Τετάρτη, Απριλίου 24, 2013

Η κατάλληλη στιγμή




Τη Βάσια τη γνώρισα αρκετά χρόνια πριν όταν ήμουν ακόμα έφηβη μαθήτρια. Οι δρόμοι μας συναντήθηκαν στην ερασιτεχνική, θεατρική ομάδα της πόλης μας. Ομολογώ ότι θυμάμαι ακόμα με νοσταλγία εκείνα τα χρόνια της ξεγνοιασιάς και της ανεμελιάς που το θέατρο ήταν για εμένα διέξοδος και ο καλύτερος τρόπος έκφρασης.

Θυμάμαι επίσης πολλές βραδιές που περάσαμε μαζί, παρέα με άλλους φίλους. Γέλια, διασκέδαση και όνειρα για το μέλλον συνοδευόμενα από μαυροδάφνη και νοσταλγική μουσική.

Σίγουρα τότε δεν φανταζόμουν τον εαυτό μου όπως είμαι σήμερα και οπωσδήποτε το να γίνω «συγγραφέας» δεν μου περνούσε καν από το μυαλό. Ήθελα να γίνω ηθοποιός , λάτρευα τα σανίδια του θεάτρου που όλως περιέργως ένιωθα οικεία όταν βρισκόμουν πάνω σ’ αυτά, μου άρεσε να υποδύομαι χαρακτήρες, να γίνομαι κάποια άλλη έστω και για λίγο.

Πέρασαν χρόνια  πολλά από τα τότε όνειρα μου. Κάποια από αυτά πραγματοποιήθηκαν, άλλα πάλι όχι.

Ποτέ δεν ξέρεις τι σε περιμένει την επόμενη στιγμή, κανένας δεν κατάφερε ποτέ να προβλέψει το μέλλον.

Παρ’ όλο που δεν είχα καθίσει ποτέ συνειδητά μέχρι τα εικοσιοκτώ μου χρόνια να γράψω μία από τις εκατοντάδες φανταστικές ιστορίες που έτρεχαν μέσα στο μυαλό μου, αυτές υπήρχαν πάντα εκεί, ήταν κομμάτι του εαυτού μου. Και ο λόγος που δεν το έκανα ήταν πολύ απλός.

Φοβόμουν… Φοβόμουν ότι δεν θα ήμουν καλή, φοβόμουν ότι σε όσους θα έδινα την ευκαιρία να κοιτάξουν μέσα στην ψυχή μου πως θα γελούσαν μαζί μου, φοβόμουν πως δεν είχα την απαιτούμενη μόρφωση για να γράψω ένα βιβλίο.

Έρχεται όμως πάντα εκείνη η στιγμή που το σύμπαν συνωμοτεί όπως θα έλεγε και ο αγαπημένος μου Πάολο Κοέλο ή τέλος πάντων έρχεται η κατάλληλη στιγμή, εκείνη που ανακαλύπτεις ότι αν θέλεις μπορείς.

Η φίλη μου η Βάσια που τη γνώρισα πριν από περίπου 19 χρόνια ανάρτησε στο ιστολόγιο της την παρακάτω άποψη για το βιβλίο μου και πραγματικά μερικές φορές μου είναι πολύ δύσκολο να εκφράσω τα συναισθήματα μου με λόγια. Αυτή είναι μία από αυτές τις φορές.

Βάσια, σε ευχαριστώ πολύ. Είναι το λιγότερο που μπορώ να πω. Κι ακόμα κι αν πέρασαν χρόνια από τη γνωριμία μας  θα ήθελα να σου πω ότι η καρδιά μου χτυπάει ακόμα και πάντα στον ίδιο ρυθμό. Εκείνον της φαντασίας και του ονείρου.

Πατήστε για να διαβάσετε ολόκληρο το αφιέρωμα:


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου