Στα Μονοπάτια του Καπνού

Πριν λίγο καιρό, όταν είχα διαβάσει το πρώτο βιβλίο της Βασιλικής Λεβεντάκη, «Η Μοναξιά δεν έρχεται Μόνη», αμέσως κατάλαβα πως είχα να κάνω με μία χαρισματική δημιουργό η οποία μάλιστα έχει μία αποκλειστικά δική της συγγραφική – ιδιαίτερη ταυτότητα. Μαγεύτηκα με τη «Μοναξιά», ταξίδεψα στην αρχοντική Σύρο του 1900 και θαύμασα πραγματικά την ικανότητα της Βασιλικής να περιγράφει μ’ αυτό το τόσο προσεγμένο λεξιλόγιο όπως επίσης με εντυπωσίασε το πόσο καλά μπορούσε να μιλήσει για μία πολύ μακρινή εποχή, το πόσο ακριβής και προσεχτική ήταν ακόμα και σε λεπτομέρειες.

Ξεκινώντας πριν λίγες ημέρες την ανάγνωση του νέου της βιβλίου «Στα Μονοπάτια του Καπνού», από τις πρώτες κιόλας σελίδες ένιωσα απερίγραπτα συναισθήματα συγκίνησης ενώ παράλληλα ενθουσιάστηκα ακόμα μία φορά από τον τρόπο έκφρασης. Αν κάτι ξέρει να κάνει καλά η Βασιλική Λεβεντάκη είναι το να χειρίζεται τη γλώσσα με τρόπο αριστουργηματικό, προσφέροντας στον αναγνώστη ένα πλούσιο κείμενο το οποίο ικανοποιεί  και γεννά αυθόρμητα συναισθήματα ενθουσιασμού.

Και σε αυτό της το βιβλίο η Βασιλική επέλεξε να μας μιλήσει για μία παρελθοντική εποχή, για το 1930 συγκεκριμένα και μάλιστα στο μεγαλύτερο μέρος του βιβλίου η ιστορία διαδραματίζεται στην επαρχιακή πόλη της Καβάλας. Είναι πραγματικά  εξαιρετικός ο τρόπος με τον οποίο περιγράφει την πόλη, τους ανθρώπους , τον τρόπο ζωής και δεν ξεφεύγει ούτε στο ελάχιστο, σημάδι πως έχει κάνει μία πολύ σοβαρή και προσεγμένη έρευνα ώστε να αποδώσει άρτια όλα τα παραπάνω.

Πέρα απ’ όλα αυτά όμως, έχουμε να κάνουμε με μία ιστορία μυστηρίου. Ένας δολοφόνος που χτυπά και ξαναχτυπά ο οποίος όπως όλα δείχνουν έχει ένα καλοστημένο σχέδιο μέσα στο μυαλό του και εμείς ως αναγνώστες καλούμαστε να ανακαλύψουμε ποιο είναι το πρόσωπο που κρύβεται πίσω απ’ όλα αυτά.

Δυστυχώς για μία ακόμα φορά έπεσα έξω και δεν κατάφερα να βρω τον δολοφόνο… Δεν θέλω να πω περισσότερα σχετικά γιατί πολύ φοβάμαι ότι θα παρασυρθώ και θα αποκαλύψω πράγματα που θα μπορούσαν να προδώσουν σημαντικές πληροφορίες.

Θα ήθελα όμως στο σημείο αυτό να σταθώ σε μερικά θέματα που θίγονται τα οποία προσωπικά με άγγιξαν σε απίστευτο βαθμό. Η προσφυγιά και η διαδικασία παραγωγής του καπνού έφεραν εικόνες στο μυαλό μου τις οποίες δεν έχω δει ποτέ με τα ίδια μου τα μάτια αλλά έχω ακούσει τη μητέρα μου να μου λέει ιστορίες της γιαγιάς της και αυθόρμητα κατά τη διάρκεια της ανάγνωσης άλλοτε έτρεχαν δάκρυα από τα μάτια μου, άλλοτε σχηματίζονταν γλυκόπικρα χαμόγελα στα χείλη μου.

Σε κάθε περίπτωση η Βασιλική Λεβεντάκη σε αυτό της το βιβλίο δημιούργησε κατά τη γνώμη μου ένα περίτεχνο ψηφιδωτό από κάθε άποψη. Η πλοκή της, η έκφραση της, οι περιγραφές της, όλα καταλήγουν να δημιουργήσουν ένα σπουδαίο έργο που ξυπνά ένστικτα, μνήμες και επιθυμίες μέσα από ολοζώντανες εικόνες.

Το μυστήριο, ο φόβος, η αγωνία, η αγάπη, ο πόθος, ο έρωτας, η ανάγκη για επιβίωση και αυτοσυντήρηση ακόμα και η ζήλια ή ο φθόνος, όλα αυτά τα συναισθήματα εναλλάσσονται και καθοδηγούν τους ήρωες όπως ακριβώς και στην αληθινή ζωή να διαβούν δύσβατα μονοπάτια ώστε να φτάσουν στον ένα και μοναδικό προορισμό που δεν είναι άλλος από την λύτρωση της ίδιας της ψυχής.

Ένα πραγματικά αξιόλογο βιβλίο από κάθε άποψη και Βασιλική μου πραγματικά σε ευχαριστώ. Το απόλαυσα!