Κατ' εικόνα και καθ' ομοίωσιν

Είμαι σίγουρη ότι είναι πολλοί εκείνοι που με ευκολία θα κρίνουν αρνητικά όσους άρχισαν να γράφουν ιστορίες με βάση κάποια άλλη και δεν είναι λίγες οι φορές που αρκετοί από εμάς (βάζω και τον εαυτό μου μέσα γιατί είμαι ένας από αυτούς τους δημιουργούς) έχουμε κατηγορηθεί για αντιγραφή ή για «δεκανίκια» που ενίοτε στήριξαν τις όποιες συγγραφικές μας προσπάθειες.

Ας γυρίσουμε όμως τον χρόνο πίσω και ας ξεκαθαρίσουμε απόλυτα και με σαφήνεια τον όρο και την έννοια “FanFic”. Θα προσπαθήσω να το εξηγήσω όσο πιο απλά γιατί έχω καταλάβει ότι όσοι δεν έχουν ασχοληθεί και δεν γνωρίζουν το θέμα δυσκολεύονται να κατανοήσουν την ουσία.

Θα αναφέρω σαν παράδειγμα το πλέον αδιαμφισβήτητα κλασσικό και θρυλικό «Περηφάνια και Προκατάληψη» της Τζέην Όστεν. (Το παράδειγμα είναι τυχαίο).

Η ιστορία είναι γνωστή, Ο Ντάρσι και η Ελίζαμπεθ Μπένετ προέρχονται από διαφορετικές τάξεις και η προκατάληψη όσον αφορά την ταξική αυτή διαφορά είναι εκείνη που αναπόφευκτα πυροδοτεί την υπερηφάνια της Ελίζαμπεθ. Έτσι η Λίζι και ο Ντάρσι καλούνται να ξεπεράσουν τούτα τα εμπόδια, να παραμερίσουν τις επιφανειακές «διαφορές» τους και να κάνουν την υπέρβαση ακολουθώντας τον δρόμο της καρδιάς τους. Απλό, κατανοητό ρομαντικό και οπωσδήποτε διαχρονικό.

Εγώ στη συνέχεια και η κάθε ρομαντική ψυχή συγκλονίζεται και επηρεάζεται βαθιά από το μεγαλείο της ιστορίας αυτής με αποτέλεσμα να γεννιέται μέσα μου μία ανάγκη. Άλλοτε μπορεί να είναι επιθυμία για συνέχεια της ιστορίας, κάποιες άλλες φορές πάλι ίσως να θέλω να «παίξω» με τους χαρακτήρες ένα διαφορετικό «παιχνίδι» από αυτό που έχει ορίσει αρχικά ο δημιουργός. Δανείζομαι λοιπόν την Ελίζαμπεθ, τον Ντάρσυ, τους υπόλοιπους χαρακτήρες και το Πέμπερλι και πάνω σ’ αυτή τη βάση «χτίζω» μία δική μου ιστορία.

Ξέρω ότι δεν είστε λίγοι εσείς που η συγκεκριμένη απόπειρα θα σας ξενίσει και εύλογα θα αναρωτηθείτε γιατί να μπω εγώ και ο κάθε άλλος στη διαδικασία αυτή  αντί να γράψω μία ολότελα δική μου ιστορία με χαρακτήρες αποκλειστικά δικής μου προέλευσης και έμπνευσης.

Η απάντηση είναι πολύ απλή. Ο λόγος έχει να κάνει με το αίσθημα του «ανικανοποίητου» θαυμαστή! Όσοι έχουμε αγαπήσει μοναδικά και με πάθος μία ιστορία και τους ήρωες της αναζητούμε το κάτι παραπάνω, εκείνο που ο δημιουργός άθελα του μας στέρησε και σε τελική ανάλυση πρόκειται κατά την ταπεινή μου άποψη για την καλύτερη συγγραφική εξάσκηση που θα μπορούσε να υπάρξει ποτέ.

