Κυριακή, Απριλίου 27, 2014

Τρίτη και τυχερή!




Ήταν το 1992 όταν για πρώτη φορά η δεκατριάχρονη τότε καρδιά μου χτύπησε δυνατά στη θέα ενός νέου, ταλαντούχου, πολλά υποσχόμενου νεαρού τραγουδιστή που άκουγε στο όνομα Σάκης Ρουβάς.
Η πρώτη του εμφάνιση στο φεστιβάλ τραγουδιού Θεσσαλονίκης με το τραγούδι «Παρ’ τα» μας είχε εντυπωσιάσει οικογενειακός και οπωσδήποτε αμέσως πιστέψαμε ότι ο νεαρός θα τα κατάφερνε καλά όμως κανείς μας δεν θα μπορούσε να προβλέψει την πορεία μίας καριέρας είκοσι δύο χρόνων η οποία συνεχίζεται με μεγάλη επιτυχία και η χτεσινή βραδιά απλώς μου επιβεβαίωσε ότι ο Σάκης Ρουβάς είναι πραγματικά ένα λαμπερό αστέρι που δεν έχει να ζηλέψει απολύτως τίποτα από εκείνα του παγκόσμιου καλλιτεχνικού στερεώματος.
Ήταν κάπου γύρω στο 1994 όταν προσπάθησα για πρώτη φορά να πάω σε μία συναυλία του. Ήμουν ακόμα πολύ νέα, ανήλικη και κάποιος συγγενής μου μου είχε υποσχεθεί ότι θα με συνόδευε. Εγώ είχα κάνει όλες τις απαραίτητες προετοιμασίες και κατάφερα μάλιστα να κερδίσω προσκλήσεις για εκείνη τη βραδιά τις οποίες είχα παραλάβει με μεγάλη χαρά από γνωστό δισκοπωλείο του Πειραιά. Δυστυχώς ο συγγενής μου με «κρέμασε» την τελευταία στιγμή και δεν υπήρχε η δυνατότητα να με συνοδεύσει κάποιος άλλος. Έμεινα στο σπίτι ντυμένη με τα καλά μου και συντροφιά μου κράτησε η απογοήτευση.
Περίπου δύο χρόνια αργότερα, ο Σάκης Ρουβάς έκανε κάποιες εμφανίσεις απογευματινές ώρες στο θέατρο Ακροπόλ στην οδό Ιπποκράτους. Προμηθεύτηκα τα εισιτήρια από το ταμείο του θεάτρου για μερικές ημέρες αργότερα αλλά όταν φτάσαμε εκεί την ημέρα της παράστασης με τη φίλη μου, μας ενημέρωσαν απλώς τυπικά πως η εμφάνιση είχε αναβληθεί.
Τα χρόνια πέρασαν και παραδέχομαι πως δεν επιδίωξα άλλη φορά να δω τον Σάκη Ρουβά σε ζωντανή εμφάνιση. Ωστόσο πάντα μου άρεσε, άκουγα τα τραγούδια του κι ας μην ήμουν πια έφηβη.
Χτες το απόγευμα ξεκίνησα για έναν καφέ στο κέντρο της Αθήνας παρέα με κάποιες φίλες μου και εντελώς ξαφνικά μία από αυτές άρχισε να με παρακαλάει να πάω μαζί της στη συναυλία που θα γινόταν στο κλειστό Φαλήρου με τον Σάκη Ρουβά, τους Onirama και την Ελένη Φουρέιρα. Η παρέα της φίλης μου την εγκατέλειψε κάπως απροσδόκητα και το ένα εισιτήριο ήταν διαθέσιμο.
Δεν ξέρω πως ακριβώς κατέληξα να βρεθώ σ’ αυτή τη συναυλία για την οποία δεν είχα καμία ιδέα την ώρα που ξεκίνησα από το σπίτι μου. Αυτό που μπορώ όμως να πω με απόλυτη βεβαιότητα είναι πως αυτή ήταν μία από τις ωραιότερες βραδιές της ζωής μου. Ο Σάκης Ρουβάς βρισκόταν επί σκηνής για δυόμιση ολόκληρες ώρες, ακούραστος, γεμάτος ενέργεια, έδωσε τον καλύτερο του εαυτό σε ένα κοινό που δεν σταμάτησε λεπτό να τον αποθεώνει.
Συνειδητοποίησα έκπληκτη πως κατάφερα τελικά να ζήσω αυτή τη μοναδική εμπειρία μετά από είκοσι χρόνια και πως άσχετα από την εξωτερική μου ηλικία, εσωτερικά παραμένω πάντα η ίδια νεαρή, ξετρελαμένη θαυμάστρια.
Ακόμα περισσότερο όμως ένιωσα πως αυτή ήταν μία ιδιαίτερη στιγμή γιατί τη μοιράστηκα με μία από τις καλύτερες μου φίλες και αισθάνθηκα πως ίσως υπήρχε κάποιος λόγος που μέχρι και χτες δεν είχα καταφέρει να δω τον Σάκη. Γιατί όλα γίνονται για κάποιο λόγο σ’ αυτή τη ζωή, τίποτα δεν είναι τυχαίο!
Βάσια σ’ ευχαριστώ που το μοιράστηκες κι αυτό μαζί μου.

χχχ