτασε στο τέλος του, παρόλα αυτά, ακόμη μου είναι δύσκολο να μιλήσω για αυτό και να εκφράσω με ακρίβεια τα συναισθήματα που μου προξένησε ή πιο σωστά που μου προκαλεί κάθε φορά μία ιστορία της Μαρίας. Το Μια βόλτα στον Παράδεισο είναι ένα βιβλίο που περίμενα με ανυπομονησία να εκδοθεί, όταν η ίδια η δημιουργός του, μου αποκάλυψε ότι το νέο υπό έκδοση μυθιστόρημά της θα διαδραματίζεται εξ' ολοκλήρου στο αγαπημένο μου νησί, στο τόπο καταγωγής μου, τη Σαντορίνη. Γνωρίζοντας αρκετά καλά τη πένα της συγγραφέως, μετά από τρία βιβλία της που έχω διαβάσει κι άλλες τόσες ιστορίες στο προσωπικό της blog, έβαζα στοίχημα ότι κι αυτό της το βιβλίο θα με ευχαριστούσε και θα με έκανε κομμάτι της ιστορίας του. Και πώς να μη γίνω κομμάτι της ιστορίας του, όταν άνθρωποι της διπλανής πόρτας και δε του ίδιου φύλου, ζουν καταστάσεις τόσο έντονες, που κάθε κοπέλα ονειρεύεται να ζήσει, παρά τα εμπόδια που μπορεί να παρουσιαστούν στο δρόμο της. Το ταξίδι στον επίγειο Παράδεισο του νησιού, ξεκινάει όταν η Ζωή από τύχη θα συναντηθεί με τη μητέρα μίας πρώην συμμαθήτριάς της, που θα την ενημερώσει ότι η κόρη της, η Ειρήνη, δουλεύει στη Σαντορίνη και είναι ευχαριστημένη από τα χρήματα που κερδίζει στο κατάστημα με τα σουβενίρ στο οποίο εργάζεται κι ας χρειάζεται να δουλεύει επιπλέον ώρες σε αυτό. Η Ζωή, που έχει αποφασίσει να δώσει ένα τέλος στο γάμο της με τον Άλκη και να ξεκινήσει κάπου μακριά μία καινούργια αρχή, βρίσκει δελεαστική την ιδέα να δουλέψει στο μέρος εκείνο και χωρίς να χάσει χρόνο, θα επικοινωνήσει με την Ειρήνη και θα φροντίσει την επόμενη ημέρα κιόλας να επιβιβαστεί στο πρώτο πλοίο που θα βρει μπροστά της και να αναζητήσει τη τύχη της εκεί. Φτάνοντας στο νησί, θα γνωρίσει την Άννα, την ιδιοκτήτρια της πανσιόν που της έχει υποδείξει η Ειρήνη, ενώ απρόσμενα θα βρεθεί πρόσωπο με πρόσωπο με έναν άνθρωπο από το παρελθόν της, που θα της ξυπνήσει μνήμες που ποτέ δεν είχε ξεχάσει και ας είχε προσπαθήσει. Έτσι, θα ζήσουμε την ιστορία της Ζωής και του Παύλου, ενώ παράλληλα στον καμβά θα προστεθούν κι άλλα πρόσωπα, διαφορετικά μεταξύ τους, που θα γνωριστούν στο νησί της Αγίας Ειρήνης και θα ερωτευτούν με φόντο το ωραιότερο Ηλιοβασίλεμα στο κόσμο και με θέα τη Καλντέρα. Ο αναγνώστης μαζί με τους ήρωες, θα περιπλανηθεί σε σοκάκια, στις ιδιαίτερες παραλίες του νησιού, σε στέκια και μπαράκια, θα γνωρίσει τοπικά κρασιά και τοπικά εδέσματα και θα νιώσει την επιθυμία να βρεθεί κι ο ίδιος στον άγριο ετούτο τόπο που δημιούργησε η λάβα του ηφαιστείου και που βρίθει από μύθους και θρύλους. Θα μπει όμως και στη διαδικασία μέσα από τη ξεχωριστή ιστορία του κάθε ζευγαριού, να ταυτιστεί λίγο περισσότερο με αυτό που θα κερδίσει τη συμπάθειά του ή με το ζευγάρι εκείνο που ο ένας ή και οι δύο χαρακτήρες του, θα τραβήξουν τη προσοχή του, ίσως, παραπάνω από τους υπόλοιπους. Πάντως, όλοι στο τέλος θα νιώσουμε την ανάγκη, το κάθε ζευγάρι ξεχωριστά, να ξεπεράσει τα προβλήματα που το απασχολούν και να είναι μαζί με κάθε τρόπο. Η Ζωή, ο Παύλος, η Άννα, ο Έκτορας, η Δανάη, ο Πέτρος, ο Αρτέμης, ο Μαρίνος, η Βίκυ, η Μαργαρίτα, ο Αλέκος, όλοι τους είναι χαρακτήρες που συνθέτουν αυτή την όμορφη ιστορία και για όλους επιθυμούμε ένα ιδανικό τέλος. Προσωπικά, συμπάθησα όλα τα πρόσωπα της βόλτας κι ας ξεχωρίζω κάποια για δικούς μου λόγους. Από αντρικούς χαρακτήρες, δεν κρύβω πως αγάπησα λίγο παραπάνω, τον Έκτορα Αγγελινό, για τη προσωπική ιστορία που κουβαλάει και γιατί ενώ φαίνεται απρόσιτος και σκληρός, κρύβει ένα πάθος ανεξέλεγκτο και μία καρδιά που θέλει όσο τίποτα να αγαπήσει και να αγαπηθεί. Από γυναικείους χαρακτήρες, δε μπορώ να πω ότι ξεχώρισα κάποια περισσότερο από κάποια άλλη, αν και η Άννα με τον δυναμικό της χαρακτήρα, την ειλικρίνεια και το θάρρος με το οποίο αντιμετωπίζει όλα τα γεγονότα της ζωής της, όσο σκληρά και δύσκολα κι αν φαντάζουν ορισμένες φορές, μάλλον με ανάγκασε να τη συμπαθήσω ακόμη πιο πολύ. Και όχι, αν και πολλοί θα καταλήξουν στο συμπέρασμα ότι το αγαπημένο μου ζευγάρι είναι ο Έκτορας και η Άννα, ίσως τους καταπλήξει το γεγονός ότι λάτρεψα την ερωτική ιστορία της Βίκυς και του Μαρίνου, που ενώ ξεκίνησε με περίεργο τρόπο, ήταν τόσο ανέμελη και διαφορετική από τις υπόλοιπες, που με έκανε να χαμογελάω και να αγωνιώ για την εξέλιξή της. Επίσης, λάτρεψα που κάθε κεφάλαιο ξεκινούσε με ένα γνωστό τραγούδι από την ελληνική ροκ κι έντεχνη μουσική σκηνή. Γιατί κάθε φορά οι στίχοι σε προϊδέαζαν για το ύφος του κεφαλαίου και έδεναν αρμονικά μαζί του. Για τη γραφή της δημιουργού, δε νομίζω πως χρειάζεται να πω πολλά πράγματα, εξάλλου έχω μιλήσει πολλές φορές με θαυμασμό για τη δυνατότητα της Μαρίας Στεφάνου, να δημιουργεί έντονα και συγκλονιστικά συναισθήματα, χωρίς να μπαίνει στη διαδικασία να αναλωθεί σε περιττές λέξεις και εκφράσεις. Καταφέρνει έτσι κάθε φορά, να περιγράφει με απλά λόγια, γεγονότα, συναισθήματα, καταστάσεις, με έναν δικό της ολότελα προσωπικό και αφοπλιστικό τρόπο. Και όπως σε κάθε review μου, την ευχαριστώ για ακόμη μία φορά, για το αναγνωστικό ταξίδι που μου προσέφερε και κυρίως για τα συναισθήματα που με έκανε να νιώσω. Να είναι σίγουρη πως η ευχή της αφιέρωσής της, να γνωρίσω μία διαφορετική Σαντορίνη, εκπληρώθηκε και με το παραπάνω.