Αν δεν κάνω λάθος στη ζωγραφική δεν είναι λίγες οι φορές που αρκετοί επίδοξοι ζωγράφοι αναπαράγουν έργα και μάλιστα προσπαθούν να τα κάνουν όσο το δυνατόν πιο πιστά αντίγραφα. Ακριβώς το ίδιο είναι και το FanFic όσον αφορά τα συγγραφικά δεδομένα. Μπορεί η παρομοίωση μου να μην είναι απόλυτα σωστή αλλά ειλικρινά αδυνατώ να το εξηγήσω με άλλο τρόπο.

Προσωπικά ξεκίνησα να γράφω FanFic το 2007 και για αρκετά χρόνια δεν είχα άλλους είδους «βλέψεις». Το 2008 που μπήκε στη ζωή μου το Twilight τολμώ να πω ότι πρόκειται ίσως για το μεγαλύτερο κίνημα έμπνευσης για τους επίδοξους συγγραφείς που υπήρξε ποτέ σε ολόκληρο τον κόσμο!

Ως αποτέλεσμα έχουμε τις Πενήντα αποχρώσεις του γκρι στις οποίες αναγκαστικά θα σταθώ σε αυτό το σημείο γιατί μέχρι σήμερα δεν έχω γράψει ποτέ μία ολοκληρωμένη άποψη.

Θα πρέπει λοιπόν να σας τονίσω και να σας ξεκαθαρίσω πως το 2010 η EL James ήταν μία γυναίκα που εργαζόταν ως τηλεοπτικός παραγωγός και άρχισε να γράφει αυτή την ιστορία με ψευδώνυμο χρησιμοποιώντας σαν βάση το Twilight. Το αρχικό όνομα του Κρίστιαν Γκρέυ ήταν Έντουαρντ Κάλλεν, της Αναστασίας Στηλ – Μπέλλα Σουάν κ.ο.κ. Πιστεύετε πραγματικά ότι η EL James το έκανε όλο αυτό αποσκοπώντας κάπου αλλού; Υπήρχε άραγε τρόπος να προβλέψει το μέλλον και να έχει κάποιο απώτερο σχέδιο στο μυαλό της; Επιτρέψτε μου να σας απαντήσω και ας μην έχω την άδεια της. Είμαι απόλυτα σίγουρη πως εκείνη την εποχή η γυναίκα αυτή απλά εκφραζόταν ανάμεσα σε ομοϊδεάτες, τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο. Τώρα το αν αυτή τη στιγμή ο τραπεζικός της λογαριασμός μετράει εκατομμύρια είναι ένα άλλο θέμα. Και αφού το αναφέρουμε ας μιλήσουμε και λίγο για τους λόγους που η συγκεκριμένη ιστορία έγινε τόσο μεγάλη επιτυχία αφού δεν είναι λίγες οι φορές που παρακολούθησα στο διαδίκτυο απόψεις των απόψεων να αναλύονται σε βάθος για να μην πω για την απαράδεκτη επίθεση και τους χαρακτηρισμούς που ακολούθησαν από δήθεν «επιπέδου» γνώστες τους θέματος στους θαυμαστές του είδους.

Αγαπητοί μου φίλοι χαίρομαι πολύ που θα είμαι εγώ αυτή που θα κάνω την μεγάλη αποκάλυψη! Η Αναστασία Στηλ δεν είναι τίποτα περισσότερο ή λιγότερο από μία σύγχρονη Σταχτοπούτα που αγάπησε τον πρίγκιπα όχι με το λευκό (δώστε σημασία εδώ) αλλά με το μαύρο άλογο! Είναι τουλάχιστον υποκριτικό σε όλη την υφήλιο οι γυναίκες από τα γεννοφάσκια τους να γαλουχούνται με αυτό και παρόμοια του είδους παραμύθια και ξαφνικά να τους ζητάτε λόγω ηλικίας να προσγειωθούν στη γη και να πάψουν να ζουν στο ροζ σύννεφο και να τρέφονται με αυταπάτες.

Αυτό είναι και το κεντρικό νόημα της ιστορίας τελικά. Μία απλή κοπέλα που ερωτεύεται έναν δυναμικό – προβληματικό άνδρα και το πώς καταφέρνει να σηκώσει το ανάστημα της (αυτό για όσους την έχετε χαρακτηρίσει ως άβουλο ων χωρίς αυτοπεποίθηση), να διαχειριστεί την κατάσταση λόγω της αγάπης της (ναι, ακόμα και σήμερα κάποιοι από εμάς πιστεύουμε σε αυτήν!) και εν τέλει να τον βοηθήσει να αφήσει πίσω του τις ασχήμιες που βίωσε στην παιδική του ηλικία και να επουλώσει τις πληγές του.

