Σάββατο, Μαΐου 18, 2013

Η Eurovision κι εγώ!




Για τον θεσμό του Ευρωπαϊκού διαγωνισμού τραγουδιού, γνωστό σε όλους μας ως “Eurovision” πολλά έχουν ειπωθεί και ακουστεί. Ο διαγωνισμός έχει σε ολόκληρη την Ευρώπη πολλούς και ένθερμους υποστηρικτές ενώ αντίθετα υπάρχουν και αυτοί που θεωρούν τον διαγωνισμό ξεπερασμένο, στημένο ακόμα και αδιάφορο.

Ο όρος «πανηγυράκι» συγκεκριμένα είναι αυτός που έχει καταγραφεί πιο έντονα στον εγκέφαλο μου, χαρακτηρισμός που κατά την άποψη μου κατά ένα μέρος εκφράζει πραγματικά την όλη διαδικασία χωρίς όμως αυτό να είναι απόλυτα αρνητικό.

Δεν θα μπω στη διαδικασία να ασχοληθώ με χρήματα, αριθμούς και τηλεθεάσεις και ακόμα περισσότερο δεν με ενδιαφέρει να εστιάσω στο επίπεδο ή μη του διαγωνισμού.

Στο σπίτι που μεγάλωσα τυχαίνει να έχει αγαπηθεί ιδιαίτερα όλα αυτά τα χρόνια και η οικογένεια μου τον παρακολουθεί κάθε χρόνο, γεγονός που με κάνει να θυμάμαι τον εαυτό μου σε διάφορες φάσεις και με ποικίλους τρόπους.

Το 1987 ήμουν μόλις οχτώ ετών και αυτή ήταν μάλλον η πρώτη φορά που είδα τον Θάνο Καλλίρη στη ζωή μου! Το μαλλί αλλά 80s με το μαύρο κουστουμάκι σε αντίθεση πίσω του με τον Βασίλη Δερτιλή με αντίστοιχο λευκό, μου τράβηξαν την προσοχή. Οι κοπέλες που πλαισίωναν το ντουέτο με τα πολύχρωμα φορέματα τους φάνταζαν υπέροχες στα παιδικά μου μάτια και παρ’ όλο που η Ελλάδα του τότε μάλλον δεν είχε ελπίδες για μία νίκη, βαθιά μέσα μου ήλπιζα και ευχόμουν ότι θα μπορούσαμε να τα καταφέρουμε. Φυσικά όταν ο Johnny Logan βγήκε στη σκηνή νομίζω ότι όλα τα υπόλοιπα, ακόμα και η λαχτάρα της ελληνικής νίκης παραμερίστηκαν. Το Hold me now είναι ένα τραγούδι που ακούω μέχρι και σήμερα, ένα τραγούδι που μου γεννά συναισθήματα, ικανό να φέρει δάκρυα στα μάτια μου. Θυμάμαι τη μητέρα μου φυσικά που μιλούσε για το Johnny Logan σαν να ήταν ένας τροβαδούρος του παραδείσου, τόσο μεγάλη αγάπη του είχε!  Η Ιρλανδία κέρδισε φυσικά και απόλυτα δικαιολογημένα χρυσώνοντας το χάπι της δικής μας δέκατης θέσης.

Το 1988, το τραγούδι Κλόουν μας εκπροσώπησε και θυμάμαι χαρακτηριστικά την αποδοκιμασία της μητέρας μου που συμφωνούσε με την αρχική απόφαση της επιτροπής της ΕΡΤ να μη μας εκπροσωπήσει κανείς. Τελικά ακόμα κι αν στέλναμε κάτι καλύτερο ποιος θα μπορούσε άραγε να τα βάλει με την άγνωστη βέβαια τότε Celine Dion;

Το 1989 μας εκπροσώπησε η Μαριάννα με το Δικό σου αστέρι και ναι, αυτό ήταν ένα τραγούδι που εγώ και οι φίλες μου είχαμε πάρει τα μικρόφωνα που διαθέταμε στο σπίτι μας βγαίνοντας σε ταράτσες και πεζοδρόμια της γειτονιάς, αναπαριστάνοντας μία αυτοσχέδια σκηνή Eurovision. Τα φωνητικά και τα χορευτικά δεν έλειπαν φυσικά. Ήμασταν πάντως πεπεισμένες ότι θα πάμε πάρα πολύ καλά στον διαγωνισμό μιας και το τραγούδι μας άξιζε και με το παραπάνω! Τελικά το συγκρότημα Riva από τη Γιουγκοσλαβία έκανε τη διαφορά με ολόκληρη την οικογένεια μου, σύσσωμη να συμφωνεί πως τους άξιζε η πρωτιά.

Το 1990, θα το αφήσω πίσω μου σαν να μην έγινε ποτέ! Και ο λόγος είναι πως το τραγούδι δεν ήταν καλό όπως και να το κάνουμε. Θυμίζει εκείνες τις εποχές της χώρας μας που έμοιαζε σαν να βρισκόμαστε σε κάποιο διαφορετικό πλανήτη σε σχέση με τον υπόλοιπο κόσμο που προχωρούσε ενώ εμείς όπως συνηθίζεται  μέναμε πίσω. Για την ιστορία μόνο θα αναφέρω ότι η νικήτρια χώρα εκείνη τη χρονιά ήταν η Ιταλία με ένα πολύ ξεχωριστό τραγούδι από τον Toto, το Insieme.