Νικολέτα Μπαλοπίτου 




Μια παραδεισένια βόλτα στα γραφικά σοκάκια της Σαντορίνης,με συνοδοιπόρο τον έρωτα δίχως όρια και με συμπαραστάτη τη φιλία που σε κρατά όρθιο στα δύσκολα συναπαντήματα του πεπρωμένου έλαβε μόλις τέλος.Ενα μυθιστόρημα καθηλωτικό ,σύγχρονο και απίστευτα αισιόδοξο.Πραγματικά με μάγεψε η πένα της κ.Στεφάνου με τις γλαφυρές περιγραφές, το λόγο που ρέει αβίαστα σαν ορμητικό ποτάμι και τους ήρωες που όλοι βρήκαν μια θέση στην καρδιά μου. Η Ζωή,η Μαργαρίτα,η Αννα, η Βίκυ και η Δανάη, σύγχρονες ηρωίδες που παλεύουν με τα ίδια τους τα θέλω για τα ίδια τους τελικά θέλω. Ολες οι ιστορίες είχαν ηθικά διδάγματα, μαθήματα ζωής κι λυτρωτικές καταλήξεις. Σελίδα με σελίδα, γινόμουν κοινωνός των μηνυμάτων αυτού του βιβλίου,που είναι ο απόλυτος ύμνος στη φιλία και στον έρωτα.Στον έρωτα που σε παρασύρει,που σε κάνει να χάνεις κάθε λογική,γιατί απλά σε απογειώνει και σε ταξιδεύει σε μονοπάτια δύσβατα, ωστόσο ανεπανάληπτης ομορφιάς. Μπράβο στη Μαρία Στεφάνου, γιατί το βιβλίο της, ήταν μια μοναδική εμπειρία στα μονοπάτια της φιλαναγνωσίας, βιβλίο που ανήκει πλέον στη "βιβλιοθήκη της καρδιάς" μου.