Αν ακόμα αναρωτιέστε για ποιο λόγο λοιπόν αυτή η ιστορία έγινε τόσο μεγάλη επιτυχία και μάλιστα από την εποχή που ήταν ακόμα FanFic και  δεν ήμασταν λίγοι εμείς που ξεροσταλιάζαμε μπροστά στις οθόνες του υπολογιστή περιμένοντας το επόμενο κεφάλαιο και κλάψαμε όχι μία αλλά αρκετές φορές με τα δάκρυα να θολώνουν τα γράμματα και να καρδιοχτυπούμε, αποδώστε τις ευθύνες στη γυναικεία ρομαντική πλευρά και ευαισθησία, στην ελπίδα ότι τελικά δεν έχουν ισοπεδωθεί ακόμα όλες οι ηθικές έννοιες και οι αξίες που μας διαχωρίζουν από τα υπόλοιπα θηλαστικά στο οικοσύστημα!

Ζητώ συγνώμη γιατί βγήκα εκτός θέματος αλλά νιώθω πως «χρωστάω» εδώ και αρκετό καιρό την ξεκάθαρη άποψη μου σε σχέση με το εν λόγω βιβλίο.

Υποθέτω ότι σε αυτό το σημείο όλοι όσοι ενδιαφερόσασταν να μάθετε για τα Fanfic διαφωτιστήκατε και ελπίζω ότι θα σταματήσετε να μας κρίνετε τόσο αυστηρά και να μας κατηγορείτε για πολλά και διάφορα.

Στην τέχνη δεν υπάρχει παρθενογένεση και όλοι οι καλλιτέχνες – δημιουργοί από κάπου επηρεάζονται, από κάπου αντλούν έμπνευση. Τα FanFic μου έδωσαν τη δυνατότητα να διαβάσω πολλές, ενδιαφέροντες και αξιόλογες συγγραφικές δημιουργίες απολύτως ανέξοδα και δεν θεωρώ καθόλου τυχαίο το γεγονός ότι κάποιες από αυτές ξεχώρισαν και έφτασαν στην κορυφή. Ας μην ξεχνάμε ότι όταν μπεις πια στο «επάγγελμα» αρχίζουν και παίζουν ρόλο πολλοί παράγοντες με πρώτο και καλύτερο το κέρδος το οποίο υποκινείται για ευνόητους λόγους.

Η γνωστή Κασσάνδρα Κλαιρ, συγγραφέας της σειράς «Θανάσιμα Εργαλεία», έγραφε Harry Potter Fanfic και δεν είναι λίγοι εκείνοι που μέχρι και σήμερα την κατηγορούν ότι έχει αντιγράψει πολλά πράγματα και καταστάσεις στα δικά της βιβλία.

Όσο για μένα δεν έχω κρύψει ποτέ την προϊστορία μου στο είδος. Ίσα, ίσα νιώθω πραγματικά υπερήφανη για τις συγγραφικές μου δημιουργίες ακόμα και αν κάποιες από αυτές έχουν άλλη «βάση». Άλλωστε η πλοκή και η εξέλιξη της κάθε μίας από αυτές είναι αποτελέσματα αποκλειστικά δικής μου έμπνευσης και αυτό δεν μπορεί κανένας να το αμφισβητήσει.

Εν κατακλείδι, η διαδικτυακή επανάσταση είναι αυτή που έδωσε πρόσφορο έδαφος σε πολλούς από εμάς για να ανοίξουμε τα φτερά μας και να δούμε αρκετά από τα όνειρα μας να γίνονται πραγματικότητα. Τώρα αν ο καθένας μας αξίζει να βρίσκεται σε κάποια θέση αυτό θα το κρίνει αποκλειστικά και μόνο ο τελικός κριτής που δεν είναι άλλος από τον ίδιο τον αναγνώστη.