Δευτέρα, Δεκεμβρίου 30, 2013

Παρουσίαση Νοέλια στο Πάρκο Τρίτση

Το Σάββατο που μας πέρασε, βρέθηκα στο Πάρκο Τρίτση για μία παρουσίαση του βιβλίου μου Νοέλια - Η Επιστροφή του Λευκού Ρόδου. Παρά τις αντιξοότητες, το τσουχτερό κρύο και το ψιλόβροχο, αρκετοί φίλοι θέλησαν να με τιμήσουν με την παρουσία τους και πραγματικά πρόκειται για μία από τις πιο όμορφες εκδηλώσεις σε σχέση με τα βιβλία μου. 

Η αγαπημένη φίλη και ομότεχνη, Βασιλική Λεβεντάκη, θέλησε να κάνουμε έναν διάλογο, μία συζήτηση για τη Νοέλια, τη Ροδεσία, τον κόσμο και τους χαρακτήρες της, τα βαθύτερα νοήματα της ιστορίας αυτής, τα συναισθήματα και τα μηνύματα με αποτέλεσμα να κουβεντιάζουμε για ώρα χωρίς να καταλάβω πως κύλησε ο χρόνος.

Οι φίλοι που ήταν μαζί μας πήγαν αυτή την συζήτηση ένα βήμα παραπέρα με τις εύστοχες ερωτήσεις και παρατηρήσεις τους, πράγμα που με έκανε να καταλάβω πως η Νοέλια είναι μία ιστορία που μπόρεσε τελικά να φτάσεις στις καρδιές σας και να τις αγγίξει. 

Θέλω να ευχαριστήσω θερμά τη Βασιλική Λεβεντάκη που αγκάλιασε το βιβλίο μου κι εμένα την ίδια με τον δικό της ξεχωριστό τρόπο, δίνοντας μου δύναμη και κουράγιο να θέλω να γίνω καλύτερη.

Επίσης θα ήθελα να ευχαριστήσω τη φίλη και ομότεχνη Νατάσα Γκουτζικίδου που θέλησε να με τιμήσει με την παρουσία της η οποία νομίζω ότι έπαιξε ρόλο καταλυτικό κατά τη διάρκεια της κουβέντας αυτής.

Σας ευχαριστώ όλους που ήσασταν μαζί μου. Ακολουθούν μερικές φωτογραφίες και νομίζω ότι οι εικόνες μιλάνε από μόνες τους.













Δευτέρα, Δεκεμβρίου 23, 2013

Σημασία έχει μονάχα η ζωή


Τον Δημήτρη Νίκου τον γνώρισα τυχαία και παρ' όλο που είχα ακούσει καλά λόγια για τον ίδιο και για τα βιβλία του, ούτε στο ελάχιστο δεν θα μπορούσα να φανταστώ πόσο αξιόλογος είναι πραγματικά ως άνθρωπος αλλά και ως δημιουργός. Δεν θα σας μιλήσω για τον άνθρωπο γιατί στην προκειμένη περίπτωση δεν είναι αυτό το ζητούμενο. Θα σας μιλήσω όμως για το βιβλίο του.

Οι πρώτες σκέψεις που έκανα καθώς το διάβαζα κι είχα φτάσει περίπου στη μέση ήταν πως μου θύμιζε κατά κάποιο τρόπο έργα του Έντουαρντ Άλμπυ ή του Τεννεσί Ουίλλιαμς και πιστέψτε με, αυτό είναι κάτι που πολύ δύσκολα θα έλεγα αφού ο δεύτερος ειδικά είναι κατά την άποψη μου ο καλύτερος δραματουργός του εικοστού αιώνα. Αν έχει τύχει κάποιος από εσάς να διαβάσει το "Ξαφνικά πέρυσι το καλοκαίρι" ή την "Ισορροπία Τρόμου" μπορεί να πάρει μία γεύση για το τι πραγματεύεται το βιβλίο του Δημήτρη. 