Εύα Μαράκη





Την συγγραφέα δεν την γνώριζα και το εξώφυλλο ομολογώ ότι δεν μου κέντρισε το ενδιαφέρον. Ο τόπος διεξαγωγής όμως της ιστορίας, ήταν αρκετός για να το επιλέξω.. η Σαντορίνη.. έχω βρεθεί εκεί και έτσι ήταν πολύ εύκολο να σεργιανίζω στα σοκάκια της και να βλέπω την θέα από την καλντέρα.. Οι ήρωες του βιβλίου , άνθρωποι της καθημερινότητας μας.. με προβλήματα παρόμοια με τα δικά μας..  Σε αυτό το βιβλίο οι ηρωίδες αντιμετωπίζουν με τον δικό τους τρόπο αμφιβολίες, εκπλήξεις, "χαστούκια" , στραπατσαρίσματα.. όμως βρίσκουν τον τρόπο τους να προχωρήσουν παρακάτω.. χωρίς να θεωρούν τίποτα δεδομένο.. ανακαλύπτουν τον δικό τους παράδεισο.. δίνουν ευκαιρίες δεύτερες, τρίτες.. ακούν την καρδιά τους.. και ο παράδεισος τους , ότι κι αν σημαίνει αυτός για την καθεμιά τους, είναι στο τέλος του δρόμου και αυτές είναι έτοιμες να τον ζήσουν.. αγάπη, έρωτας, φιλία, οικογένεια όλα συμβάλουν σε αυτήν την βόλτα... ακόμα και τώρα που είναι χειμώνας αξίζει αυτή η καλοκαιρινή βόλτα!!!

Χαρά Λαμπροπούλου





Όχι γιατί γνωρίζω προσωπικά την Μαρία, αλλά γιατί νομίζω ότι η αναγνωστική μου χρονιά, τελειώνει με ένα από τα καλύτερα βιβλία που διάβασα φέτος. 
Με το δικό της λογοτεχνικό ύφος, λιτά αλλά και λυρικά, με ευαισθησία αλλά και ωριμότητα, με μέτρο και κορυφώσεις εκεί που έπρεπε, η Μαρία, έφερε το καλοκαίρι στην καρδιά του χειμώνα, εξιστορώντας τις ιστορίες πέντε διαφορετικών ανθρώπων, τον τρόπο που κάθε μία από τις ηρωίδες της, αντιμετώπισε αμφιβολίες, επιφυλάξεις, προβληματισμούς και διλήμματα, για να φθάσει στο τέλος, στον προσωπικό της "παράδεισο", και να μας αποδείξει ότι τίποτε στη ζωή, δεν μπορεί να θεωρείται δεδομένο, στεγανό ή απόλυτο. 

Ευδοξία Κολυδάκη





Αναρωτιέμαι... Είναι άραγε τα λόγια αρκετά να εκφράσουν τα συναισθήματα; Υπάρχουν οι κατάλληλες λέξεις για να αποδώσεις την ένταση, το πάθος, το σκίρτημα της καρδιάς, την ευφορία, το θυμό, τον ίδιο τον έρωτα; Κι αν Ναι, σίγουρα δεν μπορούν να συγκριθούν με όλα όσα ένοιωσα διαβάζοντας το βιβλίο της λατρεμένης μας Μαρίας Στεφάνου!!!! Ας τα πάρουμε όμως όλα απ'την αρχή... Ναι!!! Η Μαρία Στεφάνου είναι μία από τις ιδιαίτερα ταλαντούχες συγγραφείς της εποχής μας!!!! Ναι!!!! Η Μαρία Στεφάνου έχει την ικανότητα, δυνατότητα ή χάρισμα να ελίσσεται σε διαφορετικά είδη με απόλυτη επιτυχία!!!! Ναι!!! Η Μαρία Στεφάνου καταφέρνει να αιχμαλωτίζει τον αναγνώστη της, παρασύροντας τον στον κόσμο που δημιουργεί, τοποθετώντας τον ακριβώς δίπλα στους ήρωες της, να αισθάνεται, να δρα, να παθιάζεται, να επιλέγει... Μα ετούτη η Βόλτα, Μια Βόλτα Στον Παράδεισο της ψυχής της, με συναισθήματα που κυκλώνουν, εικόνες που ξελογιάζουν τις αισθήσεις, περιγραφές που παίρνουν κινηματογραφικές διαστάσεις, δεν είναι απλά ένα βιβλίο που βυθίζεσαι στις σελίδες του... Δεν είναι μια διαδρομή που αποφασίζεις να χαράξεις γνωρίζοντας πρόσωπα και καταστάσεις... Είναι κομμάτι της δικής σου ιστορίας, κι είσαι Εσύ ένας από τους χαρακτήρες που η Μαρία σκιαγράφησε με απόλυτη επιτυχία!!! Την ώρα που η θαλασσινή αύρα θα χαϊδεύει απαλά το πρόσωπο σου, και το μαγικό τοπίο της Σαντορίνης θα ντύνεται σκηνικό να φιλοξενήσει μια πλοκή που θα κρατήσει αμείωτο το ενδιαφέρον των αναγνωστών από την πρώτη έως την τελευταία, θα είμαστε σίγουροι πως ετούτη η Βόλτα Στον Παράδεισο μας έδωσε τη μοναδική ευκαιρία να γνωρίσουμε όχι μόνο την ταλαντούχα πένα μιας εξαιρετικής συγγραφέως, αλλά και την ψυχή ενός σπάνιου ανθρώπου, που η τρυφερότητα, το πάθος, η δημιουργικότητα, αλλά και το ήθος κι η αξιοπρέπεια στεφανώνουν με όλη τη σημασία των εννοιών τους μια δημιουργό που της αξίζουν ΜΟΝΟ οι ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΕΣ ΕΠΙΤΥΧΙΕΣ!!!! Μαράκι μου σ'αγαπώ πάρα πολύ και σου εύχομαι μέσα απ'την καρδιά μου να απολαύσεις ετούτη τη Μοναδική Βόλτα, που είναι για όλους εμάς Μια Βόλτα Στον Παράδεισο!!!! !!!!!!