To 1991 ήμασταν σίγουροι πως αυτή θα είναι η χρονιά μας! Το τραγούδι Άνοιξη με τη Σοφία Βόσου ερμηνεύτρια και τον Θάνο Μικρούτσικο συνθέτη είχε καταφέρει να μας πείσει όλους ότι θα έφερνε την Άνοιξη και τη Eurovision επιτέλους στην Ελλάδα! Παρακολουθούσαμε όλοι με κομμένη την ανάσα τη Σοφία να ντύνει την άνοιξη με την εκπληκτική φωνή της. Προσωπικά είχα ανατριχιάσει  και λατρεύω αυτό το τραγούδι μέχρι και σήμερα που πιστεύω ότι αδικήθηκε πάρα πολύ με την δεκατητρίτη θέση στην οποία τελικά και κατέληξε. Η Σουηδέζα Καρόλα (δεν θέλω να γράψω εδώ πως την αποκαλούσε συνεχώς η μητέρα μου ειδικά από τη στιγμή που άκουσε ότι βγήκε νικήτρια…), με το τραγούδι Fångad av en stormvind το οποίο αν θυμάμαι καλά είχε και κάποιο τεχνικό πρόβλημα επί σκηνής, σε κάποιο σημείο δεν ακουγόταν η μουσική αλλά η τραγουδίστρια συνέχισε απτόητη και αυτό της προσέφερε πόντους. Άσχετα από το αν η Καρόλα κέρδισε δίκαια ή όχι εκείνο το βράδυ, η δική μας άνοιξη καταποντίστηκε γεγονός που με έκανε να αρχίσω να νιώθω κάποια πίκρα πλέον για τον θεσμό.

Όλου του κόσμου η ελπίδα με την Κλεοπάτρα, η οποία ταξίδεψε στη Σουηδία και έφερε στην Ελλάδα την καταπληκτική για τα δεδομένα πέμπτη θέση ήταν η επόμενη συμμετοχή μας. Καλό ήταν το τραγούδι της, μου άρεσε αλλά το μυαλό μου είχε κολλήσει στην άνοιξη της προηγούμενης χρονιάς που άξιζε καλύτερη τύχη. Νικήτρια ήταν η  Linda Martin από την Ιρλανδία με το τραγούδι “Why me” που όλους μας άγγιξε και μας συγκίνησε. Και ένας λόγος παραπάνω για τον οποίο ένιωσα πολύ καλά με τον εαυτό μου ήταν επειδή μετέφρασα τους στίχους στα Ελληνικά στους γονείς μου που δεν ήξεραν αγγλικά. Αυτή ήταν μάλλον και η πρώτη φορά που κατάλαβα την αξία του να μαθαίνει κανείς μία ξένη γλώσσα και μέχρι και σήμερα ευγνωμονώ τη μητέρα μου που επέμενε να συνεχίσω να παρακολουθώ μαθήματα μία άλλη δύσκολη εποχή της ζωής μου που σκεφτόμουν να τα παρατήσω.

ΟΚ! Το ομολογώ! Το τραγούδι της Ελλάδας του 1993 δεν μου άρεσε καθόλου, με έκανε να βάζω τα γέλια! Οι στίχοι, «κάτι τρέχει, πέρα βρέχει» σε συνδυασμό με το «Ελλάδα χώρα του φωτός, τσιφτετέλι ροκ κι Αριστοτέλη» και δεν συμμαζεύεται  με νότες ανατολής ειλικρινά δεν νομίζω ότι εκφράζει πραγματικά τίποτα το Ελληνικό και αυθεντικό. Συνήθως δεν λιθοβολώ τις ελληνικές συμμετοχές (ωχ…! Σαν τη Δάφνη Μπόκοτα ακούστηκα μόλις τώρα ή μου φαίνεται;) και ούτε και τότε το έκανα αλλά όπως και να το κάνουμε αυτό δεν ήταν ένα τραγούδι που εξέφραζε έστω και στα ελάχιστο τα δικά μου ιδανικά ή της πατρίδας μου κατά την ταπεινή μου άποψη. Το φόρεμα της Καίτης Γαρμπή είναι τελικά αυτό που έγραψε ιστορία και νομίζω πως αυτή τη συμμετοχή τη θυμόμαστε όλοι μέχρι και σήμερα εξαιτίας του εν λόγω φορέματος. Νικήτρια στέφτηκε απανωτά η Ιρλανδία με τη  Niamh Kavanagh ερμηνεύτρια και το τραγούδι της “In your eyes” που το βρήκα απλά συμπαθητικό.

Το τρεχαντήρι το 1994 δεν το θυμάμαι, δεν είχα παρακολουθήσει Eurovision εκείνη τη χρονιά και ο λόγος δεν ήταν πως συνέπεσε με την ορθόδοξη Ανάσταση. Ο θάνατος του πατέρα μου ήταν πολύ πρόσφατο γεγονός , είχαν περάσει μόλις δεκαπέντε μέρες κι έτσι σε αυτό το σημείο υπάρχει ένα μεγάλο – αγεφύρωτο γιοροβιζιονικό και όχι μόνο κενό. Άκουσα μόνο πως η Ιρλανδία ήταν και πάλι νικήτρια, τρίτη φορά στη σειρά! Ένα από τα ρεκόρ του διαγωνισμού απ’ όσο ξέρω.

