Το αεράκι φύσηξε δροσερό, το καλοκαίρι έφυγε και μας άφησε ένα σωρό από αναμνήσεις τις οποίες αναπολούμε με νοσταλγία για τις στιγμές ξενοιασιάς που ζήσαμε.
Συνήθως όταν αλλάζουν οι εποχές παίρνουμε κι εμείς μεγάλες αποφάσεις αλλαγής για τη ζωή μας. Κάπως έτσι κι εγώ προσπαθώ να αλλάξω πράγματα, να ξανασκεφτώ τις επιλογές μου και αναζητώ νέες προοπτικές για τα συγγραφικά μου βήματα.
Είναι επίσημο, η πρώτη έκδοση του Σιωπή στο Σκοτάδι εξαντλήθηκε και είναι μεγάλη η χαρά μου που ο βασικός μου στόχος έχει επιτευχθεί. Αλλά τώρα τι; Κάνω συνέχεια αυτή την ερώτηση στον εαυτό μου και ξέρω και πολλοί από εσάς επίσης θα αναρωτιέστε.
Προς το παρόν δεν έχω τίποτα να απαντήσω γιατί είμαι στη μέση μίας περίεργης διαδικασίας που λέγεται 'αξιολόγηση'.
Περιμένω υπομονετικά αφήνοντας τον χρόνο να περνάει ενώ παράλληλα προσπαθώ να ασχοληθώ με άλλα πράγματα που μου δίνουν χαρά, συνεχίζω να πλάθω τους κόσμους μου με ιδιαίτερο ζήλο και παίρνω δύναμη από αυτούς γεμάτη αισιοδοξία.
Και όσο και αν θέλω να προβλέψω το μέλλον για να βγω από αυτή τη δύσκολη θέση της αναμονής και της αγωνίας γνωρίζω πολύ καλά ότι αυτό είναι κάτι που δεν το κατάφερε ποτέ κανείς.
Με την καρδιά μου γεμάτη ελπίδα και γνωρίζοντας πως εσείς θα είστε πάντα δίπλα μου συνεχίζω αυτό που ξέρω να κάνω καλύτερα, να μεταφέρω τη φαντασία μου στο χαρτί και να ονειρεύομαι.
Για το τέλος φύλαξα μία εξομολόγηση.
Μία πριγκίπισσα από κάπου μακριά με έχει αιχμαλωτίσει και τρυπώνει μέσα στο μυαλό μου μέρα και νύχτα. Προσπάθησα να της κρυφτώ αλλά εκείνη πάντα τα καταφέρνει με τον δικό της ξεχωριστό τρόπο να διαπερνά τις σκέψεις μου ώσπου στο τέλος υποχώρησα και της έδωσα την άδεια να έχει ελεύθερη πρόσβαση και να μου πει την ιστορία της.
Και μου την είπε...
Πολλά φιλιά σε όλους και καλό χειμώνα!