Βασιλική Λεβεντάκη - Συγγραφέας




Η Μαρία Στεφάνου με καθήλωσε για άλλη μια φορά!!Το ξεκίνησα χωρίς να διαβάσω καμιά κριτική που θα μου αποκάλυπτε μυστικά από το βιβλίο.Έγινε η προέκταση του χεριού μου μέχρι να φτάσω στην τελευταία του σελίδα!.Γλυκό, τρυφερό, ερωτικό γραμμένο με νεύρο και ένταση που ξεχειλίζει έτσι που να σε κάνει να μη θες να το αφήσεις από το χέρι σου.Δεν ξέρω ειλικρινά ποια ηρωίδα και ποια ιστορία αγάπησα περισσότερο γιατί η συγγραφέας έπλασε απόλυτα ρεαλιστικούς χαρακτήρες που είχαν τη δύναμη να με συναρπάσουν και να με συγκινήσουν με την υπέροχη και ξεχωριστή ιστορία τους. Έζησα το κάθε λεπτό μαζί τους καρδιοχτύπησα πόνεσα συγκινήθηκα και στο τέλος λυτρώθηκα.

Λένα Παπανικολάου





Δε θα προσποιηθώ, ούτε θα πω ψέματα. Γνωρίζω την πένα της Μαρίας Στεφάνου πολύ καλά, καθώς και την ίδια προσωπικά. Έχω διαβάσει όλα της τα βιβλία, αλλά και αρκετά διηγήματά της. Αγαπώ τη γραφή της γιατί εκφράζει μικρά κομμάτια της ψυχής μου με τρόπο άδολο και φυσικό.
Όταν διάβασα το καινούριο της βιβλίο «Μια Βόλτα στον Παράδεισο» το ένιωσα. Βαθιά, μέσα στην καρδιά μου κατάλαβα πως αυτό το βιβλίο είναι ξεχωριστό.
Η Ζωή βλέπει τη ζωή της να παραπαίει, καθώς έχει να αντιμετωπίσει έναν κακό γάμο αλλά κυρίως, έναν κακό εαυτό. Η Μαργαρίτα έρχεται αντιμέτωπη με το παρελθόν και τους δαίμονές της. Η Άννα μετά από χρόνια αποφασίζει να δώσει στον εαυτό της μια ευκαιρία. Ανάμεσά τους, η τρελιάρα Δανάη, η τρυφερή Βίκυ, ο γήινος Μαρίνος, ο απόμακρος Έκτορας. Όλοι μαζί, με φόντο την πανέμορφη Σαντορίνη, συνθέτουν ένα υπέροχο κράμα παθιασμένων ιστοριών και καταστάσεων που έχει έναν συγκεκριμένο στόχο. Να μας δείξει την ίδια τη ζωή απογυμνωμένη αλλά και αισιόδοξη. Οι ήρωες, ο ένας πιο διαφορετικός και ξεχωριστός από τον άλλον, προσπαθούν να αγγίξουν τις στιγμές ευτυχίας που επιθυμεί ο καθένας μας.
Το «Μια Βόλτα στον Παράδεισο» είναι μια ιστορία γνώριμη αλλά και διαφορετική. Είναι μια ιστορία για την ίδια τη ζωή.
Ο Τζον Λένον, όταν ήταν μικρός και τον ρωτούσαν τι θέλει να γίνει όταν μεγαλώσει, απαντούσε «Ευτυχισμένος».
Συμφωνώ απόλυτα με την επιθυμία του. Όμως η ευτυχία περιλαμβάνει και την ελευθερία. Η Μαρία Στεφάνου αυτό ακριβώς μας διηγείται στο βιβλίο της. Περιγράφει τον τρόπο με τον οποίο η κοινωνία και ο περίγυρός μας επιβάλουν συγκεκριμένους τρόπους φερσίματος και συμπεριφορών, φτάνοντάς μας στο σημείο να εγκλωβιστούμε, χάνοντας, ίσως, τον εαυτό μας. Ωστόσο, φτάνει η στιγμή που πρέπει να κοιτάξουμε τη ζωή μας ως εξωτερικοί θεατές και να αποφασίσουμε εάν αυτό που βλέπουμε μας κάνει ευτυχισμένους. Εάν αυτός είναι ο άνθρωπος που θέλουμε να είμαστε και με αυτόν τον, συγκεκριμένο, τρόπο θέλουμε να ζούμε.
Το βιβλίο «Μια Βόλτα στον Παράδεισο» είναι ένα λογοτεχνικό έργο γεμάτο χρώματα, αγγίγματα, μοναδικά ηλιοβασιλέματα. Ένα ρεαλιστικό βιβλίο με δόσεις αισιοδοξίας. Η γραφή είναι στρωτή, με πινελιές λυρισμού και ποίησης. Η συγγραφέας, με ανεπιτήδευτο τρόπο και πένα γεμάτη πάθος και συναίσθημα, μας χαρίζει κομμάτια του εαυτού μας, των σκέψεων μας, των ονείρων μας. Προσωπικά, όταν ολοκλήρωσα την ανάγνωσή του ένιωσα μια όμορφη ζεστασιά μέσα μου. Έκλεισα τα μάτια για λίγη ώρα και όταν τα ξανάνοιξα άρχισα να ονειρεύομαι με ένα τεράστιο χαμόγελο στο πρόσωπό μου.