Το 1995 η Ελίνα Κωνσταντοπούλου με το τραγούδι της Ποια προσευχή εκπροσώπησε τη χώρα μας αλλά δεν νομίζω πως είχε καμία τύχη εκ των προτέρων. Η Νορβηγία με το ατμοσφαιρικό, μελωδικό κομμάτι Nocturne  και το συγκρότημα Secret Garden κάνουν μία επανάσταση εκείνη τη χρονιά διδάσκοντας μας πως και τα διαφορετικά, ποιοτικά, ταξιδιάρικα τραγούδια έχουν θέση και αυτά στο «πανηγυράκι». Το κομμάτι αυτό ακούγεται ακόμα και σήμερα, παραμένει κλασσικό και αμφιβάλλω αν υπάρχει έστω και ένας άνθρωπος που να μη το γνωρίζει και ακόμα περισσότερο να μην αναγνωρίζει την αξία του.

Η Μαριάνα ήθελε πάλι να δοκιμάσει την τύχη της κι έτσι είπε να ξαναπάει το 1996, αυτή τη φορά με το τραγούδι Εμείς τον χειμώνα φοράμε ανοιξιάτικα. Για εμένα είχαν περάσει σχεδόν εφτά χρόνια από την εποχή των μικροφώνων και των πεζοδρομίων που προανέφερα, αυτή τη φορά δεν βγήκα να τραγουδήσω κάπου δημοσίως το κομμάτι της το οποίο δεν με συγκίνησε όπως το Δικό σου αστέρι. Η Ιρλανδία την οποία βαρέθηκα να βλέπω πια να κερδίζει συνέχεια πήρε και αυτή την πρωτιά με το τραγούδι The Voice και ερμηνεύτρια την Eimear Quinn.

Το 1997 μάλλον πιστέψαμε ότι ένα τραγούδι πιο παραδοσιακό, λίγο μπουζούκι και μία ερμηνεύτρια ποιότητας θα μας ανέβαζαν πιο ψηλά στην κατάταξη. Καταλήξαμε στη δωδέκατη θέση μαζί με κάτι άλλους αν δεν κάνω λάθος και εδώ που τα λέμε πάλι καλά! Τη νίκη πήρε το Ηνωμένο Βασίλειο με ένα απλοϊκό, ρυθμικό κομμάτι  με την Katrina and the waves του οποίου ο τίτλος ήταν Love shine a light.

Μία κρυφή ευαισθησία ήταν ο τίτλος του τραγουδιού μας το 1998 με το συγκρότημα θάλασσα οι οποίοι τα έκαναν στην κυριολεξία θάλασσα! Δημιούργησαν τόσο άσχημες εντυπώσεις στην Αγγλία καθώς ήρθαν σε κόντρα με τη διοργάνωση για πολλούς και διαφόρους λόγους.  Πήραμε την εικοστή θέση, μία από τις χειρότερες θέσεις για να μην πω τη χειρότερη. Η μεγάλη νικήτρια της βραδιάς ήταν η Dana International από το Ισραήλ με το τραγούδι της Diva. Η ίδια έμεινε στην ιστορία όπως και το τραγούδι της αν και για να είμαι απόλυτα ειλικρινής νομίζω ότι πολλοί τη θυμούνται ακόμα καλύτερα την επόμενη χρονιά που ανέβηκε στη σκηνή για να παραδώσει το βραβείο στη νικήτρια χώρα και ξαπλώθηκε φαρδιά πλατιά μπροστά στα έκπληκτα μάτια εκατομμυρίων τηλεθεατών της Ευρώπης! Υπάρχουν κι άλλοι λόγοι βέβαια για τους οποίους έγινε πολύ μεγάλος ντόρος γύρω από το όνομα της.

Το 1999 η γαλανόλευκη δεν πρόβαλε κατά τη διάρκεια του διαγωνισμού αφού δεν πήραμε μέρος και κανείς δεν μας εκπροσώπησε. Να μην είχαμε άραγε χρήματα ή μήπως έφταιγε η πολύ κακή θέση που μας χάρισε την προηγούμενη χρονιά η θάλασσα; Δεν μπορώ να θυμηθώ, πάντως κέρδισε η Σουηδία με το τραγούδι Take me to your heaven και ερμηνεύτρια τη Charlotte Nilson.

To 2000 επίσης ήμασταν εκτός διαγωνισμού. Μπορεί τελικά να είχαν κάποιοι καταφέρει να μας πείσουν πως ένας τέτοιος θεσμός δεν ταίριαζε και πολύ με την ασύγκριτη Ελληνική κουλτούρα. Εκείνη τη χρονιά την παρακολούθησα όμως και θυμάμαι πολύ καλά τους δύο κυρίους από τη Δανία με τις κιθαρίτσες τους που στέφτηκαν τελικά νικητές. Ο λόγος για τους Olsen Brothers και το τραγούδι τους Fly on the wings of love.

Και έρχεται το 2001 όπου τα πάντα αλλάζουν για τη χώρα μας αλλά και για τον διαγωνισμό. Δεν ξέρω τι συνέβη ξαφνικά αλλά επιστρέψαμε δυναμικά με το συγκρότημα των Antique να τραγουδάει το Die for you. Και αυτή βέβαια ήταν και η πρώτη φορά που τραγουδήσαμε σε άλλη γλώσσα εκτός από την Ελληνική. Εκείνη τη βραδιά ήμουν ξαπλωμένη στο κρεβάτι μου και χάζευα αδιάφορα συνηθισμένη στο να μην έχουμε ελπίδες και έμεινα έκπληκτη βλέποντας όλους εκείνους τους πόντους που μαζεύαμε σιγά, σιγά στο σακούλι μας. Η Έλενα Παπαρίζου με την ολόσωμη λευκή της φόρμα ήταν πράγματι η αιτία αυτής της μικρής νίκης; Όπως αποδείχθηκε στο μέλλον σίγουρα ναι.  Την έκπληξη όμως εκείνης της βραδιάς έκανε η Εστονία με ένα ντουέτο ιδιαίτερων ερμηνευτών τον Dave Benton και τον Tanel με το τραγούδι τους Everybody. Νομίζω ότι φύγαμε από αυτό τον διαγωνισμό με τη γνώση πως αν το θέλαμε πολύ και επιστρατεύαμε τα μεγάλα μέσα θα μπορούσαμε κι εμείς να τα καταφέρουμε.