Ο άνθρωπος ως ων είναι πολύπλευρο και πολυδιάστατο. Η νοημοσύνη είναι ίσως ο μοναδικός λόγος για τον οποίο διαφέρουμε από τα υπόλοιπα πλάσματα της φύσης. Κι όμως δεν είναι λίγες οι φορές που καταλήγουμε να συμπεριφερόμαστε χειρότερα κι από τα ζώα ενώ οι "ανθρωποφαγικές" μας τάσεις μάλλον κάνουν την εμφάνιση τους πολύ πιο συχνά απ' ότι και οι ίδιοι ποτέ θα παραδεχθούμε.

Δεν θέλω να πω πολλά για το βιβλίο γιατί σημασία έχει να το πάρετε όλοι και να το διαβάσετε και να εισπράξετε αυτό το ιδιαίτερο μήνυμα που περνάει.

Νομίζω ότι ο στόχος του Δημήτρη ήταν να μας ταρακουνήσει και να μας υπενθυμίσει πως η ζωή είναι ένα δώρο το οποίο δεν εκτιμάμε, το προσπερνάμε καθημερινά και καταλήγουμε να χάσουμε το δάσος επειδή εστιάζουμε στο δέντρο. 

Κάποιες σκηνές είναι πραγματικά συγκλονιστικές, ανατριχιαστικές αλλά δυστυχώς πέρα για πέρα αληθινές και είμαι απόλυτα σίγουρη πως όποιος αναγνώστης γυρίσει και την τελευταία σελίδα θα προβληματιστεί βαθιά. 

Το "Σημασία έχει μόνο η ζωή" είναι κάτι παραπάνω από ένα βιβλίο, είναι ένας ύμνος για την ίδια τη ζωή την οποία δυστυχώς όλοι μας υποτιμάμε και αναλωνόμαστε διαρκώς σε ανούσια πράγματα. Μόνο που έρχεται πάντα εκείνη η ώρα που το συνειδητοποιούμε τελικά αλλά ίσως και να είναι αργά...

Δημήτρη, θέλω να ευχηθώ ολόψυχα καλή επιτυχία στο βιβλίο σου αυτό αλλά και σε όλα τα μελλοντικά σου σχέδια. Είμαι απόλυτα σίγουρη ότι θα πάνε καλά και αυτό επειδή όλοι όσοι γράφουμε κάνουμε με τον έναν ή τον άλλο τρόπο κατάθεση της ψυχής μας όμως το πάθος που διέκρινα στο δικό σου κείμενο ομολογώ πως είναι κάτι που σπάνια συναντώ και αναρωτιέμαι τελικά μήπως αυτό είναι που μας λείπει; Πάθος για τη ζωή;

Μπορεί ναι, μπορεί και όχι. Ο καθένας μας θα ψάξει μέσα του και θα βρει τη δική του απάντηση. 

Παρασκευή, Δεκεμβρίου 20, 2013

Ένα Χριστουγεννιάτικο χωριό!










Λίγες μόνο μέρες έχουν μείνει μέχρι τα Χριστούγεννα και οι περισσότεροι από εμάς προετοιμαζόμαστε κατάλληλα ώστε να γιορτάσουμε με ευλάβεια τις Άγιες αυτές ημέρες. Πέρα από τα ψώνια για το γιορτινό τραπέζι και τα δώρα για τους αγαπημένους φίλους και συγγενείς, πολλοί από εμάς θα επισκεφτούμε και χώρους που προσφέρουν δραστηριότητες για τα μικρά παιδιά ή και χειροποίητες προτάσεις δημιουργημένες με μεράκι και αγάπη. Ένας από αυτούς τους χώρους είναι και το Πάρκο Τρίτση που θα φορέσει τα γιορτινά του και θα μας περιμένει όλους από 18 Δεκεμβρίου έως και 6 Ιανουαρίου για να δούμε τα "σπιτάκια" που έχουν ετοιμαστεί και να μας προσφέρουν ταξίδια χαράς, διασκέδασης και ψυχαγωγίας.

Θα έχω την τιμή και τη χαρά να βρεθώ κι εγώ εκεί το Σάββατο στις 28 Δεκεμβρίου στις 16.00 παρέα με την αγαπημένη φίλη και συγγραφέα Βασιλική Λεβεντάκη για μία συζήτηση σε σχέση με το βιβλίο μου "Νοέλια - Η Επιστροφή του Λευκού Ρόδου". Θα χαρώ πολύ να σας δω από κοντά και όλοι μαζί να "ζεστάνουμε" με την κουβέντα μας την ατμόσφαιρα!

Εύχομαι σε όλους ολόψυχα 
Χαρούμενα Χριστούγεννα
γεμάτα από υγεία, αγάπη και ευτυχισμένες στιγμές.

χχχ


Κυριακή, Δεκεμβρίου 15, 2013

H "Κατάρα" του Έντουαρντ



Ο πρώτος Έντουαρντ που μπήκε στη ζωή μου δυναμικά και «τάραξε» τα ήσυχα νερά της ήταν ο Ψαλιδοχέρης. Μπορεί να έχουν περάσει περίπου είκοσι χρόνια από τότε αλλά ακόμα μέχρι και σήμερα η ταινία του Τιμ Μπάρτον με πρωταγωνιστή τον Τζόνι Ντεπ σ’ αυτόν τον ιδιόρρυθμο ρόλο με σημάδεψε. Παραμένω μέχρι και σήμερα φανατική θαυμάστρια του Τζόνι Ντεπ ενώ ο Τιμ Μπάρτον με τα γοτθικά του παραμύθια βρίσκεται στην κορυφή της λίστας με τους αγαπημένους μου σκηνοθέτες. Ποιος μπορεί να έμεινε ασυγκίνητος στο δράμα του Ψαλιδοχέρη που ο δημιουργός του πέθανε και δεν πρόλαβε να τον ολοκληρώσει ώστε να είναι φυσιολογικός, σχεδόν ένας κανονικός άνθρωπος; Η σκηνή που ο Έντουαρντ «σκαλίζει» τον πάγο και χιονίζει με τη Γουανινόνα Ράιντερ να χορεύει κάτω από τις νιφάδες, έχει χαραχτεί ανεξίτηλα στην ψυχή και στην καρδιά μου.





Ο δεύτερος κατά σειρά Έντουαρντ που «γνώρισα», ήταν εκείνος του Πάολο Κοέλο στο καλύτερο κατά τη γνώμη μου μυθιστόρημα του, «Η Βερόνικα αποφασίζει να πεθάνει». Θα πρότεινα έτσι κι αλλιώς, σε όποιον δεν έχει διαβάσει αυτό το βιβλίο να το κάνει γιατί πραγματικά πρόκειται για έναν «ύμνο» ζωής. Αλλά πέρα από την εξαιρετική κεντρική ιδέα την οποία ο δημιουργός τη χειρίζεται άψογα και την δυνατή του ηρωίδα, τη Βερόνικα, υπάρχει κι ένας άλλος χαρακτήρας, ο Έντουαρντ! Έγκλειστος σε ένα ψυχιατρείο, ιδιόρρυθμος, και κάθε άλλο παρά τρελός, ο συγκεκριμένος Έντουαρντ είναι μία συγκλονιστική αποκάλυψη για κάθε αναγνώστη. Με γοήτευσε βαθιά, με στιγμάτισε και δεν μπόρεσα ποτέ να τον ξεχάσω!




