Μία ιστορία θα σας πω

Υποτίθεται πως είμαι συγγραφέας και μου αρέσει να λέω ιστορίες. Αυτό το θέμα δεν σας κρύβω με απασχολεί αρκετά τις τελευταίες ημέρες. Γι’ αυτό αποφάσισα κάθε τόσο, μία φορά την εβδομάδα περίπου να σας λέω μία ιστορία που θα έχει να κάνει με εμένα την ίδια.

Άλλες φορές μπορεί να πρόκειται για κάτι που με έχει επηρεάσει βαθιά γενικότερα κατά τη διάρκεια της ζωής μου ενώ άλλες πάλι ίσως να είναι και κάτι απλό στο οποίο θα ήθελα να σταθώ και να μοιραστώ μαζί σας.

Απόψε θα σας μιλήσω για το συγγραφικό μου όνομα, το Μαρία Στεφάνου. Είναι πολλοί αυτοί που με γνωρίζουν και ξέρουν καλά πως το Στεφάνου δεν είναι το πραγματικό μου επίθετο και δικαιολογημένα αναρωτιούνται για ποιο λόγο αποφάσισα να κυκλοφορήσω στον κόσμο του βιβλίου με ένα ας πούμε ψευδώνυμο.

Θα είμαι απόλυτα ειλικρινής μαζί σας. Το πραγματικό μου επίθετο δεν μου αρέσει καθόλου! Και αν είστε περίεργοι να μάθετε ποιο είναι, λυπάμαι αλλά δεν είμαι διατεθειμένη να σας το αποκαλύψω. Αναγκάζομαι να το χρησιμοποιώ καθημερινά στην εργασία μου και εννέα στις δέκα φορές σε όποιον και να το πω δεν θα το καταλάβει σωστά, όταν θα το επαναλάβει θα είναι σίγουρα λάθος.

Πέρα από αυτό όμως αποφάσισα να σας αποκαλύψω πως προέκυψε το Στεφάνου.

Τον αγαπημένο μου πατέρα τον έλεγαν Στέφανο και πάντα ονειρευόμουν πως κάποια ημέρα θα έκανα έναν γιό και θα του έδινα το όνομα του. Έχασα τον πατέρα μου όταν ήμουν μόλις δεκαπέντε ετών, προχτές μάλιστα έκλεισαν δεκαεννέα ολόκληρα χρόνια από τον θάνατο του.

Θυμάμαι χαρακτηριστικά την εποχή που αποφάσισα να προχωρήσω στην έκδοση του πρώτου μου βιβλίου “Σιωπή στο Σκοτάδι” και εξ’ αρχής ήξερα ποιο ήταν το όνομα που ήθελα να δω τυπωμένο στο εξώφυλλο.

 Ήμουν, είμαι και θα είμαι πάντα η Μαρία του Στεφάνου. Αυτό το όνομα με κάνει να νιώθω όμορφα, ο εαυτός μου και φυσικά αισθάνομαι σαν να συνοδεύομαι σε κάθε μου βήμα στην κυριολεξία από τον μπαμπά μου.

Ξέχασα να σας πω πως έχω μόνο ένα παιδί και αυτό κορίτσι! Η τύχη μάλιστα θέλησε να έχει η μητέρα του συζύγου μου το ίδιο ακριβώς όνομα με τη δική μου μητέρα, άρα καταλαβαίνετε κι εσείς πως δεν είχα πολλές επιλογές! Έτσι λοιπόν δεν μπόρεσα να χαρίσω στο φυσικό μου παιδί αυτό το υπέροχο όνομα. Το χάρισα όμως στα πνευματικά μου παιδιά, όλα τους φέρουν το δικό μου όνομα και εκείνο του μπαμπά μου.

Στη μνήμη του υπέροχου πατέρα μου λοιπόν που τον θυμάμαι με νοσταλγία και μου λείπει αφάνταστα κάθε μέρα που περνάει, αφιερώνω κάθε μου συγγραφική προσπάθεια.  Ήταν πάντα πολύ περήφανος για εμένα, ήμουν η αγαπημένη του, η μοναχοκόρη του. Και για εμένα ήταν απλά ο μπαμπάς μου που μπορώ εύκολα και αυτή τη στιγμή να φέρω την εικόνα του στη μνήμη μου μιας και δεν πρόκειται ποτέ να ξεθωριάσει. Ζει παντοτινά μέσα στην καρδιά μου.