Έτσι λοιπόν το 2002 μας βρίσκει έτοιμους να μπούμε για τα καλά στο παιχνίδι. Αρκετοί καλλιτέχνες στη χώρα μας κονταροχτυπήθηκαν μεταξύ τους σ’ έναν Ελληνικό προκριματικό και στη συνέχεια θα έλεγα ότι ξεκατινιάστηκαν σε όποιο διαθέσιμο τηλεπαράθυρο της Ελληνικής τηλεόρασης. Ο Μιχάλης Ρακιτζής ήταν εκείνος που κατάφερε να πάρει το μαγικό εισιτήριο για το Ταλίν και σταυρώθηκε όπως ο Χριστός πάνω στον τίμιο σταυρό! Όλοι οι υπόλοιποι συναγωνιζόμενοι του στον τον κατηγόρησαν πως τραγούδησε playback ενώ επίσης είχαν ενδοιασμούς και ενστάσεις για την ψηφοφορία. Το πιο τραγικό ήταν πως στο παρελθόν κανένας καταξιωμένος καλλιτέχνης δεν καταδεχόταν να ασχοληθεί με το πανηγυράκι και ξαφνικά τους έφαγε ο πόνος και ο καημός για το ποιος θα πάει! Παραδέχομαι πως εκείνος ο ημιτελικός ήταν από τους πιο ενδιαφέροντες που έχω παρακολουθήσει ποτέ, με αρκετά τραγούδια που θα μπορούσανε να πάνε καλά όπως εκείνο του Μπίγαλη, ή το άλλο του Καλλίρη που είχε ερμηνεύτρια την Πέγκυ Ζήνα. Μέχρι και σήμερα συνεχίζω να πιστεύω ότι το S.A.G.A.P.O.  ήταν ένα ιδιαίτερο και μοντέρνο τραγούδι που αν είχε την τύχη να ακουστεί όπως έπρεπε και δεν είχε προηγηθεί στη χώρα μας εκείνος ο πόλεμος ότι θα τα κατάφερνε καλύτερα. Δεν ξέρω αν πράγματι υπήρξε σαμποτάζ κατά τη διάρκεια της εμφάνισης όπως ισχυρίστηκε ο Μιχάλης Ρακιτζής όμως σίγουρα το αποτέλεσμα ήταν πολύ διαφορετικό από αυτό που περιμέναμε. Και τελικά νικήτρια ήταν η Λετονία με ερμηνεύτρια τη Marie και το τραγούδι της I wanna. Πιστεύω ότι κατάφερε να κερδίσει χάρη στην έξυπνη σκηνική της μεταμόρφωση χωρίς το τραγούδι να είναι κάτι το ιδιαίτερο. 

Το 2003 αποφασίζουμε να χαμηλώσουμε τους τόνους και στέλνουμε μία από τις καλύτερες φωνές της χώρας μας, τη Μαντώ με το τραγούδι Never let you go. Είχε προηγηθεί πάλι προκριματικός οποίος όμως ευτυχώς ήταν ήπιος και χωρίς παρατράγουδα! Αυτός ο διαγωνισμός με βρίσκει πια στο σπίτι μου, έγγαμη πλέον και είχα μάλιστα την τύχη εκείνη τη χρονιά να βρίσκεται ανάμεσα στην υπόλοιπη οικογένεια και η θεία μου που είχε έρθει από την Αυστραλία. Το τραγούδι μας είχε μία μοναδική ερμηνεύτρια και έναν ιδιαίτερο ρυθμό αλλά δεν ήταν αυτό το κάτι που θα μπορούσε να κάνει τη διαφορά. Αντίθετα η Sertab Erener από την Τουρκία τα πήρε όλα κι έφυγε στην κυριολεξία με το τραγούδι της Every way that I can. Τούτο το τραγούδι εξέφραζε απόλυτα την Τουρκική κουλτούρα, ο ρυθμός του, η μελωδία,  η σκηνική παρουσία, όλα έδεναν αρμονικά και θεωρώ πως ήταν μία πολύ δίκαιη νίκη.