Παραδόξως αρκετά χρόνια αργότερα και πολύ πριν τις πενήντα αποχρώσεις του γκρι, παρακολούθησα μία ταινία με τίτλο «Η γραμματέας», όπου το θέμα που πραγματεύεται δεν είναι άλλο παρά μία σαδομαζοχιστική – σεξουαλική σχέση. Ομολογώ πως την εποχή εκείνη που δεν ήμουν ακόμα τόσο εξοικειωμένη με τέτοιου είδους θέματα ότι τη βρήκα ιδιαίτερα τολμηρή και πρωτοποριακή. Το βασικό ατού της ταινίας είναι και πάλι ο πρωταγωνιστής της, ο Τζέιμς Σπέιντερ ο οποίος τυγχάνει να είναι ένας από τους πολύ αγαπημένους μου ηθοποιούς ο οποίος έχει παίξει σε πλήθος ταινιών αποδεικνύοντας σε κάθε μία από αυτές το ιδιαίτερο ταλέντο του. Και το όνομα του ήρωα στη συγκεκριμένη ταινία ήταν Έντουαρντ και μάλιστα Γκρέι! Ναι, είναι αλήθεια! Το σύμπαν συχνά – πυκνά παίζει βρώμικα παιχνίδια!




Το 2008, μία ανύποπτη αναγνώστρια πείθεται σε μία διαδικτυακή κοινότητα να διαβάσει ένα βιβλίο το οποίο έχει να κάνει με μία νεαρή η οποία ερωτεύεται έναν βρικόλακα! Θέμα το οποίο δεν βρήκα ιδιαίτερα ενδιαφέρον στην αρχή κι όμως κατέληξε να γίνει σταθμός στη ζωή μου και αναθεώρησα από τις πρώτες κιόλας σελίδες της ανάγνωσης του! Το όνομα του βρικόλακα ήταν Έντουαρντ  Κάλλεν και νομίζω πως είναι περιττό να μπω σε λεπτομέρειες και να αναλύσω σε βάθος το μέγεθος του έρωτα μου στο πρόσωπο του! Όλοι το γνωρίζουν και αρκεί μία επίσκεψη στο σπίτι μου για να πειστεί κανείς σχετικά.




Ακολούθησαν πολλά και διάφορα FanFic (ιστορίες που είχαν σαν βάση το Λυκόφως αλλά η δομή, η πλοκή και η εξέλιξη τους ήταν δημιουργήματα των θαυμαστών της σειράς) όπου σε όλα μα όλα όμως όπως είναι λογικό ο πρωταγωνιστής λεγόταν Έντουαρντ. Έτσι λοιπόν ο Ναθάνιελ από τον Κυρίαρχο, ο Κρίστιαν Γκρέι από τις Πενήντα Αποχρώσεις, ο Ράιαν Μπένετ από το Beautiful Bastard και άλλοι πολλοί μα πάρα πολλοί «Έντουαρντ» στοίχειωναν σε καθημερινή βάση τη σκέψη και τα όνειρα μου.

Η έννοια και η υπόσταση «Έντουαρντ» αποτελεί για εμένα πλέον τον ιδανικό ήρωα και πάνω που είχα φτάσει επιτέλους σε ένα σημείο έτοιμη να αποδεσμευτώ, μπήκε στη ζωή μου η σειρά WhiteQueen η οποία βασίζεται στο ομώνυμο βιβλίο της Phlippa Gregory που για όσους δεν το γνωρίζουν οι ιστορίες της έχουν ιστορική βάση. Νομίζω ότι το πιο γνωστό της βιβλίο είναι το The other Boleyn girl (η άλλη ερωμένη του βασιλιά) και βασίζεται σε ιστορικά γεγονότα την εποχή της βασιλείας του Ερρίκου Η’. Αντίθετα το WhiteQueen τοποθετείται κατά τη διάρκεια του πολέμου των Ρόδων, τον εμφύλιο μεταξύ των δύο πιο ισχυρών οικογενειών της Αγγλίας με σημαντικές πιθανότητες διαδοχής στον θρόνο. Η Ελισάβετ λοιπόν, μία νεαρή χήρα ευγενής της οποίας ο άντρας   σκοτώθηκε σε μία μάχη κατά του Εδουάρδου Δ’ που «κέρδισε» σχεδόν διά της βίας τον θρόνο, αποφασίζει να συναντήσει τον ίδιο τον βασιλιά και να τον παρακαλέσει να της επιστρέψει τη γη του συζύγου της για χάρη των δύο ορφανών αγοριών της. Μόνο που κατά τη διάρκεια αυτής της συνάντησης τυχαίνει ο βασιλιάς Εδουάρδος να ερωτευτεί την Ελισάβετ και στη συνέχεια να την παντρευτεί και να την κάνει βασίλισσα της Αγγλίας! Η συνέχεια επί της οθόνης αν σκοπεύετε να παρακολουθήσετε αυτήν την εξαιρετική από κάθε άποψη σειρά ή μπορείτε αν θέλετε να διαβάσετε το βιβλίο της Philippa Gregory. Ο πρωταγωνιστής της σειράς είναι ο Max Irons (γιός του Τζέρεμι Άιρονς!) και υποδύεται με επιτυχία θα έλεγα τον βασιλιά Εδουάρδο – Έντουαρντ!