Μαρία Μπακάρα





Το έχω πει πολλές φορές και θα το ξαναπώ ότι η κυρία Στεφάνου, με κάθε της έργο, μας αποδεικνύει ότι είναι από τις πιο ταλαντούχες και πολλά υποσχόμενες συγγραφείς της γενιάς της. Άλλο ένα δείγμα της εξαιρετικής δουλειάς της είναι και το καινούργιο της πόνημα «Μια Βόλτα Στον Παράδεισο».
Η Ζωή, η Άννα, η Μαργαρίτα, η Βίκυ και η Δανάη μας ταξιδεύουν στις ομορφιές της Σαντορίνης, αλλά και στα πολύπλοκα μονοπάτια των σχέσεων και της φιλίας. Μυστικά, πάθη, λάθη, ανατροπές, έρωτες μαζί με τον ζωοφόρο ήλιο του καλοκαιριού θα στήσουν χορό στα μαγευτικά τοπία της Σαντορίνης και θα δώσουν φως και χρώμα στο μουντό φθινόπωρο. 
Η Ζωή και ο Παύλος έχουν την δική τους παλιά και ανεκπλήρωτη ιστορία, που θα τους φέρει και πάλι αντιμέτωπους και θα τους οδηγήσει σε δύσκολες αποφάσεις και σε συγκρούσεις με τωρινούς συντρόφους και φίλους.
Η Μαργαρίτα με τον Αλέκο, γόνος πλούσιας οικογένειας του νησιού, άφησαν την δική τους ιστορία στην μέση, με την παρέμβαση της μητέρας του Αλέκου και καλούνται σήμερα να γεφυρώσουν το χάσμα και να κλείσουν πληγές.
Η Άννα και ο Έκτορας, έχουν να πολεμήσουν τους δικούς τους δαίμονες και να ξεπεράσουν εμπόδια και μυστικά του παρελθόντος, που αφήνουν τις σκιές τους βαριές στο παρόν.
Η Βίκυ, σοβαρή και μετρημένη, αναζητά την σιγουριά και την ασφάλεια σε βάρος της αβεβαιότητας που φέρνει το πάθος και ο έρωτας και που θα πετάξει τα πάντα από το παράθυρο για χάρη του Μαρίνου. 
Η Δανάη, η ανέμελη και τρελή της παρέας, θα περάσει ένα ξένοιαστο καλοκαίρι, αλλά θα σταθεί πάντα πιστή και αφοσιωμένη φίλη.
Οι πέντε φίλες θα ζήσουν κάθε μια την δική της ερωτική ιστορία, που θα μας συναρπάσει και θα μας καθηλώσει.