Και έρχεται το 2004 όπου στη χώρα μας διοργανώνεται αρχικά ένας διαγωνισμός με νέα ταλέντα όπου ο νικητής αυτού θα πήγαινε τελικά στη Eurovision. Έλα όμως που την ίδια χρονιά είχαμε τους Ολυμπιακούς αγώνες και έπρεπε να κάνουμε εντύπωση σε όλους τους τομείς. Από την άλλη αυτή είναι η πρώτη φορά που έχουμε ημιτελικό μιας και οι χώρες που θέλουν να συμμετάσχουν είναι πια πολλές και δεν «χωράνε» ούτε καν σε ένα τρίωρο τηλεοπτικό πρόγραμμα. Υπάρχουν όμως και περιορισμοί μιας και δεν θα καταφέρουν να φτάσουν όλοι μέχρι τον τελικό, κάποιοι θα αποκλειστούν. Φοβόμαστε μάλλον ότι αν θα πάει ο νικητής του Eurobest (έτσι λεγόταν ο εγχώριος διαγωνισμός ταλέντου που θα έδινε την ευκαιρία στο νικητή να ταξιδέψει στην Κωνσταντινούπολη) ότι θα μείνουμε εκτός τελικού και είμαι σίγουρη πως ενόψει Ολυμπιακών αγώνων ο οργανισμός μας δεν θα το άντεχε. Θες λοιπόν η τύχη, θες οι συγκυρίες, θες οι προσευχές μας, γίνεται ανάθεση στο βαρύ πυροβολικό που ακούει στο όνομα Σάκης Ρουβάς και για πρώτη φορά στα χρονικά όχι μόνο ελπίζω αλλά πιστεύω ακράδαντα πως επιτέλους ο διαγωνισμός θα έρθει στην πατρίδα. Τη βραδιά του ημιτελικού ο Σάκης Ρουβάς τα δίνει όλα και έχω ανατριχιάσει από την κορυφή μέχρι τα νύχια. Έχει όμως αντίπαλο και μάλιστα πολύ ισχυρό που ακούει στο όνομα Ρουσλάνα από την Ουκρανία. Αδιαφορώ για την ύπαρξη της προς το παρόν και εστιάζω στον Σάκη! Τη βραδιά του τελικού ανακοινώνω στην οικογένεια και στους φίλους με τους οποίους θα παρακολουθήσουμε τον διαγωνισμό μαζί όταν κερδίσει ο Ρουβάς θα ανέβω στη συνέχεια με τα εσώρουχα στην ταράτσα του σπιτιού μου! Δυστυχώς κανένας δεν είχε την τύχη ή την ατυχία – όπως το πάρει κανείς – να παρακολουθήσει αυτό το θέαμα γιατί πολύ απλά δεν κερδίσαμε… Θυμάμαι με λεπτομέρειες την εμφάνιση μας, τη συγκίνηση, την τούμπα… αλλά δυστυχώς μας έφαγε η Ρουσλάνα… Αν και για να είμαι απόλυτα ειλικρινής τερματίσαμε τρίτοι, μας πέρασε στη βαθμολογία και η Σερβία αλλά για άγνωστο λόγο συνεχίζω να πιστεύω ότι αν δεν ήταν η Ρουσλάνα στη μέση πως κάτι θα γινόταν. Για να είμαι δίκαιη όμως η Ρουσλάνα με το έθνικ δυνατό κομμάτι της, με τον βαλκανικό ήχο και την εκρηκτική σκηνική της παρουσία κατάφερε να κερδίσει τις εντυπώσεις και παρά την πίκρα μου για τη δική μας τρίτη θέση αναγνωρίζω πως η νίκη της ήταν δικαιολογημένη.

Και φτάνουμε στο 2005. Έχει προηγηθεί παρασκήνιο για το ποιος θα είναι αυτός που θα μας εκπροσωπήσει, ακούγονται πολλά και διάφορα ενώ η καθιερωμένη παρουσιάστρια του διαγωνισμού Δάφνη Μπόκοτα που κάνει τη μετάδοση για περίπου είκοσι χρόνια ξηλώνεται και τη θέση της παίρνει για εκείνη τη χρονιά τουλάχιστον η Αλεξάνδρα Πασχαλίδου που μας έρχεται από τη Σουηδία. Η τραγουδίστρια που επιλέγεται τελικά και στην οποία γίνεται ανάθεση δεν είναι άλλη από την Έλενα Παπαρίζου η οποία έχει επίσης μεγαλώσει στη Σουηδία. Η Παπαρίζου όπως όλοι θυμόμαστε έχει ξαναπάει στη Eurovision το 2001 με το συγκρότημα Antique και όπως και να το κάνουμε έχει μία κάποια εμπειρία. Της γράφουν τέσσερα υπέροχα τραγούδια μ’ εκείνο του Κώστα Μπίγαλη light in our Soul να ξεχωρίζει το οποίο όμως είχε άδοξο τέλος εφόσον αποκλείστηκε. Υπάρχουν κάποιοι πολύ συγκεκριμένοι κανόνες για να πάρει κανείς μέρος στον διαγωνισμό και ένας από αυτούς λέει πως το τραγούδι που με το οποίο θα εκπροσωπηθεί μία χώρα δεν μπορεί να έχει ακουστεί ποτέ ξανά και για κανέναν λόγο. Το τραγούδι αυτό λοιπόν αποκαλύφθηκε πως δεν τηρούσε τον συγκεκριμένο όρο και έτσι πολύ απλά χάθηκε η όποια ευκαιρία να ταξιδέψει στο Κίεβο. Τελικά το τραγούδι των Χρήστο Δάντη και Ναταλίας Γερμανού My number One ήταν εκείνο που κατάφερε να φτάσει ψηλά, στην πρώτη θέση όπως έλεγε και ο ίδιος του ο τίτλος. Ευτυχώς αυτή τη φορά δεν είχα κάνει δηλώσεις για ταράτσες και εσώρουχα οπότε γλίτωσαν όλοι οι καλεσμένοι μου το θέαμα! Παρακολουθήσαμε όλο τον διαγωνισμό και προσωπικά διέκρινα πολλούς αντιπάλους, δεν ήμουν στ’ αλήθεια σίγουρη ότι θα κερδίσουμε. Στοιχεία που έκαναν ιδιαίτερο το τραγούδι μας ήταν αναμφισβήτητα η λύρα και tο κάτι ενδιάμεσα σε Ποντιακό με Κρητικό χορό. Και ναι, δεν θα το αρνηθώ, η Έλενα Παπαρίζου μας έκανε όλους πολύ περήφανους εκείνο το βράδυ για την κουλτούρα μας, την παράδοση μας και την μουσική μας. Φυσικά ένα από τα τοπ της βραδιάς είναι οι μαθηματικές πράξεις που κάναμε όλοι μαζί με την κυρία Πασχαλίδου η οποία συνέχιζε να μετρά ενώ εμείς ήδη ζητωκραυγάζαμε από την χαρά μας. Η αίσθηση πληρότητας και δικαίωσης είναι απλά απερίγραπτη και παρ’ όλο που ξέρω ότι η χώρα μας δεν μπορεί να αντέξει οικονομικά ξανά μία τέτοια διοργάνωση θα ήθελα να έχω την ευκαιρία στο υπόλοιπο της ζωής μου να ξαναζήσω μία τέτοια στιγμή.