Τι να είναι άραγε αυτό που με κυνηγάει; Η κατάρα του Έντουαρντ; Θα έλεγα μάλλον το αντίθετο αφού έχω λατρέψει ξεχωριστά τον καθένα από αυτούς και ειλικρινά έχω αρχίσει να πιστεύω και να περιμένω πως θα τύχει να βρεθούν κι άλλοι στον δρόμο μου. Άλλωστε το πεπρωμένο φυγείν αδύνατον!



Σάββατο, Δεκεμβρίου 14, 2013

Στιγμές...

Αυτές είναι μερικές μόνο φωτογραφίες από την παρουσίαση του βιβλίου μου Νοέλια - Η Επιστροφή του Λευκού Ρόδου. Όποιος θέλει να δει ολόκληρο το άλμπουμ δεν έχει παρά να μου κάνει ένα αίτημα φιλίας στο Facebook. 
Προσωπικά θα ήθελα να ευχαριστήσω τις τρεις κυρίες που στάθηκαν στο πλάι μου και μίλησαν για εμένα και για το βιβλίο μου, την Άρτεμις Βελούδου Αποκότου, την Αγγελική Κατσιμάρδου και τη Μαρία Μπακάρα.
Επίσης θα ήθελα να ευχαριστήσω τον Πολυχώρο Αίτιον που μας φιλοξένησε και δεν πτοήθηκε στα απρόοπτα που συνέβησαν!
Τέλος, ευχαριστώ όλους εσάς που ήρθατε και με τιμήσατε με την παρουσία σας αλλά ακόμα και εσάς που δεν τα καταφέρατε αλλά συνεχίζετε να με στηρίζετε ένθερμα και να πιστεύετε σε εμένα και το έργο μου.

χχχ








Κυριακή, Δεκεμβρίου 08, 2013

Νοέλια η Επιστροφή του Λευκού Ρόδου


Η παρουσίαση του βιβλίου Νοέλια - Η Επιστροφή του Λευκού Ρόδου χτες βράδυ ήταν μία από τις πιο όμορφες στιγμές της ζωής μου. Θέλω να ευχαριστήσω όλους εσάς που ήσασταν εκεί αλλά κι εσάς που μου στέλνατε τη θετική σας ενέργεια από απόσταση! Θα ακολουθήσει ανάρτηση με φωτογραφικό υλικό και "επίσημες" ευχαριστίες στους εμπλεκόμενους! Μέχρι τότε όμως θα ήθελα να σας δείξω το Book Promo Video που προβλήθηκε αρχικά χτες βράδυ, στην παρουσίαση και από εδώ και στο εξής μπορείτε να το απολαύσετε όλοι. Να τονίσω πως το υλικό που έχουμε χρησιμοποιήσει είναι μουσική Nighwish, το κομμάτι "Amaranth" και δεν θα μπορούσε να είναι κανένα άλλο αφού το συγκεκριμένο με ενέπνευσε για να γράψω δύο ολόκληρα βιβλία! Το οπτικό υλικό είναι από την εξαιρετική σειρά του BBC White Queen και βρήκα πραγματικά πάρα πολλά κοινά με το επικό μου παραμύθι. Φυσικά δεν ταυτίζεται απόλυτα αλλά μπορεί να σας δώσει μία μικρή γεύση... Και η συνέχεια επί της οθόνης!