Αγγελική Κατσιμάρδου




Έχω πάρα πολύ καιρό να αναρτήσω βιβλίο που διάβασα.... έχω περάσει όμορφες στιγμές με αρκετά βιβλία την τελευταία χρονιά και δεν έχω προλάβει να κάνω αναρτήσεις.... σήμερα όμως νιώθω την ανάγκη να ποστάρω αυτό το ξεχωριστό, απολαυστικό, παραδεισένιο και ολόφρεσκο ...βολτάρισμα!!!!!
Αν μια «βόλτα» σε συναισθήματα, εικόνες, γεύσεις, οσμές, χιούμορ… μπορεί να σε «στείλει στον Παράδεισο»….. ε ναι λοιπόν….. είμαι απολαυστικά «μεθυσμένη» από ευχαρίστηση αυτού του ταξιδιού!
Υπέροχο και σίγουρα όχι μόνο θα αγαπηθεί από το αναγνωστικό κοινό…. Αλλά θα το «κάψει» η λάβα «μέσα του!» Πιστεύω σε αυτό και είμαι σίγουρη…. Δαγκωτό και με το πατουσάκι μου ως βούλα!!!!!! Μπράβο εις την νιοστή!!!!!!!!
Καλή επιτυχία σου εύχομαι από καρδιάς!
Έφη Διαματάρη


Η Βόλτα, ήταν πραγματικά παραδεισένια!!! 

Πάνω σ'έναν επίγειο παράδεισο, η κόλαση να μαγνητίζει αρκετές φορές τα βήματα των ηρώων... 
Οι ήρωες... καταπληκτικοί συνοδοιπόροι στο ταξίδι, όλοι τους. Στο γέλιο, το κλάμα, τον φόβο, την ελπίδα, την αγάπη, τον έρωτα... 
Η καρδιά χορταίνει συναισθήματα και το μυαλό εικόνες τόσο καθαρές που ο θαλασσινός αέρας έφτανε την όσφρηση μου, και μ' έκανε να χαμογελώ παρά την συννεφιασμένη κρύα μέρα!!
Υπέροχο, μαγευτικό, σαγηνευτικό βιβλίο, όπως το νησί στο οποίο διαδραματίζεται. Το τελείωσα τα χαράματα και μετά βίας με άφησε να κοιμηθώ. Ακόμη δεν έχω συνέλθει από τον υπέρμετρο ενθουσιασμό, αλλά και το αίσθημα απώλειας που το άφησα από τα χέρια μου.

Το συστήνω α-νε-πι-φύ-λα-κτα!!!

Άρτεμις Βελούδου Αποκότου - Συγγραφέας 





Είναι το πρώτο κοινωνικό βιβλίο της Μαρίας που διάβασα. Και ανακάλυψα και μια άλλη Μαρία Στεφάνου εδώ. Τελικά, αν αυτό δεν είναι καλός συγγραφέας, τότε τί είναι? Η "βόλτα" είναι ένα βιβλίο του σήμερα, ένα βιβλίο της καθημερινότητάς μας, ένα βιβλίο πολυσυλλεκτικό θα έλεγα. Οι ήρωες πολλοί, άλλοι πρωταγωνιστές, άλλοι σε Β' ρόλο αλλά όλοι εξίσου σημαντικοί, όλοι συνθέτουν μαζί μια ιστορία που σε βάζει σε διαδικασία να σκεφτείς! Αναλογίστηκα πολλές φορές κομμάτια της δικής μου ζωής διαβάζοντάς το. Ταυτίστηκα σχεδόν με όλες τις ιστορίες που ξετυλίγονται γιατί κάθε μία ένοιωθα ότι έχει κάτι από μένα. Δεν μπορώ να πω ποια αγάπησα περισσότερο! Για ποιόν να πρωτοπεί κανείς? για τη Ζωή και την ιστορία της? για την Αννα και τη δική της? Για τη Δανάη, τη Βίκυ, ακόμα κι εκείνη την κυρία Μαρκεζίνα! Ηρωίδες που η κάθε μια με το δικό της τρόπο παλεύει. Αλλη με περισσότερη τόλμη, άλλη με λιγότερη, άλλη με καθόλου. Και μέσα από καημούς, φόβους και ψυχική κατανάλωση, κάθε μια τελικά βρίσκει το δρόμο της προς τον ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ. Είναι ένα βιβλίο γραμμένο από μια γυναίκα που προφανώς έχει εκτεθεί και παλέψει στη ζωή της αποκτώντας την εμπειρία που χρειάζεται για να γραφτεί ένα τέτοιο μυθιστόρημα, ένα βιβλίο γραμμένο για τις γυναίκες αποκλειστικά! Τις υμνεί με τον τρόπο του, τις αναδεικνύει, τις "στολίζει" με ότι ομορφότερο έχει κάθε μια να δώσει και στο τέλος της υψώνει δίνοντάς την πολυπόθητη "λύτρωση" στο δράμα της κάθε μιας. Απολαυστική η πλοκή του, αριστοτεχνικός ο τρόπος που ξετυλίγονται σπονδυλωτά οι παράλληλες ιστορίες -νόμιζα ότι μόνο μια συγγραφέας σαν την Marian Keyes μπορούσε αλλά τελικά η Μαρία Στεφάνου το κάνει εκπληκτικά. Η ισορροπία δε ανάμεσα στο μοίρασμα του "συγγραφικού χρόνου" στην κάθε ηρωίδα με εξέπληξε. Διαβάστε αυτό το βιβλίο και κλείνωντάς το θα νοιώσετε τις ελπίδες σας να αναπτερώνονται, θα νοιώσετε ότι τίποτα δεν έχει τελειώσει, θα νοιώσετε έτοιμες να διεκδικήσετε ότι δεν έχετε ακόμα καταφέρει να κερδίσετε στη ζωή σας.

Άννα Σταθοπούλου




Ένιωσα ότι παρακολουθούσα ταινία, καταπληκτική περιγραφή τοπίων, υπέροχοι χαρακτήρες,εξαιρετική ικανότητα της συγγραφέως να μεταδίδει τα συναισθήματα των ηρώων της κατευθείαν στη ψυχή του αναγνώστη!Ολοκλήρωσα την ανάγνωση με ένα μεγάλο χαμόγελο στα χείλη, ευτυχώς δεν έκλαψα ούτε το χρόνο μου, ούτε τα γιούρο μου ( κάτι που πολύ συχνά) μου συμβαίνει τώρα τελευταία :( ! Ένα βιβλίο που θα ταξιδέψει τον αναγνώστη στο παραδεισένιο κυκλαδίτικο νησί μας, στα καταγάλανα νερά του Αιιγαίου ! Έχω ξεχωρίσει τη συγγραφέα από καιρό και κάθε φορά με ξαφνιάζει ευχάριστα. Μπράβο κα Στεφάνου.

Βάγια Γιαννακάκου  

Κυριακή, Ιανουαρίου 18, 2015

Βίντεο παρουσίασης βιβλίου - Μια Βόλτα στον Παράδεισο 20.12.14





Για όλους εσάς που θα θέλατε πολύ να είστε εκεί αλλά δεν τα καταφέρατε, για εσάς που θέλετε να μάθετε κάτι παραπάνω για εμένα ή τη "Βόλτα" αλλά και για όσους ήταν μαζί μου εκείνο το βράδυ και θα ήθελαν μια επανάληψη ήρθε το παρακάτω βίντεο να συμπληρώσει το "κενό"!

Μια Βόλτα στον Παράδεισο και κάτι παραπάνω ήταν αυτή για εμένα το βράδυ της 20ης Δεκεμβρίου 2014. Θα ήθελα να ευχαριστήσω τον εκδοτικό οργανισμό Λιβάνη για τη διοργάνωση αυτής της υπέροχης βραδιάς και το Polis Art Cafe που μας φιλοξένησε.

Θα ήθελα ξανά να ευχαριστήσω την Βασιλική Λεβεντάκη, την Άρτεμις Βελούδου Αποκότου, τη Τατιάνα Τζινιώλη και τη Μαρία Μπακάρα.

Τέλος ευχαριστώ όλους εσάς που με τιμήσατε με την παρουσίας σας αλλά και εσάς που θα παρακολουθήσετε αυτό το βίντεο.

Καλή προβολή! 









Σάββατο, Ιανουαρίου 17, 2015

Μην αρχίζεις τη διαδικτυακή μουρμούρα!