Με τη νίκη μας το 2005 πήραμε φόρα και για άγνωστο λόγο πιστέψαμε ότι μπορούσαμε να το ξανακάνουμε το 2006 στην έδρα μας. Με τόση αγάπη που μέχρι τώρα σίγουρα θα έχετε καταλάβει ότι έχω για τον διαγωνισμό πολλοί θα αναρωτιέστε αν ήμουν στο ΟΑΚΑ τη μεγάλη βραδιά. Η απάντηση είναι όχι και ο λόγος είναι πως προτιμούσα να τον απολαύσω για μία ακόμα φορά από την τηλεόραση μου που σίγουρα θα είχα καλύτερη θέα. Από την άλλη πάλι, οφείλω να παραδεχτώ πως ναι μεν εκτιμώ ιδιαίτερα την Άννα Βίσση που κατά καιρούς έχει πει τραγούδια σταθμούς όπως και το Νίκο Καρβέλα που τον θεωρώ πολύ χαρισματικό άνθρωπο αλλά εκείνη τη χρονιά θα ήθελα να δω κάτι ή κάποιον άλλο πάνω σ’ αυτή τη δική μας σκηνή. Κανένα από τα τραγούδια που γράφτηκαν αρχικά δεν με ενθουσίασε και το Everything έμοιαζε να είναι μονόδρομος. Δεν ξέρω από πού βγήκε το συμπέρασμα ότι θα είμαστε σίγουρα ξανά νικητές. Ο κύριος Ρουσόπουλος ήταν βέβαιος πάντως και τελικά ρεζιλεύτηκε όταν αρνήθηκε να παραδώσει το βραβείο μιας και τα γλυκά τέρατα της Φιλανδίας, οι Lordi με το τραγούδι τους  Hard Rock Hallelujah κατέκτησαν την κορυφή. Είναι ομολογούμενος μία νίκη που δεν την περίμενα και η απόδειξη είναι το πάμε στοίχημα που είχα παίξει ποντάροντας στη Ρουμανία. Ο δεκαεξάχρονος τότε ανιψιός μου πάντως πίστεψε στα τέρατα και αυτό γέμισε το πορτοφόλι του με πενήντα ολόκληρα ευρώ!

Το 2007 μας εκπροσωπεί ο Σαρμπέλ με ένα υπέροχο τραγούδι που λεγόταν Γεια σου Μαρία το οποίο μου άρεσε τρελά για ευνόητους λόγους! Το κομμάτι ήταν γρήγορο, ανεβαστικό με ανατολίτικες νότες και γιατί όχι, τσιφτετέλι. Καταφέραμε να τερματίσουμε στην έβδομη θέση αλλά εκείνο το νικητήριο τραγούδι είναι από τα λίγα που με έχουν κάνει ποτέ να ανατριχιάσω σύγκορμη. Η Marija με το τραγούδι της Molidva από τη Σερβία παραμένουν μέχρι και σήμερα για εμένα ένα από τα καλύτερα τραγούδια που έχουν περάσει ποτέ από αυτό τον διαγωνισμό. Παρά την πολυσυζητημένη εμφάνιση της η οποία προφανώς εξέφραζε κάτι συγκεκριμένο, η φωνή της και η ασύγκριτη μελωδία, οι στίχοι στην ιδιαίτερη δική της γλώσσα ήταν αυτά που της χάρισαν τη νίκη. Αλλά σ’ αυτή τη χρονιά οφείλω να αναφέρω άλλη μία επίσης εκκεντρική παρουσία η οποία χαράχτηκε ανεξίτηλα στη μνήμη μου και μάλιστα έφτασε στη δεύτερη θέση, λίγο πριν την κορυφή δηλαδή. Ο λόγος για την ή τον – όπως θέλετε πείτε το  Verka Serduchka με το τραγούδι Dancing Lasha Tumbai. Νομίζω ότι κάπου εκεί έχουμε όλοι καταλάβει λίγο έως πολύ ότι ο διαγωνισμός έχει αλλάξει πολύ, έχει αποκτήσει μία διαφορετική ταυτότητα, πέρα από το κιτς στο οποίο θα σταθούν οι περισσότεροι.