Αναρωτιέμαι…

Είναι σημάδι των καιρών λόγων των επερχόμενων εκλογών ή μήπως γενικότερα έχουμε αρχίσει  να χάνουμε την ταυτότητα μας και την ικανότητα να κρίνουμε αντικειμενικά τους ανθρώπους, τις καταστάσεις και τον ίδιο μας τον εαυτό;
Όπως οι περισσότεροι έτσι κι εγώ ασχολούμαι με τα κοινωνικά δίκτυα όπου υποτίθεται ότι ο βασικός σκοπός είναι να γνωρίσεις ανθρώπους και να ανταλλάξεις απόψεις. Τελευταία όμως έχω την αίσθηση ότι πρόκειται για έναν ατελείωτο ανταγωνισμό που έχει να κάνει με το “ποιος είναι καλύτερος από τον άλλο”.
Ναι, είναι γνωστή αυτή η μεγάλη επιθυμία και λαχτάρα – ειδικότερα του Έλληνα επιτρέψτε μου να πω – να δείξει πως είναι κάποιος. Αγωνίζεται τόσο σκληρά μερικές φορές που καταντάει να γίνει κυνικός, αγενής και κακός με αποτέλεσμα οι σπουδές και η όποια παιδεία του να τίθενται υπό αμφισβήτηση.
Και μιας και έθιξα το θέμα της παιδείας μήπως ήρθε επιτέλους η στιγμή να αναρωτηθούμε για το αν υπάρχει πραγματική και ουσιαστική παιδεία τα τελευταία τριάντα χρόνια σ’ αυτό τον τόπο; Μήπως να ευθύνεται αυτή η ανύπαρκτη παιδεία που έχουμε όλοι επιστρέψει σε εκείνη την πρωτόγονη συμπεριφορά και ξεσκίζουμε λεκτικά τις σάρκες μας, κρίνουμε τους πάντες και τα πάντα για το τι ρούχα φοράνε, από πού τα ψωνίζουν, τι ώρα κατέβασαν τα σκουπίδια από το διαμέρισμα τους και τι μάρκα τσίχλες αγόρασαν από το περίπτερο;
Θλίβομαι βαθιά καθώς παρακολουθώ τέτοιου είδους διενέξεις σε καθημερινή βάση ενώ παράλληλα αναρωτιέμαι αν για αυτή την κατάσταση ευθύνεται η οικονομική κρίση και η ανεργία.
Έχω την αίσθηση ότι έχουμε όλοι μέσα μας πολύ θυμό και δεν ξέρουμε πώς να τον ξεσπάσουμε, έτσι γίνεται εύκολος στόχος ο γείτονάς μας, ο συνάδελφός μας, κι ο γνωστός – άγνωστος στο Facebook. Ειδικά εκεί βρίσκουμε τον ιδανικό τρόπο να φωνάξουμε όλα όσα δεν μπορούμε με άλλο τρόπο. Γιατί αν π.χ. βγει κάποιος στο μπαλκόνι του κι αρχίζει να βγάζει «λόγο» το πιο πιθανό θα είναι να καταλήξει σε νευρολογική κλινική. Αντιθέτως, στο Facebook υπάρχει ελεύθερο βήμα για όλους μας και αραδιάζουμε πολλές φορές χωρίς συναίσθηση και λογική ότι μας κατέβει με αποτέλεσμα να τσακωθούμε με τη μισή κοινότητα επειδή διαφωνούμε για τη συνταγή στα ντολμαδάκια ή ακόμα χειρότερα για το ποιος πολιτικός θα σώσει ή δεν θα σώσει τον ελληνικό λαό.
Δεν είμαι η έξυπνη της παρέας και ομολογώ ότι κι εγώ πολλές φορές έχω κάνει άκυρες ή και χαζές δηλώσεις στο προσωπικό μου προφίλ. Άλλωστε “ο αναμάρτητος πρώτος τον λίθον βαλέτω”!
Με λίγα λόγια και απλά ας σταματήσουμε επιτέλους να κρίνουμε τον διπλανό μας για το τι κάνει και τι δεν κάνει και ας κοιτάξουμε τι κάνουμε εμείς. Ας αφήσουμε στην άκρη το πληκτρολόγιο και την ατελείωτη διαδικτυακή μουρμούρα που δεν ωφελεί πουθενά.

Κυριακή, Ιανουαρίου 04, 2015

Θέλω ακόμα μια Βόλτα




Συνηθίζεται τις πρώτες μέρες κάθε νέου έτους όλοι να δίνουμε ευχές και να παίρνουμε αποφάσεις για τη χρονιά που θ' ακολουθήσει. Η αλήθεια είναι πως αν καθίσω να γράψω στο σημειωματάριο μου όλα εκείνα που θέλω για το 2015, πολύ φοβάμαι ότι θα το γεμίσω και πιθανότατα θα χρειαστώ κι άλλο! Κακά τα ψέματα, ένας άνθρωπος δύσκολα ικανοποιείται όσα κι αν καταφέρει, όσα κι αν αποκτήσει. Την επόμενη στιγμή λαχταρά κι άλλα, περισσότερα και βάζει πλώρη να κατακτήσει ακόμα υψηλότερους στόχους.
Καθώς όμως άρχισα να φιλοσοφώ λιγάκι τις τελευταίες μέρες και μιας και το βιβλίο που γράφω αυτό τον καιρό χαρακτηρίζεται από πολλούς τέτοιους προβληματισμούς, συνειδητοποίησα ότι όλοι κάποια στιγμή πρέπει να βάζουμε ένα φρένο. Κοίταξα πίσω μου τον χρόνο που μας πέρασε και παρά τις πολύ δύσκολες στιγμές υπήρξαν κι άλλες πολύ χαρούμενες, τρελά ευτυχισμένες και ναι, αυτές είναι αρκετές για να ξεπεράσουν με διαφορά τις άσχημες.
Δεν μπορώ να γνωρίζω το μέλλον, ελπίζω και εύχομαι για τα καλύτερα όμως είναι δεδομένο πως καμία διαδρομή δεν είναι αναίμακτη σ’ αυτή τη ζωή. Γι’ αυτό κι εγώ το μόνο που θέλω από το 2015 είναι ακόμα μια βόλτα στα γνώριμα, αγαπημένα μονοπάτια. Μια βόλτα με την οικογένεια μου, τους φίλους μου και τους ήρωες των βιβλίων μου.

Ευτυχισμένο το 2015!!!