Η Καλομοίρα είναι η επόμενη που θα πάρει τη σκυτάλη και θα ταξιδέψει στη Σερβία για τον διαγωνισμό. Το δροσερό κορίτσι που κέρδισε τις καρδιές όλων στο Fame Story ήθελε να χαρίσει μία πρωτιά στην Ελλάδα. Δεν τα κατάφερε αλλά μας χάρισε μία ακόμα τρίτη θέση. Ο Dima Billan από τη Ρωσία που διαγωνιζόταν για δεύτερη φορά ήταν αυτός που πήρε τη νίκη εκείνη τη βραδιά με το τραγούδι του  Believe. Αν θα με ρωτήσετε θα σας πω ότι προτιμούσα την πρώτη του συμμετοχή το 2006 στην Αθήνα. Μεγάλο πλεονέκτημα σκηνικά ο μεγάλος αθλητής της χώρας του που στο background έκανε πατινάζ. Αστειεύτηκα εκείνο το βράδυ λέγοντας πως μάλλον θα πρέπει να στείλουμε και τον Πύρο Δήμα στην επόμενη συμμετοχή μας να σηκώνει βάρη ενώ θα τραγουδάμε. Ίσως αυτό να μας χάριζε μία ακόμα νίκη.

Δεν ξέρω γιατί και ποτέ δεν θα καταλάβω τον λόγο για τον οποίο ο Σάκης Ρουβάς θέλησε να ξαναπάει στη Eurovision. Δεν χρειαζόταν να αποδείξει τίποτα σε κανέναν και παρ’ όλο που δεν μπόρεσε να κερδίσει το 2004 νομίζω ότι στις καρδιές των Ελλήνων ήταν ούτως ή άλλως νικητής. Εκείνη τη βραδιά συγκεκριμένα το σπίτι μου φιλοξενούσε περίπου είκοσι άτομα και είναι θα έλεγα από τις μεγαλύτερες γιορτές που έχω στήσει για τούτο το πανηγυράκι. Είχα επιδοθεί σε ιδιαίτερες μαγειρικές επιδόσεις και το κερασάκι στην τούρτα ήταν τα παγωτά και το σουφλέ σοκολάτας που έφεραν κάποιες πολύ καλές μου φίλες τα οποία τα φάγαμε φυσικά για να πάνε οι πίκρες κάτω μιας και το τραγούδι μας This is our night έφτασε μόλις στην έβδομη θέση. Για έναν καλλιτέχνη του επιπέδου που είναι ο Ρουβάς σίγουρα δεν ήταν καλή θέση αλλά το τραγούδι δεν ήταν πραγματικά κάτι το ιδιαίτερο, δεν είχε το κάτι που θα μπορούσε να κάνει τη διαφορά και να φτάσουμε πιο ψηλά. Αντιθέτως, το αδιαφιλονίκητο φαβορί της χρονιάς, ο Alexander Rybak από τη Νορβηγία με το τραγούδι του Fairytale, με όπλα του ένα βιολί και ένα παραμύθι κατέκτησε τις καρδιές ολόκληρης της Ευρώπης. Οι φίλες μου δεν συμφωνούν μαζί μου βέβαια μέχρι και σήμερα. Βλέπεις όταν παρακολουθείς τον Ρουβά από την εφηβεία σου και του έχεις ιδιαίτερη αγάπη δύσκολα αποδέχεσαι την ήττα του. Εγώ όμως μαγεύτηκα με τον Νορβηγό κι ας μην είχε τη σκηνική παρουσία του Σάκη. Είχε όμως το δικό του ξεχωριστό χρώμα και έσπασε κάθε ρεκόρ με τη βαθμολογία του. Η μάχη εκείνη τη χρονιά ήταν εξ’ αρχής χαμένη, κανείς δεν μπορούσε να κερδίσει το Νορβηγό και είμαι σίγουρη ότι όλοι μας θυμόμαστε τη μελωδία του βιολιού η οποία ήταν χαρακτηριστική και ξεχωριστή.

Μας έπιασε η οικονομική κρίση και αρχίσαμε να παίρνουμε την κατηφόρα. Ο Γιώργος Αλκαίος με μία αξιοπρεπέστατη παρουσία και Ελληνικό στίχο με το τραγούδι του Όπα ταξίδεψε με δικά του έξοδα στη Νορβηγία σεβόμενος το χάλι που είχε αρχίσει να μας δέρνει. Την ευχαριστήθηκα την συμμετοχή του Γιώργου γιατί ήταν απόλυτα Ελληνική και ξεσηκωτική. Οι γνωστές – άγνωστες φίλες είχαμε μαζευτεί για άλλη μία φορά στο σπίτι μου και σχολιάζαμε όπως συνήθως. Το κρασί έρρεε άφθονο καθώς παρακολουθούσαμε τη βαθμολογία. Δεν περιμέναμε νίκη και η όγδοη θέση ήταν πάρα πολύ καλή. Η Lena από τη Γερμανία ήταν η νικήτρια της βραδιάς με το τραγούδι της Satellite. Από την πρώτη στιγμή που είχα ακούσει το τραγούδι της το υποπτευόμουν ότι θα κερδίσει. Δεν ξέρω γιατί είχε αυτό το «κάτι» και μου άρεσε άσχετα αν εκπροσωπούσε μία χώρα την οποία πλέον κανένας Έλληνας δεν νομίζω ότι εκτιμά ιδιαίτερα για τους γνωστούς σε όλους μας λόγους. Περίμενα κάτι πολύ καλύτερο σκηνικά αλλά τελικά παρακολουθήσαμε μία Λένα απλά να τραγουδά. Αυτό με απογοήτευσε κάπως και φοβήθηκα ότι θα μπορούσε να του στερήσει τη νίκη πράγμα που δεν συνέβη. Αυτή ήταν η τελευταία Eurovision που παρακολούθησα με τη μητέρα μου. Την επόμενη χρονιά δεν ήταν πια μαζί μου.

Το 2011 το σπίτι μου ήταν κλειστό. Σπίτι παρέα με τη μοναξιά μου, χωρίς φίλους αυτή τη φορά. Η απώλεια και η απουσία του πιο σημαντικού ανθρώπου της ζωής μου από τότε που θυμόμαι τον εαυτό μου με ανάγκασαν να παρακολουθήσω μόνη μου τον διαγωνισμό χωρίς ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Ο Λούκας Γιόρκας με τον Stereo Mike και το ιδιόρρυθμο ζεϊμπέκικο Watch my dance εκπροσώπησαν τη χώρα μας. Δεν περίμενα τίποτα το ιδιαίτερο από εμάς η αλήθεια είναι αλλά δεν περίμενα επίσης ότι θα κέρδιζε το Αζερμπαϊτζάν. Μάλλον ήταν μία νίκη που δεν την περίμενε κανείς. Οι Ell και Nikki με το τραγούδι Running Scared τερμάτισαν πρώτοι και πήγαν τον διαγωνισμό στη χώρα τους. Το τραγούδι αυτό θα έλεγα ότι μου θύμισε πολύ τις περασμένες εποχές της Eurovision.

To 2012 παρακολούθησα τον διαγωνισμό στο σπίτι μίας φίλης η οποία είχε τα γενέθλια της. Η Ελευθερία Ελευθερίου με το τραγούδι της Aphrodisiac ανέλαβε να εκπροσωπήσει τη χώρα μας. Μου θύμισε λίγο Καλομοίρα η αλήθεια είναι αλλά εδώ που τα λέμε πρόκειται για μία σίγουρη συνταγή! Καταλήξαμε στην δεκατηέβδομη θέση και αυτό όχι επειδή το τραγούδι δεν ήταν καλό αλλά μάλλον επειδή η Ευρώπη βαρέθηκε τις επαναλήψεις μας. Μου άρεσε πολύ περισσότερο το τραγούδι της Κύπρου με την με την Ήβη Αδάμου και το τραγούδι La la love, το οποίο θεωρώ ότι αδικήθηκε κατάφορα. Άξιζε μία πολύ καλύτερη θέση. (Και ελπίζω να μην αρχίσετε να κάνετε παράπονα ότι δεν αναφέρθηκα καθόλου όλες τις προηγούμενες χρονιές στην Κύπρο). Νικήτρια χώρα στέφτηκε για μία ακόμα φορά η Σουηδία με τη Lorren και το τραγούδι Euphoria. Προσωπικά δεν μου άρεσε καθόλου και ακόμα μέχρι και σήμερα δεν καταλαβαίνω για ποιο λόγο έγινε εξαίρεση και παρουσιάστηκε διαφορετικά οπτικά σαν να ήταν μαγνητοσκοπημένο βίντεο κλιπ. Μάλλον αυτή την απορία δεν θα μου τη λύσει ποτέ κανείς.

Φτάνοντας σε αυτό το σημείο συνειδητοποίησα ότι μόλις έγραψα δέκα ολόκληρες σελίδες για τη Eurovision και έχω σοκαριστεί με τον ίδιο μου τον εαυτό… Κλείνοντας λοιπόν θα ήθελα απλά να πω ότι θυμάμαι τον διαγωνισμό και πριν το 1987 απλά ήμουν πολύ μικρή και ο εγκέφαλος μου δεν έχει καταγράψει τόσο έντονες μνήμες ώστε να ανατρέξω σ’ αυτές. Άλλωστε μάλλον θα σας έχω ήδη κουράσει και πολλοί από εσάς πιθανότατα θα έχετε σταματήσει να διαβάζετε αυτό το αφιέρωμα εδώ και ώρα!

Σε λίγη ώρα περιμένω τις φίλες μου όπως σχεδόν κάθε χρόνο. Η χώρα μας φέτος παίρνει μέρος με ένα πάρα πολύ ωραίο, με Ελληνικές καταβολές τραγούδι. Με το μπαγλαμαδάκι να πρωτοστατεί και βασικό ερμηνευτή τον Αγάθωνα πλαισιωμένος από το συγκρότημα Koza Mostra το τραγούδι μας Alcohol is free θα δοκιμάσει την τύχη του. Κανονικά θα έπρεπε να γράψω και τον νικητή αλλά δεν ξέρω ακόμα ποιος είναι!

Η Eurovision είναι ένας διαγωνισμός εκπλήξεων, μία γιορτή που ενώνει τις καρδιές των ανθρώπων και μας χαρίζει ευχάριστες στιγμές στη δύσκολη εποχή που ζούμε. Αυτό πιστεύω εγώ και θα συνεχίσω να τη βλέπω εις πείσμα ολονών μάλλον για όλη την υπόλοιπη ζωή μου. Και που ξέρετε, στην επόμενη νίκη μας μπορεί να εμφανιστώ με τα εσώρουχα στην ταράτσα του σπιτιού μου. Ποιος ξέρει όμως μέχρι τότε τι ηλικία θα έχω…


Υ.Γ. Αρχικά είχα σκεφτεί να βάλω το αντίστοιχο βίντεο κάτω από κάθε παράγραφο αλλά νομίζω πως ήδη αυτή η ανάρτηση έχει πολύ μεγάλο μέγεθος. Έτσι αποφάσισα να επιστρέψω προσεχώς με μερικά δικά μου αγαπημένα. Καλή διασκέδαση σε όλους και καλή μας επιτυχία!

1 σχόλιο: